Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

Διάλειμμα

Χωρίς να το επιδιώκω, συμβάλλω και εγώ πολλές φορές, στη μιζέρια που μας χαρακτηρίζει. Υπάρχουν στιγμές αγανάκτησης. Για λίγο, μόνο για λίγο, όσο κρατάει ο εκνευρισμός. Πολύ βαρύναμε, ας επιστρέψουμε στα καλοκαίρια, σ΄ εκείνα τα καλοκαίρια, που είμαστε παιδιά και ας μην είμαστε. Διάλειμμα. Βούτηξα στα ταραγμένα δροσερά νερά του Ιονίου. Ξάπλωσα. Μια γλυκιά ισορροπία δροσερού αέρα και καυτού ήλιου στην ατμόσφαιρα. Μια γλυκιά κούραση σαν αυτή που μας επισκέπτεται, λίγο πριν μας πάρει ύπνος, δημιουργούσε τις ιδανικές συνθήκες για επιτόπιες διαδρομές.
Δεν είναι η ζέστη του καλοκαιριού που με οδηγεί στην παράλια. Είναι η θάλασσα η ίδια.«Η θάλασσα ίσως τελευταίος ισορροπιστής των ψυχικών μας μεταβολών που δεν έχουμε καταστρέψει ακόμα ολοσχερώς σ’ αυτόν τον πλανήτη». Σχόλιο ανάμεσα από δυο θαλασσινά τραγούδια μιας αγαπημένης ραδιοφωνικής φωνής. Ο καθένας τη χρησιμοποιεί με τον τρόπο του, για παρηγοριά για ευδαιμονία για ναυάγιο - αλλά εκείνη δεν θέτει όρους. Αφήνει να τη χειριζόμαστε ξέροντας πως το βύθισμα στο μπλε της τις περισσότερες φορές είναι καλύτερο κι από ανθρώπινη αγκαλιά.
 
Δεν σας κρύβω, ότι όλα αυτά τα χρόνια παθιάστηκα για πράγματα που έχω μετανιώσει. Χωρίς να το καταλάβω, χόρεψα, στο χορό ενός επίπλαστου πανηγυριού. Ομαδοποιήθηκα με ανθρώπους που δεν άξιζαν να φορούν την φανέλα της συλλογικής προσπάθειας. Δοκίμασα τα συναισθήματα μου, συνεισφέροντας σε μια εγωιστική θεώρηση των πραγμάτων, βάζοντας λάδι στη φωτιά που τα έκαψε όλα.
Μπέρδεψα το προσωπικό με το κοινωνικό, καθοδηγούμενος πάντα από έναν ιδεαλισμό που σε κάποιες περιπτώσεις με οδήγησε σε αδιέξοδα.
Αυτές τις μέρες του καλοκαιριού, προσπαθώ να πάρω κάποιες ανάσες, να ξεφορτώσω πριν φύγει, γιατί φοβάμαι ότι με τις πρώτες ανακοινώσεις, θα μπω και πάλι στο χορό της μιζέριας. Στο χορό του Ζαλόγκου, που χορεύουμε όλα αυτά τα χρόνια, εχθροί και φίλοι εδώ στη μικρή μας πόλη, που κάθε βράδυ κλείνει τα κάστρα της και τρώει τις σάρκες της.
Κάθε φορά το ίδιο λέω και κάθε φορά με τρόπο ανεξήγητο γυρίζω πίσω, εκεί που δεν μπορείς να δεις, που γίνεσαι ένα με τα μικρά ανθρωπάκια, όπως έτσι θα τα έβλεπες από την ακρόπολη του φρουρίου.
Αυτές τις μέρες του καλοκαιριού ψηλώνω και τις νύχτες ακόμα περισσότερο.

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Μια ακόμα αυταπάτη

Ησυχία αφόρητη, ενώ πέρσι τον Ιούνιο... το ένα διάγγελμα μετά το άλλο. Σε ευθεία σύγκρουση με τους ισχυρούς της Ευρώπης η μικρή Ελλάδα απάντησε ΟΧΙ μέσω δημοψηφίσματος στην επαχθή συμφωνία. Το τι ακολούθησε δεν έχει και μεγάλη σημασία, η ουσία είναι ότι περάσαμε κάποιες στιγμές ξεχωριστές, συναντηθήκαμε στις μεγάλες συγκεντρώσεις, στις κλειστές τράπεζες, νικήσαμε το φόβο, μέσα και έξω, νικήσαμε την προπαγάνδα ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας. Κερδίσαμε κάποια μέτρα. Η συνέχεια, ακολούθησε τους φυσικούς νόμους άλλωστε μια φορά νίκησε ο Δαυίδ, πέρασαν χιλιάδες χρόνια και ακόμα το λέμε.
Νέκρα ο φετινός Ιούνιος. Καμία είδηση επί της ουσίας. Τα συστημικά ΜΜΕ που ούρλιαζαν, ξέμειναν από αντιπάλους και αρχίζουν να θυμούνται πλέον εποχές life style, όχι στις παλιές τους εκδοχές, όχι τόσο λαμπερές, λίγο μουντές, λίγο σιτεμένες του τύπου “Μπράβο Ρούλα”, “Βράδυ με τον Πέτρο Κωστόπουλο” και ότι άλλο μπορεί να θυμίζει τη χρυσή δεκαετία τους.


Τα κρατικά, ξεθάβουν από τις στάχτες, κάτι εξαιρέσεις Ελλήνων, που δημιουργούν, που αντιστέκονται στην κρίση, που πιάνουν τις ευκαιρίες από τα κέρατα, τύπου “Μικρογεύματα Γρηγόρης”, ο μαθηματικός που πουλά τον πιο νόστιμο Πατσά, το ζευγάρι που εγκατάλειψε την πόλη και καλλιεργεί σαλιγκάρια στο χωριό καταγωγής της κοπέλας και τα συναφή που βεβαίως δεν επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Επί της ουσίας τίποτα δεν συμβαίνει και αυτή η αισιοδοξία επί των ερειπίων που προσπαθεί εντέχνως να καλλιεργηθεί δεν είναι τίποτα από μια ακόμα αυταπάτη.
Τίποτα δεν συμβαίνει. Παράλυση. Και όπως ορθά γράφει σε ένα παλαιότερο κείμενο ο Οδυσσέας Ιωάννου “Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες περιόδους. Ό,τι κινηθεί, όταν κινηθεί, θα είναι σε άλλη κατεύθυνση. Το μοντέλο που θέλει την κοινωνική οργάνωση να έχει χώρο μόνο για τους “ταλαντούχους”, τους “καπάτσους”, τους “έξυπνους” και τους “καινοτόμους”, πτώχευσε πρώτο. Οι μισοί είναι φυλακή και οι υπόλοιποι σε διακανονισμό με τις τράπεζες για να σώσουν τα σπίτια τους.
Καμία καινούρια κοινωνία δεν θα καταφέρει τίποτα καλύτερο δίχως πρώτα από όλα μέριμνα και ένα χεράκι για τους ανυπεράσπιστους. Καμία χλιδή δεν έχει ούτε ένα ζωντανό αιμοπετάλιο από εκείνα που βρίσκεις “τρεχούμενα” και σε αφθονία μέσα στην αγάπη δυο ανθρώπων”.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Ο απαισιόδοξος για το μέλλον είναι αισιόδοξος τελικά

Επειδή η αισιοδοξία δεν έχει να κάνει με το μέλλον, επαναφέρω ένα κείμενο που και τότε προσπάθησε να γλυκάνει κάτι μέρες, κάτι ώρες σαν τις σημερινές. Απαισιοδοξία εισπράττουν οι αναγνώστες και άντε τώρα εσύ να ξεκολλήσεις τη στάμπα. Με τίποτα. Κατά καιρούς προσπαθώ με διάφορα επιχειρήματα να απαλλαγώ από έναν  άδικο κατά την γνώμη μου χαρακτηρισμό, όμως το αμέσως επόμενο κείμενο τον ενισχύει.  Και τον ενισχύει γιατί τελικά η αισιοδοξία δεν έχει  να κάνει με το μέλλον.
«Τι κάνουμε στο παρόν μας;  Όσοι  αγωνιούμε γι’ αυτό,  είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων  που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές,  που αμφισβητούν,  που μάχονται και   ας προβλέπουν  πως όλα θα πάνε χάλια. Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, το συμβιβασμό, τη συναλλαγή,  την διαχείριση του παρελθόντος,   την προσωπική ικανοποίηση του Εγώ τους…   μόνο θλίψη μεταφέρουν…» ούτε και αυτό το απόσπασμα σε κείμενο πριν ένα μήνα υπό τον τίτλο «Χαλασμένη παρτίδα» κατάφερε να διασκεδάσει τις φήμες.  Χρειάζονται ακραία παράδειγμα  όπως αυτά που χρησιμοποιεί ο Οδυσσέας Ιωάννου για να αποβάλλει την στάμπα της απαισιοδοξίας που του έχουν κολλήσει οι αναγνώστες του.  

«Αν δεχτώ τον –εντελώς πρόχειρο και άστοχο- ορισμό πως η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία διακρίνονται από την πρόβλεψη του μέλλοντος, δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο από απαισιόδοξος. Πρόσεξε ποιο είναι το μέλλον. Θα μεγαλώσουμε, θα κηδέψουμε φίλους, γονείς, αδέρφια, θα αρρωστήσουμε, θα πεθάνουμε. Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως θα κάνει την έκπληξη, θα σπάσει αυτήν την αλυσίδα, θα αμφισβητήσει έμπρακτα αυτήν τη διαδοχή; Άρα, τι σημαίνει «όλα θα πάνε καλά;» Τίποτα δεν θα πάει καλά στο βαθύ χρόνο, μόνο κάτι καλοκαίρια υπό προθεσμία.
Αυτή η τόσο αυτονόητη παραδοχή όμως δεν σε κάνει απαισιόδοξο, γιατί τότε ο ορισμός του αισιόδοξου θα ήταν «άνθρωπος που πιστεύει στην αφθαρσία σώματος, πνεύματος και αισθημάτων, στην αιώνια ζωή» Δηλαδή στο μαρτύριο της πλήξης μέχρι θανάτου, χωρίς θάνατο…»
Έτσι λοιπόν η αισιοδοξία κρίνεται επί του παρόντος. «να χτίζεις  στην άμμο σαν ήταν  στην πέτρα» γιατί όποιος βγαίνει κερδισμένος στις προβλέψεις, είναι χαμένος στην ζωή,  για να  θυμηθούμε και τον Στρατή Τσίρκα.
Μπόρχες, Τσίρκας και Ιωάννου,  συμφωνούν  και εγώ μαζί  τους, ότι ο απαισιόδοξος για το μέλλον είναι τελικά άνθρωπος αισιόδοξος.




Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

Δεν προσδοκούσαμε θαύματα

Δεν υπάρχει διάθεση να υπηρετηθούν αξίες. Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι «όλα» κινούνται με σκοπιμότητα. Το «Όλα» είναι αυτά για τα οποία δεν αναφέρομαι.
Να τα βάλω με τον Θεό να τα βάλω με το Λαό. Ποιο Θεό και ποιο Λαό.
Βόλεμα στο βόλεμα και ξεβολεύτηκα για τα καλά από τις ουτοπίες μου.
Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς που θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στην τραγωδία.
Τα παραπάνω δεν αφορούν ένα γεγονός, δεν αφορούν, κάποιους ανθρώπους, αφορούν μια ολόκληρη περίοδο. Είναι ασύνδετες λέξεις, που χρειάζεται πάραυτα να μπουν στη σειρά και να ορίσουν τη στάση μας, απέναντι στην πραγματικότητα.
Κωμωδία φάνταζε στα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα κόπηκαν τα γέλια. Κρύφτηκαν οι λέξεις.

Με τα παραπάνω κάτι θέλω να πω, για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Να ξεκαθαρίσω τις ευθύνες του πληθυντικού και του ενικού. Να περάσω μέσα από το προσωπικό, στο συλλογικό. Δεν είναι ένα κείμενο, είναι πολλά κείμενα ενικού και πληθυντικού, τοπικού και γενικού, προσωπικού και συλλογικού. Το ένα κρυμμένο μέσα στο άλλο και όλα, αφήνουν ανοιχτούς λογαριασμούς.
Δυστυχώς οι ορισμοί δεν μπορούν να αποδώσουν, το κωμικοτραγικό, όπως αυτό εμφανίζεται στις μέρες μας. Το «κάτι θέλω να πω», δείχνει την αγωνία να βρω κάτι στέρεο, να πατήσω. Προσδιορίζει το στάδιο της προσμονής και δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα του αγώνα. Το «κάτι θέλω να πω», είναι αυτό που δεν ξέρω ακόμα, σαν σχήμα, σαν μορφή, σαν απόδειξη. Ξέρω όμως, που έχει φωνή, έχει ψυχή, έχει την αποφασιστικότητα εκείνη, που δίνει κουράγιο να ξεκινήσει την εξερεύνηση.
Τους βάλαμε στη σκηνή με την ελπίδα για κάτι καλύτερο, δεν προσδοκούσαμε θαύματα , όμως αυτοί πολύ γρήγορα μας έδειξαν το ταλέντο τους στην τραγωδία, αυτήν που δεν παρακολουθούμε, αυτήν που ζούμε.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Θα έπρεπε να το περιμένουμε

Το παρακάτω το έγραψα πριν πέντε χρόνια, αρχές μνημονίου και με σημάδια φθοράς του προηγούμενου δικομματισμού. Σήμερα, που η κατάσταση με την “πρώτη φορά αριστερά”, συνεχώς επιδεινώνεται, αποκτάει μια ιδιαίτερη αξία και φανερώνει, ότι η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη.
Μπορεί η αριστερά να μην άσκησε εξουσία την περίοδο της μεταπολίτευσης, συμπλήρωσε όμως το πακέτο του συστήματος, που οδήγησε τη χώρα στην πτώχευση. Η κατάρρευση αυτού του σαθρού οικοδομήματος, θα σημάνει και το τέλος της αριστεράς, μιας αριστεράς, που εκ του αποτελέσματος, μπορούμε να πούμε σήμερα με επιείκεια, λειτούργησε εντελώς αναποτελεσματικά. Αν μιλάμε για το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας νέας εποχής, θα πρέπει να υπολογίζουμε και σε μια νέα αριστερά χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, μια αριστερά με σύγχρονο οπλοστάσιο επιχειρημάτων, που δεν θα εισπράττει ψήφους διαμαρτυρίας, για να αυξάνει πριν την κάλπη τα ποσοστά της. Μια αριστερά που θα την ακολουθούν συνειδητοποιημένοι πολίτες για τις προτάσεις της, για την στάση της απέναντι στα προβλήματα. Μια αριστερά μαζική, που θα στηρίζεται στην δύναμη του λαού, που συμμετέχει στις τάξεις της.
 
Σήμερα παρά την αύξηση των ποσοστών, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αυτή η αριστερά δεν υπάρχει. Σε τοπικό επίπεδο, στο ΣΥΡΙΖΑ και στη Δημοκρατική Αριστερά – για το Κ.Κ.Ε έχω αναφερθεί πλειστάκις - υπάρχει χάσμα αντιστοιχίας της δημοτικότητας τους, με την οργανωτική τους λειτουργία και τις παρεμβάσεις τους στην τοπική πραγματικότητα. Το μείζον πρόβλημα για αυτά τα κόμματα είναι αν θα ενταχθεί ή δεν θα ενταχθεί ο κ. Καλούδης, του πάλαι ποτέ «πατριωτικού» ΠΑ.ΣΟ.Κ στις τάξεις τους.
Θέλω να πω ότι η αριστερά πρέπει, να βγει μπροστά, με δημιουργικές προτάσεις και παρεμβάσεις, να εγκατάλειψη επιτέλους την εσωστρέφεια του παρελθόντος. Οι πολίτες που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην αριστερά, για να αποτινάξει η χώρα μας τα δεσμά του δικομματισμού, πρέπει να πεισθούν ότι αυτά τα κόμματα είναι ικανά να τους εκπροσωπήσουν.
Εκτός από κάποιες αποσπασματικές παρεμβάσεις, οι τοπικές οργανώσεις των δυο παραπάνω κομμάτων, φαίνονται ξεκομμένες από την τοπική πραγματικότητα.
Και επειδή η πραγματική δύναμη δεν μπορεί να στηριχθεί σε συγκυριακές καταστάσεις, αν η αριστερά συνεχίζει να κρύβεται, φοβάμαι ότι για ακόμα μια φορά θα παρακολουθήσουμε την ίδια παράσταση.

Το παραπάνω για να δώσω απαντήσεις στον εαυτό μου κυρίως και σε όλους όσους έχουν πέσει από τα σύννεφα για την συμπεριφορά της πρώτης φοράς αριστερά και γενικά και τοπικά.



Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...