Τελευταία σελίδα αριστερά

Με αφορμή την αυξανόμενη ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων από καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος στην Παλιά Πόλη της Κέρκυρας και το αλαλούμ από τα τουριστικά λεωφορεία ανοιχτού και κλειστού τύπου, πραγματοποιήθηκε χθες, όπως διαβάζουμε, σύσκεψη στο Δημαρχείο, με την συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Στις συσκέψεις επισημάνθηκαν τα προβλήματα όπως η δυσχέρεια στη διέλευση οχημάτων επείγουσας ανάγκης ( πυροσβεστική, ΕΚΑΒ), η αλλοίωση στην όψη του Ιστορικού Κέντρου, ο αθέμιτος ανταγωνισμός, η κυκλοφοριακή συμφόρηση κ.α . Πάρθηκαν κάποιες αποφάσεις όπως να επισπευσθεί η οριοθέτηση με ειδική σήμανση του εξωτερικού αδειοδοτημένου χώρου των καταστημάτων να ενταθούν οι έλεγχοι, κ.λ.π. Αναμένουμε την υλοποίηση τους. Το παρακάτω το έγραψα πριν 4 χρόνια ακριβώς κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Εκείνες οι αποφάσεις δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, ξεθώριασαν μαζί με κάποιες κόκκινες γραμμές που επιχείρησαν να βάλουν μια κάποια τάξη. Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινότ...

Σήμερα θα σας κεράσω ένα δροσιστικό κοκτέιλ, πρόκειται για ένα ποτό που φτιάχτηκε από πειρατή πάνω σε πειρατικό καράβι ως γιατρικό για το πλήρωμα! Πιείτε άφοβα! Και επειδή «γράφουμε με αυτό που είμαστε», προσπαθώ να πω με μικρά κείμενα – φαναράκια, με τον πιο μεταξωτό τρόπο, το πώς θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την οδύνη. Διότι τραύματα υπάρχουν για τον καθένα, και περισσότερο από μια φορά στη ζωή, έτσι ή αλλιώς η απουσία και το ανέφικτο είναι η κινητήρια δύναμη της δημιουργίας. Το μόνο που οφείλουμε εμείς να κάνουμε, είναι να αντέξουμε. Η έλλειψη άλλωστε, και άρα το τραύμα, είναι πάντοτε από την πλευρά της ζωής. Δεν σας κρύβω ότι αυτή η καθημερινή μάχη που δίνω, προσπαθώντας να νικήσω τον εγωισμό μου, λειτουργεί λυτρωτικά απέναντι στο ζοφερό περιβάλλον των ημερών που διανύουμε. Στον κόσμο των βαριών συναισθημάτων, τα γεγονότα αποκτούν βαρύνουσα σημασία, βάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο περιθώριο, τη μίζερη πραγματικότητα. «Αυτές τις μέρες μαλώνουν οι λέξεις, κοντά σε κάθε τελεία μόνο η...

Δεν είναι και ο καλλίτερος χρόνος να εκφράσουμε τις σκέψεις μας. Για μας που βρισκόμαστε μια ζωή στην απέναντι όχθη, που μάθαμε να στεκόμαστε κριτικά στις λογικές που προηγήθηκαν, που δεν ακολουθήσαμε το συρμό της ευκολίας, καταδικάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη ό,τι μας ενοχλούσε προσωπικά, που κανένα δένδρο δεν εμπόδισε το βλέμμα μας, να δει πέρα μακριά, η νέα πραγματικότητα μας αποσυντονίζει. Βιώνω εκείνον το χρόνο, των αλλεπάλληλων σεισμικών δονήσεων και περιμένω μια σταθερά για να πιαστώ από κάπου. Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας. Στο προσωπικό μου εορτολόγιο, οι επαναλήψεις έχουν μια απίστευτη συνέπεια. Τ’ αυτιά μου συνεχίζουν να ακούν ελάχιστα, πολλές φορές ρωτήθηκα από διπλανούς μου, «δεν ακούς;» Η αλήθεια είναι ότι πέρα από ένα μακρόσυρτο βούισμα, σα...

Από πριν επτά χρόνια που γράφτηκε, πάλι με ζέστη, έρχεται κάθε τόσο και με ζέστη και κρύο. Η αντοχή αυτής της κοινωνίας δεν έχει προηγούμενο, 12 και πλέον χρόνια με οικονομική κρίση, με πανδημία, με πολέμους, με ακρίβεια, με φτώχια, κρατάει το ρυθμό, σε χαμηλές στροφές θα μου πείτε, όμως τον κρατάει . Και εκεί που έρχονται στιγμές που ο κόσμος χάνεται. Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό, έρχεται το σημερινό με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Και ξαφνικά εκεί που διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, - τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες πριν από λίγο - κάνεις μια προσπάθεια, που δεν είναι η τελευταία, πάνω από την υδρόγειο, που βρίσκεται στο γραφείο σου, να χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ανεκτικός, συγκαταβατικός. Μεγάλος εσύ και ο κόσμος μια σταλιά. Μόλις απλώσεις το χέρι σου, τον κρύβεις και ψηλά… μυρμήγκια τα αστέρια. Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και χαμογελάς. Απόψε θα βρέξει αστέρια! Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δίχως κοινωνικές συμπεριφορές της ψευτιάς και κάπως απροσάρμοστα...

  Συγγνώμη για τις συχνές αλλαγές στη θεματολογία , την επικαιρότητα την κλείνω σε παρένθεση και επιστρέφω πάντα. Τώρα πια δεν ψάχνω, βρίσκω. Όσα με ευκολία απέρριψα, όσα εκείνα τα χρόνια της λαιμαργίας δε μπόρεσα, να απορροφήσω, όσα τα δόγματα μου στέρησαν να γνωρίσω, όσα τα μάτια μου δεν είδαν, γιατί κοίταζαν ψηλά, πολύ ψηλά στα αστέρια, στο άπειρο, στο τίποτα. Τώρα βρίσκω, γιατί όπου και να κοιτάξω μια ηλικία με προσγειώνει, μια υπομονή με φρενάρει. Τελικά όλοι μας έχουμε τη ζωή που μας αξίζει. Εμείς της ανοίγουμε την πόρτα και την καλωσορίζουμε. Παρότι μπορεί να μοιάζει πεπρωμένο, είναι τα βήματα που κάποτε ξεκίνησαν εκείνη ακριβώς τη ζωή για να προϋπαντήσουν, αλλά ξεχάστηκε εκείνο το ξεκίνημα, αγνοήθηκε εκείνη η αρχή και το αποτέλεσμα άσπλαχνο. «Πίσω από τα μάτια μου κρυφά σε περιμένω» τραγουδάει η Δήμητρα Γαλανή περιμένοντας εκείνη τη μαγική στιγμή της ερωτικής ομολογίας. Πίσω από τα μάτια μου κρυφά σε περιμένω, περιμένοντας να δύσει ο ήλιος, να γίνουμε σκιές μες στο σκοτάδι,...