Τελευταία σελίδα αριστερά

Φεύγουν τα χρόνια και μας αλλάζουν, λιγότερες λέξεις, περισσότερα κλικ. Το facebook δίνει σιγά σιγά τη θέση του στο I nstagram . Σιωπή. Καταθέστε τα μολύβια. Όλα μια φωτογραφία. Όλα μια εικόνα που ισοπεδώνει τα πάντα , ο όποιος λόγος, τείνει να καταστεί θόρυβος. Παρά την οπτική πολυχρωμία δεσπόζουν η ομοιομορφία και η κρατούσα άποψη. Στην εποχή της εικόνα, δεν επικοινωνούμε πλέον, καταναλώνουμε. Αλήθεια μετά την εικόνα τι; Τι άλλο από σκοτάδι ; Δεν το κάνω από αντίδραση αλλά θα συνεχίσω να φωτογραφίζω με λέξεις αυτά που βλέπω , αυτά που αισθάνομαι , έχοντας την ελπίδα με μια λέξη να αποφύγω χίλια κλικ. Θα συνεχίσω να φωτογραφίζω με λέξεις τις μέρες μας, τα χρόνια μας , τη ζωή μας τα φώτα και σκοτάδια. Για μας που δεν πιστεύουμε, όπως γράφει ο Μπουκόφσκι , “ Ο ι μεγάλες απαντήσεις δεν παραμένουν γραμμένες σε πέτρινες πλάκες. Βρισκόμαστε εδώ για να σκοτώνουμε τον πόλεμο. Χιονίζει. Έβγαλα και φωτογραφία. Είχ...

Τα καταφέραμε και φέτος, και μπορεί του χρόνου καλύτερα. Πάντα  υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, κρυμμένο σε μια άκρη του προϋπολογισμού, αόρατο δια γυμνού οφθαλμού. Δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και ας προσπαθούν να τον τελειώσουν. Δεν θα τελειώσει γιατί οι δυνάμεις τους είναι κατώτερες των προθέσεών τους. Κυνηγός ο χρόνος μας παίρνει τα χρόνια και μας λευτερώνει από το βάρος τους.  Κάθε φορά αυτές τις μέρες, ο μίζερος λογιστής που κρύβεται μέσα μου, ζητά απολογισμό πεπραγμένων. Ποτέ δεν ανταποκρίθηκα με συνέπεια, απεναντίας το μόνο που μου απομένει είναι ένα τσούρμο ενοχές, ενοχές που με προσγειώνουν και με βάζουν στην διαδικασία να συντάξω με τις καλλίτερες των προθέσεων τον καινούργιο προϋπολογισμό. Ωραίο πράγμα οι προϋπολογισμοί. Ακόμα και οι πιο σφιχτοί έχουν την άπλα τους. Είναι σαν τα όνειρα που κάνουμε όταν ξυπνάμε. Αν βάλουμε και λίγο παραπάνω δεν χάθηκε και ο κόσμος. Τώρα για τις ενοχές, για όλα αυτά που έτσι και αλλιώς δεν θα πραγματοποιηθούν, έχουμε δώδεκα μ...