Τελευταία σελίδα αριστερά

Είχα γράψει ένα κείμενο πολύ σκληρό, πριν είχα σπάσει δυο ποτήρια κρασιού, κατά λάθος. Τριακόσιες εβδομήντα λέξεις έγραφε ο καταμετρητής, δεν έμεινε ούτε μία. Έκανα μια προσπάθεια να το ξαναγράψω, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Η κεντρική ιδέα, δεν ήταν ικανή να βάλει τις θυμωμένες λέξεις στη σειρά, μπορεί να με φύλαξαν οι θεοί. Πάμε παρακάτω.   Απάντηση σε μια συχνή ερώτηση αναγνωστών. Μέσα από ένα βιβλίο . Το έγραψε η Ελένη στην στήλη της. «Τα κίνητρα της γραφής προσπάθησε να συγκέντρωση η συγγραφέας Μάργκαρετ Ατγουντ στο βιβλίο της «Συνομιλώντας με τους νεκρούς» Δηλαδή με τους συγγραφείς που αγάπησε. Τα φαντάσματά της. Τους μελλοντικούς της ήρωες που θα ζωντανέψει. Και ιδού μερικά… κίνητρα απ’ αυτά. Τα αποκαλύπτουν οι ίδιοι οι συγγραφείς στο ερώτημα «γιατί γράφω»: Για να καταγράψω τον κόσμο όπως είναι. Για να καταγράψω το παρελθόν προτού λησμονηθεί. Για να ανασκάψω το παρελθόν επειδή λησμονήθηκε. Για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου για εκδίκηση.   Επειδή να γράφεις ...

Πάντα αυτές τις μέρες η αναφορά σε ένα βιβλίο.   Η φίλη μου η   Ελένη Γκίκα υπογράφει το νέο της μυθιστόρημα « Το Μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ»,   από τις εκδόσεις Καλέντης. Οι ήρωες αναμετρώνται με το χρόνο, με τις αναμνήσεις και το παρόν.   «Η μνήμη μου συνίσταται κυρίως από βιβλία. Στην πραγματικότητα, θυμάμαι ελάχιστα την πραγματική μου ζωή» ∙ διαβάζει χαμογελώντας, αναλογιζόμενος τη δική του ζωή που είναι κυρίως μουσικές. Μουσικές, κι ένας φόνος. (σελ. 149) Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου Η Εκάτη-Ουλρίκα, μνήμη που συγκρατεί τα μυστικά και κάνει προσωπεία τα πρόσωπα και μαριονέτες τους πεθαμένους της για ν’ αντέξει. Και ο Μιχαήλ-Σεμπάστιαν που συμπληρώνει τη χαμένη παρτιτούρα – γι’ αυτό έχει έρθει εξάλλου σ’ αυτή τη ζωή. Ανάμεσά τους, η Ιστορία και η Συγγένεια, το Παρελθόν και η Νέμεσις, το Χρέος και ο Έρωτας, ο Μπόρχες και η Αιώνια Επανάληψη.   «Άλεφ» και «Μπεθ», υπνοβάτες στο Σολάρις του Διαδικτύου, όπου «ό,τι γεννιέται γεννιέται ξανά», για μια...

Το έχετε αντιληφτεί άλλωστε,   με την εξουσία πάντα είχα θέμα.     Δεν είμαι «αντιεξουσιαστής»,   απλά μέχρι σήμερα δεν έτυχε να   βρεθούμε σε κοινό τόπο. Από εκεί αυτή, από εδώ εγώ.   Ποτέ δεν την είδα από το πλάι. Η εικόνα της, πάντα από   την απέναντι οπτική γωνία. Απωθητική, ξενέρωτη, αντιερωτική. Σε πολλές περιπτώσεις κυνική,   ψεύτικη, απάνθρωπη. Πέρα και έξω   από   τη   δική μου, αισθητική. Παρ όλα αυτά δεν σας κρύβω: ποτέ δεν είχα φανταστεί,   ακόμα και στα χρόνια της «επαναστατικής» μου νεότητας,   που η οργή έκαιγε τα χλωρά μαζί με τα ξερά,   αυτή τη ξεφτίλα. Ποτέ δεν είχα, υποψιαστεί,   ότι αυτό το κράτος,   που μισούσα,      ήταν τόσο διεφθαρμένο. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι αυτά τα χρήματα,   που με τόση δυσκολία πλήρωνα στην εφορία, θα κατέληγαν σε τράπεζες της Σιγκαπούρης, σε υποβρύχια που γέρνουν, σε νεοκλασικά στην Διονυσίου Αεροπαγίτη. Ποτέ δεν είχα φαντ...

Αργήσαμε.   Aπό τις αρχές του νέου χρόνου θα μπούμε σε τροχιά εκλογών.   Αυτή την φορά διπλών   με προοπτική να εξελιχτούν σε τριπλές. Χαρά θεού Μέχρι τότε,   μέρες που είναι ας κάνουμε ειρήνη, όχι που πριν κάναμε πόλεμο. Άκαπνοι ατσαλάκωτοι,   με τα περισσότερα να περνούνε ξώφαλτσα χωρίς να μας αγγίζουν. Μια γκρίνια εκ του ασφαλούς και για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες. Για τον τόπο, γιατί το θέμα δεν μπορεί να κλείσει ούτε με ευχές ούτε με κατάρες Χρειάζεται να καταθέσουμε την ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας.  Είναι ανάγκη εμείς που δεν μας υποτάσσουν οι σκοπιμότητες, που βλέπουμε και λίγο έξω από τον μικρόκοσμο μας, εμείς   οι πιο ψύχραιμοι, να ξεφύγουμε από αυτό το βάλτο. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ.  Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να πάμε παραπέρα από την τηλεοπτικ...

Τα ίδια   πρόσωπα   της καταστροφής,   σε μια άνευ   προηγουμένου   ανακύκλωση, μας ζητούν επιτακτικά μια ακόμα ευκαιρία… Για να μας σώσουν. Να τη δώσουμε,   άλλωστε δεν έμεινε και τίποτα να καταστρέψουν.   Ο καθένας απ’ όλους αυτούς,   προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτό του, αποποιείται   τις   ευθύνες και επανέρχεται στο προσκήνιο άσπιλος και αμόλυντος.   Απύθμενο θράσος, που επιβεβαιώνει, ότι ο κόσμος της πολιτικής, είναι  ξεχωριστός,  με δικές   του αξίες και αρχές, που δεν   έχουν καμία σχέση με αυτές των ανθρώπων. «Μητέρα είμαι εξαίσια άρρωστος» γράφει στο «Σύγνεφο με παντελόνια» ο μεγάλος Βλαδίμηρος Μαγιακόφσι «…στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου τα ψαλτήρια καίγονται,   κάθε λέξη που φτύνω από το σαψαλιασμένο στόμα μου, μοιάζει σαν πόρνη γδυτή από ένα μπουρδέλο που έπιασε φωτιά…». Φαντασθείτε την εικόνα, και υποθέστε τη διάθεση πω έχω, όχι για να γράψω αλλά για να βρίσω. Τους   βλέπω καμ...