Τελευταία σελίδα αριστερά

«Η πάλη των τάξεων μετασχηματίζεται αφανώς και τεχνηέντως, σε πάλη ατόμων θέσεων, κλάδων παρατάξεων μηχανισμών πελατειών», υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης στο «άγρυπνο πεζοδρόμιο» Η διαφορά της κοινωνίας δεν εκπλήσσει, άλλωστε πάντα υπήρχε. Εκείνο που εκπλήσσει είναι ότι την παράγουν οι θεσμικοί μηχανισμοί, αυτοί δηλαδή που είναι αρμόδιοι να την πατάξουν. Ενώ το κράτος κινδύνευε από την κοινωνία κατά την κλασική εκδοχή, τώρα έχουμε ένα κρατικό μηχανισμό, που αποξενώνεται από την κοινωνία και ο ίδιος δημιουργεί τους κινδύνους. Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο τα κόμματα του δικομματισμού, τα ιδία βουτηγμένα στα σκάνδαλα, δεν μπορούν να τον εξυγιάνουν, ούτε και ο λαός μπορεί να απέχει απ’ αυτό το νοσηρό παιχνίδι. Φθονούντες και φθονούμενοι αλλάζουν ρόλους μασκαρεύονται ασχημονούν, με παντιέρα πάντα την άποψη ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Θεωρητικά ένας πολίτης έχει πολλά δικαιώματα, δικαιώματα που του δίνουν το ψευδαίσθηση διεκδίκησης. Θεωρητικά επαναλαμβάνω, γιατί στην πράξη, ο ρόλ...

Πάλι εκλογές είχαμε όταν κατέφευγα στα «Κορίτσια του Σίτυ Μπουμ Μπουμ», σ’ αυτές τις εκλογές ήρθε ο ίδιος ο Βασίλης Αλεξάκης υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για να επιβεβαιώσει με τις θέσεις του αυτό που ονειρευόμαστε. «Επειδή πιστεύω ότι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ασθενέστερα μέλη της, επειδή τα κέρδη του κεφαλαίου δεν καταλήγουν ποτέ στις τσέπες των εργαζομένων, Επειδή δεν δέχομαι να ονειρεύονται άλλοι για λογαριασμό μου, Επειδή δεν θέλω να ζήσω σε μια καμένη γη που την περιβάλλει μια βρώμικη θάλασσα, ούτε σε μια κοινωνία όπου επιπλέουν οι απατεώνες σαν τους φελλούς, Επειδή μια χώρα που περιθωριοποιεί τους ηλικιωμένους και τους νέους είναι μια χώρα χωρίς μέλλον και χωρίς παρελθόν, Επειδή δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται οι αδέσποτες σφαίρες να βρίσκουν πάντα τον στόχο τους, Επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να μάθουν να σκέφτονται ελεύθερα, Επειδή απαραίτητη προϋπόθεση για την χειραφέτηση της παιδείας είνα...

Ρεκόρ τηλεθέασης σημείωσε η μετάδοση της Γιουροβίζιον το περασμένο Σάββατο: πέντε εκατομμύρια Έλληνες είδαν έστω για ένα λεπτό το μουσικό υπερθέαμα, ενώ πάνω από τρία εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. Και μπορεί ότι βλέπουμε να μην σημαίνει και αποδοχή, ο συντονισμός όμως απέναντι σ’ αυτήν την βλακεία θα πρέπει να μας ανησυχεί. Και θα πρέπει να μας ανησυχεί γιατί σιγά – σιγά η σαχλαμάρα γίνεται εθνικό ζήτημα και απειλεί να στραγγαλίσει ότι καινούργιο γεννιέται. Ορθά η Μαριάννα Τζιαντζή αναφέρει σε σχετικό άρθρο της «Ο γυμνός βασιλιάς δεν είναι ο τραγουδιστής, αλλά η κυρίαρχη ευρωπαϊκή τάξη που παρελαύνει καμαρωτή με τα (ανύπαρκτα) καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Δεν θα πέσω στην παγίδα συμβάλλοντας έστω και με αρνητική κριτική σ’ αυτήν την αθλιότητα. Ένα ποίημα του Παμπλο Νερουδα, παρακάτω επίκαιρο όσο ποτέ, έρχεται να μας υπενθυμίσει τι σημαίνει πολιτισμός. «Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομ...