Μάνα κουράγιο...
«Στην αρχή είναι ένας ψίθυρος. Ακούς αλλά τον διώχνεις, δεν θέλεις να σε αφορά. Το ξέρεις το θέμα, είναι παντού γύρω σου, όμως, νομίζεις πολύ μακριά από εσένα. Ώσπου γίνεται βοή, κραυγή και παύεις να κλείνεις τα αυτιά σου. Ναρκωτικά. Ναι. Εδώ στην μικρή μας πόλη, όπου όλα είναι σε καταστολή, το αφήσαμε και πέρασε σαν ένα ποσοστιαίο νούμερο. Στην ουσία το απομακρύνουμε, φοβούμενοι μην κολλήσουμε, όμως την πατήσαμε νομίζοντας ότι ο δίπλα υποφέρει και πεθαίνει και εμείς μπορούμε απλά, απείρως προσποιούμενοι, να κάνουμε ότι λυπόμαστε. Τα παιδιά είναι μάρτυρες σε μια κοινωνία που κρύβεται, που βαριέται και βαρυγκωμάει μέσα σε ατέλειωτες δικαιολογίες. Τα αρπάξαμε και τα ρίξαμε βορρά στον καιάδα του ακλήρωτου δανείου της ασυμφωνίας χαρακτήρων, του δεν βαριέσαι, ντοπάροντας έτσι τον μικρόκοσμο,μας, ότι όλα «βαίνουν καλώς» Έτσι λοιπόν το παιδί αρχίζει και τρελαίνεται δεν φταίνε μόνο οι ορμόνες της εφηβεία . Φωνάζει ακούστε το. Ας μην σηκώνουμε τα χέρια ψηλά φοβούμενοι για τις συνέπειες. Υπάρχει...