Τελευταία σελίδα αριστερά

Μία απο τις στάσεις  αυτής της υπέροχης διαδρομής, με ένα διαχρονικό κείμενο.   Επανέρχεται όταν   η αμαρτία νομιμοποιείται   με διάφορα μυθεύματα. Το αφιερώνω στο     αριστερό άλλοθι της συγκυβέρνησης.       Ένα κείμενο, διαπιστευτήριο, που γράφτηκε εδώ και πολλά χρόνια, για σήμερα. Μόνιμα αμυνόμενος σε μια κοινωνία, που με θέλει μετρημένο. Κομμένο και ραμμένο σε μέτρα πυγμαίου για ν’ αναλάβει εκείνη ως γίγαντας να με προστατεύσει. Μια κοινωνία που προσπαθεί να μου προσάψει ενοχές και αμαρτίες. Αλήθεια, τι θα πει αμαρτία; Ερώτηση, με κάθε δικαίωμα πονηριάς, που μου έδινε η παρορμητική ηλικία. Μαζί της έφτιαχνα παραμύθια. Στο τέλος της διήγησης είχε καταλήξει στο συμπέρασμα. Σημασία έχει η πρόθεση... «Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές στα...

Διαχρονικά οι σχέσεις του κεντρικού κράτους με την   Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν κακές.   Οι διεκδικήσεις των τοπικών κοινωνιών για ουσιαστικό ρόλο των Δήμων και των   Περιφερειών, ποτέ δεν ικανοποιήθηκαν. Οι αποφάσεις να λαμβάνονται   σε τοπικό επίπεδο   απ’ αυτούς που τους αφορούν, περιορίστηκαν σε μορφή ψηφισμάτων διαμαρτυρίας και συμπαράστασης.   Ανέκαθεν η Τοπική   Αυτοδιοίκηση υπήρξε ο φτωχός συγγενής του αθηνοκεντρικού κράτους και τελευταία με την νέα διοικητική μεταρρύθμιση «Καλλικράτης»,   χάθηκε ακόμα και αυτή   η μακρινή συγγένεια.        Δεν σας   κρύβω ότι πριν δύο χρόνια, όταν έμπαινε   σε εφαρμογή το σχέδιο «Καλλικράτης», μου είχε   καλλιεργηθεί η ψευδαίσθηση ότι εκτός από την δημοσιονομική   ανάγκη λόγω της οικονομικής κρίσης που το επιβάλει, γίνονται και βήματα σε θετική κατεύθυνση. Διαψεύσθηκα! Τα βήματα ήταν προς τα πίσω με την αυτοδιοίκηση να χάνει ακόμα περισσότερο ...

Σε εφαρμογή το τρίτο μνημόνιο   και άρχισαν   άμεσα   οι εκτελέσεις.   Η κυβέρνηση φορώντας γερμανική στολή, συνεχίζει τις εν ψυχρώ δολοφονίες.   Πρώτα θύματα οι δημόσιοι υπάλληλου αόριστου χρόνου. Πρωτόγνωρη βαρβαρότητα κατά του ελληνικού λαού, με δυσβάσταχτους, άνισους και παράλογους φόρους, μέχρι τελικής πτώσεως. Με το σύνταγμα να φοριέται ορθά και ανάποδα, με το άδικο να διαδέχεται το περισσότερο άδικο. Με τον φόβο να μετατρέπεται σε θλίψη. Μπροστά σ’ αυτή λαίλαπα, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι επαγγελματίες, ο λαός που δεν μπορεί να αντέξει, δεν έχει άλλο δρόμο απ’ αυτόν της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Τα άνανδρα κτυπήματα στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, από την εχθρική προς τον Λαό κυβέρνηση, δεν έχουν τελειωμό.. Χωρίς αιδώ οδηγούν ανθρώπους στην απόγνωση. Τσαλακώνουν αξιοπρέπειες, κερνούν πίκρα και θλίψη. Ρίχνουν στο ψαχνό, σφάζουν αδιακρίτως, χωρίς να έχουν αποφασίσει πόσους και ποιους. Ο κόσμος τρέχει αλαφιασμένος να δει τις λίστες των ...

Χρόνια τώρα προσπαθούσαμε   να ανακαλύψουμε τις αιτίες και να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της πολιτικής, με τις ευθύνες της   κοινωνίας σε σχέση με την κρίση του πολιτικού συστήματος, με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Με την αδιαφορία, με την δεξιά στροφή της κοινωνίας, με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε, με την εντατικοποίηση της εργασίας, με την ανεργία,   με το πελατειακό κράτος, την διαφθορά σε όλη την κλίμακα του κοινωνικού ιστού,     την καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα, που   πριν την κρίση, τα αντιμετωπίζαμε σε επίπεδο θεωρίας. Η αλήθεια είναι   ότι καμία ουσιαστική κίνηση, εκτός από διαπιστώσεις και σχολιασμό δεν έγινε. Μέχρι που ήρθε η κρίση.   Ήρθε η   κρίση για   να αλλάξει τη ζωή μας   και ζώντας με αυτήν,   να   μας δώσει την ευκαιρία,     οι διαπιστώσεις   να ψάξουν απεγνωσμένα   πρακτικές λύσεις, γέννημα πλ...

«Ναι σε όλα», με την απόλυτη βεβαιότητα   της σωτήριας της πατρίδας,   βροντοφώναξαν οι βουλευτές τις τρικομματικής   κυβέρνησης, εγκρίνοντας έτσι τον προϋπολογισμό,   που θα βυθίσει ακόμα περισσότερο τη χώρα στην ύφεση και τον Λαό στη φτώχεια και τη δυστυχία. «Ναι   σε όλα» όπως λέμε «παραδίδομαι άνευ όρων», πλήρης υποταγή. Ντροπή μεγάλη.   Δεν χρειάζεται να χειροτερεύσουν και άλλο τα πράγματα,   για   να αποκτήσει αυτή η φράση το αντίκρισμα που της αναλογεί. Ναι στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση. Ναι στις απολύσεις,   στη   δυσβάστακτη φορολογία, στις μειώσεις και τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Ναι   στις αυτοκτονίες των απελπισμένων. Ναι σε μια Ελλάδα, πειραματόζωο των αγορών, του νεοφιλελευθερισμού   που έχει οδηγήσει το καπιταλιστικό σύστημα, σε φαινόμενα εκφυλισμού και κανιβαλισμού. «Ναι    σε όλα».   Μια ακόμα μαχαιριά στο μαλακό υπογάστριο μιας χώρας, που δεν ξέρει πώς να σταματήσε...