Τελευταία σελίδα αριστερά

Για μένα φαντάζει ακατόρθωτο, να αρθρογραφώ καθημερινά με αφορμή την τοπική επικαιρότητα. Πολλές φορές, θα το έχετε παρατηρήσει, κάνω στροφές 180ο προκειμένου να αντέξω στη φθορά, που προκαλούν τα χιλιοειπωμένα προβλήματα και τα φθαρμένα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στην τοπική πολιτική σκηνή. Για να είμαι πιο ακριβής, αυτά τα ταξίδια έξω από τα χωρικό μας ύδατα, διαρκούν πολύ περισσότερο από την εδώ παραμονή μου. Απορώ πως κάποιοι αρθρογράφοι καταφέρνουν να καλύπτουν διπλάσιο χώρο από τον δικό μου με θέματα αμιγώς τοπικά. Πρόκειται για κατόρθωμα και δεν το λέω ειρωνικά. Δεν είναι εύκολο να βγάζεις από τη μύγα ξύγκι. Δεν είναι εύκολο με αφορμή το μήνα του μέλιτος στο νησί μας του πρίγκιπα Ουίλιαμ, να γράφεις μίση σελίδα λέξεις. Δεν είναι εύκολο για θέματα ελάσσονος σημασίας όπως το παραπάνω, να υποστηρίζεις μια καθημερινή στήλη. Μπορεί το περιεχόμενο να μην με βρίσκει σύμφωνο, μπορεί πολλές φορές να διαφωνώ με τις θέσεις, αυτό όμως δεν αναιρεί την προσπάθεια των αρθογράφων, που καταφέ...

Πρέπει συνεχώς να το υπενθυμίζω. Κείμενα που προέρχονται από προσωπικές εμπειρίες, ποτέ δεν λένε όλη την αλήθεια. Όχι από έλλειψη ειλικρίνειας, αλλά επειδή το υπαγορεύουν καθαρά ψυχολογικές και αισθητικές ανάγκες. Το προσωπικό χρησιμεύει σαν προσάναμμα. Αυτό που αποτυπώνεται στο χαρτί αποκτάει μια αυτόνομη ύπαρξη, μια δική του αλήθεια που κατά κανόνα δεν έχει μεγάλη σχέση με τη δική μου. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν μπορούσαμε να ζήσουμε τα καλά και τα κακά χωρίς να τα περιμένουμε. Τελικά οι ώρες της αναμονής, είναι αυτές που κλέβουν το πραγματικό χρόνο από την ζωή μας. Τα πράγματα όταν έρθει η ώρα τους, σχεδόν ποτέ, δεν είναι ούτε όσο καλά τα ονειρευόμαστε, ούτε όσο κακά τα φοβόμαστε. Δεν έχουμε λόγους να τρωγόμαστε γεμίζοντας το κεφάλι μας με χίλιες δυο στέψεις, στην προσπάθεια μας να προβλέψουμε. Μην φθείρεστε με συνεχή προγνωστικά, το μέλλον δεν προβλέπεται και ας διαφωνούν οι αστρολόγοι. Πάει καιρός, που η ανασφάλεια, το σκοτάδι το αβέβαιο μέλλον, οι χειρότερες μέρες που περι...

Αν δεν ζωντανέψουν οι κοινότητες, ξεχάστε τον Καλλικράτη. Το πως είναι μια άλλη ιστορία, που μάλλον θα έπρεπε να είχε προηγηθεί. Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό, σε ένα μεγάλο βαθμό, που βρίσκεται σήμερα στα κοινοτικά συμβούλια, απλώς συμπλήρωσε ψηφοδέλτια. Επαναφέρω ένα παλαιότερο κείμενο, που οι σημερινές ανάγκες το κάνουν περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη, ότι η ανάπτυξης της πόλης και η ανάδειξη του μνημειακού χαρακτήρα της, αντανακλά σε ολόκληρη την Κέρκυρα. Για να είμαστε δίκαιοι όμως, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η σχέση της πόλης με την ύπαιθρο στην ουσία είναι ισότιμη. Η προκοπή του χωριού είναι και προκοπή της πόλης. Ιδού τι έλεγε σε προεκλογική του ομιλία ο Ιάκωβος Πολυλάς. «…Τότε ο Πολυλάς έπιασε στο χέρι του ένα μεγάλο κλωνάρι ελιάς, που το είχε ακουμπισμένο δίπλα του. Το σήκωσε ψηλά και δείχνοντας το συνέχισε: Ιδού το άγιο των αγίων της Κέρκυρας και των Κερκυραίων. Ιδού το σύμβολο που θα συγκεντρώσει και έπρεπε να έχει ήδη συγκεντρώσει την ...

Ας ξεκινήσουμε την εβδομάδα με ένα σχόλιο αγνώστου πατρός, σε απάντηση του προηγούμενου. «Προς τι ποιος έχει δίκιο, προς τι το βάσανο ανολοκλήρωτων συζητήσεων, προς τι η προσπάθεια το παρελθόν να γίνει μέλλον; Συγκατάβαση μυρίζει τόσος προβληματισμός όχι; Άσε τα δίκαια για τους αρμόδιους και τη σιωπή για τους αμνούς. Οι συζητήσεις ας μένουν ανολοκλήρωτες, τέτοιες που είναι. Όσο για τα ώριμα πεσμένα φρούτα, ως συμπεράσματα αισθημάτων, πονόκοιλο προκαλούν. Όλα εδώ παίζονται φίλε μου. Τώρα κάθε στιγμή, στην αναμέτρηση.....με τη ζωή.(τη ζηλεύω είναι τόσο ευφάνταστη αυτή η πόρνη!). Ο καθένας με τα όπλα του λοιπόν. Και γω μόνο από στιγμές γνωρίζω. Από αυτά τα προστιθέμενα μικρά - μεγάλα άταχτα κομμάτια της ζωής μου, που χοροπηδούν αλλάζοντας θέσεις αδιάκοπα και δυσκολεύουν τη λογική, που έχουν όλα τα χρώματα και παράγουν κάθε ήχο σε ποικίλες εντάσεις και ερεθίσου διαρκώς τη ψυχή. Πίνακα τείνουν να ολοκληρώσουν μα τότε δεν θα είμαι. Προς το παρόν το θάνατο ακόμα τον φοβάμαι. Τον έρωτα προσ...