Τελευταία σελίδα αριστερά

Θα συνεχίσω, με ανώδυνα κείμενα, που είναι προτιμότερα, από όλα αυτά που μας έχουν κιτρινίσει την ζωή. Τουλάχιστο αυτά τα γενικά όλο και κάποια ψυχή θα αγγίξουν ειδικά. Όλο και κάποιο μυαλό θα ξυπνήσουν, να ξεκουμπιστεί από τον ύπνο του δικαίου. Τα άλλα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που ενδιαφέρουν το μικρόκοσμο μας και αναπαραγάγουν τα Πινόκιο, θα τα συνεχίσουν οι άλλοι, που έχουν αναλάβει την εργολαβία της αποχαύνωσης. Ακόμα δεν έχω περάσει απέναντι, όμως θαυμάζω, εκείνους που τα κατάφεραν, τους ποιητές και αυτούς που ελαφρά την καρδία αποκαλούμε τρελούς. Αυτούς δηλαδή που δεν άντεξαν την μάταια φθορά της ψυχής τους. Για την πόλη είχα ξεκινήσει να γράψω και για την συμμαχία της με την Άνοιξη, που τις καλύπτει τις πληγές. Για την πόλη που είναι ο χρόνος που μου έκλεψαν και για τον χρόνο που είναι η πόλη που κτίζω μέσα μου. Α! και για τα παιδιά που περιμένω να λάβουνε επιτέλους τη απόφαση. Είναι της Άνοιξης αυτά, της Άνοιξης που αντιστέκεται στην βαρβαρότητα, που αποκρούει τις επιδρο...

Η αφαίρεση στο λόγο μου, που συνεχώς επιδεινώνεται, φοβάμαι πως θα με εξοστρακίσει, πέρα από τα αστικά τοπία. Πέρα από τις κραυγές, και ακόμα πιο μακριά και απ’ αυτές τις «εκλεκτές» μειοψηφίες. Εκλογές εν όψη και τα λόγια περιττά, άλλωστε θα ακούσουμε τόσα πολλά, τόσα πολλά ψέματα... Τι θα κάνουμε; Τόσα χρόνια, μάθαμε το δρόμο. Η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό η τη θάλασσα. Που θα μας βρείτε; Στο βουνό ψηλά εκεί να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους προς τα πάνω… Ψάξε, ψάξε στα γραπτά ανά τους αιώνες, είναι βέβαιο, ότι θα συναντήσεις εκείνο που σκέφτεσαι να πεις, αλλά οι λέξεις ποτέ δεν σου κάνουν το χατίρι να μπουν σε μια τάξη. Κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω. Όλο και λιγότερα που θα λένε περισσότερα. Προς τι λοιπόν, τόσα χαμένα λόγια υποκρισίας, τόσο μελάνι και χαρτί, για το μεγάλο ψέμα. Είναι κάτι σαν αυτό που λέμε χαζό ξενύχτη, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και της νύχ...

Έγραφα παλαιοτέρα για την αμνησία, που λίγες μέρες πριν τις εκλογές επισκέπτεται το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο δικομματισμό να θριαμβεύει. Παλαιοτέρα, γιατί σήμερα και να θέλει να ξεχάσει δε μπορεί. Σ’ εμάς που η λήθη δεν κατάφερε να μας νικήσει, ήρθε ο καιρός να δικαιωθούμε γι’ όλα αυτά που με τα μανίας υποστηρίζαμε. «Οι δύο μεγάλες παρατάξεις, μέσα από το όψιμο μασκάρεμα τους, όχι μόνο δεν θυμίζουν τις αρχές τους, αλλά πείθουν και τον εκ γενετής ηλίθιο, ότι αποτελούν ένα κόμμα όπου απλός οι σφετεριστές του θρόνου διαφωνούν για τον θρόνο, όχι για την ακολουθητέα πολιτική. Παρά την εκκωφαντική του κοινοτοπία, το επιχείρημα ισχύει: η πολιτική της χώρας πλέον ασκείτε με έξωθεν υπαγόρευση και ο καβγάς των δυο μεγάλων κομμάτων αφορά τη θεσιθηρία και το κυνήγι των θησαυρών που αναμένονται. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει κάτι που έπραξε η κυβέρνηση - σωστό ή λάθος - και δεν θα το έπραττε η αντιπολίτευση αν κρατούσε τα ηνία της χώρας» Προ δωδεκαετίας ...

Μπορεί ακόμα να μην έχει δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα για την προεκλογική περίοδο, οι υποψήφιοι όμως, έχουν αρχίσει από καιρό να κάνουν «καταγραφή των ζημιών». Ρωτούν για να μάθουν τα προβλήματα και μοιράζουν ανέξοδες υποσχέσεις. Το είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, θα έλεγα ότι είχε γίνει μέρος της εθιμοτυπίας. Υποψήφιοι Βουλευτές με την συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων, να επισκέπτονται Δημάρχους Νομάρχες Περιφερειάρχες, Μητροπολίτες, νοσοκομεία, αεροδρόμια, λιμάνια, εργοστάσια, λαϊκές αγορές, σχολεία, φυλακές και ό,τι μπορεί να εξαργυρωθεί σε ψήφους, για να «ενημερωθούν», να ανταλλάξουν χειραψίες, να φωτογραφηθούν και να μεταφέρουν την εικόνα του ενδιαφέροντος τους, στους τηλεοπτικούς δέκτες. Ξεπερασμένα επικοινωνιακά παιγνίδια, που σε μια χώρα ναυαγημένη και υπό κατοχή, προκαλούν γέλια και κλάματα. Δεν υπάρχουν περιθώρια για φανφάρες. Η κρίση, στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί ευκαιρία να τελειώνουμε με αυτά τα πανηγύρια. Κάθε φορά τα προηγούμενα χρόνια, κάτι βρίσκανε για ...

Άνοιξη αναποφάσιστη, μπαινοβγαίνει στη ζωή μας, για να μας θυμίζει, που και που αυτά που είχαμε και χάσαμε. Σε μια προσπάθεια να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Οι επικείμενες εκλογές, ό,τι και να γίνει, θα αναγκάσουν το δυο να γίνει ένα μέχρι και στη συνέχεια κανένα. Αμφιβάλει κανείς σήμερα ότι τα δυο κόμματα, που εναλλάσσονταν στην εξουσία, οδήγησαν τη χώρα σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση; Είναι ένοχα για την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική χρεοκοπία. Αυτό το μοντέλο δεν συνιστά δημοκρατική πολιτεία. Η παραδοχή ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, που είναι μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να δώσουν τη λύση, εκτιμώ ότι είναι σαφής. Η κρίση αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιχειρήσουμε στους δύσκολους καιρούς τις ώριμες αλλαγές που δεν αποτο...