Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν μπορούσα να βρω καλύτερη φωτογραφία, για το παρακάτω. Προσπαθήστε, όσο αυτό είναι δυνατόν, να παραπλανήσετε τα μάτια σας και να τα οδηγήσετε σε μια άλλη προοπτική ενός φυσικού τοπίου, αφήνοντας τον αισθησιασμό σε δεύτερη θέση, άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός του φωτογράφου, να φύγουμε απ΄ τα κλισέ και να περπατήσουμε σε ελεύθερα πεδία. Σας το έχω πει πολλές φορές, αντιπαθώ τα τετράγωνα και τις λογικές τους. Λατρεύω τους κύκλους, όχι αυτούς του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς, εκείνους, του χρόνου, που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη. Σχεδόν πάντα το παθαίνω. Παρεμβάλλω το χρόνο και είναι εις γνώσιν μου, που κυνηγάω ουτοπίες. Επανέρχομαι σε πράγματα απτά «Δεν μπορεί να υπάρξει δύναμη σε ένα τετράγωνο» γράφει ο Τομ Ρομπινς. Και αυτό γιατί η δύναμη του κόσμου κινείται πάντα σε κύκλους. «Το κάθε τι προσπαθεί να είναι στρογγυλό δεν υπάρχουν τετράγωνα στη φύση, ούτε στο μακρόκοσμο, ούτε στον μικρόκοσμο, η φύση δημιουργεί σε κύκλους και κινείται σε κύκλους, τα άτομα και οι γαλαξίες εί...

Μην μου γράψετε περαστικά, δεν συνέβη, ούτε τώρα, ούτε πριν πέντε χρόνια που είχε γραφτεί. Ένα γλυκόπικρο παραμύθι είναι το παρακάτω που διαβάζεται το καλοκαίρι για να ξορκίσει το Φθινόπωρο, που μας μεθά, όσο και αν μας πονά. Συνέβη την περασμένη Παρασκευή , σε μια βόλτα από εκείνες που θέλεις όσο τίποτα στο κόσμο τον αέρα να σε γεμίσει χαστούκια. Κανονικά αυτές τις μέρες πρέπει να κρύβεσαι, μου λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου, «Έχει βγει ο τύπος και μαζεύει. Κουλουριάσου στην κούνια σου, γιατί έχει υποτροπιάσει πάλι ο Ηρώδης και κόβει μίσχους. Από νωρίς ο διάολος έχει πιάσει τα γλωσσόφιλα. Είναι μέρες που το κλάμα το στρώνει». Για κάποια στιγμή χάθηκα στην προθέρμανση. Ήταν ένας συνηθισμένος γύρος, για να ζεσταθεί το μυαλό λίγο πριν μπει στον αγώνα. Η κατάληξη στο νοσοκομείο, ευτυχώς όχι τόσο σοβαρά. Θα ζήσω αλλά θα ταλαιπωρηθώ για λίγες μέρες. Αιτία μια γλυκιά γάτα στα χρώματα της δικής μου Τζίνας. -Που βρέθηκες ρε Τζίνα στον παράλληλο δρόμο του παραλιακού της Γαρίτσας … μπροστά στη ρόδα μου...

Ένα κείμενο, που επαναφέρω, γιατί μπορεί κάποια πράγματα να αλλάζουν, οι εποχές όμως, είναι πιστές στο ραντεβού τους. Ένα κείμενο αισιόδοξο, γεμάτο μελαγχολία. Τις περισσότερες φορές παίρνουμε τοις μετρητοίς τις λέξεις, χωρίς να λογαριάζουμε τις σιωπές. Οι λέξεις δικάζουν, καταδικάζουν, αθωώνουν. Πολλές φορές δεν αντιπροσωπεύουν την ουσία, γίνονται στρατιωτάκια πήλινα στην υπηρεσία της σκοπιμότητας. Για τη σιωπή όμως που φωτίζει το πρόσωπο, δεν υπάρχουν λέξεις να τη διαψεύσουν. Το παρακάτω ένα από τα ευαγγέλια αυτής της διαδρομής και σαν ευαγγέλιο το διαβάζουμε και το ξαναδιαβάζουμε με αφορμές που μας δίνει ο χρόνος. Μπορεί ο ήλιος να καίει ακόμα, ο χρόνος όμως δεν αστειεύεται, ήδη έκλεψε φως της μέρας και το έκανε σκοτάδι. Τελειώνει σιγά σιγά το Καλοκαίρι, πώς γίνεται χωρίς μελαγχολία να μπούμε στο φθινόπωρο; Ίσως τελικά αυτή είναι η καλύτερη πλευρά, για απομυθοποίηση μιας εποχής, που θέλει σώνει και καλά να μας βλέπει μελαγχολικούς. Να φορέσουμε τη φθινοπωρινή στολή και να γελάσουμε ...

Τη σελίδα της Έλενας Ακρίτα έριξε σήμερα το Facebook, έπειτα από αναφορές των γονιών,που δεν θέλουν τα παιδιά τους να φοράνε μάσκες στα σχολεία. Η ανάρτηση της δημοσιογράφου είχε να κάνει με τους “ψεκασμένους” που δεν είναι και λίγοι σ’ αυτή τη χώρα. Δυο κόσμοι και εδώ μέσα, όπως και έξω. Το θέμα είναι σε ποια πλευρά θα βρίσκεσαι. Δεν υπερβάλω και εδώ ένας πόλεμος γίνεται, με τις δυνάμεις του καλού και του κακού να δίνουν κάθε μέρα,κάθε στιγμή, μάχες σκληρές . Πολλές φορές με την ευκολία που μας προσφέρει το μέσο, χάνουμε τον προσανατολισμό μας και χωρίς να υπάρχει πρόθεση, συντασσόμαστε από εκείνη την πλευρά, που όπως και στον πραγματικό κόσμο μόνο κακό θέλει να κάνει. Φυσικά και δεν διαφωνούμε με το δικαίωμα του καθενός να εκφράζει τη γνώμη του. Διαφωνούμε με την επιπολαιότητα, την προχειρότητα και τη βιασύνη, να γράψει κάτι για να υποστηρίξει ένα μοντέλο επικοινωνίας, που στην ουσία βιάζει την ίδια του την γνώμη. Αν ψάξεις λίγο πιο βαθιά μπορεί και να διαφωνήσεις ή και να αρνηθείς τ...

Όσοι μεγαλώνουν γυρνάνε πίσω. Εκεί που ακουμπούν. Κοιτάζουν τους δρόμους που περπάτησαν. Τα βήματα που έκαναν και οι περισσότεροι με όση βεβαιότητα κρύβει ένα ψέμα, δεν «μετανιώνουν για τίποτα». Και όμως όσα είναι πια «έτσι», θα μπορούσανε να είναι κάλλιστα κι αλλιώς. Επιλογές, δόξα τω Θεώ, μας δίνει η ζωή ακόμα και στον ύπνο μας: Θα ονειρευτούμε απόψε η θα φοβηθούμε τ’ όνειρο, επιλέγοντας – τελικά – να βυθιστούμε σε λήθαργο; Η βασική επιλογή, άλλωστε, είναι «το όνειρο» ή «η προσγείωση.» Κατόπιν καθορίζει χαρακτήρες και σκιαγραφεί ζωές, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα συνειδήσεις. Στο φινάλε μετράει τα κέρδη και τις ζημιές: τόσα για τα όνειρα άλλα τόσα για το θαύμα. Βάλε και την αυτοθυσία, γράψε για τον συμβιβασμό, μέτρησε και τον φόβο, αφαίρεσε την ελπίδα, πολλαπλασίασε την με τ’ απογεύματα που ζήσαμε διαίρεσε τα με το ταξίδι… μια η άλλη! Ο εαυτός μας ξανά. Σε μια ισορροπία εύθραυστη και προσποιούμενη και με τη θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι. Να ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βήματα. ...

Και άλλο βάρος; Όσο αντέχουν οι ώμοι μας. Άλλωστε σ’ αυτά τα ποτήρια πρέπει να δεις τον άσπρο τους τον πάτο. Για πόσο μπορούν κάποιες λέξεις να σπαράζουν μέσα μας;  Θα συνεχίσω και από διαίσθηση θα ακολουθήσω το δρόμο που με φοβίζει περισσότερο. Εκείνον που σου δίνει την δυνατότητα να δώσεις τις προσωπικές σου μάχες, εκείνες τις μάχες που έχεις την ελπίδα να βγεις νικητής και εκείνες που αν τις χάσεις, στο τέλος θα έχεις τη δύναμη να αντέξεις την ήττα. Απόψε ταξίδεψα σε άγνωστο χρόνο και τόπο, στην κόλαση ή στον παράδεισο, δύο προορισμοί για τους οποίους ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Ήταν από εκείνα τα όνειρα, που νομίζεις ότι τα έχεις ξαναδεί, απ’ αυτά που θέλεις να ξαναδείς, και με κάποιο τρόπο μαγικό το υποσυνείδητο, σου κάνει το χατίρι και τα προβάλλει όταν η ψυχή τα έχει ανάγκη. Οι αισθήσεις έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ακόμα και η όραση που ταλαιπωρείται, από τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό πρεσβυωπίας, τα κατάφερε. Όλα δυνατά. Όλα έντονα. Με την πραγματικότητα να σκάει στη ζήλια....

Δεν ξέρω αν ήταν στη φωτογραφία ή ζωντανή απέναντί μου. Δεν έχω καταλήξει αν ήρθε στον ύπνο μου ή στο ξύπνιο μου. Την είδα ξαφνικά και έχασα το φως μου. Όμως συνέχισα να βλέπω. Ήταν όπως κλείνουμε τα μάτια μπροστά από ένα δυνατό φως και το φως εξακολουθεί να μας θαμπώνει, Όσες φορές προσπάθησα να γράψω για την ομορφιά, πάντα βρέθηκα μπερδεμένος. Θα προσπαθήσω επιστρατεύοντας και τις τελευταίες εφεδρείες της ειλικρίνειας μου, για να καταλήξω και πάλι σε ερωτηματικό, αλλά ήσυχος που θα έχω γράψει την δική μου αλήθεια και ας μην είναι η αλήθεια. Δεν μπορώ να απαξιώσω την ομορφιά, δεν μπορώ να την τοποθετήσω σε δεύτερη μοίρα πίσω από την δύναμη του μυαλού και την γενναιότητα της ψυχής. Θέλω να την αγγίξω. Δεν είναι εύκολο. Επιστράτευσα τον Μπρούνο Μοντεμπέλι “Το δέρμα της που είχε ψηθεί στον ήλιο σκόρπιζε τώρα γύρω του τα χρώματα και τα τ’ αρώματά του. Μύριζα κανέλλα, πιπέρι και τζίνζερ. Γευόμουν με τα μάτια την καφετιά κρέμα με την οποία φαινόταν να έχει αλειφθεί ολόκληρη, τις κιτρινωπές ...

  Μακάρι να μπορούσα να μην τους κατακρίνω… Είναι δημοκρατία το καλοκαίρι, οι παραλίες γεμίζουν ετερόκλητα. Πανζουρλισμός. Πλουραλισμός. Σήμερα δεν τους αντέχω. Η διάθεση μου, μόνο το ψίθυρο του κύματος υποφέρει, αντί αυτού ακούω μπερδεμένες φωνές,συνταγές μαγειρικής με γαρνιτούρα κορωνοϊό, αθλητικά, πολιτικά, υπαρξιακά, σεξιστικά, μεταφυσικά. Μια ζωντανή εφημερίδα η παραλία . Προσπαθώ να συγκεντρωθώ παρατηρώ τους γύρω μου, η απληστία ξεχειλίζει. Προσηλωμένοι στην κατοχή της ύλης , στεγνοί από αισθήματα, κενοί. Δεν τους ταράζει τίποτε, Δεν αγαπούν τίποτε, εκτός από ότι τους ανήκει. Γκρινιάζουν για τη θερμοκρασία του νερού, άλλος τα θέλει πιο δροσερά, άλλος πιο ζεστά. Για το κυματάκι, που θα τους χαλάσει το τριχωτό της κεφαλής, για κάτι που δεν υπάρχει , αλλά έπρεπε να το εφεύρουν, για να ενισχύσουν την άρνησή τους γι’ αυτόν τον παράδεισο που τους παραδίδεται κάθε καλοκαίρι. Θέλω να εξαφανιστούν όλοι. Τέτοιοι άνθρωποι που με περιστοιχίζουν όπως αναρωτιέται ο Νίκος Ξυδάκης... “Δεν αγ...