Τελευταία σελίδα αριστερά

Οι δικές τους μέρες στην εξουσία ισοδυναμούν με καταστροφή. Κάθε μέρα που περνάει, υπολογίζεται στο χρόνο εκείνης της μελανής περιόδου που θα γράψει η   κάποτε η   ιστορία. Πρέπει να το πάρουμε   απόφαση επιτέλους, σαράντα χρόνια καταστρέφουν τι περιμένουμε σήμερα; Μόνο χειρότερα, επειδή όμως δεν θέλω να σας μαυρίσω τη ψυχή, δεν τέλειωσε ο κόσμος μ’ αυτούς … Εδώ που φτάσαμε, μόνο ελεύθερα μυαλά απαλλαγμένα, από κάθε είδους εξαρτήσεις, με φιλτραρισμένο το παρελθόν για γνώση, μπορούν να δώσουν κάποια διέξοδο. Ένα παλαιότερο κείμενο, όταν η κρίση, ακόμα δεν είχε περάσει το κατώφλι μας. Ούτε απόλαυση, ούτε δόξα, ούτε εξουσία. Η ελευθέρια, μόνο η ελευθέρια.» «Το να περνάς από τις οπτασίες της πίστης στα φαντάσματα της λογικής, είναι απλώς σαν να σου αλαλάζουν κελί. …Μια περιφρόνηση γεμάτη αηδία για εκείνους που αγνοούν ότι η μόνη πραγματικότητα για τον καθένα είναι η ίδια του η ψυχή, και τα υπόλοιπα – ο εξωτερικός κόσμος και οι άλλοι – ένας καλαίσθητος εφιάλτης, ό...

Αυτή η δεξιά που μας «κυβερνάει»,   εντός εισαγωγικών, είναι η χειρότερη δεξιά, που έχουμε ζήσει. Τα έχει όλα,   από εμπάθεια   μέχρι βλακεία.     Και μόνο η εικόνα του Πρωθυπουργού, στο χθεσινό του 'διάγγελμα' για την μείωση του Φ.Π.Α στην εστίαση, αναδεικνύει την κρισιμότητα της κατάστασης. Η υποτέλεια, στο μεγαλείο της.    Ούτε ποδήλατο με τρεις ρόδες     δεν μπορούν να οδηγήσουν, όχι να βγάλουν τη χώρα από την στενωπό και να την οδηγήσουν στην ευημερία. Αυτή η   δεξιά λοιπόν υπό τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο, τα έχει όλα,   ένα   επικίνδυνο κράμα, αποτελούμενο από όλα τα κακά που χαρακτήριζαν τις δεξιές παρατάξεις που μας κυβερνούν   για δεκαετίες.   Παρακολουθώντας   χθες στη βουλή τους εκπροσώπους της συγκυβέρνησης, η οργή μου γρήγορα μετατράπηκε σε αηδία. Ψέμα, υποκρισία, μίσος, βλακεία, σκοπιμότητα, συμβιβασμοί μπαμπεσιές και ότι φανταστεί ο νους σας, που ξεφτιλίζει την ανθρώπινη υπόσταση...

Σήμερα που ο χρόνος στάθηκε ανελέητος,   θα δημοσιεύσω ένα παλαιότερο κείμενο. «Η   εκδίκηση του χρόνου»  ο τίτλος του. Θα μου πείτε σήμερα που βράζει το καταπέτασμα.   Ο χρόνος, δεν ξέρει από τέτοια και αν το καλοσκεφτείτε τώρα που μοιάζουν όλα μαύρα, ίσως είναι η καλλίτερη στιγμή. Ποιος ξέρει αύριο τι ξημερώνει;         Καρδιά καλοκαιριού με τα γεγονότα να καίνε περισσότερο από τον ήλιο. Τελεία. Που είχαμε μείνει; Στο χρόνο, που αλλού. Όταν συνάντησα το βλέμμα τους, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η συνάντηση που θα ακολουθούσε θα έπαιρνε τόσο χρόνο. Είκοσι χρόνια μετά. Πέντε διαφορετικές γυναίκες, που σε ανύποπτο χρόνο φωτογραφήθηκαν στο μυαλό μου, τις γνώρισα φέτος τον Ιούνιο. Απαλλαγμένες από υποχρεώσεις και διαθέσιμες. Το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στη συνεχεία, βρίσκεται στο γεγονός. Η εκδίκηση του χρόνου, δεν μπορώ να δώσω διαφορετική ερμηνεία, σ’ αυτήν την πενταπλή σύμπτωση. Κάτι συνέβη, κάτι μαγικό. Ήταν απασχολημένες τότε, αμφι...

Όχι άλλο βάρος, δεν αντέχουν οι ώμοι μας. Δικαιολογημένες οι ενστάσεις των αναγνωστών. Κατά καιρούς δίνω εξηγήσεις, φαίνεται όμως πως δεν επαρκούν. Δεν έχω πρόθεση να μεταφέρω τη θλίψη, που δεν έχω, και να προσθέσω ακόμη περισσότερη σε αυτό το επιβαρημένο περιβάλλον. Αν με ρωτήσετε πως θέλω να πεθάνω, θα ήθελα στα γέλια, αλλά μπορώ; Και τώρα μέσα από τις λέξεις, που βγαίνουν με δυσκολία πρέπει να παραδεχτώ, αυτό προσπαθώ να κάνω, με την ελπίδα να αποκτήσω παραστρατημένες παρέες, που θα βγουν από την πορεία της «εθνικής οδού» και θα τραβήξουν μπροστά από τους παράδρομους… Οι κεντρικές αρτηρίες δεν οδηγούν πουθενά, η μάλλον οδηγούν, εκεί που άλλοι σε οδηγούν. Στην προκαθορισμένη πορεία των προβάτων. Επί σφαγής. Υπάρχουν και μικρές φλεβίτσες, που αν η παρέα μεγαλώσει γεννιούνται αρτηρίες… Απεργία και σήμερα   και μεγάλη συμμετοχή στην πορεία. Έχουμε δρόμο ακόμα. Ξεγελαστήκαμε, όταν πιστέψαμε εδώ και λίγο καιρό ότι έφτασε το τέλος του δικομματισμού. Το πάθος για την εξουσ...

Για να δυναμώσουμε τη συλλογική προσπάθεια, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα   να δώσουμε την προσωπική μας μάχη. Να σταθούμε στα πόδια μας. Να διώξουμε τους   φόβους     και να προσθέσουμε δύναμη   στον κοινό αγώνα.     Βεβαίως είναι εύκολο να το διατυπώνουμε, πάρα πολύ δύσκολο όμως, να το εφαρμόσουμε.   Το επισημαίνουμε, γιατί η κρισιμότητα της κατάστασης επιβάλει, «ηθικό ακμαιότατο». Χρειάζεται να ντοπάρουμε τους εαυτούς μας, ο καθένας με τον τρόπο του, προκειμένου, να μην δώσουμε την μάχη με κατεβασμένα κεφάλια.   Σ’ αυτή την περίπτωση η ήττα είναι δεδομένη. Δεν χρειάζεται   να μπούμε σε λεπτομέρειες,   θα χαθούμε στην μετάφραση. Έχουμε πόλεμο. Μην αργείτε.         Μέσα σ’ αυτό το πρωτόγνωρο περιβάλλον, με κατακτήσεις δεκαετιών να εξαφανίζονται, με την ανεργία να καλπάζει, με τους περισσότερους έλληνες να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας και τη χώρα ολόκληρη να ζει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική ύφεση,   δ...