Τελευταία σελίδα αριστερά

Να προσθέσουμε όσες δικαιολογίες, μπορούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Να προσθέσουμε και τις κακές συγκυρίες, τις συμπτώσεις, τη γενικότερη κατάσταση τις εξωτερικές πιέσεις, το δυσβάσταχτο χρέος, τις φυσικές καταστροφές. Ε! τίποτα δεν μπορεί, να δικαιολογήσει την παραμονή στην εξουσία, της παρούσας Κυβέρνησης. Είναι η πρώτη κυβέρνηση μετά την μεταπολίτευση, για να μη πω από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, που ενοχοποίησε την εργασία. «Η δουλειά είναι ντροπή» και οι εργαζόμενοι πρέπει να ντρέπονται. ΟΧΙ δεν ένοιωσα ντροπή, οργή όμως μεγάλη για τους κυβερνώντες, για τους εργολάβους, της δημοσιογραφίας και για όλους αυτούς τους από «χομπυ μισάνθρωπους» όπως γράφει ο Στάθης, που μιλούν για τους εργαζόμενους σαν να 'ναι σαρδέλες τελαριασμένες στον πάγκο του ψαράδικου. Μάλιστα για τις μισές απ’ αυτές τις σαρδέλες, όταν πρόκειται για τους δημοσίους υπαλλήλους, ομιλούν σαν να χουν κι όλας βρωμίσει. «Τον 20όν αιώνα οι εργάτες με το αίμα τους σε δύο Μεγάλους Πολέμους...

Πες, πες, κάθε μέρα το συνηθίσαμε το έγκλημα. Το συνηθίσαμε το αίμα. Μας είχαν προετοιμάσει, τα χρόνια που προηγήθηκαν για να μη μας πιάνει πόνος. Μας περιόρισαν στα στενά όρια του ατομικού. Μας κατακερμάτισαν. Μας έβαλαν, αδέλφια απέναντι. Μας αφαίρεσαν κάθε σκέψη αλληλεγγύης. Ύστερα πήραν την μεγάλη σκούπα, μας έκαναν σωρό στη γωνία και ετοιμάζονται να μας μεταφέρουν στη χωματερή. Πρώτη φορά έν καιρώ ειρήνης οι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τέτοια αντιμετώπιση. Πρώτη φορά τέτοια απαξίωση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκες, πέρα από αισθήματα πέρα από αξίες. Και αυτή η άχαρη Κυβέρνηση που δεν ξέρω αν είναι της Ελλάδας, πως μπορεί και μάλιστα χωρίς κουκούλα να μας δίνει. Πως μπορεί με τόσο κυνισμό να υποθηκεύει τον μέλλον και να δημιουργεί κάθε μέρα οικογενειακές τραγωδίες. 1.000.000 έλληνες πολίτες εργαζόμενοι, κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν χθες από ...

Το παρελθόν φαντάζει μακρινό. Κατακτήσεις χρόνων έγιναν παρανάλωμα της φωτιάς. Και νέα μέτρα. Και νέες απώλειες, μέχρι να φτάσουμε στο μεγάλο μπουμ, εκεί που δεν έχει παρακάτω, που δεν θα ‘έχουμε τίποτα, για να χάσουμε. Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη. Έχω την αίσθηση ότι όλα έχουν σβηστεί. Τα υπερφορτωμένα εγκεφαλικά μας κύτταρα, για να αντέξουν αφαιρούν με απίστευτη ταχύτητα. Λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Αντιμετωπίζουν το σήμερα, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννησης. Τα αποκόμματα παλαιών εφημερίδων ξεθωριάζουν, όχι από το χρόνο, άλλωστε χρειάζεται αρκετός για να συμβεί αυτό. Το σήμερα, βαριά ταφόπλακα, το καταπλακώνει και το εξαφανίζει. Το τι έλεγε τότε, τι έκανε τότε, τι υποστήριζε τότε, ποιοι ήταν οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι, δεν έχει καμία αξία. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, παρακολουθώντας πρόσωπα και πράγματα, εδώ στην μικρή μας κοινωνία, βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους, άλλους....

Σεπτέμβρης, εφέτος δεν είναι χάρτινος. Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι η ζωή έχει μια δική της δικαιοσύνη, που δεν θα καταλάβουμε ποτέ. Σου παίρνει κάτι σε τσακίζει κι ύστερα από χρόνια πολλά, εκεί που κοντεύεις, να ξεχάσεις σου επιστρέφει αυτό που σου πήρε πολλαπλάσια. Σεπτέμβρης τις πρώτες πρωινές ώρες, που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές. Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα. Όταν η αναφορά στην αριστερά θα πάψει να είναι παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει, για την ώρα ο ορί...

Αν εδώ και κάποια χρόνια, εμείς οι «αιρετικοί» αμφισβητούσαμε το δημοκρατικό πολίτευμα, σήμερα στην πλειοψηφία του Λαού, έχει γίνει ολοφάνερο, ότι δημοκρατία δεν υπάρχει. Η συστημική κρίση, που βιώνει με ιδιαίτερη σφοδρότητα η χώρα μας, ως αδύναμος κρίκος του συστήματος, έσβησε και τις τελευταίες αμφιβολίες, σε όσους πίστευαν, στην δημοκρατική λειτουργία. Πως αλλιώς από παρωδία μπορεί να χαρακτηρισθεί μια κυβέρνηση, που ψηφίστηκε από τον ελληνικό Λαο και αντί να εφαρμόζει τις εντολές του, εφαρμόζει τις εντολές των δανειστών της. Για ποια δημοκρατία μιλάμε; Γι’ αυτήν που δεν υπάρχει; Η υπαρκτή δημοκρατία» είναι περίπου σαν τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Ανύπαρκτη. Ο ιταλός συγγραφέας Λουτσιάνο Κάνφορα, σε ένα δοκίμιο με τίτλο «κριτική της δημοκρατικής ρητορείας» υποστηρίζει ότι στις ΗΠΑ, «οι εκλογές αποτελούν μασκαραλίκι, το οποίο βασίζεται στο απλό τέχνασμα, ότι η πλειοψηφία δεν αφορά τον αριθμό των πολιτών που έχουν εκλογικό πιστοποιητικό (μιας και οι περισσότερο...