Τελευταία σελίδα αριστερά

Ο ζεστός μήνας Αύγουστος έγραφα πέρυσι τέτοια εποχή, ανασύροντας από την παιδική ηλικία τον τίτλο μιας ταινίας που μου έχει μείνει απωθημένο. Για τον αιώνιο Αύγουστο θα γράψω εφέτος κάνοντας πάλι την σύνδεση με το παρελθόν γιατί ο Αύγουστος θα μείνει για πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο συναίσθημα. Επιστρέφω πάντα και ας μην έχουν οι δρόμοι γυρισμούς, . Τώρα πια δεν ψάχνω, βρίσκω. Όσα με ευκολία απέρριψα, όσα εκείνα τα χρόνια της λαιμαργίας δε μπόρεσα, να απορροφήσω, όσα τα δόγματα μου στέρησαν να γνωρίσω, όσα τα μάτια μου δεν είδαν, γιατί κοίταζαν ψηλά, πολύ ψηλά στα αστέρια, στο άπειρο, στο τίποτα. Τώρα βρίσκω, γιατί όπου και να κοιτάξω μια ηλικία με προσγειώνει, μια υπομονή με φρενάρει, μπορεί να λιγοστεύει ο χρόνος, είναι όμως αρκετός όσος και αν απομένει. Και είναι οι στιγμές οι ανεπεξέργαστες, σαν τις φωτογραφίες που έχουμε δει και ξαναβλέπουμε μετά από χρόνια. Δεν είναι ίδιες και δεν φταίει που κιτρίνισαν από την πολυκαιρία. Είναι οι στιγμές που μάζεψα βιαστικά όλα τα χρόνι...

Είναι κάποια πράγματα που δεν τα γράφει η ιστορία. Και όμως χωρίς αυτά, που προηγούνται των γεγονότων, η ιστορία δεν θα ήταν αυτή που ξέρουμε. Μια λέξη στη κατάλληλη στιγμή, μια σπίθα, αρκετή για ν’ ανάψει η φωτιά, και να κάψει ή να εξαγνίσει. Ένας ανώνυμος και ένας επώνυμος, που «συνωμότησαν». Ένας άνθρωπος σε θέση κλειδί, μια συγκυρία. Μια χρονική στιγμή που δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, έγραψε μια μικρή ιστορία με άλλους ήρωες. Τις τελευταίες μέρες μέσα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη έχω πολλές συναντήσεις. Άνθρωποι από διαφορετικές κατευθύνσεις, από διαφορετικούς κόσμους, από διαφορετικές ηλικίες, από διαφορετικές ιδεολογίες, από διαφορετικά ερεθίσματα, από διαφορικές ερμηνείες, ήρθαν να μου δώσουν το χέρι. Ύστερα από κάθε μετάγγιση δύναμης, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ξαναδιαβάσω τα κείμενα μου, αυτά που μου υπενθύμιζαν. Όχι δεν ένοιωσα σαν ένας μικρός τοπικός εθνικός ήρωας, ανακάλυψα όμως ότι τελικά, αυτός ο κερματισμός της κοινωνίας είναι πλασματικός. Δεν υπάρχουν εκλεκτές ...

«Όπως κάποιοι, εργάζονται από πλήξη, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω. Στην ονειροπόληση, στην οποία χάνεται με τρόπο εντελώς φυσικό όποιος δεν σκέφτεται, εγώ χάνομαι γραπτώς, γιατί ξέρω να ονειρεύομαι σε πρόζα. Και υπάρχει πολύ ειλικρινές συναίσθημα, πολλή νόμιμη συγκίνηση που δοκιμάζω επειδή δεν αισθάνομαι. Υπάρχουν στιγμές που η κενότητα, του να νοιώθεις πως ζεις, αγγίζει την πυκνότητα κάποιου πράγματος θετικού…» Από το «βιβλίο της ανησυχίας» του Πεσσόα και πώς να μείνεις απαθείς. Αυτά ήθελα να σας πω και εγώ απόψε, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω. Όχι, δεν γράφω από υποχρέωση. Στην αναμονή της επόμενης λέξης, ανακαλύπτω. «Χωρίς βουλή χωρίς Θεό» που λέει και ο Σαββόπουλος, μελοποιώντας έτσι την αταξία του νου του και δίνοντας με αυτόν τον τρόπο διάσταση στις σκέψεις, που ξεπερνούσαν το εφήμερο του παρόντος του. «Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα μας περιμένει» και μεταμεσονύκτια, η φωνή που σχολιάζει το τραγούδι προχωράει ακόμα παραπέρα, σαν βγούμε...

Όταν έγραφα πρόσφατα, ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση από τα 49 μέχρι τα 50, δεν μπορούσα να υπολογίσω το μέγεθος. Δυστυχώς ατελείωτα τα χιλιόμετρα. Εμένα λοιπόν, που μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο, ήρθε η μονιμοποίηση σαν κερασάκι στην τούρτα, για να μου χαλάσει τη γιορτή. Που να τρέχεις τώρα στα πενήντα σκέφτεσαι. Οι δρόμοι έχουν απαγορευτικό. Η ανηφόρα θέλει γερά πνευμόνια. Θα πάρω το δρόμο, το μονόδρομο και την απόφαση τη μεγάλη. Ταφόπλακα στα όνειρα μου. Επειδή αυτά που έγραφα δεν τα ξεχνώ, ένα παλαιότερο κείμενο, κάτι σαν το «δεν εορτάζω» Μια αιωνιότητα και μια μέρα Έγραφα παλαιοτέρα ότι μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο, η πορεία μου όμως αποδεικνύει ότι εγώ κατά βάθος το κυνηγάω. Έχω την ευτυχία να ανήκω στην ομάδα των συμβασιούχων, αορίστου χρόνου. Ελπίδα όλων των συνάδελφων μου είναι η μονιμοποίηση, εξαιρώ τον εαυτό μου απ’ αυτήν την προοπτική, φαντάζομαι ότι η προσωπική ομηρία από εκεί αρχίζει. Αυτή η τακτοποίηση της μονιμότητας με τρομάζει, έχω βαθύτατα ριζωμένη, την αί...