Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Η δύση κλέβει φως της ανατολής



Άντε να γράψεις Αύγουστο και να ξημερώνει Σεπτέμβρης. Και έχει και ένα φεγγάρι απόψε… που δεν του πάει με τίποτα το μπλε. Πανσέληνος! Χάρισμα των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία. Τα είχε όλα αυτός ο Αύγουστος, ακόμα και δυο γεμάτα φεγγάρια. Περισσότερο όμως στην κάθε Δύση της ημέρας του, έκλεβε φως της ανατολής, για να χαρίσει στις ανήσυχες ζωές, το Όνειρο χωρίς εκπτώσεις. Είναι εκείνο το φως, που σβήνει το χρόνο, που καθαρίζει το μυαλό, που σε γυρίζει στα χρόνια της άγιας νεότητας, που όλα τα μπορεί. Είναι εκείνες οι στιγμές που σβήνουν τα «ίσως» και τα «μη». Είναι οι στιγμές, που η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη, δίνει τον βηματισμό για ζωή χωρίς αλυσίδες.
«Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι/ Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή/ φεγγάρια μου παλιά, καινούργια μου πουλιά/ διώξτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό/ για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό».
Ο Αύγουστος θα μείνει για πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο συναίσθημα. Όμως ποτέ δεν θα κόψει το Όνειρο στη μέση.
Για αυτό σου λέω. Μπορεί η ηλικία να μας προσγειώνει, ο χρόνος να λιγοστεύει, περισσεύει όμως για κείνες τις στιγμές που ονειρευόμαστε.
Πως θα έγραφε ο Ελύτης για μια Μαρία Νεφέλη αν δεν είχε στο μυαλό του όλο το φως του αιγαίου;

«Επειδή σ’ αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’ έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά»
(απόσπασμα από το Μονόγραμμα)

Κύλησε και πάλι το φεγγάρι. Γέμισε, όπως κι η ζωή. Νιώθεις ότι στερεύεις κι εκεί, να που πάλι γεμίζεις. Όσο περνάνε τα χρόνια, μαθαίνεις να ζεις με λιγότερα. Το ελάχιστο γίνεται αρκετό. Βλέπεις σε όλα υπάρχει νόημα, όταν υπάρχει ψυχή…
Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι που ανάβει και σβήνει από μόνο του.

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Ανεπίκαιρες αλήθειες

Τελευταίες μέρες Αυγούστου με σκέψεις φθοράς. Εδώ στη μικρή μας πόλη, η επικαιρότητα με αηδιάζει, Μια επανάληψη. Μια θλίψη. Μια υποβάθμιση άνευ προηγούμενου, αξιών ηθών θεσμών ποιότητας ζωής, βασανίζουν την αισθητική μου . Αν έκανα λόγο για έλλειμμα δημοκρατίας, δεν θα ήταν υπερβολή, μόνο έχει αντικατασταθεί το ρετσινόλαδο. Μια υπερτίμηση του τίποτα, μια αποθέωση του δήθεν. Επιφάνεια! Χαρές και πανηγύρια. Ας επιστρέψουμε στις ανεπίκαιρες, αλήθειες. Αυτές ισχύουν. Όπως το κίτρινο φθινοπωρινό φύλλο, που δηλώνει μοίρα πανάρχαια.
«Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά. Θα είναι εκεί άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θα ’χει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. 'Έστω και μόνο σαν λίπασμα. Παρελθούσα ή μέλλουσα ζωή. Κάθε φορά το κίτρινο φύλλο είναι είδηση. Είναι νέο. 'Όπως κάθε γενεά που το αντιμετωπίζει. Όπως κάθε φθινόπωρο. Όλα ξανάρχονται αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο».

Έτσι γίνεται κάθε χρόνο, ο κάθε χρόνος που αποτελεί μια μικρογραφία της ζωής. Αρχίζει με τις ημέρες να μεγαλώνουν και τελειώνει στην έκλειψη του φωτός. Το φθινόπωρο είναι η τελευταία δύναμη της ζωής.

Φεύγει ο Αύγουστος, φεύγει το καλοκαίρι, όχι αναίμακτα πάντως. Η ιστορία μερικές φορές επαναλαμβάνεται υποστηρίζουν κάποιοι. Σε άλλο χρόνο, ποτέ δεν μπορεί να είναι η ίδια, ας πούμε ότι η ιστορία μερικές φορές μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, που γίνεται αφορμή, γιατί ποτέ δεν είναι συγκεκριμένη, οι ιστορίες που δείχνουν να επαναλαμβάνονται, είναι το αποτέλεσμα μιας δοκιμασμένης συνταγής, που κάνει ότι μπορεί για να βγει το φαγητό άνοστο και καμένο. Η ρήξη αναπόφευκτη και πάντως προτιμότερη από το συμβιβασμό.
Ακόμα και τα άψυχα μαθηματικά, αυτό θα πούνε. Γιατί ο συμβιβασμός είναι η απόλυτη ρήξη με τον εαυτό μας, είναι το τέλος μας, ο θάνατος μας. Και για να μην ξεχνάμε: Στο κάθε πράσινο φύλλο ζούνε όλα τα κίτρινα που λησμονήσαμε.




Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Χάσαμε τον Αύγουστο

Αυτή είναι η ευτυχία που μας τάξανε; Ξεκινάω έτσι μετά τη μικρή απουσία, γιατί χάσαμε και τον Αύγουστο. Λίγο πριν τελειώσει να φυλάξουμε κάποιες μνήμες, μπορεί να μας χρειαστούν.
Για άλλη μια φορά άφησα, τους δικούς μου φόβους, για να μπω στους φόβους των άλλων, όμως άλλαξαν οι εποχές. Μεγάλωσαν!
Συνηθίζεται μετά τις διακοπές, το πρώτο κείμενο να έχει το πλεονέκτημα του χρόνου, την απουσία της καθημερινότητας, την προσοχή της επανακίνησης, το περιτύλιγμα του εντυπωσιασμού. Δεν θα συμβεί με το σημερινό.
Κάποιοι μου λένε πως δεν έχω φιλοδοξίες. Έχουνε δίκιο, η μόνη φιλοδοξία μου είναι, να μην είμαι απολύτως τίποτα. Σ’ αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε με την ελπίδα να καταφέρουμε «Κάτι».
Μπορεί να άλλαξαν οι εποχές, να μεγάλωσαν, αλλά είναι κάποια πράγματα, που λες και μένουνε πάντα παιδιά. Με καταλαβαίνετε έτσι δεν είναι; Και επειδή ο Αύγουστος θέλει αλήθειες, οι σαφείς απαντήσεις, χρειάζονται και γενναίες ερωτήσεις. Στο δια ταύτα: ρώτα μόνο εσένα πια. Κανείς άλλος δεν θα σου απαντήσει, όπως εσύ. Δεν είναι εγωισμός. Θάρρος είναι.

Δεν ξέρω αν φτάνει ο Ιούλιος και Αύγουστος μαζί, για να τα ψάλω, «του πιο καλού μου φίλου, του πιο κακού εχθρού μου, του πιο κακού του κόσμου που είναι ο εαυτός μου», έγραφα πριν σταματήσω, μεταξύ φωτιάς και πάγου. Τι να τα ψάλω, να τον εκτελέσω με συνοπτικές διαδικασίες. Συνεχίζω από εκεί που έμεινα και έτσι θα συνεχίσω.
Αυτές τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού, λίγο πριν φύγει, προσπαθώ να επαναφέρω το ρολόι στην κανονική του λειτουργία. Αυτές τις μέρες και κυρίως τις νύχτες προσπαθώ να ονειρευτώ για να τις μεγαλώσω. Τι ονειρεύομαι; Την ευτυχία που δε μου τάξανε.
Μπορεί στα μαθηματικά να υστερώ, όμως οι εξισώσεις δεν λύνουν το πρόβλημα. Ο κόσμος που περνάει, είναι άγνωστος και πουθενά δε βλέπω τον Χ. Χρόνια τώρα, ψάχνω το εαυτό μου, ανάμεσα στο άγνωστο και η αλήθεια είναι ότι πολλά δικά μου έχω συναντήσει.
Στο δια ταύτα: «Και έπειτα βάδισες αργά όπως βαδίζουν τα όνειρα. Σκυφτή όπως σκυφτή είναι η αρετή. Μόνη όπως μόνη είναι η αγάπη. Σε βήματα νέας ζωής πατούσες όμως πια, στρωμένα απ’ τα δικά σου τα χαμένα τα φτερά…»



Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...