Τελευταία σελίδα αριστερά

Είπαμε να αφαιρέσω τα περιττά για να μειώσω το βάρος, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γκρεμίσουμε τα τείχη. Τα θεόρατα τείχη, που εδώ και πολλά χρόνια ύψωσα για να ορίσω τον κήπο του «είναι» μου, ώστε βλέποντας τους άλλους, να τους αποκλείω πλήρως και να τους κρατάω άλλους, θα μείνουν απόρθητα, όσο οι βίδες μου κρατούν, και δεν μου επιβάλουν ανούσια ταξίδια. Ευτυχώς τα αμυντικά συστήματα ακόμα λειτουργούν αποτελεσματικά. Είναι φυσικό μετά από τόσες επιθέσεις, να έχουν αναπτύξει  ευχέρεια στις αποκρούσεις. Μόλις ένοιωσα λίγο πιο βιαστικό τον ήλιο, βάλθηκα να το ξαποστείλω.  Ευτυχώς είναι μικρής διάρκειας, η αυτοκαταστροφική αντίδραση του χρόνου όταν αρχίζει να μετράει ανάποδα. Μην ανησυχείτε μόλις το συνειδητοποιήσει, θα δεχθεί την σταδιακή αναχώρηση. «Το να διαλέγω τρόπους για να μη δρω» γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της Ανησυχίας, «υπήρξε ανέκαθεν η μέριμνα και η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μου». Δεν υποτάσσομαι ούτε στο κράτος, ούτε στους ανθρώπους. Αντιστέκομαι αδ...

Δεν είναι που δεν έχω τίποτα να πω, είναι,  που θέλω πολλά, χάνω τη σειρά, μπερδεύω τις λέξεις, τα παρατάω. Αυτοί που γράφουν κάθε μέρα θα με καταλάβουν, υπάρχουν μέρες που νιώθεις αδυναμία να επικοινωνήσεις οι λέξεις, σου δημιουργούν διλήμματα, κατά πόσο είναι ικανές να εξάγουν το θυμό σου, είναι από τις μέρες που δεν σου χρειάζονται. Μάρτυρας πολιτικού διαλόγου στην βουλή των Ελλήνων.  Μόνο με μια αποστροφή του προσώπου μπορούσα να εκφραστώ , μια κίνηση του χεριού που δεν χαιρετάει, μια κλωτσιά, μια φτυσιά. Παραμονή εθνικής επετείου. Για άλλη μια φορά το μπλε μου φέρνει αποστροφή, αποστροφή για τα όσα προηγήθηκαν. Αποστροφή, που στο βωμό του εθνικού ιδεώδους, εγκλημάτησαν, στέρησαν την ανθρώπινη ελευθέρια. Με χαλάει που το φορούν κάτι φασιστοειδή που το παίζουν δημοκράτες. Και όμως το μπλε είναι της θάλασσας και οι αποχρώσεις του, του ουρανού. Έτσι πεθαίνουν οι λέξεις. Και όμως, σ’ αυτήν την επέτειο   τιμάμε τους νέους με τα «πρησμένα πόδια ...

Αλήθεια τι γίνεται με την κρίση; Όλο και λιγότερο χρησιμοποιείται η λέξη. Υποθέτω πως έχει τελειώσει. Μας έριξε από το ρετιρέ στο υπόγειο, μας πήρε ότι για χρόνια κατακτήσαμε και πάλι από την αρχή. Και δεν είναι ίδια η  αρχή με τη μεταπολεμική, τότε τα βήματα ήταν προς τα εμπρός, η σημερινή έχει βήματα σημειωτόν, για να μείνουμε στάσιμοι. Η κρίση τελείωσε αυτό που ζούμε δεν είναι  κρίση, είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα. Υπάρχουν διαφωνίες; Φυσικό είναι , άλλωστε η κρίση φρόντισε να διχάσει. Δεν μείωσε μόνο το βιοτικό μας επίπεδο, έπνιξε και κάθε απόπειρα για αντίσταση. Φόβισε για τα χειρότερα, ώστε να υπάρξει ο αναγκαίος συμβιβασμός με την σημερινή πραγματικότητα. Η στασιμότητα, φαντάζει κατάκτηση. Μας καθήλωσε. Η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά στο απέναντι  τραπέζι. Πολλές απόψεις και διαφορετικές. Ένα συνηθισμένο σκηνικό πλέον καθ΄ άπασα την επικράτεια. Ο ατομισμός, κυρίαρχο στοιχείο. Καμία ελπίδα . Έχει αρχίσει μια άλλη ζωή. Οι...

Να ξεκινήσουμε την εβδομάδα με λέξεις αισιόδοξες. Δευτέρα σήμερα , ο καιρός μουντός, να πάμε κόντρα. Δευτέρα σήμερα και κάνω σχέδια, αφαιρετικά. Δε γράφω, δε μιλάω, δεν ακούω. Τα αυτιά μου αυτενεργούν, επιλέγουν ήχους, λέξεις φράσεις ή και μακρόσυρτες αφηγήσεις, τα υπόλοιπα, με ένα μαγικό τρόπο, όσο δυνατά και αν ακούγονται αυτά, δεν παίρνουνε χαμπάρι. Στο διάολο. Έως εδώ. Φτάνει πια. Συνήθως έτσι τελειώνει κάτι ανυπόφορο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κάτι άλλο. Είναι στιγμή που ένα μείγμα συναισθημάτων εκρήγνυται. Από την υπερένταση στην ανακούφιση, από την αγωνία στην εκτόνωση. Οι συμπεριφορές διαφορετικές για τον καθένα, όλες όμως συμφωνούν, εμφορούμενες από ένα φορτίο που ξεπέρασε τον αποθηκευτικό χώρο της ψυχής. Νοιώθεις από την αντίθετη πλευρά, ακριβώς τη ζωή εκείνου του δευτερόλεπτου, μετά την εκσπερμάτωση. Σκορπισμένες λέξεις, και καμία προσπάθεια για να μπουν σε μια σειρά. Και τι σειρά να βρουν, που να χωρέσουν; Λέξεις μάνες, μήτρες, κυψέλες τα άπαντα των ποιητών ...