Τελευταία σελίδα αριστερά

Άντε να γράψεις Αύγουστο και να ξημερώνει Σεπτέμβρης. Και έχει και ένα φεγγάρι απόψε… που δεν του πάει με τίποτα το μπλε. Πανσέληνος! Χάρισμα των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία. Τα είχε όλα αυτός ο Αύγουστος, ακόμα και δυο γεμάτα φεγγάρια. Περισσότερο όμως στην κάθε Δύση της ημέρας του, έκλεβε φως της ανατολής, για να χαρίσει στις ανήσυχες ζωές, το Όνειρο χωρίς εκπτώσεις. Είναι εκείνο το φως, που σβήνει το χρόνο, που καθαρίζει το μυαλό, που σε γυρίζει στα χρόνια της άγιας νεότητας, που όλα τα μπορεί. Είναι εκείνες οι στιγμές που σβήνουν τα «ίσως» και τα «μη». Είναι οι στιγμές, που η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη, δίνει τον βηματισμό για ζωή χωρίς αλυσίδες. «Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι/ Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή/ φεγγάρια μου παλιά, καινούργια μου πουλιά/ διώξτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό/ για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό». Ο Αύγουστος θα μείνει για πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο συναίσθημα. Όμως ποτέ δεν θα κόψει τ...

Τελευταίες μέρες Αυγούστου με σκέψεις φθοράς. Εδώ στη μικρή μας πόλη, η επικαιρότητα με αηδιάζει, Μια επανάληψη. Μια θλίψη. Μια υποβάθμιση άνευ προηγούμενου, αξιών ηθών θεσμών ποιότητας ζωής, βασανίζουν την αισθητική μου . Αν έκανα λόγο για έλλειμμα δημοκρατίας, δεν θα ήταν υπερβολή, μόνο έχει αντικατασταθεί το ρετσινόλαδο. Μια υπερτίμηση του τίποτα, μια αποθέωση του δήθεν. Επιφάνεια! Χαρές και πανηγύρια. Ας επιστρέψουμε στις ανεπίκαιρες, αλήθειες. Αυτές ισχύουν. Όπως το κίτρινο φθινοπωρινό φύλλο, που δηλώνει μοίρα πανάρχαια. «Μαραίνεται αλλά θυμάται την άνοιξη. Πεθαίνει αλλά περιμένει την άνοιξη. Κι ας μην το αφορά. Θα είναι εκεί άλλα φύλλα, πράσινα, νέα. Κάτι θα ’χει συμβάλλει κι αυτό στην παρουσία τους. 'Έστω και μόνο σαν λίπασμα. Παρελθούσα ή μέλλουσα ζωή. Κάθε φορά το κίτρινο φύλλο είναι είδηση. Είναι νέο. 'Όπως κάθε γενεά που το αντιμετωπίζει. Όπως κάθε φθινόπωρο. Όλα ξανάρχονται αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο». Έτσι γίνεται κάθε χρόνο, ο κάθε χρόνος που αποτελεί ...

Αυτή είναι η ευτυχία που μας τάξανε; Ξεκινάω έτσι μετά τη μικρή απουσία, γιατί χάσαμε και τον Αύγουστο. Λίγο πριν τελειώσει να φυλάξουμε κάποιες μνήμες, μπορεί να μας χρειαστούν. Για άλλη μια φορά άφησα, τους δικούς μου φόβους, για να μπω στους φόβους των άλλων, όμως άλλαξαν οι εποχές. Μεγάλωσαν! Συνηθίζεται μετά τις διακοπές, το πρώτο κείμενο να έχει το πλεονέκτημα του χρόνου, την απουσία της καθημερινότητας, την προσοχή της επανακίνησης, το περιτύλιγμα του εντυπωσιασμού. Δεν θα συμβεί με το σημερινό. Κάποιοι μου λένε πως δεν έχω φιλοδοξίες. Έχουνε δίκιο, η μόνη φιλοδοξία μου είναι, να μην είμαι απολύτως τίποτα. Σ’ αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε με την ελπίδα να καταφέρουμε «Κάτι». Μπορεί να άλλαξαν οι εποχές, να μεγάλωσαν, αλλά είναι κάποια πράγματα, που λες και μένουνε πάντα παιδιά. Με καταλαβαίνετε έτσι δεν είναι; Και επειδή ο Αύγουστος θέλει αλήθειες, οι σαφείς απαντήσεις, χρειάζονται και γενναίες ερωτήσεις. Στο δια ταύτα: ρώτα μόνο εσένα πια. Κανείς άλλος δεν θα σ...