Τελευταία σελίδα αριστερά

Ανάσταση και Πρωτομαγιά: Εμείς που δίνουμε σημασία στους συμβολισμούς, τα συνδυάζουμε αυτά τα δύο, τα ερμηνεύουμε με τα όνειρά μας, «κάτι θα γίνει θα δεις» λέμε. Το Μάη λένε πως θα βρέξει και μπορεί να συμβεί. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα. Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος, πάντα κόκκινος μένει και όχι από τις παπαρούνες. 1η του Μάη, των λουλουδιών πλέον. Αργία τα τελευταία χρόνια. Και όχι απεργία. Λήθη και όχι μνήμη. Την έκαναν τη δουλειά τους τελικά. Αυτά που χάθηκαν και μας οδήγησαν δεκαετίες πίσω χάθηκαν. Ο χρόνος που προηγήθηκε, υπήρξε καταλυτικός. Ισχυρές δόσεις, μαζικής ενοχοποίησης, συνοδευόμενες από μια άνευ προηγούμενου κινδυνολογία, κατάφεραν να ακινητοποιήσουν την κοινωνία, που παρακολουθεί μουδιασμένη και ανήμπορη ν’ αντιδράσει, μπροστά στη γιγαντιαία επιχείρηση αφαίμαξης κατακτήσεων δεκαετιών. «Οι Πρωτομαγιές της πατρίδας μας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χ...

Ξύπνησα, σήμερα φορτωμένος με όλο το άγχος, τον τρόμο και την αγωνία των ημερών που κουβαλάω από τα προηγούμενα χρόνια. Πότε θα κλείσουν οι δρόμοι; που θα βρω ένα μονοπάτι να ξεφύγω από τα στίφη, που κατακλύζουν το νησί. Ουφ ξέχασα, είμαστε κλειδωμένοι, εκτίουμε το δεύτερο έτος της ποινής που μας έχει επιβληθεί , για την αμετροέπειά μας, για την απληστία μας για την βλακεία μας. Φυσικά και δεν είναι για τα παραπάνω, αλλά θα μπορούσε με αυτά που έχουν προηγηθεί. Ποιος θα το πίστευε... Μεγάλη Παρασκευή, σαν μεγάλη Παρασκευή. Νεκρική σιγή. Περπατούσα στην άδεια πόλη. Φυσικά και δεν είμαι ευχαριστημένος μ’ αυτήν την εικόνα, μου προκαλεί θλίψη η ερημιά, όπως μου προκαλούσε θλίψη και οργή η παράνοια των εορταστικών εκδηλώσεων που ζούσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν θα διαλέξω ανάμεσα στην ερημιά και στην παράνοια, δεν είμαι ανάμεσα σε εκείνο ή σε τούτο, θέλω να ζήσω την κατάνυξη των ημερών, με το βάρος της παράδοσης, τις λιτανείες, τις λατρευτικές τελετές, τα έθιμα και τις εκδηλώσεις, που συν...