"Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούν όλες οι συνεδριάσεις..."

Με αφορμή την αυξανόμενη ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων από καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος στην Παλιά Πόλη της Κέρκυρας και το αλαλούμ από τα τουριστικά λεωφορεία ανοιχτού και κλειστού τύπου, πραγματοποιήθηκε χθες, όπως διαβάζουμε, σύσκεψη στο Δημαρχείο, με την συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων.

Στις συσκέψεις επισημάνθηκαν τα προβλήματα όπως η δυσχέρεια στη διέλευση οχημάτων επείγουσας ανάγκης ( πυροσβεστική, ΕΚΑΒ), η αλλοίωση στην όψη του Ιστορικού Κέντρου, ο αθέμιτος ανταγωνισμός, η κυκλοφοριακή συμφόρηση κ.α . Πάρθηκαν κάποιες αποφάσεις όπως να επισπευσθεί η οριοθέτηση με ειδική σήμανση του εξωτερικού αδειοδοτημένου χώρου των καταστημάτων να ενταθούν οι έλεγχοι, κ.λ.π. Αναμένουμε την υλοποίηση τους.

Το παρακάτω το έγραψα πριν 4 χρόνια ακριβώς κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Εκείνες οι αποφάσεις δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, ξεθώριασαν μαζί με κάποιες κόκκινες γραμμές που επιχείρησαν να βάλουν μια κάποια τάξη.

Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούν όλες οι συνεδριάσεις”.

Μόλις γύρισα από το κέντρο της Πόλης. Τραπεζοκαθίσματα παντού, στις πλατείες, στους δρόμους, στους πεζόδρομους, στα καντούνια , όπου υπάρχει δημόσιος χώρος έχει καταληφθεί. Στις περισσότερες των περιπτώσεων παρανόμως. Γιατί είναι παρανομία, να έχεις άδεια για δέκα τραπέζια και να βγάζεις 100.

Μια κίτρινη γραμμή, που θα καθορίζει τον αδειοδοτημένο χώρο, θα έδειχνε ακόμα και χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο, όλους αυτούς που παρανομούν και θα προέτρεπε και τους ευαισθητοποιημένους πολίτες να μην κάθονται σε παράνομο χώρο. Δεν είναι σημερινό το πρόβλημα, αυτή η ανομία κρατάει χρόνια και μέρα με την μέρα επιδεινώνεται. Δεν μπορώ να κατανοήσω την ελαστικότητα που δείχνουν οι αρμόδιοι φορείς και κυρίως η αστυνομία, που έχει και την ευθύνη του ελέγχου. Θα περίμενα από τους επαγγελματικούς φορείς να πάρουν θέση, απέναντι σ΄ αυτήν την ζούγκλα που επικρατεί και θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια των κατοίκων, ( πρόσφατο περιστατικό), επίσης δημιουργεί, αθέμιτο ανταγωνισμό. Και περιμένω βεβαίως χθες τον Δήμο, που έχει και την συνολική ευθύνη να αντιδράσει.

.........................................................................

Μόλις γύρισα από το κέντρο της Πόλης αλαλούμ: τραινάκια, άμαξες, τουριστικά λεωφορεία και κάτι τεράστια οχήματα, με δυο πατώματα που πουλάνε περιήγηση στους επισκέπτες. «Η γενική της πόλης άποψη σε φωτογραφία κίτρινη, έπνιγε κάθε προσδοκία». Μαύρη. Εικόνα από καμένο φιλμ. Η πόλη χορεύει στον ρυθμό μικροσυμφερόντων, που εν τέλει είναι εις βάρος και των μικρών και των μεγάλων. Είναι εις βάρος, και αυτών ακόμα που επιδιώκουν το πρόσκαιρο όφελος.

...........................................................................

Κουράστηκα να τα λέω και να τα γράφω. Μετά από τόσες συνεδριάσεις, τόσες χαμένες ώρες σε ασκήσεις επί χάρτου, κουράστηκα να δίνω εξηγήσεις. «Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις. Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ.

Στο «Σύγνεφο με παντελόνια», ο Μαγιακόφσκι, προσπάθησε να γίνει επεξηγηματικός.

«Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου, φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό».

Εικοσιδυό χρονών λεβέντης τότε που έγραφε αυτά. Στα τριάντα εφτά του αυτοκτόνησε είχε βαρεθεί τις επεξηγήσεις και τις πολλές συνεδριάσεις.

Στην υγειά σας

Σήμερα θα σας κεράσω ένα δροσιστικό κοκτέιλ, πρόκειται για ένα ποτό που φτιάχτηκε από πειρατή πάνω σε πειρατικό καράβι ως γιατρικό για το πλήρωμα! Πιείτε άφοβα!

Και επειδή «γράφουμε με αυτό που είμαστε», προσπαθώ να πω με μικρά κείμενα – φαναράκια, με τον πιο μεταξωτό τρόπο, το πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την οδύνη. Διότι τραύματα υπάρχουν για τον καθένα, και περισσότερο από μια φορά στη ζωή, έτσι ή αλλιώς η απουσία και το ανέφικτο είναι η κινητήρια δύναμη της δημιουργίας. Το μόνο που οφείλουμε εμείς να κάνουμε, είναι να αντέξουμε. Η έλλειψη άλλωστε, και άρα το τραύμα, είναι πάντοτε από την πλευρά της ζωής.

Δεν σας κρύβω ότι αυτή η καθημερινή μάχη που δίνω, προσπαθώντας να νικήσω τον εγωισμό μου, λειτουργεί λυτρωτικά απέναντι στο ζοφερό περιβάλλον των ημερών που διανύουμε. Στον κόσμο των βαριών συναισθημάτων, τα γεγονότα αποκτούν βαρύνουσα σημασία, βάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο περιθώριο, τη μίζερη πραγματικότητα.
«Αυτές τις μέρες μαλώνουν οι λέξεις, κοντά σε κάθε τελεία μόνο ηρεμούν. Γι΄ αυτό και συνεχόμενες είναι. Οι τελείες. Όχι οι λέξεις».
Κάποτε όλα αλλάζουν. Όχι γιατί το θέλεις. Όχι γιατί το μπορείς. Γιατί η ζωή είναι εκεί, πιο μπροστά από σένα. Πάντα ένα βήμα μπροστά. Σε τραβάει.
Μπορεί να μη καταγράφω γεγονότα, να πηδάω ημερομηνίες, να βρίσκομαι πολλές φορές έξω, από τα μικρά που συμβαίνουν στον τόπο μας, κατά κάποιο τρόπο όμως, τον μετράω τον χρόνο. Τον μετράω και όταν βρω την ευκαιρία τον κλέβω.
Σε αυτό το καθημερινό ανακάτεμα του πραγματικού με το φανταστικό, του ονείρου με την καθημερινότητα, επιχειρώ ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια τίποτα δεν έμαθαν από τη μεταξύ τους σχέση. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει.
Γι' αυτόν τον κλεμμένο χρόνο θέλω να σας πω, αυτόν που κρατάει ζωντανή τη ψυχή μας. Αυτόν το χρόνο που αναζητάμε και αυτόν που χαρίζουμε σε όσους αγαπάμε.
“Πάνω απ’ όλα θα έβαζα τον χρόνο”, γράφει ο Νίκος Ξυδάκης “Τον χρόνο της σχόλης, τον χρόνο των επισκέψεων και των τραπεζωμάτων, τον χρόνο που παγώνει για λίγο και αργοκυλάει και σταλάζει σε καναπέδες και φορτωμένες ροτόντες, σε καφενεία και φωτεινούς πεζοδρόμους, που καθυστερεί γενναιόδωρα”.
«Στα υπαρξιακά μαθηματικά - επιμένει ο Κούντερα - η εμπειρία της ζωής λαμβάνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης»
Ο χρόνος τελικά είναι αυτός που μας λείπει περισσότερο και χτίζει ένα κόσμο που χάνει την μνήμη του. Η ζωή αποκτά την ταχύτητα του φωτός, γίνεται δηλαδή ένα τίποτα.
Δυστυχώς αυτός ο χρόνος, στριμώχνεται σε μεσοδιαστήματα στην σύντομη ζωή μας. Ο πολύς χρόνος ρουφιέται από την ανάγκη, τη ρουτίνα, τον μόχθο, την υποταγή.
Τώρα ο χρόνος είναι συμπιεσμένος. Όμως πόση συμπίεση να αντέξει η ζωή;
Πόσο να συμπυκνώσουμε τις εμπειρίες, να στριμώξουμε αισθήματα, όνειρα, ομιλίες, παραμιλητά; Πώς να καταργήσουμε το χάσιμο, το άδειασμα, το χασομέρι, τη φυγή;
Πώς να χτίσεις τη ζωή χωρίς κενά. Δεν ζεις χωρίς άδειο χρόνο.
MOJITO
Υλικά
60 ml ρούμι
30 ml lime
25 ml σιρόπι ζάχαρης
12 φύλλα δυόσμου
Σόδα

Σε ένα ποτήρι highball προσθέτουμε όλα τα υλικά και αναδεύουμε απαλά για να μην τραυματίσουμε τον δυόσμο, προσθέτουμε πάγο και 2 splashes σόδα, ανακατεύουμε ελαφρά και στη συνέχεια γεμίζουμε το ποτήρι μας με τριμμένο πάγο. Γαρνίρουμε με μια γενναιόδωρη τούφα δυόσμου και τρεις ριξιές Αngostura Βitters.
Κάθεστε και το απολαμβάνετε με τρόπο που θα ήταν υπερήφανος για σας ο Ernest. Στην υγειά σας.

Δεν ακούς;

Δεν είναι και ο καλλίτερος χρόνος να εκφράσουμε τις σκέψεις μας. Για μας που βρισκόμαστε μια ζωή στην απέναντι όχθη, που μάθαμε να στεκόμαστε κριτικά στις λογικές που προηγήθηκαν, που δεν ακολουθήσαμε το συρμό της ευκολίας, καταδικάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη ό,τι μας ενοχλούσε προσωπικά, που κανένα δένδρο δεν εμπόδισε το βλέμμα μας, να δει πέρα μακριά, η νέα πραγματικότητα μας αποσυντονίζει. Βιώνω εκείνον το χρόνο, των αλλεπάλληλων σεισμικών δονήσεων και περιμένω μια σταθερά για να πιαστώ από κάπου. Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας.

Στο προσωπικό μου εορτολόγιο, οι επαναλήψεις έχουν μια απίστευτη συνέπεια.
Τ’ αυτιά μου συνεχίζουν να ακούν ελάχιστα, πολλές φορές ρωτήθηκα από διπλανούς μου, «δεν ακούς;» Η αλήθεια είναι ότι πέρα από ένα μακρόσυρτο βούισμα, σαν αυτό που κάνουν τα τζιτζίκια, τίποτε δεν ξεχώριζα. Αυτή η επιλεκτική στάση απέναντι στους ήχους παρεξηγείται, δείχνει ας πούμε εγωισμό, αδιαφορία αγένεια, σνομπισμό, όμως δεν εξαρτάται από μένα. Τα αυτιά μου αυτενεργούν, επιλέγουν ήχους, λέξεις φράσεις ή και μακρόσυρτες αφηγήσεις, και για τα υπόλοιπα με έναν μαγικό τρόπο, όσο δυνατά και αν ακούγονται , δεν παίρνουνε χαμπάρι.
Με αυτόν τρόπο κατάφερα να περάσουν στη σιωπή όλα τα προεκλογικά ψέματα, τόνοι χάρτινων προγραμμάτων και υποσχέσεων, αγνοήθηκαν. Κατάφερα να μην επηρεαστώ από τις πολεμικές κραυγές, από την κινδυνολογία της τηλεόρασης, από τις γρίνιες, τις μιζέριες, γιατί απλά δεν άκουγα τίποτα. Τα φτηνά τραγούδια ποτέ δεν έφτασαν μέχρι τ’ αυτιά μου, δεν ξέρω κανένα. Αντίθετα όχι μόνο άκουσα τους ποιητές, αλλά κράτησα και τα λόγια τους ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Και τις σιωπές άκουσα που έλεγαν πολλά και τα βλέμματα άκουσα, από την αυτόματη μετάφραση, που σημάδευε στο κέντρο της ψυχής μου.

Εσύ φόρεσε το κόκκινο καπέλο που σου πάει...

Από πριν επτά χρόνια που γράφτηκε, πάλι με ζέστη, έρχεται κάθε τόσο και με ζέστη και κρύο.

Η αντοχή αυτής της κοινωνίας δεν έχει προηγούμενο, 12 και πλέον χρόνια με οικονομική κρίση, με πανδημία, με πολέμους, με ακρίβεια, με φτώχια, κρατάει το ρυθμό, σε χαμηλές στροφές θα μου πείτε, όμως τον κρατάει .
Και εκεί που έρχονται στιγμές που ο κόσμος χάνεται. Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό, έρχεται το σημερινό με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Και ξαφνικά εκεί που διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, - τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες πριν από λίγο - κάνεις μια προσπάθεια, που δεν είναι η τελευταία, πάνω από την υδρόγειο, που βρίσκεται στο γραφείο σου, να χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ανεκτικός, συγκαταβατικός. Μεγάλος εσύ και ο κόσμος μια σταλιά. Μόλις απλώσεις το χέρι σου, τον κρύβεις και ψηλά… μυρμήγκια τα αστέρια. Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και χαμογελάς. Απόψε θα βρέξει αστέρια!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δίχως κοινωνικές συμπεριφορές της ψευτιάς και κάπως απροσάρμοστα, πορευτήκαμε χρόνια και χρόνια: με αγαπημένους ποιητές, και συγγραφείς, που μας ταξίδεψαν, με έντυπα που εκδίδαμε κατά καιρούς για να βρούμε τους όμοιους. «Σαν τον παράξενο Τζον του Τζορτζ Στάμπλετον, που εξέπεμπε σήματα ειδικά μέχρι την Κίνα, να συναντήσει τ’ αδέλφια του.
Ναι και το χωριό μας κουβαλήσαμε στην πόλη, γιατί στο φινάλε θέλαμε να είμαστε απλώς εμείς. Χωρίς εικόνα γοητευτική και πρότυπο της εποχής, για να τους μοιάσουμε. Δίχως μόδες ετικετάκια και ταμπέλες, ρούχων και συμπεριφορών.
Θα με ρωτήσετε που ξέρεις, ότι αυτό που υπερασπίζεσαι είναι ο εαυτός σου! Δε ξέρω τον αναζητώ. Και εμπιστεύομαι την εικόνα του και τον αέρα που αποπνέει. Έτσι, χωρίς βερνίκια και λούστρα. Ανασφαλή και κάθε άλλο παρά αυτάρκη. Με μια τεράστια ανάγκη να αγαπά και να αγαπιέται.
Με αυτά και με αυτά πορευτήκαμε με τις παρέες να έχουν τον πρώτο λόγο. Με τις παρέες που ονειρευόμαστε να τις μεγαλώσουμε, έτσι που να γίνουμε όλοι μια παρέα. Και σήμερα που δεν έχω τι να γράψω «Ήρθε ένας μάγος που έβγαζε ήλιους απ’ τα μανίκια κι απ’ το καπέλο του έπεφταν νησιά, έκλεισε μες στη χούφτα σου θαλασσινά χαλίκια άνοιξες και πέταξαν πουλιά
Κι έγινα κι εγώ ένα λαμπάκι πάνω απ’ την υδρόγειο φεγγάρι να βουτήξω στη Μεσόγειο…»
Και ακόμα σήμερα που κρύφτηκαν οι λέξεις. Και ακόμα σήμερα που φαίνονται όλα χαμένα… ακόμα εκείνο το όνειρο μας ταξιδεύει.
Γι΄ αυτό σου λέω να εμπιστεύεσαι την εικόνα σου και γίνε ο εαυτό σου. Και ας λένε οι άλλοι. Εσύ φόρεσε το κόκκινο καπέλο που σου πάει και τότε όλα γίνονται εύκολα. Γιατί τα βρίσκεις ξαφνικά τα βήματα, τις βρίσκεις τις λέξεις και τους ανθρώπους… Βρίσκεις το ρυθμό σου και αυτόν τα τον χαμένο εαυτό σου.
Γιατί τα σήματα που εκπέμπεις είναι τ’ αληθινά και φτάνουν ως τον προορισμό τους… Γιατί οι κραδασμοί που προκαλείς είναι οι δικοί σου, τελικά...
« Ύστερα ο μάγος έσπασε δυο γυάλινα ποτήρια κι έφτιαξε από τα θρύψαλα νερό
θα κόβεσαι είπε αν μόνη σου το ακουμπάς στα χείλια θα ξεδιψάς αν πίνετε κι οι δυο».

Επιστρέφω πάντα

 Συγγνώμη για τις συχνές αλλαγές στη θεματολογία , την επικαιρότητα την κλείνω σε παρένθεση και επιστρέφω πάντα. Τώρα πια δεν ψάχνω, βρίσκω. Όσα με ευκολία απέρριψα, όσα εκείνα τα χρόνια της λαιμαργίας δε μπόρεσα, να απορροφήσω, όσα τα δόγματα μου στέρησαν να γνωρίσω, όσα τα μάτια μου δεν είδαν, γιατί κοίταζαν ψηλά, πολύ ψηλά στα αστέρια, στο άπειρο, στο τίποτα.

Τώρα βρίσκω, γιατί όπου και να κοιτάξω μια ηλικία με προσγειώνει, μια υπομονή με φρενάρει.

Τελικά όλοι μας έχουμε τη ζωή που μας αξίζει. Εμείς της ανοίγουμε την πόρτα και την καλωσορίζουμε. Παρότι μπορεί να μοιάζει πεπρωμένο, είναι τα βήματα που κάποτε ξεκίνησαν εκείνη ακριβώς τη ζωή για να προϋπαντήσουν, αλλά ξεχάστηκε εκείνο το ξεκίνημα, αγνοήθηκε εκείνη η αρχή και το αποτέλεσμα άσπλαχνο.
«Πίσω από τα μάτια μου κρυφά σε περιμένω» τραγουδάει η Δήμητρα Γαλανή περιμένοντας εκείνη τη μαγική στιγμή της ερωτικής ομολογίας. Πίσω από τα μάτια μου κρυφά σε περιμένω, περιμένοντας να δύσει ο ήλιος, να γίνουμε σκιές μες στο σκοτάδι, μήπως γίνουν ευκολότερα τα λόγια.
''Πόθος αμέτρητος μέσα στη φλέβα που χτυπάει στο λαιμό και τρέχει πέρα από κάθε συμβιβασμό. Πέρα από κάθε φόβο. Πόθος που μας οδηγεί μόνο εκεί όπου δεν βλέπουμε. Αυτό το συναίσθημα δεν είναι
γεννημένος οδηγός. Δεν έχει δρόμο. Δεν έχει παρελθόν, μέλλον. Μόνο παρόν. Μόνο στιγμές.''
Δεν θέλω να μονιμοποιηθώ πουθενά. Νοσταλγώ τις άγνωστες πόλεις, τα απρόσμενα αποτελέσματα, τις γυναίκες που δεν έτυχε να γνωρίσω. Η σχέση η ερωτική ανισότιμη και άδικη, αινιγματική και σκοτεινή σαν το υποσυνείδητο, σαν αλληλοσυμπληρούμενα αλλά άνισα δοχεία. Πολύ εσύ λίγο εγώ. Περισσότερο εγώ λιγότερο εσύ.
Και είναι οι στιγμές οι ανεπεξέργαστες, σαν τις φωτογραφίες που έχουμε δει και ξαναβλέπουμε μετά από χρόνια. Δεν είναι ίδιες και δεν φταίει που κιτρίνισαν από την πολυκαιρία. Επιστρέφω πάντα, τώρα πια δε ψάχνω, βρίσκω…