Τελευταία σελίδα αριστερά

Η μοναξιά έρχεται με τα χρόνια τελικά. Και δεν είναι η απουσία γύρω, είναι η απουσία μέσα. Και ένα βάρος απροσδιόριστο. Να φταίει άραγε εκείνη η ατζέντα με τα «πρέπει», που φυλακίζει το μυαλό; Να φταίει το βράδυ που υποδέχεται αδιάφορα την επιτυχία και την αποτυχία; Να φταίνε κι αυτά τα πρωινά, που όσο κυλάει ο χρόνος στερούνται εκπλήξεων; «Μοναξιά είναι να μην υπάρχουν άνθρωποι να επικοινωνείς μαζί τους σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μοναχικότητα είναι να μην υπάρχει κάποιος να επικοινωνήσεις μαζί του στο δικό σου επίπεδο γνωστικής ικανότητας και συναισθηματικής αντίληψης.» (Συμφώνως  προς τον δρ. Μ. Σκοτ Πεκ)Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν ξέραμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι.  Θα ήταν διαφορετικές οι κοινωνίες,  αν οι  λέξεις συγγένευαν με το νόημα τους. Δεν χρειάζεται τεκμηρίωση για να στηρίξουμε το αυτονόητο.    Το παραπάνω γενικώς.   Από εδώ αρχίσει ο προσωπικός Γολγοθάς του καθένα μας. Οι μοναχικές πορείες, με φτερά ή με σιδερ...

«Εσύ που είσαι μέσα στα πράγματα τι λες γι’ αυτό…» με ρώτησε ένας φίλος. «Δεν είμαι μέσα στα πράγματα» του είπα και ξαφνικά συνειδητοποίησα, πόσο πιο εύκολες είναι οι απαντήσεις, όταν είσαι έξω και ανασαίνεις καθαρό αέρα. Και οι λέξεις βγαίνουν χωρίς παρεμβολές, γυμνές και καθαρές, χωρίς στολίδια και βαψίματα. Απ΄ έξω λοιπόν η παρακάτω απάντηση... Πέντε καραμπινάτες περιπτώσεις από χθες μέχρι σήμερα, με αναγκάζουν, να επαναφέρω το θέμα της βλακείας με σαφή προσδιορισμό. Περισσότερο το κάνω, σαν άσκηση ψυχραιμίας γιατί μπορεί η βλακεία να είναι ανίκητη, πρέπει όμως όταν βρεθούμε απέναντι της, αυτό να καθορίζει και τη στάση μας. «Δύο πράγματα είναι ατελείωτα: το σύμπαν και η βλακεία του ανθρώπου, όμως για το σύμπαν δεν είμαι ακόμα σίγουρος». Αυτή η φράση, αποδίδεται στον Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει έναν πειστικό ορισμό στη βλακεία ήταν, το 1988, ο ιστορικός και οικονομολόγος Κάρλο Τσιπόλα: βλάκας είναι αυτός που προκαλεί ζημιά σε κάποιο...

Ζαλίστηκα. Ανέξοδες ηλεκτρονικές μαλακίες, στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου, μας αδειάζουν το κεφάλι. Όπως και να το κάνουμε κάποτε υπήρχε ένα κόστος, που μας ανάγκαζε να επιλέγουμε με ιδιαίτερη προσοχή, αυτά που θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Ήταν ακριβό το χαρτί και το μελάνι. Στην εικόνα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Μπορεί να έχει εξαλειφθεί ο κίνδυνος να καεί το φιλμ, η υπερέκθεση όμως… εκθέτει πολλούς επίδοξους επιδειξίες. Όχι δεν έχω τίποτα με την τεχνολογία, απεναντίας, η κακή χρήση με βρίσκει απέναντι. Το εισαγωγικό ανάλογο της διάθεσης, μιας μέρας υγρής και μουντής , Μιας εποχής, που είναι και δεν είναι. Μιας πόλης που είναι και δεν είναι. Και αυτό που σήμερα δίνει την αφορμή, είναι ένα διαδικτυακό ερέθισμα, πρόχειρο και αποσπασματικό, που επιχειρεί να συμβάλλει στην ενίσχυση της εικονικής πραγματικότητας. Για να έρθουμε στον κανονικό κόσμο. Οδικό δίκτυο του νησιού. Η φράση «βομβαρδισμένο τοπίο», που κάποτε είχε το στοιχείο της υπερβολής, σήμερα ...

Όχι δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Μόνο τη μνήμη μου εξασκώ.   Οι μεταφερόμενες εικόνες από τα βάθη του δικού μου   χρόνου, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Με εκπλήσσουν ευχάριστα. Γίνονται ένα καινούργιο κομμάτι εμπειριών, με πρόσφατες ημερομηνίες. Εκείνα που έζησα τρομάζουνε το χρόνο. Και ήταν εκείνα, εκείνου που τα έζησε,   σ’ εκείνη την χρονική στιγμή. Σαν μια ταινία από τη θέση του θεατή. Κάποιους η νοσταλγία τους βυθίζει στην θλίψη.   Είναι αυτοί   που παραβλέπουν το χρόνο, ακινητοποιημένοι στο παρελθόν, δίνουν στα γεγονότα μια συνέχεια,   έχοντας την ψευδαίσθηση ότι εκείνοι που ήταν τότε, είναι αυτοί που είναι σήμερα.   Όχι δεν νοσταλγώ και δεν επιθυμώ κάτι ξανά. Μόνο να θυμηθώ προσπαθώ. Όταν είχε γραφτεί, χαρακτηρίστηκε ακραίο και εν μέρη άδικο, δεν σας κρύβω ότι    και εγώ κατά βάθος, είχα την αίσθηση της υπερβολής.   Σήμερα με την καταστροφή επιβεβαιωμένη,   φαντάζει αδύνατο να σταθεί με αξιώσεις,   σε ένα δημόσιο δ...

18 Απριλίου του 1916 έγραφε το ημερολόγιο, όταν αφίχθη στο νησί μας, ο τελευταίος Σέρβος στρατιώτης. Εκατό χρόνια συμπληρώνονται την ερχόμενη Δευτέρα, από ένα μεγάλο   ιστορικό γεγονός.   Πάνω από 150.000 Σέρβοι  στρατιώτες και πολίτες, είχαν μεταφερθεί στην Κέρκυρα   με συμμαχικά πλοία από το λιμάνι Αυλώνα της Αλβανίας. Πάνω από 150. 000 πρόσφυγες , πολύ περισσότεροι   από τον πληθυσμό του νησιού φιλοξενήθηκαν για 3 χρόνια από τους συμπατριώτες μας.   Αυτή η μεγάλη προσφορά του λαού μας, εκείνη την περίοδο,  αποτελεί και ένα από τα σημαντικότερα  στοιχεία της φιλίας   μας με τους Σέρβους,   τα χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι σήμερα.   «Νησί της σωτηρίας» μας αποκαλούν οι Σέρβοι. Ανεπίσημα, η Κέρκυρα για δυο χρόνια έγινε η πρωτεύουσα της Σερβίας. Το κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου φιλοξένησε τη Βουλή, ενώ το ξενοδοχείο «Bella Venezia» την  εξόριστη  Σερβική Κυβέρνηση. Εδώ λειτούργησε  σέρβικο δημοτικό σχολείο με 290 μ...

Είχε γραφτεί   πριν χρόνια με διαφορετική αφορμή, η αιτία παραμένει στη θέση της. Είναι στιγμές που χάνουμε τον κόσμο.   Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό,   έρχεται το σημερινό  και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες, πριν από λίγο.    Κάνεις μια προσπάθεια, πάνω από την υδρόγειο – μινιατούρα,   που βρίσκεται στο γραφείο σου, να   χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ανεκτικός, συγκαταβατικός. Μεγάλος εσύ και ο κόσμος μια σταλιά.   Μόλις απλώσεις το χέρι σου, τον κρύβεις και ψηλά… μυρμήγκια   τα αστέρια. Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και   χαμογελάς. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δίχως κοινωνικές   συμπεριφορές της ψευτιάς και κάπως απροσάρμοστα, πορευτήκαμε   χρόνια και χρόνια: με αγαπημένους ποιητές, και συγγραφείς, που μας ταξίδεψαν,   με   έντυπα που εκδίδαμε κατά καιρούς   για να βρούμε τους όμοιους. «Σαν τον παράξενο Τζον του Τζορτζ Στάμπ...