Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2018

Δεν θα μπορούσε αυτή η διαδρομή να είχε άλλη εξέλιξη

Τις φιλοδοξίες μου για θέσεις και αξιώματα στην πολιτική τις εξάντλησα στα χρόνια της νεότητάς μου. Από τις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου, υπήρξε μια καθολική αποστροφή.
Τώρα που το σκέφτομαι, η άρνηση μου να βρίσκομαι στο προσκήνιο, οφείλεται στην κακή ποιότητα της διαλεκτικής, που στερούνταν θέσεις και αντιθέσεις και προφανώς συνθέσεις. Στις μακρόσυρτες και ανούσιες συνεδριάσεις, που μου στερούσαν πολύτιμο χρόνο από την πραγματική ζωή και δοκίμαζαν τα όρια της υπομονής μου. Στην υποκρισία που κυριαρχούσε, μέσα από δημόσιες σχέσεις, να φτιάξεις μια εικόνα αρεστή στο ευρύ κοινό, που δεν είχε καμία σχέση με τον εαυτό σου. Στην όλο και πιο στημένη προβολή, που επέβαλαν πλέον τα Μ.Μ.Ε και κυρίως η τηλεόραση. Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι η πολιτική διέρρηξε τους δεσμούς της με την ιδεολογία και τα κίνητρα των περισσοτέρων που διεκδικούν αξιώματα, δεν πηγάζουν μέσα από την ανάγκη να υπηρετήσουν την κοινωνία. Τη στάση μου αυτή την περιέγραψα εν αρχή, με ένα κείμενο πριν δυο χρόνια, όταν μετά την σταδιακή υποβάθμιση της πολιτικής στα χρόνια που κυριαρχούσε ο πάλαι ποτέ δικομματισμός, ήρθε και η “πρώτη φορά αριστερά” για να δώσει τη χαριστική βολή.

"Ακόμα δεν έχω βρει τη «θέση μου» στην πολιτική. Τη θέση μου, όχι την καρέκλα. Τη θέση απέναντι στην καρέκλα. Ξεκινάω ιχνηλατώντας, σπρώχνοντας με τα χέρια μου το σκοτάδι, στην προσπάθεια να ανακαλύψω το χρόνο εκείνον τον ελάχιστο, της επιστροφής στον τόπο του εγκλήματος. Φαντάζομαι… βουτιές τριάντα δευτερολέπτων - τόσο αντέχω - είναι αυτές οι επισκέψεις, σ΄ αυτό το μαγνητικό πεδίο, που με τραβάει σχεδόν πάντα, για μια τζούρα, από την περήφανη απουσία μου. Πολλές βουτιές όμως…
Λέτε κάπου εκεί ανάμεσα να βρίσκεται η θέση μου; Κάπου εκεί ανάμεσα να έχω στήσει τη ζωή μου; Κάπου εκεί ανάμεσα, σε μια λεπτή γραμμή που δεν χωράει καμία καρέκλα, ίσα ίσα τα πόδια μου, στυλωμένα από πείσμα και υπομονή. Και όταν κάνει το πρώτο βήμα, το άλλο περιμένει απέξω, έτοιμο να πατήσει γερά για να δώσει το τέμπο στη μεταβολή.
Δεν θα μπορούσε αυτή η διαδρομή να είχε άλλη εξέλιξη. Οι μεγάλες ταχύτητες ξοδεύτηκαν μπρος και πίσω, κυρίως πίσω. Αν σε κάθε σου βήμα στήνεις και μια μάχη είναι επόμενο να φτάσεις καθυστερημένος.
Και που να βρω τη θέση μου, μέσα σε ένα χώρο που ξέχασε τι υπηρετεί;

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018

Είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα


Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την ήττα. Ηττηθήκαμε κατά κράτος. Ούτε «αέρα» δεν ψελλίσαμε. Ούτε μια τουφεκιά , για την τιμή των όπλων. Υπό τοιαύτας συνθήκας, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Μας είχαν υποδουλώσει χρόνια πριν, με δολώματα μας οδήγησαν στη μεγάλη φάκα και ύστερα μας έκαναν πειραματόζωα.
Κάθε μέρα και ισχυρότερη δόση δηλητηρίου, μέχρι τελικής πτώσεως για να δούνε πόσο θα αντέξουν τα ποντικάκια.
Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν τη διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα . Τα χρόνια της ευδαιμονίας δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μαζί με την οικονομική κρίση θα είχαμε και την κατοχή, έτσι η ευχή αυτών, που έζησαν την προηγούμενη κατοχή «Μια κατοχή θα μας σώσει», δεν ευοδώθηκε, μπορεί, κατ’ ανάγκη να μας έκοψε σε ένα βαθμό τις καταναλωτικές συνήθειες, σίγουρα όμως δεν πρόκειται να μας σώσει.
Το έλεγαν και δεν το πίστευαν οι παλαιότεροι, αντιδρώντας στην καταναλωτική μανία, που άρχισε να εκδηλώνεται τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδος.

Παραφουσκώσαμε αέρα, τόσο, που το μπουμ ήταν αναπόφευκτο.
Την εικονική πραγματικότητα, της τηλεόρασης φροντίσαμε να την μεταφέρουμε και στην ζωή μας.
Διάβασα πρόσφατα όπου ένας παραγωγός, χρειάζεται 300 κιλά πορτοκάλια για ένα χυμό πορτοκάλι, που στοιχίζει 4,5 ευρώ!
Το ξεφτιλίσαμε, το μεσοδιάστημα από το πορτοκάλι στο ποτήρι, ο αέρας δηλαδή ο κοπανιστός, καθορίζει τη ζωή μας και εγγυάται την καταστροφή μας.
Τώρα που τα κανόνια σκάνε και ο πόλεμος γενικεύεται, καιρός να αναδιπλωθούμε, να συμμαζευτούμε, να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, στις πραγματικές αξίες και τιμές.
Απορεί κανείς γι’ αυτήν την ομαδική τρέλα, φονιάδες των επόμενων γενεών για ένα καινούργιο μοντέλο κινητού τηλεφώνου, για λίγα λεπτά δωρεάν ομιλίας, για αυτοκίνητα τανκς, που παρελαύνουν στην Σπιανάδα εν καιρώ ειρήνης. Πετάμε λένε οι μετρήσεις, τόση ποσότητα τροφίμων, όση χρειαζόμαστε για να φάμε, για την ασφάλεια μας, να μην μας λείψει τίποτα.
Για τα παιδιά της Αφρικής που τα θερίζει η πείνα και οι αρρώστιες, θα τα θυμηθούμε τις γιορτές όπως ορίζει το έθιμο, όχι για να τα βοηθήσουμε, αλλά για να απενεργοποιήσουμε τις τύψεις μας.
Μπορεί η κρίση να αποτελεί τρύπα του συστήματος, με ευθύνη των ισχυρών, δεν παύει όμως να υπάρχει συλλογική και ατομική ευθύνη.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

Και εγώ ασχολούμαι με την “αριστερά” και τη “δεξιά”



Στον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να υπερασπιστώ τη ζωή, ντύνοντας την πολλές φορές με εκκωφαντικές φράσεις και προστατεύοντας την με απλήρωτες σιωπές.
Γι’ αυτό τα βήματα εξοκείλουν, διαφορετικά βήματα περπατάς, όταν δεν έχεις και προσπαθείς να δώσεις. Βλέπεις το βουνό και πλέον κοιτάς τι δρόμο μπορείς να χαράξεις. Δρόμο από την αρχή, δικό σου, που θα σε οδηγήσει εκεί που θέλεις, ακόμα και στο γκρεμό που θα έχεις επιλέξει όμως...
Πολύ λίγους ενδιαφέρουν αυτά που γράφω τελευταία. Ο κόσμος έχει προβλήματα, νοιώθει ανασφάλεια φόβο και μοναξιά. Η συνέχεια με πιο ενδιαφέροντα θέματα, ξεχωριστά για τον καθένα και κοινά για όλους. Μπορεί η επιστήμη να κατασκευάζει τεχνητά συκώτια, σπλήνες καρδιές χέρια πόδια, αισθήματα όμως…
«πληρώνουμε με της καρδιάς το αίμα» λέει η λαϊκή παροιμία. Τι ωραία πληρωμή. αναλλοίωτη στους αιώνες, ασύμβατη με την πλαστικοποίηση.
Στην ραδιοφωνική εκπομπή, που με συντρόφευε αργά το βράδυ, αναρωτιόνταν η Κυρία: «φαντάζεστε να έρθει η ώρα που θα υπάρχουν κάρτες και γι’ αυτές τις συναλλαγές; Θα λέμε: Με πλήγωσες, χρέωσε την κάρτα της καρδιάς μου με 5.000 ευρώ. Και μετά θα τραβιόμαστε με τους τόκους»
Ευτυχώς που κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Τεχνητά αισθήματα δεν γίνεται να κατασκευαστούν, γι’ αυτά δεν έχουμε ανάγκη την βοήθεια της επιστήμης, τα φτιάχνουμε μόνοι μας.
Πολλούς ενδιαφέρουν αυτά που γράφω παραπάνω. Ο καθένας χωριστά στο εργαστήρι του, έχει δουλέψει πολύ σκληρά για να χτίσει το δικό του κόσμο των συναισθημάτων. Μικρές οι διαφορές, τα περισσότερα μας ενώνουν και όταν κάποιος τα δημοσιοποιήσει, αυτός που τα διαβάζει είναι σαν να τα έχει γράψει ο ίδιος.
Υπάρχει τόσο έδαφος για να συναντηθούμε και εγώ ασχολούμαι με την “αριστερά” και τη “δεξιά” αυτά δηλαδή που μας θέτουν απέναντι. Στο κόσμο των συναισθημάτων πρέπει να πορευτούμε, όπως τον σμίλεψε, ο καθένας χωριστά, με τα δικά του χέρια και όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια η αγάπη ήταν σε πρώτο πλάνο . 
Όλοι έχουμε πληρώσει, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο με της καρδιάς το αίμα και αυτή είναι σπουδαία πληρωμή. Τις διαφορές από τις πλαστικές συναλλαγές μπορούμε να τις λύσουμε.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

Με την ελπίδα πάντα παρούσα


Στο δρόμο των διλημμάτων, η διαδρομή δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Θα μου πείτε από τόσα διλήμματα περάσαμε. Από το
"Καραμανλής ή Τανκς” μέχρι το “ευρώ ή δραχμή, διανύσαμε τη μισή ζωή μας, εδώ θα κωλώσουμε; Δεν είναι το ίδιο. Το πλαστό, έκραζε από μακριά, άλλωστε τόσα χρόνια επαναλήψεις, είχε καταντήσει παρωδία. Τα σημερινά διλήμματα υπαγορεύονται από μέσα μας και είναι βασανιστικά. Ένα είναι βέβαιο:δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τις ρήξεις. Ατομικές και συλλογικές. Όπως και να το κάνουμε δεν αρκεί να ανοίξεις το παράθυρο και να κυλήσει το φως μέσα.


Θα συνεχίσω και από διαίσθηση θα ακολουθήσω το δρόμο που με φοβίζει περισσότερο. Εκείνον που σου δίνει την δυνατότητα να δώσεις τις προσωπικές σου μάχες, εκείνες τις μάχες που έχεις την ελπίδα να βγεις νικητής και εκείνες που στο αν τις χάσεις, στο τέλος θα έχεις την δύναμη να αντέξεις την ήττα.
Θα συνεχίσουμε με προσήλωση στο στόχο. Σε εποχές με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, θα επιλέξουμε το δρόμο που μπορούμε σε κάτι να φανούμε χρήσιμοι.
Δεν θα σβήσω το παρελθόν. Θα συνεχίσω τη διαδρομή με τα στενά παπούτσια, σαν χρέος στα παιδικό μου όνειρα, γιατί δε μπορώ να σβήσω προς χάριν των αγορών, την πίκρα και τον ενθουσιασμό μιας εποχής, που άνθιζε η ελπίδα. Φτάσαμε μέχρι εδώ και αφήσαμε δρόμο πίσω μας, με λάθη δε λέω, με πίκρες και με χαρές, που αν τελειώσουν θα τελειώσω και εγώ μαζί τους.
Θα συνεχίσω στα καμένα με τα παπούτσια να με στενεύουν και με σημάδια τα αρώματα - όσο έχουν απομείνει - εκείνης της παιδικής επαναστατικότητας. Με φόβο αλλά την ελπίδα πάντα παρούσα να επιμένει...


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...