Τρελαίνει μυαλά ο Αύγουστος

Δυο ώρες παιδεύομαι να βάλω τρεις λέξεις στη σειρά. Τίποτα. Όχι δεν φταίει ο Αύγουστος. Ο Αύγουστος, για να πάμε κόντρα και στη ρήση του Ουμπέρτο Έκο, πάντα έχει ειδήσεις. Έχει φωτιές και φόνους. Έντονη παραβατικοτητα, που φτάνει πολλές φορές στα άκρα, τρελαίνει μυαλά ο Αύγουστος, τα κουνάει από τη λάθος θέση τους.
Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα. Καμία διάθεση σνομπισμού, αγάπης θα έλεγα, που έγινε δίκοπο μαχαίρι. Μέχρι τώρα μου συνέβαινε αποσπασματικά, για πρόσωπα, για μέρη αγαπημένα, για στιγμές, για μήνες και για χρόνια. Τελευταία ο τόπος έγινε πόλη και νησί, και ο χρόνος είναι λίγο πριν λίγο μετά, όπως και οι άνθρωποι λίγο πριν, λίγο μετά…
Η άρνηση γενικεύτηκε, αυτός ο τόπος ο ευλογημένος τελικά είναι καταραμένος.
Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένες λέξεις, όπως
«ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα», διαφάνεια. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας.
Έχει ραγίσει το γυαλί, εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης.

Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στην δίνη του τίποτα. Στον τόπο του πουθενά, στην κοινωνία του δήθεν
Είναι ο τόπος τελικά ο μίζερος, που όλα τα κάνει να μοιάζουν ίδια. Πώς να πας μπροστά σε δυο μέτρα γης, άλλο ένα βήμα και κει πλέον δεν περπατάς κολυμπάς. Όταν δεν έχω τι να γράψω γυρίζω πίσω, σε κείμενα που έγραψα πριν πολλά χρόνια. Είναι σαν να τα είχα γράψει χθές, δεν ήταν τα κείμενα μου διαχρονικά, διαχρονικά ήταν τα χάλια μας.
Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 40 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς. Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο δε λέω, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό.
Με τον Αύγουστο της προσδοκίας θα συνεχίσω, με τον Αύγουστο της σιωπής. Συνειδητή η αποχή από την φασαρία του τίποτα, από την πόλη του δήθεν. Όχι δεν θα κρυφτώ…
«Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό»
Για τον Αύγουστο των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία
«Έχει παγωνιά ο Αύγουστος». Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου Και πολλές μετωπικές, με τον εαυτό σου, με τα μπετά που καίγονται, με μια πόλη που η ζωή είναι σε αναστολή. Ο Αύγουστος βγάζει την σημαντικότερη είδηση. Φοβάμαι να πεθάνω μόνος. Να ζήσω, ήθελα να πω, αλλά βαριέμαι να το διορθώσω.

Και του χρόνου τα ίδια θα λέμε

Τελικά είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Αρχές Αυγούστου σχεδόν κάθε χρόνο περιγράφουμε την καταστροφή με την ελπίδα να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό. Σήμερα το ίδιο κακό, αυτή την φορά στο νησί μας. Είμαστε βέβαιοι πλέον ότι και του χρόνου τα ίδια θα λέμε, για κάποια άλλη περιοχή της Ελλάδος, που με την θυσία της θα συμβάλλει στον εορτασμό του Αι Γιάννη του Λαμπατάρη.
Δεν μεσολάβησαν δυο χρόνια από την προηγούμενη καταστροφή, το παλαιότερο κείμενο είναι σημερινό.
Χθες δε είχα τι να γράψω, δεν είχα τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δεν ήθελα. Ούτε και σήμερα. Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτές τις ώρες της καταστροφής, οργίζομαι και αποσυντονίζομαι γίνομαι πυρ και μανία
Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ μας λέει ότι:
«Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων.
Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κάτω κόσμου;
Οι πληγές της Γης, μεγάλες, αιμορραγούν κι ο θάνατος απέθανε στα γέλια για το βαθύ μας πένθος.
Ποιος είσαι, ρε συ, που στράβωσες τον άξονα και με τα τοξικά ξαλοίφεις απ’ τα ύψιστα ό,τι θεϊκό θυμάμαι ακόμα.
Κάνεις διπλό κλικ δεξιά, το ξέρω ενώ τ’ αγαπημένα μου χαροπαλεύουν σ’ αλλόφυλο φάκελο.
Όποιος κι αν είσαι ισόθεος η ανάθεμα θα ΄ρθει μαθές η ώρα του Όρθρου…»
Κατά παντός υπευθύνου. Βουβή οργή, εκκωφαντική σιωπή. Τι να πεις και τι άλλο να γράψεις.
Πάνω από την καμένη Πελοπόννησο, την Εύβοια, την Αττική, Πάνω από την καμένη Κέρκυρα, την καμένη Ελλάδα, χορεύουν το χορό του πολέμου για την εξουσία. Ασχημονούν, υβρίζουν, υποκρινόμενοι κλαίνε και γελούν και πάνω απ’ όλα λένε ψέματα.
Και ο Στάθης τότε και τώρα σαν να μην πέρασε μια μέρα «Τη χώρα δεν την καίει η τρομοκρατία, την καίει και το ίδιο της το σύστημα. Το σύστημα της διακυβέρνησης της. Τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και δεν έχουν φτιάξει κτηματολόγιο και δασολόγιο, τα δυο μεγάλα κόμματα που επιβραβεύουν το καταπατητή, που αποχαρακτηρίζουν δασικές εκτάσεις, που εκποιούν δημόσιες γαίες, που δεν έχουν συλλάβει έναν εμπρηστή, αυτά καίνε τη χώρα. Το πρόβλημα της ανικανότητας να αντιμετωπισθεί η καταστροφή έπεται. Είναι αποτέλεσμα ενός προβλήματος βαθύτερου δομικού: του τρόπου με τον οποίο κυβερνιέται αυτή η χώρα τα περισσότερα χρόνια από την Μεταπολίτευση και μετά Και της ιδεολογίας που έχει παράξει αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης» εξ Ηλείων μαρτυρία, για το μαρτύριο της χώρας… από έναν Στάθη θλιμμένο στην καρδιά έως θανάτου. Είμαστε πλέον βέβαιοι

Θα ξανακαούμε! Ναι, μιλώ για τις φωτιές του μέλλοντος. Του εγγύς μέλλοντος!
Όταν θα καίγεται (αύριο) ό,τι δεν πρόκανε να καεί (σήμερα) - για την ακρίβεια: ό,τι δεν προλάβανε να κάψουνε σήμερα, θα το κάψουνε αύριο.
Κάθε φορά, την επαύριο μιας μεγάλης φωτιάς μιλάμε για αυτήν καμιά δεκαριά μέρες και μετά συνεχίζουμε τις business as usual - και οριοθετούμε τα νέα οικοπεδάκια, γίνονται οι πρώτες ενθαρρυντικές καταπατήσεις, πέφτουν τα πρώτα μπετά, φτιάχνει και ο κύριος Υπουργός το ανάλογο ρυθμιστικό σχέδιο - και η ζωή συνεχίζεται όλο και πιο αβίωτη, όλο και πιο άχαρη, όλο και πιο φτωχή...
Για την επόμενη φωτιά, δεν μιλά κανείς. Ώσπου να ξεσπάσει. Αύριο λοιπόν νέες φωτιές θα κατασπαράξουν απ' το σώμα της χώρας ό,τι δεν θα προλάβει να κατασπαράξει η σημερινή. Που με τη σειρά της αφανίζει ό,τι κι όσα δεν αφάνισαν οι προηγούμενες.
Ρωτώ: από την προηγούμενη καταστροφή, έγινε έως την τωρινή κάποια άσκηση αποτροπής; Ούτε μία! Καταστρώθηκε κάποιο σχέδιο ετοιμότητας; Τρίχες! Βγήκε κάποιο πόρισμα ευθυνών για τους δεκάδες νεκρούς; Νέκρα!
Απλώς κάθε φορά που επέρχεται η συμφορά «βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» και, μπροστά στις κάμερες, άλλοτε φορώντας «τζάκετ της αεροπορίας» κι άλλοτε ένα «άδειο σακκάκι», λαμβάνει μέρος σε συσκέψεις του κώλου, κάτω από χάρτες κατόπιν εορτής (της καταστροφής) και πάνω από άδεια τραπέζια, όπου μόνος εξοπλισμός (ρουφιάνα κάμερα) βόσκει ένα (αριθμός: 1) ορφανό μολύβι.
Κάτι ανθρωπάρια (η πολιτική εξουσία) που κρύβονται πίσω απ' τον ηρωισμό των χειριστών, των πυροσβεστών, των εθελοντών - ανίκανοι οι ίδιοι, μοιραίοι και θλιβεροί. Επιβλαβείς και ολετήρες.
Από το 1985, το '87, το '93, το '97, το 2002, το 2005, το 2007 το 2009 το 2011 βράζουμε στο ίδιο καζάνι με τις φωτιές - όχι όλοι όμως, άλλο εμείς που καιγόμαστε κι άλλο αυτοί που μας καίνε.
Αυτοί είναι οι εμπρηστές!

Στο κάθε πράσινο φύλλο ζούνε τα κίτρινα που λησμονήσαμε

Αύγουστος γαρ και ο χρόνος, ακόμα και αν περισσεύει, δεν είναι κατάλληλος για δημιουργία. Πολύ θόρυβος, δεν έχω καμία διάθεση να προσθέσω κι' άλλον. Με κούφανε η τηλεόραση. Πολλά λόγια, κενά λόγια. Ευτυχώς που δεν έχουν αποδέκτη το χαρτί, διαφορετικά ο Αμαζόνιος θα ήταν προ πολλού κρανίου τόπος.
Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Πόσες φορές να τα επαναλάβω, φίλε Βασίλη; Η αναφορά στην θλίψη είναι επιβεβλημένη, για να μη γίνει κατάθλιψη. Πως λέτε τόσα χρόνια καταφέραμε ν’ αντέξουμε; Μοιραζόμαστε τα κακά μαζί σας, τα εκθέτουμε στο φως του ήλιου, τα κάνουμε κοινά μυστικά και τα αποδυναμώνουμε.
Δεν είναι το φθινόπωρο, που μας δημιουργεί μελαγχολία είναι οι μέρες πριν, οι ώρες πριν το παιγνίδι, όταν μπούμε, δεν υπάρχουν περιθώρια για κακές σκέψεις.
Αύγουστος γαρ με σκέψεις φθοράς να μας κυκλώνουν. Έτσι γίνεται κάθε χρόνο, ο κάθε χρόνος που αποτελεί μια μικρογραφία της ζωής, αρχίζει με τις ημέρες να μεγαλώνουν και τελειώνει στην έκλειψη του φωτός.
Εδώ στη μικρή μας πόλη, η επικαιρότητα με αηδιάζει, όλα αυτά τα επίκαιρα ψέματα μόνο σαν ένθετο μου χρησιμεύουν. Γι’ αυτό διακόπτω τις συνέχειες. Επιστρέφω όμως πάντα αγαπητή φίλη αλεφ στις ανεπίκαιρες αλήθειες. Αυτές ισχύουν. Όπως το κίτρινο φθινοπωρινό φύλλο, που δηλώνει μοίρα πανάρχαια.
«Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά. Θα είναι εκεί άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θάχει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. 'Έστω και μόνο σαν λίπασμα. Παρελθούσα η μέλλουσα ζωή. Κάθε φορά το κίτρινο φύλλο είναι είδηση. Είναι νέο. 'Όπως κάθε γενεά που το αντιμετωπίζει. Όπως κάθε φθινόπωρο. Όλα ξανάρχονται αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο».

Οι εμπειρίες δεν επαρκούν, για να βάλω μια τάξη. Όταν είμαι καλά ξεχνιέμαι, χαλαρώνω, έχω την ψευδαίσθηση που πάντα ήτανε έτσι και πάντα έτσι θα είναι. Χρειάζεται κάτι στραβό κάθε φορά για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Τελικά μάλλον εγώ πρέπει να καθαρίσω. Ν’ αφήσω πίσω μου όσα είναι πίσω μου, να βάλω μια τάξη στις ηλικίες μου, να σουλουπώσω λίγο το μυαλό μου.
Ότι θα βρω για άλλη μια φορά τη λύση δεν υπάρχει αμφιβολία. Για άλλη μια φορά όμως είναι απολύτως βέβαιο ότι θα τη χάσω. Το πιθανότερο είναι ότι θα κόψω τη ζωή μου στα δύο και θα της δώσω τα τρία τέταρτα.«Για έλα στη θέση μου» μου είπε. «Δεν θέλω ποτέ να έρθω στη θέση σου, στη δική μου θέλω να μείνω και εσύ στη δική σου. Μόνο, σε παρακαλώ μπορείς να έρθεις λίγο πιο κοντά» πολλά ζητάω;
Η όλη ιστορία ξεκίνησε από κάποιες αναφορές, αν καταφέρναμε να ζούσαμε χωρίς αυτές θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Όποιος απαλλάσσεται από την ιστορία του, μπορεί να ζήσει από την αρχή, αθώος, έτοιμος να σφάλει, διαθέσιμος στο θαύμα. απρόβλεπτος στην καταιγίδα. Αλλά ζωή χωρίς ιστορία, όπως λέει ο ποιητής, είναι σώμα δίχως ίσκιο. Κι αυτό συμβαίνει μόνο την νύχτα την απόλυτη.
Την ημέρα είναι αλλιώς, πήραν όλα το φυσικό τους χρώμα κόκκινα πορτοκαλί βυσσινή γαλάζια κροκάτα και άσπρα. Οι σκιές δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος. Δεν είναι ικανές να δημιουργήσουν διλήμματα. Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι. Στο κάθε πράσινο φύλλο, ζούνε όλα τα κίτρινα που λησμονήσαμε.

Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με τη φαντασία

Μπορεί η στήλη να μην καταγράφει γεγονότα, να πηδάει ημερομηνίες, να βρίσκεται πολλές φορές αλλού, από τα μικρά που συμβαίνουν στον τόπο μας, κατά κάποιο τρόπο όμως, τον μετράει τον χρόνο. Τον μετράει και όταν βρει την ευκαιρία τον κλέβει, όσο μπορεί περισσότερο.
Δεκαοκτώ Ιούλιοι πέρασαν. Δεκαοκτώ καλοκαίρια.
Χωρίς να το θέλω, γίνομαι κλεψύδρα, Από σήμερα Αύγουστος. Μήνας και Θεός. Σε αυτό το καθημερινό ανακάτεμα του πραγματικού με το φανταστικό, του ονείρου με την καθημερινότητα, επιχειρώ ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια των πειραματισμών τίποτα δεν έμαθαν από τη μεταξύ τους σχέση, ούτε βήμα προσέγγισης, κρατούν με επιμονή τη θέση τους.
Λες και είναι φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά που με τίποτα δεν δένουν. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Η φαντασία από την άλλη, τραβάει το μοναχικό της δρόμο, κρατώντας για τον εαυτό της το συναίσθημα.

«Να διαφυλάξουμε τα συμφέροντα μας». Μια συνεχής προτροπή σε όλους τους τόνους, σε όλα τα μήκη και πλάτη, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής.
Αν ήξερα, ότι θα περνούσα μια ζωή διασφαλίζοντας συμφέροντα, θα την αρνιόμουν. Κύκλοι και υπόκυκλοι. Κύκλοι που εμπεριέχουν αλλά και εμπεριέχονται σε κάποιους άλλους, η ζωή μου σε κάποια περιφέρεια να φυλάει Θερμοπύλες.
Αντικρίζοντας σχηματικά την κατάσταση, σ’ αυτήν τη διαρκή της κίνηση, ζαλίζεσαι. Οι αλλεπάλληλες συγχωνεύσεις ενισχύουν το παρανοϊκό τοπίο.
Να κλείσω τα μάτια, ή να αρχίσω να ανοίγω σύνορα.
Η φυλακή είναι εδώ. Προσπαθώντας να διαφυλάξουμε τα όποια συμφέροντα μας, κτίζουμε τους χώρους διαμονής μας. Νοητά κελιά, που στερούνται έξοδο. Τα συμφέροντα μας βρίσκονται έξω από τους κύκλους.
Η πραγματικότητα; Ο εαυτός μου, μια απειροελάχιστη κουκίδα στο κέντρο του κύκλου, τρισεκατομμύρια κύκλοι με αγκαλιάζουν θανάσιμα. Η άμυνα; Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο κέντρο μιας απέραντης πεδιάδας.