Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Να στείλεις στην κρεμάλα τη βλακεία;



Όταν η βλακεία με φέρνει στα όρια μου, πριν οδηγηθώ σε ακραίες καταστάσεις επαναφέρω ένα κείμενο καταπραϋντικό. Αυτή η απάθεια που οδήγησε στις προσωπικές διαδρομές, έχει κόστος. Όταν οι ανίκανοι αποτελούν την  ομάδα κρούσης, τι προκοπή να περιμένεις; Οι σημερινές «πρωτοπορίες»  επιλεχτήκαν από τον άμαχο πληθυσμό.  Tα σπαταλάω τα λόγια,   σήμερα   γιατί η καταλόγηση ευθυνών, πρέπει να λάβει υπόψη της όλα τα δεδομένα. Όταν μάλιστα έχεις να κάνεις με  ρετάλια της πολιτικής, δεν μπορείς να αγνοείς και τα ελαφρυντικά. Να στείλεις στην κρεμάλα τη βλακεία;  Πέντε καραμπινάτες  περιπτώσεις από χθες μέχρι σήμερα,  με αναγκάζουν, να  επαναφέρω το θέμα με σαφή  προσδιορισμό.  Περισσότερο  το κάνω,  σαν  άσκηση  ψυχραιμίας    γιατί μπορεί η βλακεία να είναι ανίκητη, πρέπει όμως όταν  βρεθούμε απέναντι της,   αυτό να καθορίζει και τη στάση μας.  
Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει έναν πειστικό ορισμό στη βλακεία ήταν, το 1988, ο ιστορικός και οικονομολόγος Κάρλο Τσιπόλα: βλάκας είναι αυτός που προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο, αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα και υφίσταται ζημιά και ο ίδιος. «Η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες χρήματος, χρόνου, ενέργειας, ησυχίας και καλής διάθεσης, λόγω των απίθανων πράξεων κάποιου παράλογου πλάσματος που μας τυχαίνει τις πιο απρόσμενες στιγμές και ζημιώνει, ακυρώνει και δυσκολεύει τη ζωή μας, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να κερδίσει από τις πράξεις του», γράφει ο Τσιπόλα. Ένα πράγμα είναι λοιπόν ξεκάθαρο: η βλακεία έχει μια ευκρινή κλίση να μεταφράζεται σε πράξεις, και αυτό την καθιστά επικίνδυνη.


Η βλακεία είναι ασυναίσθητη και υποτροπιάζει. «Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας», εξηγεί ο Τσιπόλα. «Αυτό δίνει μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεσματικότητα στην καταστρεπτική δράση της». Ο βλάκας δε γνωρίζει τα όριά του, παραμένει προσκολλημένος στις πεποιθήσεις του και δεν ξέρει πώς να αλλάξει, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνει επ’ άπειρον τα ίδια λάθη.
Σε κλινικό επίπεδο, η βλακεία είναι η χειρότερη ασθένεια, γιατί είναι αθεράπευτη. Ο βλάκας έχει την τάση να επαναλαμβάνει πάντα την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλεί και συνεπώς δεν μπορεί να αυτοδιορθωθεί.
Υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που γιγαντώνει τη βλακεία: η εξουσία. «Η εξουσία αποβλακώνει», έγραψε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε. Τα άτομα που έχουν εξουσία τείνουν να πιστεύουν ότι, ακριβώς επειδή έχουν εξουσία, είναι οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο σοφοί από όλη την ανθρωπότητα. Εξάλλου, περιστοιχίζονται από αυλικούς, οπαδούς και κερδοσκόπους, που ενισχύουν διαρκώς αυτή την ψευδαίσθηση. Με αυτό τον τρόπο όποιος βρίσκεται στην εξουσία καταλήγει να διαπράττει κατά γενική ομολογία τις μεγαλύτερες ανοησίες.
Γι’ αυτήν τη βλακεία ο λόγος,  που δεν προκαλεί γέλια αλλά κλάματα…

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016

Δεν είναι όλα τόσο χάλια

Μερικές φορές εστιάζουμε σε πρόσωπα για να τονίσουμε τη σκέψη, να δώσουμε έμφαση, στο λόγο για να μην περάσει απαρατήρητος. Σε συνέχεια του προηγούμενου, φυσικά και υπάρχουν πολλοί που που ανιδιοτελώς προσφέρουν σε διάφορες κοινωνικές δραστηρίοτητες. Φυσικά υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που δεν περιορίζεται σε σχολιασμούς, που αντιστέκεται έμπρακτα στην απάθεια, που στέκεται αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται, που αμύνεται κόντρα στους εγωιστικούς καιρούς.
Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια, συνεχίζω την αναφορά μου στην άλλη Κέρκυρα των ανωνύμων, που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με τα δικά τους φώτα, προχωρούν στην δύσκολη πορεία της καθημερινότητας, της επιβίωσης, αλλά και της ατομικής προσφοράς στην κοινωνία.
«Η Κέρκυρα του πολιτισμού και της ιστορίας, η Κέρκυρα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, η Κέρκυρα της μουσικής». «Όλα σου είναι παραδείσια….. Κέρκυρα με την περίσσια πρασινάδα και ομορφιά». Και επειδή έπαψε η Παλιοκαστρίτσα, να έχει τα πιο όμορφα κορίτσια, η μάλλον να έχει κορίτσια και η Μπενίτσα να είναι ψαροχώρι, ας αφήσουμε τους νιοραντισμούς, στην άκρη και ας δούμε την άλλη Κέρκυρα πίσω από το Λιστόν και τις φιέστες. Εντάξει δεν έχουμε καμία σχέση με τα τσιτάτα που παπαγαλίζουμε, ούτε και με τα τραγούδια μιας άλλης εποχής. Στο ανάποδο, παρουσιάζεται μια ζοφερή κατάσταση. Βόθρος η πολιτική, καταστροφή του περιβάλλοντος, εγκατάλειψη των μνημείων, έλλειψη υποδομών, άναρχη δόμηση, βομβαρδισμένο οδικό δίκτυο, βουνά τα σκουπίδια, ανεργία, φτώχεια και κακομοιριά.


Δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια. Πίσω από τις φιέστες. Αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει.
Όταν μου ήρθε στη σκέψη αυτή η θετική πλευρά, παραμέρισα τα συμβαίνοντα, που λαμβάνουν χώρα στα στενά πλαίσια της εξουσίας και απασχολούν καθημερινά την επικαιρότητα. Γιατί μέσα στη τόση φασαρία το χάνουμε το σημαντικό.
Η άλλη Κέρκυρα λοιπόν, που στο περιθώριο της γκρίνιας και της μιζέριας σιγά - σιγά και ταπεινά αναπτύσσεται και δημιουργεί. Δεν μπορεί να φαντασθείτε το μέγεθος της ατομικής δημιουργίας, που αναπτύσσεται, σε όλα τα επίπεδα, παράλληλα με την κύρια εργασία, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν έχει καμία σχέση μαζί της. Για αυτή την Κέρκυρα μιλάω, που δεν αποτελεί μόνο μέρος του εκλογικού σώματος. Που δεν περιορίζεται η ευθύνη της από την εκάστοτε επιλογή της. Μιλάω για την Κέρκυρα που εργάζεται και δημιουργεί, που αναπτύσσεται και προσφέρει, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Μιλάω για την Κέρκυρα που δεν εφησυχάζει, αναμασώντας τσιτάτα του «ένδοξου παρελθόντος», αλλά που ξέρει τα μπόσικα και προσπαθεί να τα κρατήσει. Δεν είναι όλα τόσο χάλια.



Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

Μακάρι η Κέρκυρα να είχε εκατό Σπύρους Νεράτζηδες

Αφού πρέπει να πεις κάτι, πες κάτι καλό. Είναι πιο εύκολο το κακό θα μου πείτε. Με μια άρνηση φεύγεις απ΄ την ευθύνη και δε στοιχίζει τίποτα. Το Όχι σε βγάζει από τα φρέσκα, σε χρίζει εισαγγελέα και σου δίνει το δικαίωμα να δικάζεις και να καταδικάζεις. Ενώ το Ναι... Το Ναι σε καλεί να βάλεις και συ το χεράκι σου. Σε καλεί να βάλεις έστω και ένα λιθαράκι στη διαδικασία της κοινής προσπάθειας και σε ανταμείβει με ένα κομματάκι ευθύνης. Αν μπορούσα να χρωματίσω αυτά που δημοσίως ακούγονται, προβάλλονται ή γράφονται, το μαύρο θα είχε την τιμητική του. Σκοπιμότητες, ηλιθιότητες, κάθε είδους ηλεκτρονικές μαλακίες, υπερκαλύπτουν όποια φωνή προσπαθεί να σταθεί με θετική διάθεση, στον κοινό λόγο.

Η προσπάθεια ορισμένων “Να βρούμε κάτι να γκρινιάξουμε” έχει ξεπεράσει τα όρια της διαστροφής. Ακόμα και η πρωτοβουλία, του “ Όλοι μαζί για την Κέρκυρα” να πλύνουν τα πεζοδρόμια του κέντρου της πόλης μας το περασμένο Σάββατο, υπό τις οδηγίες του Σπύρου Νεράτζη (επικεφαλής της εθελοντικής ομάδας) και με τη συμμετοχή του Δήμου, της Αστυνομικής Διεύθυνσης, της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, Επαγγελματικών Συλλόγων, Εθελοντικών Οργανώσεων και πολιτών εθελοντών, που συμμετείχαν στην αξιέπαινη προσπάθεια, κάποιους ενόχλησε. “Είναι δουλειά του Δήμου αυτή” έλεγαν απολαμβάνοντας το καφεδάκι τους και συμβάλλοντας με τη σειρά τους στη γενικότερη γκρίνια. Γιατί η γκρίνια είναι τρόπος ζωής, δεν γκρινιάζουμε με τα κακά που μας συμβαίνουν, αν κολλήσεις στην άρνηση, γκρινιάζεις και για τη μάνα που σε γέννησε.
Πράγματι είναι δουλειά του Δήμου, μόνο που ο Δήμος αδυνατεί. Δεν έχει χρήματα, δεν έχει προσωπικό, καταργήθηκαν οι υπερωρίες, έχει απίστευτη γραφειοκρατία, υπάρχει Αποκεντρωμένη Διοίκηση, δεν έχει μηχανήματα και συμπληρώστε ακόμα ότι θέλετε.
Άσχετα αν είναι δουλειά του Δήμου, αν μπορεί ή δεν μπορεί ο Δήμος. Άσχετα αν πρέπει να κατηγορήσουμε το Δήμο. Πρέπει να χειροκροτήσουμε όλοι μαζί αυτή τη δράση και να ευχαριστήσουμε αυτούς που πήγαν εθελοντικά το βράδυ του Σαββάτου να μας ξεβρομίσουν. Μακάρι η Κέρκυρα να είχε εκατό Σπύρους Νεράτζηδες.

























































Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...