Τελευταία σελίδα αριστερά

Χωρίς να το επιδιώκω, συμβάλλω και εγώ πολλές φορές, στη μιζέρια που μας χαρακτηρίζει. Υπάρχουν στιγμές αγανάκτησης. Για λίγο, μόνο για λίγο, όσο κρατάει ο εκνευρισμός. Πολύ βαρύναμε, ας επιστρέψουμε στα καλοκαίρια, σ΄ εκείνα τα καλοκαίρια, που είμαστε παιδιά και ας μην είμαστε. Διάλειμμα. Βούτηξα στα ταραγμένα δροσερά νερά του Ιονίου. Ξάπλωσα. Μια γλυκιά ισορροπία δροσερού αέρα και καυτού ήλιου στην ατμόσφαιρα. Μια γλυκιά κούραση σαν αυτή που μας επισκέπτεται, λίγο πριν μας πάρει ύπνος, δημιουργούσε τις ιδανικές συνθήκες για επιτόπιες διαδρομές. Δεν είναι η ζέστη του καλοκαιριού που με οδηγεί στην παράλια. Είναι η θάλασσα η ίδια.«Η θάλασσα ίσως τελευταίος ισορροπιστής των ψυχικών μας μεταβολών που δεν έχουμε καταστρέψει ακόμα ολοσχερώς σ’ αυτόν τον πλανήτη». Σχόλιο ανάμεσα από δυο θαλασσινά τραγούδια μιας αγαπημένης ραδιοφωνικής φωνής. Ο καθένας τη χρησιμοποιεί με τον τρόπο του, για παρηγοριά για ευδαιμονία για ναυάγιο - αλλά εκείνη δεν θέτει όρους. Αφήνει να τη χειριζόμαστε ξέ...

Ησυχία αφόρητη, ενώ πέρσι τον Ιούνιο... το ένα διάγγελμα μετά το άλλο. Σε ευθεία σύγκρουση με τους ισχυρούς της Ευρώπης η μικρή Ελλάδα απάντησε ΟΧΙ μέσω δημοψηφίσματος στην επαχθή συμφωνία. Το τι ακολούθησε δεν έχει και μεγάλη σημασία, η ουσία είναι ότι περάσαμε κάποιες στιγμές ξεχωριστές, συναντηθήκαμε στις μεγάλες συγκεντρώσεις, στις κλειστές τράπεζες, νικήσαμε το φόβο, μέσα και έξω, νικήσαμε την προπαγάνδα ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας. Κερδίσαμε κάποια μέτρα. Η συνέχεια, ακολούθησε τους φυσικούς νόμους άλλωστε μια φορά νίκησε ο Δαυίδ, πέρασαν χιλιάδες χρόνια και ακόμα το λέμε. Νέκρα ο φετινός Ιούνιος. Καμία είδηση επί της ουσίας. Τα συστημικά ΜΜΕ που ούρλιαζαν, ξέμειναν από αντιπάλους και αρχίζουν να θυμούνται πλέον εποχές life style, όχι στις παλιές τους εκδοχές, όχι τόσο λαμπερές, λίγο μουντές, λίγο σιτεμένες του τύπου “Μπράβο Ρούλα”, “Βράδυ με τον Πέτρο Κωστόπουλο” και ότι άλλο μπορεί να θυμίζει τη χρυσή δεκαετία τους. Τα κρατικά, ξεθάβουν από τις στ...

Επειδή η αισιοδοξία δεν έχει να κάνει με το μέλλον, επαναφέρω ένα κείμενο που και τότε προσπάθησε να γλυκάνει κάτι μέρες, κάτι ώρες σαν τις σημερινές. Απαισιοδοξία εισπράττουν οι αναγνώστες και άντε τώρα εσύ να ξεκολλήσεις τη στάμπα. Με τίποτα. Κατά καιρούς προσπαθώ με διάφορα επιχειρήματα να απαλλαγώ από έναν  άδικο κατά την γνώμη μου χαρακτηρισμό, όμως το αμέσως επόμενο κείμενο τον ενισχύει.  Και τον ενισχύει γιατί τελικά η αισιοδοξία δεν έχει  να κάνει με το μέλλον. «Τι κάνουμε στο παρόν μας;  Όσοι  αγωνιούμε γι’ αυτό,  είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων  που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές,  που αμφισβητούν,  που μάχονται και   ας προβλέπουν  πως όλα θα πάνε χάλια. Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, το συμβιβασμό, τη συναλλαγή,  την διαχείριση του παρελθόντος,   την προσωπική ικανο...

Δεν υπάρχει διάθεση να υπηρετηθούν αξίες. Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι «όλα» κινούνται με σκοπιμότητα. Το «Όλα» είναι αυτά για τα οποία δεν αναφέρομαι. Να τα βάλω με τον Θεό να τα βάλω με το Λαό. Ποιο Θεό και ποιο Λαό. Βόλεμα στο βόλεμα και ξεβολεύτηκα για τα καλά από τις ουτοπίες μου. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς που θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στην τραγωδία. Τα παραπάνω δεν αφορούν ένα γεγονός, δεν αφορούν, κάποιους ανθρώπους, αφορούν μια ολόκληρη περίοδο. Είναι ασύνδετες λέξεις, που χρειάζεται πάραυτα να μπουν στη σειρά και να ορίσουν τη στάση μας, απέναντι στην πραγματικότητα. Κωμωδία φάνταζε στα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα κόπηκαν τα γέλια. Κρύφτηκαν οι λέξεις. Με τα παραπάνω κάτι θέλω να πω, για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Να ξεκαθαρίσω τις ευθύνες του πληθυντικού και του ενικού. Να περάσω μέσα από ...

Το παρακάτω το έγραψα πριν πέντε χρόνια, αρχές μνημονίου και με σημάδια φθοράς του προηγούμενου δικομματισμού. Σήμερα, που η κατάσταση με την “πρώτη φορά αριστερά”, συνεχώς επιδεινώνεται, αποκτάει μια ιδιαίτερη αξία και φανερώνει, ότι η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη. “ Μπορεί η αριστερά να μην άσκησε εξουσία την περίοδο της μεταπολίτευσης, συμπλήρωσε όμως το πακέτο του συστήματος, που οδήγησε τη χώρα στην πτώχευση. Η κατάρρευση αυτού του σαθρού οικοδομήματος, θα σημάνει και το τέλος της αριστεράς, μιας αριστεράς, που εκ του αποτελέσματος, μπορούμε να πούμε σήμερα με επιείκεια, λειτούργησε εντελώς αναποτελεσματικά. Αν μιλάμε για το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας νέας εποχής, θα πρέπει να υπολογίζουμε και σε μια νέα αριστερά χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, μια αριστερά με σύγχρονο οπλοστάσιο επιχειρημάτων, που δεν θα εισπράττει ψήφους διαμαρτυρίας, για να αυξάνει πριν την κάλπη τα ποσοστά της. Μια αριστερά που θα την ακολουθούν συνειδητοποιημένοι πολίτες για ...