Τελευταία σελίδα αριστερά

Μετά τη Κούβα και την Βενεζουέλα το παιχνίδι πρέπει να ανοίξει, αυτό αποτελεί και σύνθημα πλέον των ημερών. Θα μας απασχολήσει το θέμα στα επόμενα, γιατί αυτή ατομική συμπεριφορά είναι καταστροφική. Δεν μπορεί ο καθένας να δημιουργεί το «Βασίλειο» του και να οδηγούμαστε στην απομόνωση. Χάνονται οι φίλοι, χάνονται οι παρέες, χάνεται η κοινωνία της χαράς «Το παιγνίδι πρέπει να ανοίξει τελεία και παύλα». …………………………………………………………………………… Για να ξεμπερδεύω και με τον Οκτώβρη μια και τον υποσχέθηκα. Τι το θυμήθηκα… Αυτές τις μέρες τα έχω βάλει με τη μνήμη μου. Με ποια κριτήρια κάνει επιλογές ανάμεσα στις αναμνήσεις. Αναρωτιέμαι γιατί μου έφερε στο προσκήνιο αυτό και όχι κάποιο άλλο. Οκτώβριος, ένας ανάποδος μήνας. Υπήρξαν στιγμές του, που δεν θα ήθελα να τις θυμάμαι, ευτυχώς που το μυαλό μου τις περισσότερες φορές υπήρξε συνεργάσιμο σ’ αυτήν μου την επιθυμία Ξεφυλλίζω άλμπουμ παλιών φωτογραφιών, παλιές ατζέντες, δυσδιάκριτες σημειώσεις, προκαλώντας τον Οκτώβρη να μου φέρει ενώπιον μου, το γ...

Σιγά σιγά να φεύγει και ο Σεπτέμβρης, για τον Οκτώβρη οι μνήμες έχουν το χρώμα της πολιτικής, αυτά όμως από βδομάδα. Ας συνεχίσουμε το μουρμουρητό γκρινιάζοντας , με το ψιλοβρόχι να μας κάνει σιγόντο. Γκρινιάζουμε, έχοντας γνώση για όλα αυτά τα καλά που ζήσαμε. «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα. Τίποτα δεν χάσαμε, μπορεί να υποφέραμε, αλλά κερδίσαμε. Ότι αγαπήσαμε κυκλοφορεί στο αίμα μας, ανεβοκατεβαίνει στις αρτηρίες, περνάει από τα καρδιά μας. Διεισδύει στα νέα μας συναισθήματα και μας παγιδεύει στο λάθος των συγκρίσεων. Ότι αγαπήσαμε ζει πάντα μαζί μας. Και όλοι εμείς που ξυπνήσαμε μια μέρα και δεν πιστεύαμε πως γίναμε σαράντα, που βρεθήκαμε ανάμεσα σε δύο βουνά και ρωτήσαμε πόσο χρόνο έχουμε ακόμα, όλοι εμείς κέρδος κουβαλάμε. Μπορεί ο χρόνος να μην φτάνει για να τ’ αλλάξουμε όλα, μπορεί όμως, αυτός που μένει να μην πάει χαμένος. Στις αποσκευές μας κουβαλάμε λάφυρα της υπομονής και περιμένουμε». Θα συνεχίσω, τις ενέσεις ηθικού, για μένα και για όλους που είναι σαν και μ...

Συνεχίζουμε αυτή την εβδομάδα με φίλους. Ο Γιώργος Σκλαβούνος, έγραψε το παρακάτω κείμενο «για μένα», δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ναι» που εκδίδει ο όμιλος UNESKO Κέρκυρας. Το να μπορείς να τραγουδάς χωρίς να περιμένεις κανένα αυτί να σε ακούσει, σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος, αυτόνομος, αυτάρκης. Το να μπορείς να δημιουργείς, να εργάζεσαι, να προσφέρεις «χωρίς να περιμένεις κανένα αφεντικό να σε πληρώσει το Σάββατο», σημαίνει ότι θα είσαι ελεύθερος, αυτόνομος, αυτάρκης. Το να μπορείς σαν κλέφτης του παλιού καιρού στον κλέφτικο χορό σου, να γεύεσαι άφοβα του χορού τη χαρά στη γειτονιά του χάρου σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος έστω και πολιορκημένος. Το να είσαι αυτάρκης προϋποθέτει άσκηση στην ολιγάρκεια, σημαίνει επίγνωση του πλούτου της ολιγάρκειας. Σημαίνει την αλήθεια του «τη ταπεινώσει τα υψηλά και τη πτώχεια τα πλούσια». Ο φόβος, η ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο μας σπρώχνουν να νικήσουμε ότι φοβόμαστε, μας σπρώχνουν να κατακτήσουμε όποια ή όποιον, δεν μπορούμε να κερδίσουμε, ...

Σήμερα δεν έχει κείμενο είχα αρκετά στο μυαλό μου, ο χρόνος όμως και πάλι δεν μου έδωσε την ευκαιρία. Αντί κειμένου λοιπόν μια πρόταση από την φίλη μου βιβλιοκριτικό και συγγραφέα Ελένη Γκίκα. Μια πρόταση για να περάσει ο Σεπτέμβρης, ο τρόπος του λέγειν όσο πιο ανώδυνα γιατί μπορεί να μας τρόμαξε ο Αύγουστος ο φετινός Σεπτέμβρης όμως μου στέρησε το ετήσιο προσκύνημα στα βιβλιοχαρτοπωλεία. Κάθε χρόνο ανελλιπώς δίνω το παρόν, από το δημοτικό, αυτήν την εποχή αγοράζω κασετίνες, μολύβια γόμες πλαστελίνες τετράδια διαβήτες ξύστες και κάποιες φορές, όταν έχει φθαρεί, σχολική τσάντα. Για μένα όλα αυτά. Τι τα κάνω; Ξορκίζω το χρόνο και ενισχύω τη μνήμη μέσω της όσφρησης με αυτό το ανεπανάληπτο άρωμα του χώρου. Για σας και για μένα φέτος «Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ» του Άμος Όζ, «Να λοιπόν οι κυριότερες ερωτήσεις: Γιατί γράφεις; Γιατί γράφεις ειδικά μ’ αυτό τον τρόπο; Σ’ ενδιαφέρει να επηρεάζεις τους αναγνώστες σου, και αν ναι, προς ποια κατεύθυνση επιδιώκεις να τους κατευθύνεις;…Είσαι στρατευμένος ...