Τελευταία σελίδα αριστερά

Ωραία τα κορίτσια του Σιτυ μπουμ μπουμ, μόνο κρατάνε λίγο. Να συνεχίσουμε, με ότι γράφαμε πέρσι, που είναι ηπιότερο του φετινού και ότι θα γράψουμε του χρόνου που θα είναι σκληρότερο των περασμένων. Η επανάληψη των λέξεων, που χρησιμοποιούνται για την αναφορά προβλημάτων, τις οδηγεί στη βαθμιαία ανυποληψία, στον μαρασμό και εν τέλει στο θάνατο. «Τουριστική κρίση», πόσες φορές την ημέρα και επί ποσά χρόνια ακούμε την παραπάνω φράση; Τόσες θα έλεγα ώστε να μπορεί πλέον να μπαίνει από το ένα αυτί και να βγαίνει από το άλλο. Η φετινή χρονιά για την Κέρκυρα είναι η χειρότερη, με πεθαμένες λέξεις όμως, πώς να την περιγράψεις; Έχουμε γίνει θεατές, μιας βασανιστικής μείωσης όλων των δεικτών της τουριστικής οικονομίας, είναι σαν να μας πέφτουν τα μαλλιά λίγα λίγα το χρόνο και όταν πλέον γίνουμε γλόμποι, δεν μας κάνει καμία αίσθηση. Έχω την αίσθηση ότι απλώς σχολιάζουμε, και περιμένουμε παθητικά το τέλος, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δεν το γνωρίζουμε και ίσως και αυτός είναι ένας λόγος, α...

Δεν είναι στις προθέσεις μου, να συμβάλλω μέσα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη στο γενικό κλίμα απαισιοδοξίας Και απογοήτευσης. Ευτυχώς που κάποιοι αναγνώστες μου το επισήμαναν. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία κείμενα είναι ντυμένα στα μαύρα, παρότι εγώ φοράω τα αγαπημένα μου κάτασπρα λινά. Διάλειμμα. Η παράλια σήμερα απαλλαγμένη από τις ενοχλητικές φωνές των γυναικόπαιδων, ο καλός αέρας απέτρεψε την έξοδο. Βούτηξα στα ταραγμένα δροσερά νερά του Ιονίου. Ξάπλωσα. Μια γλυκιά ισορροπία δροσερού αέρα και καυτού ήλιου στην ατμόσφαιρα. Μια γλυκιά κούραση σαν αυτή που μας επισκέπτεται, λίγο πριν μας πάρει ύπνος δημιουργούσε τις ιδανικές συνθήκες για επιτόπιες διαδρομές. Ανάσκελα, προσκέφαλο χαλίκια, τα μάτια, όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο. Χίλια χρώματα ο ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται. Απαλή μουσική, των κυμάτων ήχο. Και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται. Πέρασε για λίγο ο Τσίρκας με τη «Λέσχη» του. Και ύστερα ήρθε η λύτρωση σαν καταιγίδα, με καλέσματα γλαρών και αστραπές. Βιαστικοί αγέρηδες έφερν...

Και για να απαντήσω στο χθεσινό ερώτημα, και να συμφωνήσω με το φίλο, που το σχολίασε στην ηλεκτρονική μου σελίδα, θα ανασύρω από το αρχείο μου το ακριβώς αντίθετο του, γιατί δεν πρέπει να επιλέξουμε την Κέρκυρα; Ας πάρουμε τη θέση του επισκέπτη. Στην προσπάθεια για την αντιμετώπιση της τουριστικής κρίσης, που βιώνουνε τα τελευταία χρόνια στο νησί μας, υπερθεματίζουμε τις αρετές αυτού του τόπου μέσω ξεπερασμένων μεθόδων διαφημιστικής προβολής και συμφωνούμε και εμείς οι ίδιοι ότι η Κέρκυρα είναι ένας ιδανικός προορισμός. Πρόκειται για ένα μεγάλο παραμύθι, που κινδυνεύουμε να το πιστέψουμε. Αντί να απαντήσουμε στο γιατί δεν πρέπει να έρθουν οι ξένοι στην Κέρκυρα, αναμασάμε, σλόγκαν περασμένων δεκαετιών, τότε που τα πιο όμορφα κορίτσια ήταν στην Παλαιοκαστρίτσα και τα ψαριά τα πιο φρέσκα τα είχε μόνο η Μπενίτσα, Προσθέτοντας παράλληλα την πρασινάδα, τον πολιτισμό και την ιστορία. Πράσινα άλογα δηλαδή. Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στην αρνητική ερώτηση πρέπει να βρεθούμε με τις βαλίτζ...

Η χειρότερη τουριστική περίοδος της τελευταίας δεκαετίας η φετινή. Δεν χρειάζεται να μας το πουν οι αριθμοί. Για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, μπορεί τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει το νησί να έχουν βάλει το χεράκι τους, δεν πιστεύω όμως σε καμία περίπτωση, ότι αυτά δημιουργούν την κρίση. Τα προβλήματα πλήττουν κυρίως εμάς που τα βιώνουμε όλο το χρόνο. Οι επισκέπτες κλεισμένοι το περισσότερο χρόνο στην χρυσή γυάλα των ξενοδοχειακών μονάδων ελάχιστα επηρεάζονται από αυτά. Έχω την αίσθηση ότι ενώ όλα αλλάζουν γύρω μας εμείς μένουμε εκεί σταθεροί στην ίδια πάντα θέση, βάζοντας στάνταρ στα ατού που είχαν καταστήσει κατά το παρελθόν το νησί μας ένα από τους αγαπημένους τουριστικούς προορισμούς. Είναι φυσικό να βγούμε χαμένοι απ’ αυτήν την εμμονή. Πουλάμε υπηρεσίες και προϊόντα που έχουν αποσυρθεί εδώ και πόλκα χρόνια από την αγορά. Η αγγλική αγορά κατά πρώτο λόγο και κατά δεύτερο η γερμανική, που στήριζαν για δεκαετίες την τοπική μας οικονομία έχει μειωθεί στο μισό, αυτό δεν ...

Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί μας και ιδιαίτερα η πόλη της Κέρκυρας. Θα ήταν πλεονασμός να τα γράψω. Τα έχουμε μάθει απ’ έξω και ανακατωτά. Τι κάνουμε; Τα έχουμε βάλει στη μέση και χορεύουμε το χορό του πόλεμου γύρω απ’ αυτά. Αυτή η τοπική κοινωνία, χωρίς συνοχή, τρέφεται από τους αλληλοσπαραγμούς. Τρώμε τις σάρκες μας. Πίνουμε το αίμα ο ένας του άλλου. Ζούμε γι’ αυτά. Αυτό το πρόβλημα δεν έχει γραφτεί πουθενά, αυτό το πρόβλημα, που τα συντηρεί όλα, που τα σκεπάζει όλα, που αποτελεί την ανάγκη της ύπαρξης μας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που απειλή να μας κάψει. Δεν έχω σκοπό να χρησιμοποιήσω, τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούνται στον επίλογο των ομιλιών. Οι ευχές περιτυλίγματος, ποτέ δεν ευοδώθηκαν. Και δεν ευοδώθηκαν γιατί ποτέ δεν τις πιστέψαμε. Συνεχίσαμε μετά από κάθε πανηγυρικό να ικανοποιούμε την αδήριτη ανάγκη ...