Τελευταία σελίδα αριστερά

Να και η άλλη ματιά, απαλλαγμένη από πάθη του παρελθόντος, από εμφυλίους και δικτατορίες. Πατάει στην πεμπτουσία του συστήματος, στα στάνταρ μιας εποχής, που οι όποιες αποκλείσεις, σε πετούσαν στο περιθώριο. Σ’ αυτά που δεν έμαθε γιατί δεν θα μπορούσε να μάθει και ανακαλύπτει εκ των υστέρων, την αλήθεια και ελευθερώνεται. « Αντισταθείτε  σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι   και λέει : καλά είμαι εδώ...» Κι άλλα ακόμα «αντισταθείτε» έγραφε ο Μιχάλης Κατσαρός εξήντα χρόνια πριν, στη «διαθήκη του» τότε που φιλοξενούσε το Μίκη Θεοδωράκη στο μικρό του υπόγειο στο Χαλάνδρι. Σήμερα, λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου, το σπιτάκι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την άδεια ταξί, την άδεια φορτηγού… αυτά που μας έταζε ο καπιταλισμός για να τον αγαπήσουμε», μας τα χτυπά. Μας παίρνει πίσω την μικροϊδιοκτησία μας. Όσα μας είπαν να αποκτήσουμε, για όσα σπουδάσαμε, για όσα δουλεύουμε, για όσα κουράστηκαν οι προηγούμενοι για να μας εξασφαλίσουν, για το ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας, ας τ...

Είναι της εποχής το παρακάτω. Πριν μια δεκαετία γράφτηκε, αν προσθέσουμε ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί και η “Ελευθεροτυπία” έχει κλείσει, ταιριάζει γάντι. Η πόλη κόλαση. Οι παραλίες αποτελούν επιπλέον μια δοκιμασία. Πάντα τέτοιες μέρες γεννιέται η απορία. Που πάνε όλοι αυτοί; Παρατηρώντας όσο γίνεται από πιο μακριά, αυτούς τους δύστυχους εκδρομείς, νοιώθουμε ευτυχείς, που ξέρουμε τα κατατόπια. Ναι, υπάρχουν κάποιοι στον πλανήτη που δουλεύουν Αύγουστο. Ιδίως στα νησιά. Αλλά, δεν ζηλεύουμε, δεν φθονούμε. Διαβάζοντας την τελευταία σελίδα αριστερά της ελευθεροτυπίας (2 – 8 – 2008) το άρθρο του συμπατριώτη μας Ευγένιου Αρανίτση παρηγορήθηκα. Είμαστε από τους τυχερούς, απ’ αυτούς, που μπορούν ακόμα να μην φεύγουν για το πουθενά, που την στάση την κάνουμε κίνηση. Είμαστε στη θέση του θεατή καλοκαιρινών περιπετειών, απελπισμένων φυγάδων, που αποδράσανε από την κόλαση χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Παρηγορηθείτε: Στη γλώσσα του σώματος χρωστάμε συμπεράσματα εκατό τοις εκατό α...

Μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω. Όχι, δε γράφω από υποχρέωση. Στην αναμονή της επόμενης λέξης, ανακαλύπτω. «Χωρίς βουλή χωρίς Θεό» που λέει και ο Σαββόπουλος, μελοποιώντας έτσι την αταξία του νου του και δίνοντας με αυτόν τον τρόπο διάσταση στις σκέψεις, που ξεπερνούσαν το εφήμερο του παρόντος του. «Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα μας περιμένει» και μεταμεσονύκτια, η φωνή που σχολιάζει το τραγούδι προχωράει ακόμα παραπέρα... σαν βγούμε απ’ αυτή τη φυλακή, θα μπούμε σε μια άλλη. Όταν σιγάζει ο παγκόσμιος πόνος, παίρνει τα πάνω του ο προσωπικός. Επιστρέφουμε στις ατομικές πληγές, καθόμαστε στις ουρές με το δελτίο τροφίμων του ιδιωτικού μας ασύλου και επενδύουμε πάλι σε αισθήματα, διαλέγοντας η μαχαιριά που θα εισπράξουμε να είναι τουλάχιστον της αγάπης. «Όπως κάποιοι, εργάζονται από πλήξη, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω. Στην ονειροπόληση, στην οποία χάνεται με τρόπο εντελώς φυσικό όποιος δεν σκέφτεται, εγώ χάνομαι γραπτώς, γιατί ξέρω να ονειρεύ...

Σήμερα που ο χρόνος στάθηκε ανελέητος,  θα δημοσιεύσω ένα παλαιότερο κείμενο. «Η  εκδίκηση του χρόνου» ο τίτλος του. Θα μου πείτε σήμερα που βράζει το καταπέτασμα.  Ο χρόνος, δεν ξέρει από τέτοια και αν το καλοσκεφτείτε, τώρα που μοιάζουν όλα μαύρα, ίσως είναι η καλλίτερη στιγμή. Ποιος ξέρει αύριο τι ξημερώνει;      Καρδιά καλοκαιριού με τα γεγονότα να καίνε περισσότερο από τον ήλιο. Τελεία. Που είχαμε μείνει; Στο χρόνο, που αλλού. Όταν συνάντησα το βλέμμα τους, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η συνάντηση που θα ακολουθούσε θα έπαιρνε τόσο χρόνο. Είκοσι χρόνια μετά. Πέντε διαφορετικές γυναίκες, που σε ανύποπτο χρόνο φωτογραφήθηκαν στο μυαλό μου, τις γνώρισα φέτος τον Ιούνιο. Απαλλαγμένες από υποχρεώσεις και διαθέσιμες. Το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στη συνεχεία, βρίσκεται στο γεγονός. Η εκδίκηση του χρόνου, δεν μπορώ να δώσω διαφορετική ερμηνεία, σ’ αυτήν την πενταπλή σύμπτωση. Κάτι συνέβη, κάτι μαγικό. Ήταν απασχολημένες τότε,...