Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

« Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»

«Η πάλη των τάξεων μετασχηματίζεται αφανώς και τεχνηέντως, σε πάλη ατόμων θέσεων, κλάδων παρατάξεων μηχανισμών πελατειών», υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης στο «άγρυπνο πεζοδρόμιο»
Η διαφορά της κοινωνίας δεν εκπλήσσει, άλλωστε πάντα υπήρχε. Εκείνο που εκπλήσσει είναι ότι την παράγουν οι θεσμικοί μηχανισμοί, αυτοί δηλαδή που είναι αρμόδιοι να την πατάξουν.
Ενώ το κράτος κινδύνευε από την κοινωνία κατά την κλασική εκδοχή, τώρα έχουμε ένα κρατικό μηχανισμό, που αποξενώνεται από την κοινωνία και ο ίδιος δημιουργεί τους κινδύνους. Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο τα κόμματα του δικομματισμού, τα ιδία βουτηγμένα στα σκάνδαλα, δεν μπορούν να τον εξυγιάνουν, ούτε και ο λαός μπορεί να απέχει απ’ αυτό το νοσηρό παιχνίδι. Φθονούντες και φθονούμενοι αλλάζουν ρόλους μασκαρεύονται ασχημονούν, με παντιέρα πάντα την άποψη ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.
Θεωρητικά ένας πολίτης έχει πολλά δικαιώματα, δικαιώματα που του δίνουν το ψευδαίσθηση διεκδίκησης. Θεωρητικά επαναλαμβάνω, γιατί στην πράξη, ο ρόλος του είναι πολύ κατώτερος ακόμα και απ’ αυτόν του υπηρέτη, που λέει όλες και όλες δύο ατάκες. Στην προσπάθειά του να κάνει χρήση όλων αυτών των δικαιωμάτων, που του παρέχει άπλετα το δημοκρατικό καθεστώς, αβίαστα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα όπλα του είναι χάρτινα και απέναντί του ατσάλι.
Περιπλανήθηκα στην Ιστορία. Κινήματα, επαναστάσεις, άνισες μάχες με νικητές αδυνάτους. Θυσίες, για την ελευθερία και την προάσπιση της πατρίδας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και εμείς ακόμη ελπίζουμε, ότι αν ενώσουμε ακόμη και τα χάρτινα σπαθιά μπορεί να πετύχουμε κάτι. Εκείνοι οι 300 του Λεωνίδα, δεν τα κατάφεραν αλλά δεν έπεσαν και αμαχητί. Ψάχνω να βρω τρακόσιους, είναι απασχολημένοι αυτή την περίοδο.
Τα δικαιώματα μας κατακερματισμένα, στο καθένα ξεχωριστά, δεν μας παρέχουν την παραμικρή εγγύηση για κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Για να μην τα ενώσουμε με άλλους ομοιοπαθείς, έχουν φροντίσει από πολύ πριν οι ατσαλένιοι. Το περιεχόμενο δεν έχει πια καμία σημασία. Η εμφάνιση μετράει και η συσκευασία. Θα ακολουθήσω την ουρά στα σούπερ μάρκετ και θα αγοράσω κι εγώ όπως όλοι οι υποτιθέμενοι πολίτες τα προϊόντα της μιας χρήσεως. Θα παίξω για μια ακόμα φορά τον ρόλο που τόσο καλά μας έμαθαν. Αυτά τελικά τα δικαιώματα μπορεί να διεκδικήσω, της αγοράς. Πελάτης λοιπόν ο κύριος αντί για πολίτης που τόσο επιθυμούσε. Κατά τα άλλα «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα…»

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Αλεξάκη Δαγκωτό

Πάλι εκλογές είχαμε όταν κατέφευγα στα «Κορίτσια του Σίτυ Μπουμ Μπουμ», σ’ αυτές τις εκλογές ήρθε ο ίδιος ο Βασίλης Αλεξάκης υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για να επιβεβαιώσει με τις θέσεις του αυτό που ονειρευόμαστε.
«Επειδή πιστεύω ότι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ασθενέστερα μέλη της, επειδή τα κέρδη του κεφαλαίου δεν καταλήγουν ποτέ στις τσέπες των εργαζομένων,
Επειδή δεν δέχομαι να ονειρεύονται άλλοι για λογαριασμό μου,
Επειδή δεν θέλω να ζήσω σε μια καμένη γη που την περιβάλλει μια βρώμικη θάλασσα, ούτε σε μια κοινωνία όπου επιπλέουν οι απατεώνες σαν τους φελλούς,
Επειδή μια χώρα που περιθωριοποιεί τους ηλικιωμένους και τους νέους είναι μια χώρα χωρίς μέλλον και χωρίς παρελθόν,
Επειδή δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται οι αδέσποτες σφαίρες να βρίσκουν πάντα τον στόχο τους,
Επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να μάθουν να σκέφτονται ελεύθερα,
Επειδή απαραίτητη προϋπόθεση για την χειραφέτηση της παιδείας είναι ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους,
Επειδή η θέση των εικονισμάτων είναι στις εκκλησίες και όχι στα σχολεία, τα δικαστήρια και τους στρατώνες,
Επειδή το Βυζάντιο δεν συνεχίζει την Αρχαιότητα αλλά την αναιρεί όπως η νύχτα αναιρεί τη μέρα,
Επειδή, όπως έλεγε ο Μανόλης Αναγνωστάκης, πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά,
Επειδή κάποτε πρέπει να γίνουν γνωστά τα περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας και των μοναστηριών,
Επειδή μια χώρα όπου έχουν ανθίσει τόσα τραγούδια για τη «μαύρη» ξενιτιά θα έπρεπε να συμπεριφέρεται διαφορετικά στους ξένους,
Επειδή η Ευρώπη φέρει το όνομα μιας μετανάστριας από τη Φοινίκη που έπεσε θύμα βιασμού,
Επειδή ευελπιστώ ότι θα ισχύσει κάποτε η δημοτική και για τα κύρια ονόματα,
Επειδή με ξαφνιάζει το γεγονός ότι το τόσο διαδεδομένο όνομα Γιάννης δεν εμφανίζεται σε κανένα δελτίο ταυτότητας,
Επειδή θεωρώ ότι η ωραιότερη λέξη που έδωσε η Ελλάδα στον κόσμο είναι η λέξη διάλογος,
Επειδή η λέξη μονόλογος είναι δυστυχώς κι αυτή ελληνική,
Επειδή κανένας λαός δεν δικαιούται να κομπάζει για τη γλώσσα του, γιατί καμιά δεν είναι δημιούργημα ενός μόνο λαού,
Με μεγάλη μου χαρά θα πάρω μέρος στον αγώνα που διεξάγει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που διάβασα το βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη, τα «Κορίτσια του Σιτι Μπουμ – Μπουμ». Πριν δυο χρόνια ο συγγραφέας που έστειλε την επανέκδοση αυτού του βιβλίου με ειδική αφιέρωση και με ένα υπέροχο σκιτσάκι, μεγάλη η χαρά μου. Με την ανάγνωση του πρόλογου, μου ήρθε στην μνήμη αυτό το υπέροχο βιβλίο.
« Να σας πω το πρόβλημα μου; Δεν γαμάω αρκετά! Σχεδόν καθόλου! Ονειρεύομαι να κάνω έρωτα μ’ ένα σωρό γυναίκες: με τη γειτόνισσα του επάνω ορόφου και με τη φίλη της, που είναι και οι δύο παντρεμένες, με την γυναίκα του αρχισυντάκτη μου, μια μελαχρινή με γαμψή μύτη (έχω την εντύπωση ότι αρέσω περισσότερο στις γυναίκες που έχουν γαμψή μύτη), με την σερβιτόρα ενός μπαρ, που βρίσκεται κοντά σ’ έναν παλιό εκδοτικό οίκο, με την Βαρβάρα Πέτροβνα, με την μνηστή του σούπερμαν, με την μαρκησία των αγγέλων, με την Νίκη της Σαμοθράκης, με την εκφωνήτρια του αεροδρομίου του Ορλύ, με την θαμμένη ζωντανή, με την κυρία Ρενό, τη δεσποινίδα Χέννινγκερ, με τα κορίτσια του Σιτυ Μπουμ Μπουμ…»
Για τον Αλεξάκη που σκέφτεται , που αγαπάει που ερωτεύεται, που ονειρεύεται. Για το δικό μας Αλεξάκη δαγκωτό…

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Η εθνική μας μοναξιά ...

Ρεκόρ τηλεθέασης σημείωσε η μετάδοση της Γιουροβίζιον το περασμένο Σάββατο: πέντε εκατομμύρια Έλληνες είδαν έστω για ένα λεπτό το μουσικό υπερθέαμα, ενώ πάνω από τρία εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. Και μπορεί ότι βλέπουμε να μην σημαίνει και αποδοχή, ο συντονισμός όμως απέναντι σ’ αυτήν την βλακεία θα πρέπει να μας ανησυχεί. Και θα πρέπει να μας ανησυχεί γιατί σιγά – σιγά η σαχλαμάρα γίνεται εθνικό ζήτημα και απειλεί να στραγγαλίσει ότι καινούργιο γεννιέται. Ορθά η Μαριάννα Τζιαντζή αναφέρει σε σχετικό άρθρο της «Ο γυμνός βασιλιάς δεν είναι ο τραγουδιστής, αλλά η κυρίαρχη ευρωπαϊκή τάξη που παρελαύνει καμαρωτή με τα (ανύπαρκτα) καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα».

Δεν θα πέσω στην παγίδα συμβάλλοντας έστω και με αρνητική κριτική σ’ αυτήν την αθλιότητα. Ένα ποίημα του Παμπλο Νερουδα, παρακάτω επίκαιρο όσο ποτέ, έρχεται να μας υπενθυμίσει τι σημαίνει πολιτισμός.
«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο «ι» αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, να αποφύγει τις εχεφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτα του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονουμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής».
«Όταν ο Λαός εκπαιδεύεται να καταναλώνει μουσικά σκουπίδια, εύκολα μπορεί να συμβιβαστεί με κάθε είδους πολιτική απρέπεια. Η συλλογική συμφιλίωσή μας με την ασχήμια είναι ένα ασφαλές βήμα, για τη συμφιλίωση μας με την αδικία, την εκμετάλλευση, την αδράνεια τον εφησυχασμό, τον παραλογισμό, την παρακμή…»

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...