Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν έχουμε πόλεμο παιδιά. Εναποθέστε τον οπλισμό παρά πόδας. Δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι απέναντι. Ξυπόλητα παιδιά είναι, που οι οι φίλοι μας Αμερικάνοι φρόντισαν να ξεσπιτώσουν από τις πατρίδες τους. Σήμερα έχουν γίνει μπαλάκι για να παίζουν κάποιοι τα παιγνίδια τους. Φυσικά και πρέπει να διαφυλάξουμε τα σύνορά μας, φυσικά και αυτή η μαζική εισροή προσφύγων, που επιδιώκει τεχνηέντως   η Τουρκία, για να πιέσει την Ευρώπη, μας δημιουργεί πρόβλημα, όμως αυτό υπολείπεται του άκρατου φανατισμού και του φιλοπολεμικού κλίματος, που αναπτύσσεται στα Μ.Μ.Ε και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ γιατί μ’ έμαθες και ξέρω ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσει πετεινό δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι μ’ εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς μα κι απάνω μου κρεμιέσαι» Έτσι ακριβώς, αυτή είναι η σχέση και πρέπει να το πούμε κάποτε. Τις αλήθειες αυτές τις νοιώθουμε βαθιά, έτσι όπως τις π...

Ευτυχώς που υπάρχει και η Άνοιξη. Η Άνοιξη που συμμαχεί με την πόλη και καλύπτει τις πληγές της. Για την πόλη είχα ξεκινήσει να γράψω. Άσε... ας μην ανοίγω πληγές… Είμαστε ακόμα εδώ πολεμώντας τον ίδιο μας τον ίσκιο. Μπορεί οι επαναστάσεις, που ονειρευτήκαμε να μην έγιναν ποτέ, μας έβαλαν όμως στη διαδικασία να κυνηγάμε το ανέφικτο και περάσαμε  καλά. Το λένε και τα παιδιά μας. Το τελευταίο είναι το μεγάλο βάρος. Τα παιδιά, που έχουν υποψιαστεί ότι ήταν καλύτερα τότε από τώρα. Πώς να προχωρήσουμε όμως με αυτές τις διαπιστώσεις, γίνεται να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή, γυρνώντας πίσω; Δεν γίνεται. Γι’ αυτό συχνά πυκνά δραπετεύουμε, από τη θλίψη, με την βοήθεια των ποιητών. Αυτή τη θλίψη, που όσο και να προσπαθεί η άνοιξη δεν μπορεί να την κρύψει. Με το «α» το στερητικό όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή. Είναι μαγικό να συναντάς τη σκέψη σου αλλού ...

Τις φιλοδοξίες μου για θέσεις και αξιώματα στην πολιτική τις εξάντλησα στα χρόνια της νεότητάς μου. Από τις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου, υπήρξε μια καθολική αποστροφή. Τώρα που το σκέφτομαι, η άρνηση μου να βρίσκομαι στο προσκήνιο, οφείλεται στην κακή ποιότητα της διαλεκτικής, που στερούνταν θέσεις και αντιθέσεις και προφανώς συνθέσεις. Στις μακρόσυρτες και ανού σιες συνεδριάσεις, που μου στερούσαν πολύτιμο χρόνο από την πραγματική ζωή και δοκίμαζαν τα όρια της υπομονής μου. Στην υποκρισία που κυριαρχούσε, μέσα από δημόσιες σχέσεις, να φτιάξεις μια εικόνα αρεστή στο ευρύ κοινό, που δεν είχε καμία σχέση με τον εαυτό σου. Στην όλο και πιο στημένη προβολή, που επέβαλαν πλέον τα Μ.Μ.Ε και κυρίως η τηλεόραση. Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι η πολιτική διέρρηξε τους δεσμούς της με την ιδεολογία και τα κίνητρα των περισσοτέρων που διεκδικούν αξιώματα, δεν πηγάζουν μέσα από την ανάγκη να υπηρετήσουν την κοινωνία. Τη στάση μου αυτή την περιέγραψα εν αρχή, με ένα κείμενο πριν δυο χ...