Τελευταία σελίδα αριστερά

Άνοιξη. Άλλη μια Άνοιξη.   Όταν επαναλαμβάνω κείμενα περασμένα, είναι γιατί ο χρόνος σπρώχνει το χώρο και με εκτινάσσει σε καταστάσεις πυκνότητας, συντήρησης δυνάμεων. Επαναλαμβάνουμε για να βρεθούμε στην αρχή, το μεσοδιάστημα μια τρύπα στο νερό. Να γράψω κάτι επιπλέον, αυτές τις μέρες των εκπτώσεων, της αξιοπρέπειας, δεν μπορώ. Θα κρυφτώ σ’ αυτές τις λέξεις, που όταν γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ίσως γίνω πιο κατανοητός. Άνοιξη   αναποφάσιστη, μπαινοβγαίνει στη ζωή μας, για να μας θυμίζει, που και που αυτά που είχαμε και χάσαμε.  Άλλη μια Άνοιξη. «Ας είναι, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή, γιατί η υπόλοιπη κάλυψε μέρος των υποχρεώσεων». Άλλη μια άνοιξη και καμιά εξέλιξη. Άλλη μια επανάληψη. Χρόνια τώρα σκάβουμε επί τόπου, στο ίδιο μαύρο χώμα. Ο λάκκος κοντεύει να μας σκεπάσει και εμείς όλο και πιο βαθιά. Ο φόβος, ο θυμός, η πικρά, η ανασφάλεια, η μελαγχολία, που β...

Παρά την παγκοσμιοποίηση    και την κυριαρχία των αγορών.   Παρά την οικονομική κρίση   και τη φτώχεια που μαστίζει τους λαούς… τα δέντρα   παραμένουν όρθια.   Ο ήλιος συνεπής ακόμα και στα δευτερόλεπτα   αναβοσβήνει   και   ο ουρανός, όσο και αν προσπαθούν δεν θα ξεχάσει το γαλάζιο. Στο τέλος ούτε και άνθρωποι να μου το θυμηθείτε… Έχει ενδιαφέρον η διήγηση   από τον ΄Ιταλο Καλβίνο, για κάποιον συλλέκτη άμμου, που απογοητεύθηκε όταν απομόνωσε το υλικό από   τη φυσική του θέση.   Είναι κάποιος που κάνει συλλογή από άμμο, ταξιδεύει στον κόσμο, και όταν φτάνει σε μια θαλάσσια ακτή, στις όχθες ενός ποταμού ή μιας λίμνης, σε μια έρημο, σε έναν ρεικότοπο, μαζεύει μια χούφτα άμμου και την παίρνει μαζί του. Στην επιστροφή, τον περιμένουν τοποθετημένα στη σειρά σε μεγάλα ράφια εκατοντάδες γυάλινα μπουκαλάκια, μέσα στα οποία η λεπτή γκρίζα άμμος της λίμνης Μπάλατον, η πάλλευκη του Κόλπου του Σιάμ, ή εκείνη η κόκκινη που η ρ...

Μπήκαμε στο τριώδιο. Είναι μια ευκαιρία αυτές τις ημέρες με τις μάσκες, να πούμε τις αλήθειες που φοβόμαστε. «Λοιπόν ένα από τα χαρακτηριστικά των πολιτισμών όπου ζούμε, είναι ο συνολικός εκκαρναβαλισμός της ζωής μας», σημειώνει ο Ουμπέρτο Έκο. «Αυτό δεν σημαίνει ότι δουλεύουμε λιγότερο, αναθέτοντας καθήκοντα στις μηχανές, μιας και η αναζωογόνηση και οργάνωση του ελευθέρου χρόνου ήταν πάντα ιερή απασχόληση τόσο των δικτατορικών όσο και των φιλελευθέρων   - μεταρρυθμιστικών καθεστώτων. Σημαίνει ότι εκκαρναβαλίστηκε ακόμα και ο χρόνος της εργασίας μας. Είναι εύκολο και προφανές να μιλάμε για εκκαρναβαλισμό της ζωής μας, αν σκεφτούμε τις ώρες που ξοδεύει ο μέσος πολίτης μπροστά σε μια τηλεοπτική οθόνη που, πέρα από συντομότατα διαστήματα στην «ενημέρωση» -   ο λόγος το λέει -   προσφέρει κυρίως θέαμα   και, μεταξύ των θεαμάτων, προτιμά πια εκείνα που παρουσιάζουν τη ζωή σαν αιώνιο καρναβάλι.»  Πριν μιλήσουμε λοιπόν για τον εκκαρναβαλισμό στην πολιτική, ...

Έχω γράψει πολλά κείμενα για το ΠΑΣΟΚ.  Έχω εξαντλήσει τις λέξεις από σχιζοφρένεια και πάνω. Πρόκειται για ένα πολιτικό χώρο μοναδικό, που καταφέρνει να μεταλλάσσεται κατά τρόπο μαγικό.   Εδώ ΠΑΣΟΚ, εκεί ΠΑΣΟΚ, που είναι το ΠΑΣΟΚ; Έγινε Μύγα, και ύστερα αγελάδα, και μετά κάμπια και   πολύχρωμη   πεταλούδα. Έγινε κλέφτης και αστυνομικός, πόρνη και οσία,  καταστροφέας και σωτήρας. Ένα ατέλειωτο καρναβάλι αυτό το κόμμα.   Έρχεται το χθεσινό ΠΑΣΟΚ   και   βροντοφωνάζει ότι θέλει ένα νέο ΠΑΣΟΚ.   Και αυτοί που το φωνάζουν δεν είναι νέοι.   Ζητούν κατά τρόπο αδιάντροπο συγγνώμη   για τα λάθη   του χθες, που οδήγησαν σε μια κοινωνία των δύο τρίτων, σε κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα.   Αυτοί που κατέστρεψαν τη χώρα,   ΑΥΤΟΙ απαιτούν να διαχειριστούν   τις τύχες και το μέλλον του τόπου. Και αφού ξεπούλησαν την Ελλάδα   κατέκλεψαν το κράτος   ρίχνουν και ένα   τσιτάτο για δέσει το γλυκό «Η Ελλάδα α...

Με αφορμή το οδικό δίκτυο του νησιού.   Η φράση   «βομβαρδισμένο   τοπίο», που κάποτε είχε το στοιχείο της υπερβολής,   σήμερα δεν μπορεί να το αποδώσει.   Θα μου πείτε ο χειμώνας που η βροχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο... Θα σας πω,   ότι η Κέρκυρα πρέπει να κηρυχθεί σε κατάσταση έκτατης ανάγκης.     Είναι κάποια πράγματα που όσο η ζωή κι’ αν επιτάσσει, αυτά μένουν εκεί, στάσιμα. Δυστυχώς σε μια κοινωνία, που χαρακτηρίζεται από υψηλές ταχύτητες, εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογία, υπάρχει κάπου η ανορθογραφία της, για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Λυμένα πράγματα από καιρό, τα επαναφέρουμε στο τραπέζι των ατέρμονων συζητήσεων, για να τα μπερδέψουμε και ράβε ξήλωνε δουλειά να μην μας λείπει. Και είναι το φαινόμενο σήμερα, πιο ορατό από ποτέ,   γιατί η αντίθεση μεγαλώνει και κάνει το περπάτημα σημειωτών. Η τελευταία πρόταση συνήθως παραπέμπει σε μια επιτροπή. Η τελευταία ελπίδα, σχεδόν πάντα σε μια επιτροπή πνίγεται. Πολλά ζητ...