Η εργασία είναι ντροπή

Να προσθέσουμε όσες δικαιολογίες, μπορούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Να προσθέσουμε και τις κακές συγκυρίες, τις συμπτώσεις, τη γενικότερη κατάσταση τις εξωτερικές πιέσεις, το δυσβάσταχτο χρέος, τις φυσικές καταστροφές. Ε! τίποτα δεν μπορεί, να δικαιολογήσει την παραμονή στην εξουσία, της παρούσας Κυβέρνησης.
Είναι η πρώτη κυβέρνηση μετά την μεταπολίτευση, για να μη πω από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, που ενοχοποίησε την εργασία. «Η δουλειά είναι ντροπή» και οι εργαζόμενοι πρέπει να ντρέπονται. ΟΧΙ δεν ένοιωσα ντροπή, οργή όμως μεγάλη για τους κυβερνώντες, για τους εργολάβους, της δημοσιογραφίας και για όλους αυτούς τους από «χομπυ μισάνθρωπους» όπως γράφει ο Στάθης, που μιλούν για τους εργαζόμενους σαν να 'ναι σαρδέλες τελαριασμένες στον πάγκο του ψαράδικου. Μάλιστα για τις μισές απ’ αυτές τις σαρδέλες, όταν πρόκειται για τους δημοσίους υπαλλήλους, ομιλούν σαν να χουν κι όλας βρωμίσει.
«Τον 20όν αιώνα οι εργάτες με το αίμα τους σε δύο Μεγάλους Πολέμους, μιαν Επανάσταση και πολλές θυγατέρες της, με τα κόμματά τους και τα συνδικάτα τους, με τις τέχνες και τα γράμματα συμμάχους, κέρδισαν μια θέση στον ήλιο. Δηλαδή στη μόρφωση, την περίθαλψη, τη στέγαση, απέκτησαν υπόσταση στα κράτη, εξανθρώπισαν την πολιτική - με έναν λόγο με τους αγώνες τους και τις επιτυχίες τους ευεργέτησαν όλες τις άλλες τάξεις, ακόμα και την αστική.

Τώρα οι εργάτες τα χάνουν όλα. (Τους) γυρίζουν πίσω στον 19ον αιώνα. Από απασχολήσιμοι που κατά πρώτον έγιναν, κατάντησαν στη συνέχεια αναλώσιμοι, ενώ καθημερινώς, με την ευλογία των ευφημισμών της κυρίαρχης προπαγάνδας (όπως «εργασιακή εφεδρεία», «ευέλικτη εργασία» κι άλλα) κατεβαίνουν ένα - ένα τα σκαλιά στου ξεπεσμού τη σκάλα και γίνονται άνεργοι, άστεγοι, απόκληροι, άφραγκοι -τρώνε το στερητικό άλφα με το καντάρι- ώσπου εξουθενώνονται. Κάποτε στη Γερμανία απεργούσαν οι καθαρίστριες και κατέβαζαν τους διακόπτες οι μεταλλεργάτες» Σ’ αυτήν την τελευταία φράση κρύβεται η ειδοποιός διαφορά, για να συνδέσουμε και το χθεσινό κείμενο της στήλης, που βρίσκεται στο ίδιο πνεύμα του θυμού με σήμερα.
Οι εργαζόμενοι για την κυβέρνηση είναι ένοχοι και ακόμα κυβερνάει…

Μας έβαλαν αδέλφια απέναντι

Πες, πες, κάθε μέρα το συνηθίσαμε το έγκλημα. Το συνηθίσαμε το αίμα. Μας είχαν προετοιμάσει, τα χρόνια που προηγήθηκαν για να μη μας πιάνει πόνος. Μας περιόρισαν στα στενά όρια του ατομικού. Μας κατακερμάτισαν. Μας έβαλαν, αδέλφια απέναντι. Μας αφαίρεσαν κάθε σκέψη αλληλεγγύης. Ύστερα πήραν την μεγάλη σκούπα, μας έκαναν σωρό στη γωνία και ετοιμάζονται να μας μεταφέρουν στη χωματερή.
Πρώτη φορά έν καιρώ ειρήνης οι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τέτοια αντιμετώπιση. Πρώτη φορά τέτοια απαξίωση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκες, πέρα από αισθήματα πέρα από αξίες. Και αυτή η άχαρη Κυβέρνηση που δεν ξέρω αν είναι της Ελλάδας, πως μπορεί και μάλιστα χωρίς κουκούλα να μας δίνει. Πως μπορεί με τόσο κυνισμό να υποθηκεύει τον μέλλον και να δημιουργεί κάθε μέρα οικογενειακές τραγωδίες.
1.000.000 έλληνες πολίτες εργαζόμενοι, κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν χθες από τον Υπουργό Υγείας. «Ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι ταλαιπωρούν τα άλλα εννιά» δήλωσε. Ένα εκατομμύριο στο πυρ το εξώτερο. Κανένα ελαφρυντικό. Με αυθαίρετες γενικεύσεις, Υπουργός της Κυβέρνηση στοχοποίησε 1.000.000 πολίτες στρέφοντας εναντίον τους, τους υπόλοιπους έλληνες. Αύριο θα φταίνε οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί,
οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες. Όλοι οι συνταξιούχοι που δεν πεθαίνουν, Όλοι εναντίον όλων. Όλοι αυτοί πουν δεν φταίνε, στην αρένα του αλληλοσπαραγμού και οι άλλοι που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια και οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία, στα θεωρία να τρίβουν τα χέρια τους.
Όσο αμέριμνοι παρακολουθούσαμε μια εικονική πραγματικότητα από την τηλεόραση και νομίσαμε ότι η ζωή είναι εκεί, τόσο το πετσί μας χόντραινε. Τόσο, ώστε ο πόνος να μην το διαπερνά.
Εδώ που φτάσαμε, η κάθε απεργία η κάθε διεκδίκηση είναι και δική μας. Μόνο με αλληλεγγύη μπορεί να αντιμετωπισθεί αυτή η κρατική υποτέλεια. Την επίθεση την δέχεται ο λαός στο σύνολο του και στο σύνολο του, πρέπει να την αντιμετωπίσει.

Το σήμερα μας πλακώνει

Το παρελθόν φαντάζει μακρινό. Κατακτήσεις χρόνων έγιναν παρανάλωμα της φωτιάς. Και νέα μέτρα. Και νέες απώλειες, μέχρι να φτάσουμε στο μεγάλο μπουμ, εκεί που δεν έχει παρακάτω, που δεν θα ‘έχουμε τίποτα, για να χάσουμε.
Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη.
Έχω την αίσθηση ότι όλα έχουν σβηστεί. Τα υπερφορτωμένα εγκεφαλικά μας κύτταρα, για να αντέξουν αφαιρούν με απίστευτη ταχύτητα. Λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Αντιμετωπίζουν το σήμερα, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννησης.
Τα αποκόμματα παλαιών εφημερίδων ξεθωριάζουν, όχι από το χρόνο, άλλωστε χρειάζεται αρκετός για να συμβεί αυτό. Το σήμερα, βαριά ταφόπλακα, το καταπλακώνει και το εξαφανίζει. Το τι έλεγε τότε, τι έκανε τότε, τι υποστήριζε τότε, ποιοι ήταν οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι, δεν έχει καμία αξία.

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, παρακολουθώντας πρόσωπα και πράγματα, εδώ στην μικρή μας κοινωνία, βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους, άλλους.
Χωρίς αιδώ, αυτοδιαψεύδονται, αυτοαναιρούνται, αυτόξεφτιλίζονται και μόνο τα πρόσωπα μένουν ίδια, στο χρώμα της ώχρας, το κόκκινο δεν τους πλησιάζει. Το δυστύχημα είναι ότι δεν μας προκαλεί πλέον καμία εντύπωση, λες και ο βομβαρδισμός συγκεχυμένων πληροφοριών μας έχει σβήσει την μνήμη. Όσο για τις αξίες, πού καθόριζαν το επίπεδο του πολιτισμού μας, αυτές έχουν εκποιηθεί προ πολλού.
«Η αλήθεια του καθενός» λέει ένα τραγούδι, είναι ο δρόμος του, δηλαδή το ψέμα του. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς που θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στην τραγωδία. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε, εκτός από μια κωμωδία που εξελίσσεται σε τραγωδία;

Τέλος στις αριστερές Ιστορίες

Σεπτέμβρης, εφέτος δεν είναι χάρτινος. Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι η ζωή έχει μια δική της δικαιοσύνη, που δεν θα καταλάβουμε ποτέ. Σου παίρνει κάτι σε τσακίζει κι ύστερα από χρόνια πολλά, εκεί που κοντεύεις, να ξεχάσεις σου επιστρέφει αυτό που σου πήρε πολλαπλάσια.
Σεπτέμβρης τις πρώτες πρωινές ώρες, που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές.
Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα.

Όταν η αναφορά στην αριστερά θα πάψει να είναι παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει, για την ώρα ο ορίζοντας δεν φαίνεται, είναι καλυμμένος από χρέη, από αδιέξοδα, από φήμες. Είναι καλυμμένος από το φόβο της πτώχευσης και από την ήττα του βολέματος, από τηλεοπτικά σκουπίδια, από πλήρη εξάρτηση ανώνυμων κέντρων που έχουν βάλει στο χέρι τους Λαούς του κόσμου. Ο ορίζοντας είναι το ταβάνι του σπιτιού μας, η οθόνη της τηλεόρασης, ή ίδια μας η παλάμη, που μας κρύβει τα μάτια.
Το εξαντλήσαμε το θέμα ότι άλλο παραπάνω ειπωθεί, δεν αποτελεί απλώς περίσσευμα, αλλά εμπόδιο στην υλοποίηση.
Τέρμα οι αριστερές ιστορίες. Ο ορίζοντας μόνο με καινούργιους ιστορίες που δεν αναφέρονται στο παρελθόν, καθαρίζει.

Δημοκρατία – Παρωδία

Αν εδώ και κάποια χρόνια, εμείς οι «αιρετικοί» αμφισβητούσαμε το δημοκρατικό πολίτευμα, σήμερα στην πλειοψηφία του Λαού, έχει γίνει ολοφάνερο, ότι δημοκρατία δεν υπάρχει. Η συστημική κρίση, που βιώνει με ιδιαίτερη σφοδρότητα η χώρα μας, ως αδύναμος κρίκος του συστήματος, έσβησε και τις τελευταίες αμφιβολίες, σε όσους πίστευαν, στην δημοκρατική λειτουργία. Πως αλλιώς από παρωδία μπορεί να χαρακτηρισθεί μια κυβέρνηση, που ψηφίστηκε από τον ελληνικό Λαο και αντί να εφαρμόζει τις εντολές του, εφαρμόζει τις εντολές των δανειστών της. Για ποια δημοκρατία μιλάμε; Γι’ αυτήν που δεν υπάρχει; Η υπαρκτή δημοκρατία» είναι περίπου σαν τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Ανύπαρκτη.
Ο ιταλός συγγραφέας Λουτσιάνο Κάνφορα, σε ένα δοκίμιο με τίτλο «κριτική της δημοκρατικής ρητορείας» υποστηρίζει ότι στις ΗΠΑ, «οι εκλογές αποτελούν μασκαραλίκι, το οποίο βασίζεται στο απλό τέχνασμα, ότι η πλειοψηφία δεν αφορά τον αριθμό των πολιτών που έχουν εκλογικό πιστοποιητικό (μιας και οι περισσότεροι δεν πάνε να ψηφίσουν), αλλά των ψηφισάντων, άρα ο νικητής δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του πληθυσμού, αλλά μια μειοψηφία των πολιτών.

Τηρουμένων των αναλογιών και των μεγεθών, τόσο στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, όσο και στις ΗΠΑ ο εξουσιαστικός μηχανισμός ανήκε ή ανήκει σε μια πολιτικοοικονομικοστρατιωτική κάστα. Η δύναμη δεν μπορεί να ανήκει στην πλειοψηφία, να είναι λαϊκή. Αυτό ποτέ δεν συνέβη, ούτε καν στην άμεση αθηναϊκή δημοκρατία. οι μέσοι πολίτες είναι αναρμόδιοι όχι να ψηφίζουν, αλλά να διαχειρίζονται την εξουσία που αναδύεται από την κάλπη. Κατά συνέπεια ο Μπλαιρ, δεν ξάφνιασε κανένα όταν μεταβίβασε την εξουσία για την λήψη των κρίσιμων αποφάσεων στους νομισματικούς εμπειρογνώμονες. Το παγκόσμιο σύστημα έχει πλέον ανάγκη υπερεθνικούς οργανισμούς που δεν λογοδοτούν στον Λαό, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το δόγμα της ιστορικώς θριαμβεύτριας δημοκρατίας, γελοιοποιείτε από την φράση «όποιος κατέχει τηλεοπτικά κανάλια κερδίζει τις εκλογές».
Τα παραπάνω για μεταφορά στη χώρα μας, που την έχουν παραδώσει στο Δ.Ν.Τ.
Όσο για το άλλο δόγμα, ότι «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα», μάλλον ισχύει γι’ αυτούς που επιλέγουν τις «εξόδους», και σίγουρα δεν είναι ο Λαός…
« Παρά τα επιφαινόμενα, ο σκληρός σκελετός των δημοκρατιών αποτελείται από το υλικό των έξυπνων και αδιόρατων ολιγαρχιών».