Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Και του χρόνου τα ίδια θα λέμε

Τελικά είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Αρχές Αυγούστου σχεδόν κάθε χρόνο περιγράφουμε την καταστροφή με την ελπίδα να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό. Σήμερα το ίδιο κακό, αυτή την φορά στο νησί μας. Είμαστε βέβαιοι πλέον ότι και του χρόνου τα ίδια θα λέμε, για κάποια άλλη περιοχή της Ελλάδος, που με την θυσία της θα συμβάλλει στον εορτασμό του Αι Γιάννη του Λαμπατάρη.
Δεν μεσολάβησαν δυο χρόνια από την προηγούμενη καταστροφή, το παλαιότερο κείμενο είναι σημερινό.
Χθες δε είχα τι να γράψω, δεν είχα τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δεν ήθελα. Ούτε και σήμερα. Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα. Είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτές τις ώρες της καταστροφής, οργίζομαι και αποσυντονίζομαι γίνομαι πυρ και μανία
Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ μας λέει ότι:
«Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων.
Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κάτω κόσμου;
Οι πληγές της Γης, μεγάλες, αιμορραγούν κι ο θάνατος απέθανε στα γέλια για το βαθύ μας πένθος.
Ποιος είσαι, ρε συ, που στράβωσες τον άξονα και με τα τοξικά ξαλοίφεις απ’ τα ύψιστα ό,τι θεϊκό θυμάμαι ακόμα.
Κάνεις διπλό κλικ δεξιά, το ξέρω ενώ τ’ αγαπημένα μου χαροπαλεύουν σ’ αλλόφυλο φάκελο.
Όποιος κι αν είσαι ισόθεος η ανάθεμα θα ΄ρθει μαθές η ώρα του Όρθρου…»
Κατά παντός υπευθύνου. Βουβή οργή, εκκωφαντική σιωπή. Τι να πεις και τι άλλο να γράψεις.
Πάνω από την καμένη Πελοπόννησο, την Εύβοια, την Αττική, Πάνω από την καμένη Κέρκυρα, την καμένη Ελλάδα, χορεύουν το χορό του πολέμου για την εξουσία. Ασχημονούν, υβρίζουν, υποκρινόμενοι κλαίνε και γελούν και πάνω απ’ όλα λένε ψέματα.
Και ο Στάθης τότε και τώρα σαν να μην πέρασε μια μέρα «Τη χώρα δεν την καίει η τρομοκρατία, την καίει και το ίδιο της το σύστημα. Το σύστημα της διακυβέρνησης της. Τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και δεν έχουν φτιάξει κτηματολόγιο και δασολόγιο, τα δυο μεγάλα κόμματα που επιβραβεύουν το καταπατητή, που αποχαρακτηρίζουν δασικές εκτάσεις, που εκποιούν δημόσιες γαίες, που δεν έχουν συλλάβει έναν εμπρηστή, αυτά καίνε τη χώρα. Το πρόβλημα της ανικανότητας να αντιμετωπισθεί η καταστροφή έπεται. Είναι αποτέλεσμα ενός προβλήματος βαθύτερου δομικού: του τρόπου με τον οποίο κυβερνιέται αυτή η χώρα τα περισσότερα χρόνια από την Μεταπολίτευση και μετά Και της ιδεολογίας που έχει παράξει αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης» εξ Ηλείων μαρτυρία, για το μαρτύριο της χώρας… από έναν Στάθη θλιμμένο στην καρδιά έως θανάτου. Είμαστε πλέον βέβαιοι

Θα ξανακαούμε! Ναι, μιλώ για τις φωτιές του μέλλοντος. Του εγγύς μέλλοντος!
Όταν θα καίγεται (αύριο) ό,τι δεν πρόκανε να καεί (σήμερα) - για την ακρίβεια: ό,τι δεν προλάβανε να κάψουνε σήμερα, θα το κάψουνε αύριο.
Κάθε φορά, την επαύριο μιας μεγάλης φωτιάς μιλάμε για αυτήν καμιά δεκαριά μέρες και μετά συνεχίζουμε τις business as usual - και οριοθετούμε τα νέα οικοπεδάκια, γίνονται οι πρώτες ενθαρρυντικές καταπατήσεις, πέφτουν τα πρώτα μπετά, φτιάχνει και ο κύριος Υπουργός το ανάλογο ρυθμιστικό σχέδιο - και η ζωή συνεχίζεται όλο και πιο αβίωτη, όλο και πιο άχαρη, όλο και πιο φτωχή...
Για την επόμενη φωτιά, δεν μιλά κανείς. Ώσπου να ξεσπάσει. Αύριο λοιπόν νέες φωτιές θα κατασπαράξουν απ' το σώμα της χώρας ό,τι δεν θα προλάβει να κατασπαράξει η σημερινή. Που με τη σειρά της αφανίζει ό,τι κι όσα δεν αφάνισαν οι προηγούμενες.
Ρωτώ: από την προηγούμενη καταστροφή, έγινε έως την τωρινή κάποια άσκηση αποτροπής; Ούτε μία! Καταστρώθηκε κάποιο σχέδιο ετοιμότητας; Τρίχες! Βγήκε κάποιο πόρισμα ευθυνών για τους δεκάδες νεκρούς; Νέκρα!
Απλώς κάθε φορά που επέρχεται η συμφορά «βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» και, μπροστά στις κάμερες, άλλοτε φορώντας «τζάκετ της αεροπορίας» κι άλλοτε ένα «άδειο σακκάκι», λαμβάνει μέρος σε συσκέψεις του κώλου, κάτω από χάρτες κατόπιν εορτής (της καταστροφής) και πάνω από άδεια τραπέζια, όπου μόνος εξοπλισμός (ρουφιάνα κάμερα) βόσκει ένα (αριθμός: 1) ορφανό μολύβι.
Κάτι ανθρωπάρια (η πολιτική εξουσία) που κρύβονται πίσω απ' τον ηρωισμό των χειριστών, των πυροσβεστών, των εθελοντών - ανίκανοι οι ίδιοι, μοιραίοι και θλιβεροί. Επιβλαβείς και ολετήρες.
Από το 1985, το '87, το '93, το '97, το 2002, το 2005, το 2007 το 2009 το 2011 βράζουμε στο ίδιο καζάνι με τις φωτιές - όχι όλοι όμως, άλλο εμείς που καιγόμαστε κι άλλο αυτοί που μας καίνε.
Αυτοί είναι οι εμπρηστές!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...