Τελευταία σελίδα αριστερά

Ένας τόπος, ένα άρωμα, ένας αέρας, ένας ουρανός... και όσο ακόμα ψάχνω να βρω τι ήταν εκείνο που πυροδότησε τη μνήμη αυτή τη στιγμή, σε χρόνο ανύποπτο, να μου φανερώσει εκείνη τη στιγμή, εκείνη την παιδική εικόνα, εκείνη τη παιδική χαρά, θα το επαναφέρω. Κάποιος αναγνώστης μπορεί να προσθέσει το κάτι παραπάνω... Το «Για Πάντα», μπορεί να απαγορεύεται στους ανθρώπους, το δικό μας εφή μερο όμως έχει κάτι απ’ τους ημίθεους και διαθέτει έναν ηρωισμό… “να χτίζεις στην άμμο σαν να ’ναι στην πέτρα.” Να υπόσχεσαι για πάντα, με την σιγουριά ότι θα το υποστηρίξεις και πέρα από τη ζωή. Εκεί που νοιώθω ότι στερεύω πάλι γεμίζω. Όσο μεγαλώνω, το ελάχιστο γίνεται αρκετό. Η μνήμη φιλτράρει τα γεγονότα μέσα από τις αισθήσεις, και έρχονται όλα μαγικά να σου φανερώσουν τη διάθεση της στιγμής, τους φόβους, τις αγωνίες, τη μουσική, τα αρώματα, τα μαύρα σύννεφα εκείνης της ημέρας, που ακόμα δεν είμαι βέβαιος αν σκέπαζαν τον ουρανό της πλατείας των "Γιαννάδων" , ή ήταν στον ουρανό της Άγρι...

Η πραγματικότητα έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες, που αρκεί να γράψεις αυτά που σου υπαγορεύει. Άρχισα να μελετάω τον “ οδηγό επιβίωσης για έναν αδιάκριτο κόσμο” έψαξα τις ασφαλιστικές δικλίδες, γιατί κάποιοι ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον εαυτό μου απ ΄ ό,τι εγώ ο ίδιος. Έζησα παιδί τη χούντα και στα μάτια μου αποτυπώθηκε ο φασισμός χωρίς προσωπεί α, ένας φασισμός που μου απαγόρευε να ακούω μουσική Θεοδωράκη, που μου έλεγε τις ειδήσεις ανάποδα, αλλά εγώ μπορούσα να τις αντιστρέφω και να μαθαίνω την αλήθειά. Έζησα ένα φασισμό που σκότωνε εν ψυχρώ, ήξερα όμως τον απέναντι, με προκαλούσε και με οχύρωνε. Με έκανε να λειτουργώ ενωτικά με συσπείρωνε. Σήμερα νοιώθω το φασισμό να με τυλίγει. Ένας πολυδιάστατος φασισμός, χοροπηδάει σε κάθε μας βήμα. Τον συναντάω με τη μορφή του προοδευτικούλη, που μου ανεμίζει το λάβαρο της δημοκρατίας. Τον συναντάω στη δουλειά μου, στο λεωφορείο, στην εφορία, στο γήπεδο, στο σχολείο, στο κόμμα, στην εκκλησία, στο σούπερ μάρκετ, στ...

Όταν το έγραψα είχε μόλις ξεκινήσει, νομίσαμε ότι ήταν μέρος των μνημονίων , σήμερα έχει παγιωθεί «Γεμίσαμε πενταμηνίτες !» Νέοι άνθρωποι πτυχιούχοι, στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί. Άνεργοι και με την βούλα, στην υπηρεσία ενός άθλιου συστήματος, που τους χρησιμοποιεί για να μειωθούν τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας. Κατοχική εικόνα συσσιτίου. Στην ουρά για  μια μικρή μερίδα εργασίας, όπως ένα πιάτο φαΐ. Όσο όμως και να αλλοιωθούν τα νούμερα, το βλέμμα, η αγωνία, η απελπισία, η αγανάκτηση, ο πόνος, ο φόβος πώς να κρυφτεί; Οι προσλήψεις αυτού του τύπου, δυστυχώς προετοιμάζουν το έδαφος για την επόμενη μέρα . Ο Άνεργος δεν είναι ένα άτομο που έχει χάσει τη δουλειά του. Είναι ένα άτομο που έχει χάσει την ταυτότητά του. Έχει χάσει το χρόνο και τον τόπο, την οικογένειά του, τη ζωή, τον εαυτό του. Έχει χάσει την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπειά του. Ένας άνεργος δεν είναι κάποιος που ψάχνει για δουλειά, είναι κάποιος που ψάχνει για στηρίγματα επιβίωσης. Γι αυτό λοιπόν αυτές...

Τα σπαταλάω τα λόγια σήμερα, γιατί βρίσκομαι ένα βήμα από εκείνο το εφήμερο, που δίνει νόημα στη ζωή μου. Από εκείνο το εφήμερο, που έκανε κάθε στάση και μια νέα αρχή. Από εκείνο το εφήμερο που επιταχύνει τους ρυθμούς στην καρδιά μου και ανανεώνει τον αέρα στα πνευμόνια μου. Φταίει η κοινωνία. Φταίω εγώ. Φταις εσύ. «Φταίει το ζαβό το ριζικό  μας! Φταίει ο Θεός που μας μισεί! Φταίει το κεφάλι το κακό μας! Φταίει πρώτ' απ' 'όλα το κρασί!» Για να θυμηθούμε και τον Βάρναλη. Το να προτάσσουμε την συλλογική ευθύνη, από την μια δείχνει μεγαλοψυχία, από την άλλη όμως κρύβει ένα μεγάλο ψέμα. Είναι εύκολο με έναν γενικό αφορισμό, να ρίχνουμε στη λήθη, όλες τις ευθύνες και αυτές που δεν μας αναλογούν, κλείνοντας έτσι το κεφάλαιο μιας εποχής, που ουσιαστικά δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Η λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, δίνει διέξοδο στην διαλεκτική, να καταλήξει στα αδιέξοδα που επιθυμεί. Κάπως έτσι κλείνουμε τα κεφάλαια, εισπράττοντας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, ώστ...