Τετάρτη 4 Μαρτίου 2020

Αχ Ελλάδα

Δεν έχουμε πόλεμο παιδιά. Εναποθέστε τον οπλισμό παρά πόδας. Δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι απέναντι. Ξυπόλητα παιδιά είναι, που οι οι φίλοι μας Αμερικάνοι φρόντισαν να ξεσπιτώσουν από τις πατρίδες τους. Σήμερα έχουν γίνει μπαλάκι για να παίζουν κάποιοι τα παιγνίδια τους. Φυσικά και πρέπει να διαφυλάξουμε τα σύνορά μας, φυσικά και αυτή η μαζική εισροή προσφύγων, που επιδιώκει τεχνηέντως η Τουρκία, για να πιέσει την Ευρώπη, μας δημιουργεί πρόβλημα, όμως αυτό υπολείπεται του άκρατου φανατισμού και του φιλοπολεμικού κλίματος, που αναπτύσσεται στα Μ.Μ.Ε και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
«Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ γιατί μ’ έμαθες και ξέρω ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω
Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσει πετεινό δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς μα κι απάνω μου κρεμιέσαι»
Έτσι ακριβώς, αυτή είναι η σχέση και πρέπει να το πούμε κάποτε. Τις αλήθειες αυτές τις νοιώθουμε βαθιά, έτσι όπως τις περιγράφει με εκπληκτική ποιητική ενάργεια και ευθυβολία ο Μανώλης Ρασούλης
Και μεις την αγαπάμε την πατρίδα μας χωρίς πολεμικές κραυγές. Ο τόπος μας γίνεται ανάμνηση γλυκιά ή πικρή, γίνεται προσμονή, γίνεται όμως και κατάρα...

Της Άνοιξης που αντιστέκεται στη βαρβαρότητα…

Ευτυχώς που υπάρχει και η Άνοιξη. Η Άνοιξη που συμμαχεί με την πόλη και καλύπτει τις πληγές της. Για την πόλη είχα ξεκινήσει να γράψω. Άσε... ας μην ανοίγω πληγές…
Είμαστε ακόμα εδώ πολεμώντας τον ίδιο μας τον ίσκιο. Μπορεί οι επαναστάσεις, που ονειρευτήκαμε να μην έγιναν ποτέ, μας έβαλαν όμως στη διαδικασία να κυνηγάμε το ανέφικτο και περάσαμε καλά. Το λένε και τα παιδιά μας. Το τελευταίο είναι το μεγάλο βάρος. Τα παιδιά, που έχουν υποψιαστεί ότι ήταν καλύτερα τότε από τώρα.
Πώς να προχωρήσουμε όμως με αυτές τις διαπιστώσεις, γίνεται να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή, γυρνώντας πίσω;
Δεν γίνεται. Γι’ αυτό συχνά πυκνά δραπετεύουμε, από τη θλίψη, με την βοήθεια των ποιητών. Αυτή τη θλίψη, που όσο και να προσπαθεί η άνοιξη δεν μπορεί να την κρύψει. Με το «α» το στερητικό όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή.
Είναι μαγικό να συναντάς τη σκέψη σου αλλού γραμμένη, με άλλες λέξεις, που ήθελες να χρησιμοποιήσεις και εσύ. Είναι μαγικό μέσα από ένα στίχο να διαβάζεις την ιστορία σου. Χρωστάμε πολλά στους ποιητές για τον κερδισμένο χρόνο.
Είναι μαγικό να συναντάς τη σκέψη σου την ανεπεξέργαστη, την συγκεχυμένη, την ανασφαλή, την γεμάτη ερωτηματικά και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά, να σου δημιουργούν καινούργια βάση δεδομένων, να σου χαρίζουν χρόνο και ώθηση για παραπέρα. Η Κική Δημουλά , για τους αιώνες που μου χάρισε βάζοντας τις παρακάτω λέξεις στη σειρά…

Αυτοσυντήρηση

Θα πρέπει να ήταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.
Εκτός εάν η νοσταλγία
από πολύ βιασύνη,
παραγνώρισ' ενθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
όταν τα πάρει ο χαμός.
Αλλά μπορεί να' ναι ξένο αυτό το φόντο,
να' ναι παπαρούνες δανεισμένες
από μιάν άλλην ιστορία,
δική μου ή ξένη.
Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.
Από φιλοκαλία κι έπαρση.

Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη
γιατί και μέλισσες βλέπω
να πετούν γύρω απ΄ αυτή τη μνήμη,
με περιπάθεια και πίστη
να συνωστίζονται στον καλύκά της.
Εκτός αν είναι ο οργασμός
νόμος του παρελθόντος,
μηχανισμός του ανεπανάληπτου.
Αν μένει πάντα κάποια γύρις
στα τελειωμένα πράγματα
για την επικονίαση
της εμπειρίας, της λύπης
Ευτυχώς που υπάρχει και η Άνοιξη. Η Άνοιξη που συμμαχεί με την πόλη και καλύπτει τις πληγές της. Για την πόλη είχα ξεκινήσει να γράψω. Άσε... ας μην ανοίγω πληγέΕίμαστε ακόμα εδώ πολεμώντας τον ίδιο μας τον ίσκιο. Μπορεί οι επαναστάσεις, που ονειρευτήκαμε να μην έγιναν ποτέ, μας έβαλαν όμως στη διαδικασία να κυνηγάμε το ανέφικτο και περάσαμε καλά. Το λένε και τα παιδιά μας. Το τελευταίο είναι το μεγάλο βάρος. Τα παιδιά, που έχουν υποψιαστεί ότι ήταν καλύτερα τότε από τώρα.

Γιατί δεν ασχολούμαι;

Τις φιλοδοξίες μου για θέσεις και αξιώματα στην πολιτική τις εξάντλησα στα χρόνια της νεότητάς μου. Από τις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου, υπήρξε μια καθολική αποστροφή.
Τώρα που το σκέφτομαι, η άρνηση μου να βρίσκομαι στο προσκήνιο, οφείλεται στην κακή ποιότητα της διαλεκτικής, που στερούνταν θέσεις και αντιθέσεις και προφανώς συνθέσεις. Στις μακρόσυρτες και ανούσιες συνεδριάσεις, που μου στερούσαν πολύτιμο χρόνο από την πραγματική ζωή και δοκίμαζαν τα όρια της υπομονής μου. Στην υποκρισία που κυριαρχούσε, μέσα από δημόσιες σχέσεις, να φτιάξεις μια εικόνα αρεστή στο ευρύ κοινό, που δεν είχε καμία σχέση με τον εαυτό σου. Στην όλο και πιο στημένη προβολή, που επέβαλαν πλέον τα Μ.Μ.Ε και κυρίως η τηλεόραση. Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι η πολιτική διέρρηξε τους δεσμούς της με την ιδεολογία και τα κίνητρα των περισσοτέρων που διεκδικούν αξιώματα, δεν πηγάζουν μέσα από την ανάγκη να υπηρετήσουν την κοινωνία. Τη στάση μου αυτή την περιέγραψα εν αρχή, με ένα κείμενο πριν δυο χρόνια, όταν μετά την σταδιακή υποβάθμιση της πολιτικής στα χρόνια που κυριαρχούσε ο πάλαι ποτέ δικομματισμός, ήρθε και η “πρώτη φορά αριστερά” για να δώσει τη χαριστική βολή.



"Ακόμα δεν έχω βρει τη «θέση μου» στην πολιτική. Τη θέση μου, όχι την καρέκλα. Τη θέση απέναντι στην καρέκλα. Ξεκινάω ιχνηλατώντας, σπρώχνοντας με τα χέρια μου το σκοτάδι, στην προσπάθεια να ανακαλύψω το χρόνο εκείνον τον ελάχιστο, της επιστροφής στον τόπο του εγκλήματος. Φαντάζομαι… βουτιές τριάντα δευτερολέπτων - τόσο αντέχω - είναι αυτές οι επισκέψεις, σ΄ αυτό το μαγνητικό πεδίο, που με τραβάει σχεδόν πάντα, για μια τζούρα, από την περήφανη απουσία μου. Πολλές βουτιές όμως…
Λέτε κάπου εκεί ανάμεσα να βρίσκεται η θέση μου; Κάπου εκεί ανάμεσα να έχω στήσει τη ζωή μου; Κάπου εκεί ανάμεσα, σε μια λεπτή γραμμή που δεν χωράει καμία καρέκλα, ίσα ίσα τα πόδια μου, στυλωμένα από πείσμα και υπομονή. Και όταν κάνει το πρώτο βήμα, το άλλο περιμένει απέξω, έτοιμο να πατήσει γερά για να δώσει το τέμπο στη μεταβολή.
Δεν θα μπορούσε αυτή η διαδρομή να είχε άλλη εξέλιξη. Οι μεγάλες ταχύτητες ξοδεύτηκαν μπρος και πίσω, κυρίως πίσω. Αν σε κάθε σου βήμα στήνεις και μια μάχη είναι επόμενο να φτάσεις καθυστερημένος.
Και που να βρω τη θέση μου, μέσα σε ένα χώρο που ξέχασε τι υπηρετεί;

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...