Τελευταία σελίδα αριστερά

Όταν το είχα γράψει, δεν μπορούσα να προβλέψω τη διάρκεια και το τέλος εποχής καλά κρατεί. Ακολουθεί συνήθως μετά την περίοδο των εκπτώσεων και ζήσαμε πολλές τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. «Τέλος εποχής» η ταμπέλα, φαρδιά πλατιά καλεί τους επίδοξους αγοραστές. Πάρτε ότι έχει απομείνει, τη δημόσια περιούσια, τις ΔΕΚΟ, τα λιμάνια, το κράτος ολόκληρο. Έτσι γίνεται συνήθως, στο τέλος μιας εποχής, αυτής της μεταπολίτευσης εν προκειμένου για την χώρα μας, που ξεκίνησε με την εδραίωση της δημοκρατίας, και τελειώνει με το ξεπούλημα του Κράτους. Είναι οι τελευταίες πιο δύσκολες μέρες, που τινάζεται η πάγκα στο αέρα, που αφήνουν τα σημάδια τους στις επόμενες, κίνητρο για νέους αγώνες. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σκληραίνουν τα πράγματα, σε κάποιες περιπτώσεις το τέλος βάφεται κόκκινο, ελπίζουμε να μην συμβεί στην περίπτωση μας. Το τέλος κάθε εποχής δεν παίζεται μόνο στα ανώτερα κλιμάκια παίζεται και στις ψυχές μας. Και είναι ώρες που μας αναγκάσουν σε εξομο...

Τι γίνεται στο «Μαντούκι;» Η ξενοφοβία τείνει να φτάσει στα όρια του ρατσισμού. Ο σύλλογος «Αδελφότης Μαντουκιωτών», απειλεί με κινητοποιήσεις και απευθύνεται σε κάθε αρμόδιο, προκειμένου να σταματήσει το συσσίτιο στην περιοχή, που οργανώνεται από την εκκλησία, τη Δημοτική παράταξη «Εμπρός με σένα για την Κέρκυρα» και φιλανθρωπικές οργανώσεις. Αδελφότης… Από ένα πολιτιστικό σύλλογο, θα περίμενε κανείς να πρωτοστατεί σε τέτοιες πρωτοβουλίες. Θα περίμενε τη συμμετοχή του, μαζί με τους άλλους φορείς και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις, στη διοργάνωση του συσσιτίου. Θα περίμενε να μην ενισχύει τη ξενοφοβία, παρουσιάζοντας ένα διαφορετικό τοπίο απ’ αυτό, που τα επίσημα στοιχεία δείχνουν. Και τα επίσημα στοιχεία, σύμφωνα με τον Αστυνομικό Διευθυντή Κέρκυρας κ. Γιώτη, «Η περιοχή δεν παρουσιάζει αύξηση της εγκληματικότητας, είναι μάλιστα καλύτερα από άλλες χρονιές και καλύτερα από άλλες περιοχές», σε μια περιοχή που υπάρχει έστω και μια στοιχειώδης φροντίδα, τα στοιχε...

Τα έσβησα όλα. Όσα, μπορεί κανείς να σβήσει, απ’ της καρδιάς τα βάθη, και να μην μείνει τίποτα. Τον Αύγουστο, θα τον μετρήσω μετά από μήνες, ίσως και χρόνια. Από αύριο Φθινόπωρο, Σεπτέμβρης που μας προσγειώνει. Στο ημερολόγιο μου, έχω σημειώσει «αιολικό πάρκο στο Παντοκράτορα». Δεν θα προσθέσω ακόμα μια φωνή στις τόσες, που όσο σας έγραφα για έρωτες, μου κάνανε παράσιτα. Τόσες μαλακίες μαζεμένες σαν αυτές που ειπώθηκαν στο πρόσφατο Περιφερειακό Συμβούλιο, θα κάνω χρόνια ν’ ακούσω. Παρωδία. Για να μην αδικήσω κάποιους, υπήρχαν και ελάχιστες σοβαρές φωνές. Τα συλλογικά όργανα απεφάνθησαν «Δεν θέλουμε αιολικό Πάρκο στο Παντοκράτορα». Αν οι αρνητικές αποφάσεις, στηρίχτηκαν στις επιχειρηματολογίες που ακούστηκαν, τότε μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, οι εκπρόσωποι της τοπικής κοινωνίας για άλλη μια φορά προστάτευσαν τον τόπο από τα δεινά, που θα επέφερε το αιολικό πάρκο, προστάτευσαν τα πουλιά, και τα «τσακάλια». Προστάτευσαν τον «Παντοκράτορα» από τον ενοχλητικό θόρυβο των ανεμομύλω...

Έχω γράψει πολλές φορές για την παιδεία, για τα συστήματα που αλλάζουν σαν τα πουκάμισα και τίποτα δεν αλλάζει, για το μύθο της δωρεάν παιδείας. Σήμερα και με αφορμή την ανακοίνωση των βάσεων για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα Πανεπιστήμια και Τεχνολογικά Ιδρύματα της χώρας, η στήλη φιλοξενεί ένα αισιόδοξο κείμενο μιας αναγνώστριας. «Γιατί για περίπου τρεις δεκαετίες, οι νέοι ακαδημαϊκοί πολίτες της χώρας μας, υποχρεούνται να υφίστανται το άδικο σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων για μια θέση στο όνειρο; Η απάντηση είναι απλή: Επειδή, οι εισαγωγικές εξετάσεις με τον τρόπο που διεξάγονται, είναι το μοναδικό αδιάβλητο σύστημα στη χώρα. Σε οποιαδήποτε άλλη διαδικασία κρίσης και επιλογής υποψηφίων στην Ελλάδα, επικρατεί το κριτήριο του ρουσφετιού. Όπου ρουσφέτι, ίσον η εισαγωγή και πρόσληψη σε θέσεις, ανθρώπων που ταυτίζονται με όρους όπως ψηφοφόρος, συγγενής, χρηματοδότης, δημοσιογράφος, εραστής – ερωμένη. Και ακριβώς επειδή το κράτος, είναι ανάξιο να ελέγξει το ρουσφέτι - αν...

Με παλαιότερα κείμενα ξεγελώ απουσία. Και όσο η οθόνη, παίζει παρελθόντα χρόνια, μαζεύω μαζεύω, για ταινίες προσεχώς. Για να δεις την εικόνα στην πραγματική της διάσταση, χρειάζονται και τα διαλείμματα, ανάσες δηλαδή, για την επόμενη επιστροφή. Μα εμείς πάντα θα επιστρέφουμε στο έγκλημα της αγάπης που διαπράττουμε όλα αυτά τα χρόνια. Όχι για να σβήσουμε τα ίχνη, αλλά για να τα επαληθεύσουμε, να τα κάνουμε πιο βαθιά, να βεβαιώνουν την ύπαρξη μας, σε μια άλλη στιγμή του χρόνου. Χρειάζεται και να σωπαίνουμε για λίγο. Έτσι νοσταλγούμε τους ήχους μιας άλλης ζωής. Εκεί που ο λόγος δεν είναι ύβρεις και η ύβρις δεν εκτελεί χρέη εξουσίας Μπορεί να μην φάνηκε η απουσία, στην πραγματικότητα όμως, απείχα αυτό το διάστημα, ο Αύγουστος τελικά επιβεβαίωσε φέτος το τίτλο του, στην παλιά ελληνική ταινία «Ο ζεστός μήνας Αύγουστος» και μου έδωσε την ευκαιρία να ορίσω το χρόνο με τις κλιματικές συνθήκες, όταν δροσίσει η επιστροφή. Ο θυμός μου έγινε αέρας και καπνός, αλλιώς θα είχε αποτυπωθεί...