Τελευταία σελίδα αριστερά

Έτσι και αλλιώς θα καιγόταν ο “Ερημίτης” Κάηκε και ο “Ερημίτης”, που έτσι και αλλιώς θα καιγόταν , όπως μας διαβεβαίωσε ο Πρωθυπουργός εσχάτως, που επισκέφτηκε την Κέρκυρα για να εγκαινιάσει την επένδυση. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Δεν έχω τι να γράψω, δεν έχω τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δε θέλω. Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα. Αυτές τις ώρες της καταστροφής, ο ργίζομαι και αποσυντονίζομαι γίνομαι πυρ και μανία. Τελικά είμαστε εδώ, για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Πριν λίγα χρόνια την ίδια εποχή περιγράφαμε την καταστροφή με την ελπίδα να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό. Σήμερα το ίδιο κακό και χειρότερο και με την βεβαιότητα πλέον ότι θα ξανασυμβεί. Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ μας λέει ότι: ''Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων. Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κά...

Κρίση κρίση, οι διαφημίσεις όμως για τα νέα μοντέλα κινητών τηλεφώνων και αυτοκίνητων, επιμένουν προκλητικά. Μα έχουμε όλοι κινητά περισσότερα του ενός και τα αυτοκίνητα μας έχουν πνίξει. "Έτσι θα ξεπεράσουμε την κρίση. Αυτοί είναι οι κανόνες της νέας οικονομίας.” μας λένε, όσο για την πραγματική… Με τη λατρεία των πραγμάτων, όλοι βρίσκουμε τ ον μπελά μας. “Η κατοχή δεν ταυτίζεται με τη χρηστικότητα, γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης, “με την αντικειμενική αξία του πράγματος , κάθε εξορθολογισμός απορρίπτεται. Ο άσβεστος πόθος γι' αυτό που δεν κατέχουμε, τελικά αποδεικνύεται ισχυρότατο κίνητρο. Πάμε πάντα προς το απώτερο του παρόντος, γι' αυτό και το παιδί χαίρεται με την αναμονή του παιχνιδιού - ποτέ με την κατοχή του...” Αυτό απουσιάζει τελικά από τη ζωή μας; Αυτό αποτελεί την ύψιστη ανάγκη μας; Μας περίσσεψαν οι άνθρωποι και ψάχνουμε αντικείμενα για να καλύψουμε την απουσία; «Απούσα η μορφή σου διαστέλλεται τόσο που γεμίζει το σύμπαν. Περνάς στη ρευστή κατάσταση των φαντασμάτ...

Δε κάνω και τίποτα σπουδαίο. Μια μικρή μάχη δίνω κάθε μέρα , από μια θέση που μπορεί και να είμαι χρήσιμος. Από εδώ που ξέρω να βρίσκω στόχο, από εδώ , που μπορεί να είναι λίγο είναι όμως κάτι... Είναι η εποχή τόσο μπερδεμένη, που μας δυσκολεύει να φανερώσουμε μια σταθερή θέση, να δώσουμε μια ξεκάθαρη απάντηση. Στην ερώτηση “τι λες εσύ” το μυαλό μας περιπλανιέται σ ε πρώτες, δεύτερες, και τρίτες σκέψεις και καταλήγει σε ένα - με μεγάλη δόση αμφιβολίας - “νομίζω”. Δεν ήταν πάντα έτσι, θα έπρεπε να γκρεμισθεί ένας κόσμος, που βομβάρδιζε με βεβαιότητες τα άγουρα μυαλά μας, να ηττηθούν τα δόγματα που μας νανούριζαν, να προστεθεί γνώση και χρόνος, για να εντάξουμε την αμφιβολία στην καθομιλούμενη. Η εποχή μας βομβαρδίζει, αν χάσεις την προσήλωση στο στόχο και ακολουθήσεις τις προτροπές της, κινδυνεύεις να σκορπίσεις και στο τέλος, δεν θα είσαι χρήσιμος σε κανέναν. “Ένα ξέπνοο σώμα που έδωσε το παρόν σε όλες τις μάχες και δεν βοήθησε σε καμία” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου “Πόσα συνεχόμενα ενενη...