Τελευταία σελίδα αριστερά

Μόλις γύρισα από το κέντρο της Πόλης αλαλούμ: τραινάκια, άμαξες, τουριστικά λεωφορεία και κάτι τεράστια οχήματα  που προστέθηκαν εσχάτως, με δυο πατώματα που πουλάνε περιήγηση  στους επισκέπτες.  «Η γενική της πόλης άποψη σε φωτογραφία κίτρινη έπνιγε κάθε προσδοκία», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Μαύρη. Εικόνα από καμένο φιλμ. Η πόλη χορεύει στον ρυθμό μικροσυμφερόντων, που εν τέλει είναι εις βάρος και των μικρών και των μεγάλων. Είναι εις βάρος, και αυτών ακόμα που επιδιώκουν  το πρόσκαιρο όφελος. Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία…   Σελήνη της φρενίτιδας αλλά και της περισυλλογής, καθρέφτης της μικρότητάς μας και της άγνοιάς μας της Απειρικής. "Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας. Θα μας αναστατώνει για λίγες ώρες, τόσες ώστε να παρέλκετε η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της Ύπαρξης". Αυτή η εποχή σχεδόν πάντοτε μου δημιουργεί μια σύγχυση συναισθημάτων. Στην προσμον...

Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση καλλιέργησε προσδοκίες, έδωσε απλόχερα υποσχέσεις, που δεν τήρησε. Υπέγραψε μνημόνια που θα έσκιζε   με επαχθείς   δεσμεύσεις   και ο   Λαός εξακολουθεί να ζει μέσα σε ένα περιβάλλον σκληρής   λιτότητας, με ένα μεγάλο τμήμα του να βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αυτά είναι γνωστά, να μη ξεπεράσουμε όμως και τα αυτονόητα.   Σε καμία περίπτωση η σημερινή κυβέρνηση δε μπαίνει σε σύγκριση με αυτές που προηγήθηκαν. Με αυτές που κυβέρνησαν την περίοδο της μεταπολίτευσης και οδήγησαν την χώρα στον γκρεμό.   Εμείς που βρισκόμαστε από πάντα   στο χώρο της Αριστεράς, δικαιολογημένα έχουμε απογοητευθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δικαιολογημένα ασκούμε κριτική για την ασυνέπεια λόγων και έργων, για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα του σημερινού Πρωθυπουργού, γιατί εμείς έχουμε το πρόβλημα,   οι άλλοι   που υποστήριζαν τα κόμματα του πάλε ποτέ δικομματισμού γιατί! Τις διορθωτικές κινήσεις που κάνει σήμε...

Ξέρω , ενόχλησε κ ά ποιους  ο χθεσινός   τίτλος, σε κάποιους λειτούργησε αποτρεπτικά και το προσπέρασαν,   δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα   καλολογικό στοιχείο του κειμένου, ένα "π.χ"   στα ζητούμενα απ΄ αυτά που θέλουμε ν ' ακούσουμε,    τα παραμύθια δηλαδή, που μπορεί να μεγαλώσαμε, τα χρειαζόμαστε ακόμα όμως για να μας νανουρίζουν. Γιατί τα παραμύθια που είναι ο κόσμος της ελευθερίας - μέσα σε μια ζωή αναγκαιότητας. Είναι η νίκη του αδύνατου – που (για λίγο) ανατρέπει το χρόνο, τη φθορά και την προγραμματισμένη μας, τελική ήττα. Ο Οδυσσέας ,   νευριασμένος, από το «συγγραφέα», του φώναξε   να του χαρίσει ένα όμορφο ψέμα. «Κάνε με να το πιστέψω» του είπε, «Μη με παρεξηγήσεις, δεν σου ζητάω να μου πουλήσεις αισιοδοξία και παρηγοριά αλλά να μου ανοίξεις δυνατότητα. Συγγραφέας είσαι, ρε γαμώτο. Με πόση ήττα ακόμη θα δηλητηριάσεις την τέχνη σου;» Και εγώ νευριασμένος με τον εαυτό μου που άθελα μου σας φορτώνω απογοήτευση και ήττες, προ...

Ξέρω , ενόχλησε κ ά ποιους  ο χθεσινός   τίτλος, σε κάποιους λειτούργησε αποτρεπτικά και το προσπέρασαν,   δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα   καλολογικό στοιχείο του κειμένου, ένα "π.χ"   στα ζητούμενα απ΄ αυτά που θέλουμε ν ' ακούσουμε,    τα παραμύθια δηλαδή, που μπορεί να μεγαλώσαμε, τα χρειαζόμαστε ακόμα όμως για να μας νανουρίζουν. Γιατί τα παραμύθια που είναι ο κόσμος της ελευθερίας - μέσα σε μια ζωή αναγκαιότητας. Είναι η νίκη του αδύνατου – που (για λίγο) ανατρέπει το χρόνο, τη φθορά και την προγραμματισμένη μας, τελική ήττα. Ο Ιωάννου,   νευριασμένος, από το «συγγραφέα», του φώναξε   να του χαρίσει ένα όμορφο ψέμα. «Κάνε με να το πιστέψω» του είπε, «Μη με παρεξηγήσεις, δεν σου ζητάω να μου πουλήσεις αισιοδοξία και παρηγοριά αλλά να μου ανοίξεις δυνατότητα. Συγγραφέας είσαι, ρε γαμώτο. Με πόση ήττα ακόμη θα δηλητηριάσεις την τέχνη σου;» Και εγώ νευριασμένος με τον εαυτό μου που άθελα μου σας φορτώνω απογοήτευση και ήττες, προσπ...

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μόνο εγώ     πιστεύω, ότι αυτά που γράφω ξεχειλίζουν αισιοδοξία.   Θα το κοιτάξω! Για την ώρα θα συνεχίσω , εξαντλώντας κάθε όριο της υπομονής μου, γράφοντας μέχρι το  τέλος, με λίγες λέξεις που έχουν απομείνει και με πολλές, πολλές   σιωπές. Θα συνεχίσω, για να κάνω ευκολότερο  το πέρασμα του χρόνου. Ίσως μονάχα έτσι να δίνονται εξηγήσεις στη μόνη σταθερά, που είναι  οι δικοί  μας άνθρωποι,  μέσα στον άπειρο χώρο και χρόνο,  που μας τρομοκρατεί και μας σκορπά. Με το παράπονο   έτσι και αλλιώς δε θα ξεμπερδέψουμε. Όσο και να πολεμάς  με τον εαυτό σου,  έρχεται η  τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Είναι τόση η πίκρα  στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα,  που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από  τις αναμνήσεις  και αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Εκεί που νομίζω,  πως έχω κερδίσει την προσωπική  μου μάχη,  βλέπω ανθρώπους μ...