Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

Μάνα κουράγιο...




«Στην αρχή είναι ένας ψίθυρος. Ακούς αλλά τον διώχνεις, δεν θέλεις να σε αφορά. Το ξέρεις το θέμα, είναι παντού γύρω σου, όμως, νομίζεις πολύ μακριά από εσένα.
Ώσπου γίνεται βοή, κραυγή και παύεις να κλείνεις τα αυτιά σου.
Ναρκωτικά.
Ναι. Εδώ στην μικρή μας πόλη, όπου όλα είναι σε καταστολή, το αφήσαμε και πέρασε σαν ένα ποσοστιαίο νούμερο. Στην ουσία το απομακρύνουμε, φοβούμενοι μην κολλήσουμε, όμως την πατήσαμε νομίζοντας ότι ο δίπλα υποφέρει και πεθαίνει και εμείς μπορούμε απλά, απείρως προσποιούμενοι, να κάνουμε ότι λυπόμαστε.
Τα παιδιά είναι μάρτυρες σε μια κοινωνία που κρύβεται, που βαριέται και βαρυγκωμάει μέσα σε ατέλειωτες δικαιολογίες. Τα αρπάξαμε και τα ρίξαμε βορρά στον καιάδα του ακλήρωτου δανείου της ασυμφωνίας χαρακτήρων, του δεν βαριέσαι, ντοπάροντας έτσι τον μικρόκοσμο,μας, ότι όλα «βαίνουν καλώς»
Έτσι λοιπόν το παιδί αρχίζει και τρελαίνεται δεν φταίνε μόνο οι ορμόνες της εφηβεία .
Φωνάζει ακούστε το.
Ας μην σηκώνουμε τα χέρια ψηλά φοβούμενοι για τις συνέπειες.
Υπάρχει λύση. Ενημέρωση
Παντού. Ειδικά στα σχολεία. Απαιτείστε το.
Να δείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε. Ότι είμαστε κοντά. Έτσι μόνο φτιάχνεται η αγάπη».

Μια κραυγή απόγνωσης από μια κερκυραία μάνα. Εγώ να προσθέσω ένα ένθετο ανάμεσα από δυο τραγούδια της Βιτάλη, μιας μεταμεσονύκτιας μουσικής παρηγοριάς, που κάτι ξέρει.
«Ανεμώνες φύονται και εδώ, όχι μόνο στο Σικάγο. Ήμερες και άγριες. Δεν τις πολυπαίρνουμε χαμπάρι γιατί κρύβονται σε σώματα κοριτσιών που χορεύουν ξέφρενα και σε κορμιά αγοριών που έχουν στη φλέβα αλκοόλ και στο μυαλό αγγέλους. Παιδιά που βλέπουν χωρίς τα αδιέξοδα και τις εκπτώσεις και πάνε και κρύβονται στην ακρότητα της αντοχής: εκεί που για να υπάρξεις πρέπει να αφομοιωθείς. Να ντύνεσαι, να φέρεσαι να σκέφτεσαι να μιλάς ίδια με τους άλλου. Να γίνεις χαλικάκι στο ψηφιδωτό της μάζας, όμοιος, ίδιος απαράλλαχτος ετοιμοπαράδοτος στη χειραγώγηση. Διαφορετικά σε περιμένει η άσφαλτος, διαλυμένο, ματωμένο με τα μαλλιά κολλημένα στην πίσσα, φευγάτο για την χώρα των ανυπάκουων»
Κουραγιο…

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Μην βιαστείτε να πανηγυρίσετε



Δεν ξέρω αν οι αριστερές μου καταβολές ευθύνονται, που δεν βγήκα να πανηγυρίσω στους δρόμους με την γαλανόλευκη την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, από την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου. Οι εθνικιστικές εξάρσεις, πάντα μου προκαλούσαν αλλεργία. Για να είμαι ειλικρινής το χάρηκα, όπως μπορεί να χαρεί κάποιος μια νίκη σε ένα παιγνίδι, ο φανατισμός όμως που ακολούθησε, δεν το κρύβω, αν μπορούσα θα χάριζα αυτή την νίκη για μη συμβεί.
Εκείνα τα « Ελλάς ελλήνων χριστιανών», « Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα», «η βόρειος Ήπειρος είναι ελληνική», «πότε θα πάρουμε την πόλη», «η Κύπρος είναι ελληνική., «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», μου προκαλούν ανατριχίλα.
Για εκείνο που εμαι σίγουρος είναι, ότι δεν συνέβαλα με το δικό μου χειροκρότημα, στις απανωτές κατραπακιές από την υπόθεση ντόπινγκ, που καθιστούν τις νίκες των πρωταθλητών μας χάρτινες, και την χώρα μας έκθετη πλέον στα μάτια του κόσμου
«Δυο - τρεις μήνες πριν», γράφει ο Παντελής Μπουκάλας «το πρόσωπό του, φωτισμένο από το χαμόγελο της νίκης, φαινόταν ολοκάθαρο και στη μικρή οθόνη και στις φωτογραφίες. Καθαρές ήταν και οι λέξεις που περιέγραφαν το κατόρθωμά του, «θάμπωσε την Ευρώπη ο Έλληνας πρωταθλητής της κολύμβησης». Σήμερα άλλο ένα χρυσό, όπως αυτά των πρωταθλητών του στίβου, της άρσης βαρών αποδείχθηκε δηλητηριασμένο από ισχυρά αναβολικά, που χορηγούνται στους αθλητές μας , με την προσδοκία να τονώσουμε την εθνική μας υπερηφάνεια και συνεχιζει:
«Για να μη νιώσουμε αναδρομικώς παραπλανημένοι ή και ανόητοι, προτιμούμε να καταπιούμε σαν σοβαρές αποδείξεις αθωότητας τις ρητορικές ελαφρότητες που εκστομίζονται μπροστά στην κάμερα. Για αυτοάμυνα πρόκειται. Γιατί όταν γκρεμίζεται ένας αθλητής στην αποθέωση του οποίου συνέβαλε και το δικό μας χειροκρότημα, είναι σαν να πέφτουμε κι εμείς λίγο. Ίσως και να ’ταν λιγότεροι οι αθλητές που ενδίδουν στα αναβολικά αν ήταν πολύ μικρότερες οι απολαβές, σε χρήμα και είδος, στις οποίες μεταφράζονται τα μετάλλια. Σίγουρα πάντως λιγότερα παιδιά θα ντοπάρονταν αν δεν τα ζάλιζε η εθνική μας μέθη, υπό το κράτος της οποίας εξισώνουμε με φυλετικό θρίαμβο μια πρωτιά στα εκατό μέτρα πεταλούδα ή ένα ρεκόρ στο αρασέ· και πιο ισχυρό αναβολικό από την εθνική μας αλκοόλη δεν υπάρχει».
Ακριβώς αυτό το αναβολικό σε μια κοινωνία που δυστυχεί και πρέπει να ξεχνά την καθημερινότητα, την ακρίβεια την ανεργία, την φτώχια που μας κτυπά την πόρτα, είναι γραμμένο σε κάθε συνταγή της εξουσίας, που θέλει να βλέπει μια τέτοια εκτόνωση του λαού που δυναστεύει
Και είναι παλιά η συνταγή από το « άρτος και θεάματα» στο «αμερικανικό όνειρο», από το « κάθε πόλις και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο», « Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»…

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Πες μου και άλλα



Για το χρόνο και σήμερα. Στην εκπνοή των γενέθλιων τον θυμόμαστε και όχι μόνο, εγώ πάντως το Μάη πάντα. Ωραία φεύγουν τα χρόνια και σε απελευθερώνουν από το βάρος τους, για να πάρουμε και την αισιόδοξη άποψη. Οι απολογισμοί είναι το πρόβλημα, γιατί όπως και να το κάνουμε δεν πρέπει να κάνουμε ταμείο; Οι χρόνοι είναι κάθετες γραμμές που περικλείουν ότι θυμόμαστε και ότι μας αρέσει, ακόμα και αυτά που μας πληγώνουν αλλά που χρειάζεται που και που να μπαίνουν στα έξοδα για να βγαίνει το υπόλοιπο χωρίς χρέη.
…………………………………………………………………………………………..
«Αυτό που μας λερώνει γύρω μας είναι η ζωή και η πραγματικότητα. Ζητήσαμε εμείς τέτοια ένδεια αισθημάτων; Ονειρευτήκαμε εμείς την εξορία της ηθικής; Έτσι έγινε; Οι αγάπες που χάσαμε είναι όλα τα λεφτά; Ή εκείνες που δεν ήρθαν ποτέ; Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες».
………………………………………………………………………………………….. Ο χρόνος δεν μετράει για όλους το ίδιο, σε μερικούς αρκούν οι ισολογισμοί των λογιστών. Αρκεί το συν των υλικών για να είναι ευτυχισμένοι. Ο λόγος γι’ αυτούς που κρατάνε άρρηκτους τους δεσμούς με την παιδική αθωότητα και με μια σπίθα μπορεί ακόμα να πάρουν φωτιά, όχι για να καούν αλλά για να φωτίσουν.
Οι άλλοι θα καούν, από τριβή μεταξύ τους, θα πέσουν στο λάκκο που άνοιξαν και θα χαθούν στα έγκατα. Αλλά και χωρίς αυτά έτσι και αλλιώς είναι καμένοι και δεν χρειάζεται φωτιά γι’ αυτό.
…………………………………………………………………………………………..
Για μας που κάνουμε όνειρα για το χρόνου, όπως: «του χρόνου θα πάρω ποδήλατο», «θα ξεκινήσω γυμναστική», «θα κόψω το τσιγάρο»,«θα πάω ταξίδι στη Κούβα», «θα διαβάσω ένα βιβλίο το μήνα», «θα πάρω γάτο, επήρα και τον έχασα, θα πάρω σκύλο που είναι πιο πιστός. Μπορεί και να ερωτευτώ. Για μας που κάνουμε όνειρα για του χρόνου, πώς να σημειώσουμε την ήττα μας σ΄ αυτό το αχανές τοπίο της λησμονιάς;




Φωτογραφία της στιγμής

Είναι αναγκαίο πολλές φορές από την στήλη να δίνονται εξηγήσεις. Ο αφαιρετικός
λόγος, παρόλη τη γοητεία που ασκεί εμπεριέχει κινδύνους. Τα λογοτεχνικά κείμενα δεν είναι έκθεση επιχειρημάτων, είναι κατάθεσης ψυχής και η ψυχή πολλές φορές δεν πάει χέρι χέρι με την λογική. Πριν απαντήσω στις ενστάσεις - κυρίως από το γυναικείο φύλο - για το τελευταίο κείμενο, θα ξαναθυμίσω ένα ποίημα, χρέος στον ποιητή Δημήτρη Σουρβίνο που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Πέμπτη. Εκδρομείς - Επιδρομείς ο τίτλος:
Βαβυλώνιοι Ασιάτες Ευρασιάτες/ ταξειδιώτες εκδρομείς επιδρομείς/ περίδρομοι κοντοβράκηδες/ διοπτροφόροι και μη/ δόκτορες και διαρρήκτες/ στα θερινά πουκάμισα τους/ σχεδιασμένα σημεία και τέρατα/ και γραφές ακατάληπτες λατινογενείς/ επίσης ξενωτικες εξωτικές γυναίκες/ μες απ’ τα διάφανο χιτώνα τα στήθια/ κρέμονται γυμνά και έτοιμα προς χρήσιν/ ιθαγενείς ανθεκτικοί επιβήτορες/ κράχτες μεταπράτες μικρέμποροι/ μικράνθρωποι θεομπαίχτες/ καρότσια παρδαλά με εικονίσματα ταλαίπωρα/ οσίων μαρτύρων και παλληκαριών/ της Παναγίας της Μαυροφορούσας/ και του Παλαιολόγου του στερνού μας/ μπρίκια τηγάνια και κάλπικα νομίσματα/ δήθεν αρχαία και η γενική της πόλης άποψη/ σε φωτογραφία κίτρινη από δίπλα/ περί τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα.
«Ποια συνέχεια θα μπορούσε να έχει αυτή εικόνα των περασμένων δεκαετιών; Η γενική της πολλής άποψη, σε φωτογραφία κίτρινη, έπνιγε κάθε προσδοκία.
Η κατήφεια από την οικονομική κρίση είναι έκδηλη στην αγορά της πόλεως μας και το παρελθόν ανήμπορο να γλυκάνει με νότες νοσταλγίας την κατάσταση. Όσο για τους ανθεκτικούς ιθαγενείς επιβήτορες, σήμερα όσοι ζουν, έχουν προστάτη…»
Το παραπάνω δημοσιεύθηκε, το περασμένα καλοκαίρι, από την στήλη, ποιος δεν θα είχε σήμερα ενστάσεις, παρόμοιες με αυτές που μου εξέφρασαν κάποιες αναγνώστριες για την τελευταία παράγραφο του προηγούμενου;
«Τελικά οι γυναίκες είναι η πιο συντηρητική φάρα. Η μανία της ιδιοκτησίας τις προτρέπει να σου αφαιρούν τα πάντα,. Αθόρυβα σε πλησιάζουν, σε τυλίγουν και σε τρώνε κομμάτι κομμάτι, μέχρι να το πάρεις μυρωδιά έχεις μείνει ο μισός. Όταν σε σακατέψουν είναι έτοιμες να σου προσφέρουν υπηρεσίες, γίνονται απαραίτητες. δεκανίκι σε μια αναπηρία δημιούργημα τους». Το συμπέρασμα είναι εκείνης της στιγμής εκείνης της ψυχής, της θυμωμένης, της πληγωμένης και ο πληθυντικός χρησιμοποιείται για τονίσει τον ενικό. Και ο Δημήτρης Σουρβίνος εκείνη την στιγμή φωτογράφισε την γενική της πόλης άποψη σε φωτογραφία κιτρίνη...

Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα

Ας κλείσουμε τα ανοιξιάτικα, με παπαρούνες. Χρόνια πίσω, με τον ίδιο ουρανό, με τις ίδιες ανησυχίες. Ανίσχυρες οι ερωτικές εμπειρίες μπροστά στη καινούργια λαίλαπα.
Ένα βαθύ σκοτωμένο κόκκινο κυριαρχούσε στον ορίζοντα εκείνο το βράδυ. Τα σταθερά της πίστης μου, είχαν εξανεμισθεί. Τα δόγματα, που διευκόλυναν τη ζωή μου, διάτρητα πλέον από τις σφαίρες των αμφιβολιών. Νοιώθω να γρονθοκοπιέμαι από πλήθος μπερδεμένων συναισθημάτων.
Οι αδιάβλητες μαρξιστικές μου ιδέες, με καθήλωναν σε μια πίστη ζωή, με νανούριζαν εν ειρήνη, με σκέπαζαν με το πέπλο του ύπνου του δικαίου, η απειλή της παράβασης, της κομματικής ορθοδοξίας, θα ήταν ηπιότερη της σημερινής ψυχικής μου ορφάνιας και ίσως απαραίτητη για να αποφύγω τα πλοκάμια κάθε αμφιβολίας γύρω από τα δογματικά « πιστεύω»
Ήταν ξεκούραστη εκείνη η εποχή, η σημερινή συμπεριφοράς της σκέψης μου άσπλαχνη, πήρε αέρα και περιφέρεται τις νύχτες σε αλήτικες διαδρομές. Με παράτησε άοπλο να τα ανακαλύψω όλα μόνος μου
………………………………………………………………………………………….
Όταν έχω μέρες να τη δω, όλο και βουλιάζω στο βαθύ αυλάκι της ανάγκης μου.
………………………………………………………………………………………….
Η πείρα των ερώτων του παρελθόντος, δεν μπορεί να μου προσφέρει ούτε ένα ποτήρι νερό. Το σημερινό συναίσθημα είναι ξεχωριστό, μοναδικό, όπως ο κάθε έρωτας, μόνο που ο καινούργιος σβήνει τα παλιά και σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας.
Επαναλαμβάνω τα ίδια σφάλματα, γλιστρώ στη ζώνη του έρωτα, στολισμένος με ψευδαδάμαντες χωρίς να αλλάξω ρούχα, κανονισμούς, αρχές και λέξεις. Και ενώ το ξέρω, ανυποψίαστος μπαινοβγαίνω με τα ίδια. Έτσι θα βρεθώ για άλλη μια φορά σε περιπέτειες, θα παρεξηγηθώ, θα κινδυνεύσω. Βουτάω στα βαθιά χωρίς οξυγόνο στον απρόβλεπτο βυθό
Ας το πάρω απόφαση, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που απογοητεύουμε. Μα όσο εύκολο είναι να γοητεύεσαι τόσο δύσκολο είναι να απογοητεύεσαι. Η απογοήτευση είναι μια έξοδος σε ελεύθερες διαδρομές και θέλει πολύ κουράγιο να τις περπατήσεις
………………………………………………………………………………………….
Η αποκάλυψη του ειλικρινέστερου εαυτού μου, είναι πολύ δύσκολα αποδεκτή.
………………………………………………………………………………………….
Ένα ψυχολογικό κομπόδεμα με προτρέπει σε ακραίες λύσεις. Απόψε πρέπει να λύσω το γόρδιο δεσμό. Η σιωπή και το σκοτάδι, τροφή για τις μαγευτικές διεργασίες της ψυχής μου.
Παίζω κρυφτό με την φαντασία μου, όπως ένα παιδί που μεγάλωσε και λαχταρά τα παλιά του παιχνίδια, θέλω πολύ να παίξω αλλά ντρέπομαι γιατί δεν έχω συμπαίχτη.
…………………………………………………………………………………………..

Στις πιο τρικυμισμένες ώρες των ερωτών μας, η εικόνα ολοκάθαρη. Τώρα καταλαβαίνω πόση ξένη είναι.
…………………………………………………………………………………………..
Τελικά οι γυναίκες είναι η πιο συντηρητική φάρα. Η μανία της ιδιοκτησίας τις προτρέπει να σου αφαιρούν τα πάντα,. Αθόρυβα σε πλησιάζουν, σε τυλίγουν και σε τρώνε κομμάτι κομμάτι, μέχρι να το πάρεις μυρωδιά έχεις μείνει ο μισός. Όταν σε σακατέψουν είναι έτοιμες να σου προσφέρουν υπηρεσίες, γίνονται απαραίτητες. δεκανίκι σε μια αναπηρία δημιούργημα τους.
…………………………………………………………………………………………..

Η ζωή ανήκει στους υπομονετικούς εγώ όμως δεν είμαι…

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...