Τελευταία σελίδα αριστερά

Κατήφεια επικρατεί στην κοινωνία, η αγορά παγωμένη και συρρικνωμένη, οι άνθρωποι σφιγμένοι και φοβισμένοι. Στη συνεχιζόμενη τουριστική κρίση που βιώνει η Κέρκυρα τα τελευταία χρόνια, ήρθε να προστεθεί και η άνευ όρων παράδοση της χώρας στους δανειστές της. Αυτή η κατήφεια όμως και η διάχυτη και βαθιά δυσθυμία, δεν είναι για το σήμερα, δεν είναι για τις αιματηρές θυσίες, είναι για το αύριο, που δεν ξεπροβάλλει, είναι για τη νύχτα που στρογγυλοκάθισε και δεν δείχνει καμία διάθεση να ξεκουμπιστεί Η κυβέρνηση, αδυνατεί να παράγει πολιτική, εκτός από την πολιτική της συμμόρφωσης στην δημοσιονομική πειθαρχία που της υπαγορεύουν. Αδυνατεί να δει παραπέρα, επικεντρώνοντας την προσοχή της μόνο στην τήρηση των άνωθεν εντολών. Πως μπορεί όμως να υπάρξει ανάπτυξη; Που είναι το φως; Πότε θα βγούμε από τον βαθύ λάκκο που μας έχουν ρίξει; Πως θα πάρει μπρος η αγορά; Ποια στρατηγική υπάρχει για τον τουρισμό; Που θα βρει δουλειά ο άνεργος; Ποιο θα είναι το αντίκρισμα απ’ αυτήν τη σκληρή, ...

Θα μπερδέψω τις λέξεις με τη βεβαιότητα, ότι κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά, αυτοί θα μπορέσουν εύκολα να τις ξεμπερδέψουν. Η αδήριτη ανάγκη να στέλνω σήματα καπνού, είναι γιατί το χέρι μου, ψάχνει να συναντήσει άλλα χέρια, «χέρια κομμένα ή ανεπαίσθητα συνδεδεμένα με ζωές κατεστραμμένες και μυαλά που πηγαινοέρχονται απέναντι. Έτσι δίνουν σε εσάς το ασφαλές εισιτήριο της ξαλάφρωσης από ένα δυνατό συναίσθημα, της έκφρασης ενός πόνου χωρίς να πονάτε πραγματικά εκείνη την ώρα, της αποδραματοποίησης μιας κατάστασης που σας ταράζει…» Γενναίοι και ηττημένοι, έγραφα στο χθεσινό, όμορφοι και ηττημένοι θα γράψω σήμερα, το πρόβλημα είναι ότι όλοι βγαίνουν λάδι και την πληρώνουν κάτι τύποι σαν κι εμάς, αφελείς και ανόητοι που βρέθηκαν στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. «Οι ένοχοι ξαναντύνονται την αδιατάρακτη αυτοπεποίθησή τους και συνεχίζουν με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους…» Όμορφοι και ηττημένοι, γιατί πως αλλιώς θα κερδίζαμε τον ...

Το παρακάτω κείμενο, απάντηση σε μια φίλη, που στενοχωριέται ενώ θα έπρεπε να χαίρετε. Το πρόβλημα δεν είναι που μας αγνοούν, αλλά ποιοι μας αγνοούν, στην προκειμένη περίπτωση Περιποιεί τιμή. Είναι ο εγωισμός, είναι η αξιοπρέπεια, είναι η αριστοκρατία με την καλή την έννοια, είναι που φθάσαμε πενήντα και ντρεπόμαστε τα παιδιά μας, είναι αυτή η ξεροκεφαλιά που κουβαλάμε αρνούμενοι να ξεπουληθούμε τώρα στα ξωκέντια; Δεν ξερώ, για κείνο που είμαι βέβαιος, είναι ότι από χέρι είμαστε χαμένοι. «Όποιος κρύβει στην καρδιά του τόση νύχτα ξέρει, γνωρίζει, εννοεί. Πάλι σε νύχτα θα βγει, πάλι τα χαρτιά δεν θα βγαίνουν, η τράπουλα θα είναι σημαδεμένη, αλλά εμείς εκεί: την ώρα της αιχμής και ενάντια στο ρεύμα. Θα ανάβουμε τσιγάρο δίπλα σε φιάλες οξυγόνου, θα περπατάμε ξυπόλητοι στα γυαλιά, θα πέφτουμε από τον τέταρτο για μια αγάπη που δεν, θα αφιερώνουμε τη ζωή μας στους πειρατές της καρδιάς μας. Χαμένοι από χέρι, αλλά με τον τρόπο μας γενναίοι. Τρομοκρατημένοι αλλά αμετακίνητοι: στις αρχές μας στι...

Κάποτε επικαλούμαστε το Μέσο ενημέρωσης, ως αδιάψευστο μάρτυρα. «Το έγραψε η εφημερίδα», «το άκουσα στο ραδιόφωνο», «το είπε και το έδειξε η τηλεόραση». Μας τελείωσε. Ούτε το είδαμε ούτε το ακούσαμε. Στον ύπνο μας όλα αυτά. Εικονική πραγματικότητα. Τα Μ.Μ.Ε και κυρίως η τηλεόραση με τις εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, δεν αποτελούν αξιόπιστους μάρτυρες. Είναι ψευδομάρτυρες! Πολλοί δημοσιογράφοι, χωρίς παιδεία, χωρίς ηθικούς φραγμούς, υποδουλώνονται στις «πηγές», εξυπηρετώντας σκοπιμότητες, και προδίδοντας το κοινό τους. Η αναξιοπιστία των Μέσων, γίνεται ευτυχώς σιγά σιγά αντιληπτή. Ποιος να πιστέψει αυτά τα μέσα που υιοθετούν χωρίς να διασταυρώσουν και χωρίς δισταγμό τις πληροφορίες της αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας; Η νεαρή γερμανίδα που συνέλαβαν δεν ήταν κόρη της πρώην τρομοκράτισσας Μπάρμπαρα Μέγιερ, που ήταν στέλεχος της «Φράξιας Κόκκινος Στρατός» - της RAF. Το διέψευσε η γερμανική Εισαγγελία στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Τα έχω γράψει πολλές φορές απ’ ...

Η πρωτοβουλία του δημοτικού συνδυασμού «εμπρός με σένα για την Κέρκυρα» να διοργανώσει ημέρας αλληλεγγύης, που πέρασε στα ψιλά της τοπικής επικαιρότητας θα μπορούσε να γίνει πρώτο θέμα πανελλήνιας εμβέλειας. Θα μπορούσε αν δεν είχε να συναγωνιστεί το «τίποτα». Ένα παλαιότερο κείμενο αφιερωμένο στα παιδία που με την «ημέρα αλληλεγγύης», που ξεκίνησαν και όπως όλα δείχνουν, φαίνεται να καθιερώνεται, απέδειξαν ότι αυτή η πόλη έχει και ανθρώπινο πρόσωπο. Δυστυχώς το «τίποτα» στις μέρες μας, κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους εδώ στην μικρή μας πόλη. Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές. Τις πρώτες πρωινές ώρες πέρασα μια βόλτα από τα μπαράκια της πλατείας, «Χαμός» στην καθομιλούμενη. Εκατοντάδες νέοι και νέες σε μια ειρηνική συνύπαρξη, έδειχναν ξένοι με όλη αυτή την γρίνια. Αν τους ρωτούσα γι’ αυτά που πριν λίγη ώρα κυριαρχούσαν στην το...