Τελευταία σελίδα αριστερά

Λάθος ακόμα και στο τίτλο,  στο χθεσινό κείμενο. Η βιασύνη, να προφτάσω το χρόνο, που τρέχει, πιο γρήγορα όσο μεγαλώνω, και με αναγκάζει να τρέχω και εγώ μαζί του αντιστρόφως ανάλογα, από τα χρόνια που με βαραίνουν.   Είναι η Άνοιξη   που βάζει τις διεκδικήσεις στην εποχή μας,   την άκρως βιαστική. Ένα παλαιότερο κείμενο υπενθύμιση, ότι «όποιος βιάζεται σκοντάφτει». Κάποτε χρεώναμε για τα λάθη το δαίμονα του τυπογραφείου, στη συνέχεια   το δαίμονα   της φωτοσύνθεσης, σήμερα;   Που αλλού από την ταχύτητα της   εποχής μας,   που στερεί πολλές φορές μια δεύτερη ανάγνωση. Η χαρά της διόρθωσης, της δεύτερης ή και της   τρίτης ματιάς είναι προνόμιο πλέον των αργόσχολων. Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Με θεωρίες άλλοθι και μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας. Τινάζοντας ξαφνιασμένα το κεφάλι μας. Είναι στιγμές που νοσταλγώ εκείνη την εποχή που έγραφα, πρώτα ένα...

Μια μέρα μόνος, μακριά   από το μικρόκοσμο του παρόντος και τη φρίκη του μέλλοντος. Μακριά από την τηλεόραση,   που παθαίνει παράκρουση για να ανακοινώσει   το νέο Πάπα, λες και αν το μάθουμε τρία λεπτά αργότερα «κάτι τρέχει στα γύφτικα». Μια μέρα μόνος, μακριά από τη φασαρία του ασήμαντου και τη μιζέρια της αγοράς.   Ναι αυτό το τελευταίο πρέπει να το επαναλαμβάνουμε από   δω και πέρα και μάλιστα στο πληθυντικό (αγορές),   μέχρι η λέξη να πέσει σε ανυποληψία. Μια μέρα μόνος, σε εκπαιδευτικό σεμινάριο διαχείρισης της μοναξιάς.         Εδώ στον πεθαμένο όρμο, όλα είναι πραγματικά...     Η θάλασσα φτάνει ως πέρα. Το καρνάγιο βουβό και νεκρό. Το κύμα αφρίζει   άνοιξη αναποφάσιστη. Τα σπίτια κυκλώνουν τον όρμο. Στο χρώμα της ώχρας. Παλιά. Τριακόσια χρόνια εκεί. Παράθυρα ανοιχτά τείχη ερείπια. Στενά που εμπορεύονται μνήμες. Τα χνάρια εδώ. Τα σημάδια στους τοίχους. Τι άραγε γίνανε οι άνθρωποι; ...

Όταν το έγραφε ο Κωστής Παπαγιωργης στο «άγρυπνο πεζοδρόμιο», η κρίση ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. «Η πάλη των τάξεων μετασχηματίζεται αφανώς και τεχνηέντως, σε πάλη ατόμων θέσεων, κλάδων παρατάξεων μηχανισμών πελατειών. Η διαφορά της κοινωνίας δεν εκπλήσσει, άλλωστε πάντα υπήρχε. Εκείνο που εκπλήσσει είναι ότι την παράγουν οι θεσμικοί μηχανισμοί, αυτοί δηλαδή που είναι αρμόδιοι να την πατάξουν. Ενώ το κράτος κινδύνευε από την κοινωνία κατά την κλασική εκδοχή, τώρα έχουμε ένα κρατικό μηχανισμό, που αποξενώνεται από την κοινωνία και ο ίδιος δημιουργεί τους κινδύνους. Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο τα κόμματα του δικομματισμού, τα ιδία βουτηγμένα στα σκάνδαλα, δεν μπορούν να τον εξυγιάνουν, ούτε και ο λαός μπορεί να απέχει απ’ αυτό το νοσηρό παιχνίδι. Φθονούντες και φθονούμενοι αλλάζουν ρόλους μασκαρεύονται ασχημονούν, με παντιέρα πάντα την άποψη ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Θεωρητικά ένας πολίτης έχει πολλά δικαιώματα, δικαιώματα που του δίνουν το ψευδαίσθηση διε...

Ε! Όχι … Αρνούμαι να παρακολουθήσω τα δραματοποιημένα γεγονότα. Και συ που ανησυχείς για την κακή έκβαση των διαπραγματεύσεων με την τρόικα… και   πάλι τους ψήφησες   τελευταία. Φοβήθηκες για το ευρώ που δεν έχεις. Γι αυτά που θα χάσεις και ας μην είχες τίποτα. Οπαδοί χωρίς μνήμη, καθορίζουν τη τύχη αυτής της χώρας. Αυτά τα φαινόμενα της σήψης που παρακολουθούμε σε συνέχειες όλα αυτά τα χρόνια, δεν   είναι σενάρια επιστημονικής   φαντασίας.   Είναι η σκληρή πραγματικότητα , που απ’ ότι φαίνεται έχουμε ασκηθεί πλέον τόσο, ώστε να μην μας εντυπωσιάζει. Έχει ειπωθεί πως όλο και περισσότερο βλέπουμε τον κόσμο μπροστά ή πίσω από ένα γυαλί: «είτε εκείνο του παρμπρίζ του αυτοκινήτου, είτε της οθόνης της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Η περιπλάνηση, η άσκοπη διαδρομή στην πόλη μυρίζει ναφθαλίνη. Οι άξονες έχουν το λόγο, οι ασφαλτοστρωμένοι ιμάντες πάνω στους οποίους κινείται το ανθρώπινο εμπόρευμα, σε μια γιγάντια αλυσίδα παραγωγής και αναπαραγωγής,  από τον ...

Το διακρίναμε και στα χρόνια της ευδαιμονίας, για την απουσία από τα τεκταινόμενα   της πνευματικής ηγεσίας αυτού του τόπου. Σήμερα ένας λόγος παραπάνω,   που η χώρα   μαστίζεται από τη μεγαλύτερη μετά τον πόλεμο οικονομική κρίση και πάλι η απουσία από την πρώτη γραμμή   των πνευματικών ανθρώπων είναι ιδιαιτέρως αισθητή. Μια πορεία δεξιά ή   αριστερά που οδηγεί έξω από τη μάχη. Ο πολιτιστικός μεσαίωνας που διανύουμε, η απαξίωση της πολιτικής, η κυριαρχία της τηλεόρασης, η κρίση σε όλες τις εκφάνσεις της,     αποτελούν μέρος της δικής τους ανοχής και απραξίας όλα αυτά τα χρόνια. Η σημερινή τραγική πραγματικότητα που βιώνει η χώρα μας και η αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να επιλύσει όχι μόνο τα προβλήματα της επιβίωσής μας, αλλά κι ακόμη μικρότερα εσωτερικά μας προβλήματα, οδήγησε   σταθερά την Ελλάδα σε αδιέξοδο. Η ευθύνη του αδιεξόδου,   δεν βαρύνει μόνον τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί μας, αγωνιούν όχι για τα προβλήματα της χώρας τ...