Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

Άλλοι άνθρωποι, ίδια πολη



Ωραία τα κορίτσια του Σιτυ μπουμ μπουμ, μόνο κρατάνε λίγο. Να συνεχίσουμε, με ότι γράφαμε πέρσι, που είναι ηπιότερο του φετινού και ότι θα γράψουμε του χρόνου που θα είναι σκληρότερο των περασμένων.
Η επανάληψη των λέξεων, που χρησιμοποιούνται για την αναφορά προβλημάτων, τις οδηγεί στη βαθμιαία ανυποληψία, στον μαρασμό και εν τέλει στο θάνατο.
«Τουριστική κρίση», πόσες φορές την ημέρα και επί ποσά χρόνια ακούμε την παραπάνω φράση; Τόσες θα έλεγα ώστε να μπορεί πλέον να μπαίνει από το ένα αυτί και να βγαίνει από το άλλο.
Η φετινή χρονιά για την Κέρκυρα είναι η χειρότερη, με πεθαμένες λέξεις όμως, πώς να την περιγράψεις; Έχουμε γίνει θεατές, μιας βασανιστικής μείωσης όλων των δεικτών της τουριστικής οικονομίας, είναι σαν να μας πέφτουν τα μαλλιά λίγα λίγα το χρόνο και όταν πλέον γίνουμε γλόμποι, δεν μας κάνει καμία αίσθηση. Έχω την αίσθηση ότι απλώς σχολιάζουμε, και περιμένουμε παθητικά το τέλος, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δεν το γνωρίζουμε και ίσως και αυτός είναι ένας λόγος, αυτού του άνευ προηγούμενου εφησυχασμού. Μπορεί να έχει αλλάξει ο παγκόσμιος χάρτης, οι ρώσοι επισκέπτες να είναι πλέον οι πιο ισχυροί, η αγγλική αγορά να μας έχει γυρίσει την πλάτη, εμείς όμως εκεί περιμένουμε το θαύμα. Και επειδή θαύματα δεν γίνονται στις μέρες μας, η επόμενη χρονιά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, θα είναι χειρότερη της φετινής.
…………………………………………………………………………………………..
Μπορεί, η παλιά πόλη της Κέρκυρας, να άντεξε στο χρόνο, μπορεί τα φρούρια να δεσπόζουν, και να θυμίζουν εποχές δόξης λαμπρής, μπορεί τα στενά καντούνια, να εκπέμπουν ζεστασιά και νοσταλγία. Μπορεί όλα αυτά μαζί και τόσα άλλα να αποτελούν σήμερα ένα από τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, το ζωντανό στοιχείο όμως, όπου έχει την ευθύνη της διαχείρισης του, κάνει ότι μπορεί για να αποτρέψει τους επισκέπτες. Δυστυχώς τα κτίρια από μόνα τους, δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν μια τόσο δύσκολη διαδικασία. Η Κέρκυρα δεν είναι φιλόξενη πόλη. Το χάσμα μεταξύ τόπου και αυτών, που τον κατοικούν συνεχώς διευρύνεται.

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Να τραβήξουμε τις κουρτίνες




Δεν είναι στις προθέσεις μου, να συμβάλλω μέσα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη στο γενικό κλίμα απαισιοδοξίας Και απογοήτευσης. Ευτυχώς που κάποιοι αναγνώστες μου το επισήμαναν. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία κείμενα είναι ντυμένα στα μαύρα, παρότι εγώ φοράω τα αγαπημένα μου κάτασπρα λινά. Διάλειμμα. Η παράλια σήμερα απαλλαγμένη από τις ενοχλητικές φωνές των γυναικόπαιδων, ο καλός αέρας απέτρεψε την έξοδο. Βούτηξα στα ταραγμένα δροσερά νερά του Ιονίου. Ξάπλωσα. Μια γλυκιά ισορροπία δροσερού αέρα και καυτού ήλιου στην ατμόσφαιρα. Μια γλυκιά κούραση σαν αυτή που μας επισκέπτεται, λίγο πριν μας πάρει ύπνος δημιουργούσε τις ιδανικές συνθήκες για επιτόπιες διαδρομές.
Ανάσκελα, προσκέφαλο χαλίκια, τα μάτια, όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο. Χίλια χρώματα ο ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται. Απαλή μουσική, των κυμάτων ήχο. Και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται.
Πέρασε για λίγο ο Τσίρκας με τη «Λέσχη» του.
Και ύστερα ήρθε η λύτρωση σαν καταιγίδα, με καλέσματα γλαρών και αστραπές. Βιαστικοί αγέρηδες έφερναν μυρωδιές από τριανταφυλώνες ψηλά και νεραντζιές. Σταμάτησα στον Αλεξάκη.
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΣΙΤΥ ΜΠΟΥΜ δεν ξυπνούν πριν τις 10 το πρωί.
- Έκανα ένα υπέροχο όνειρο! Λέει η Βιργινία.
Το δέρμα της έχει την λάμψη του αλάβαστρου.
- Κι εγώ! Λέει η Ιουλιέτα.
Η φωνή της είναι δροσερή σαν το νερό της πηγής.
- Κι εγώ! Λέει η Δουλτσινέα.
Το κορμί της είναι ζεστό σαν τον ήλιο.
Η Βιργινία, χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο, λέει:
- Ονειρεύτηκα ότι ήθελε να με παντρευτεί!
- Κι εγώ έκανα αυτό το όνειρο, κι εγώ, λένε γελώντας τα κορίτσια του Σίτυ Μπούμ-Μπούμ.
- Να τραβήξουμε τις κουρτίνες; Προτείνει η Ιζόλδη.
- Υπέροχη ιδέα, λέει η Ευρυδίκη.
Πρόκειται για την γνωστή Ευρυδίκη φυσικά.
Οι κουρτίνες είναι γκρενά. Τα σεντόνια είναι γκρενά. Οι τοίχοι είναι ροζ. Τα νύχια των κοριτσιών του Σίτυ Μπούμ - Μπούμ είναι πράσινα.
- Τι ωραία μέρα! Λέει η Βεατρίκη.
- Αριστούργημα! Λέει η Κλεοπάτρα.
- Τι ωραία που είναι τα λουλούδια του κήπου! Λέει η Τζάκυ.
- Τι ώριμα που είναι τα φρούτα! Λέει η Σαλώμη.
- Θα υπάγω εις τους κήπους! Λέει η Γαβριέλα.
- Πάμε όλες μαζί να του κόψουμε λουλούδια και φρούτα, ρίχνει την ιδέα η Μαργαρίτα.
Γεμίζουν η κάθε μία ένα ψάθινο καλάθι με λουλούδια και φρούτα.
- Τι χαριτωμένο πουλάκι! Λέει η Φρύνη.
- Και τι γλυκά που κελαηδάει! Λέει η Χιονάτη.
- Πόσο θα του άρεσε του Μάκη να το άκουγε! Λέει η Λουκρητία.
- Ασφαλώς θα του άρεσε πολύ! Λένε εν χορώ τα κορίτσια του Σίτυ Μπούμ-Μπούμ.
- Καλό μας πουλάκι, θέλεις να έρθεις να κελαηδήσεις στο δωμάτιο του Μάκη; Ρωτάει η Κάρμεν.
- Γιατί όχι; Απαντά το πουλάκι.
- Καλέ, τι καλό πουλάκι είναι αυτό! Λέει η Εμανουέλα.
Όλες του δίνουν ένα φιλάκι.
Γυρίζουν σπίτι και κάνουν ντους με ανθόνερο.
Σκουπίζουν η μία την άλλη βγάζοντας χαρούμενες κραυγούλες. Δεν βάζουν άλλο ρούχο παρά ένα μικροσκοπικό σλιπ από μετάξι ραμμένο με χρυσή κλωστή.
Ετοιμάζουν το πρωινό του Μάκη: καφέ με γάλα, αυγά με μπέικον, φρυγανιές, βούτυρο ελαφρός αλατισμένο και διάφορα βαζάκια μαρμελάδα. Τα τοποθετούν όλα αυτά με πολύ γούστο, μαζί με τα ωραιότερα λουλούδια και φρούτα που έκοψαν από τον κήπο, σε έναν ασημένιο δίσκο.
Τώρα το ζήτημα είναι: ποια θα κρατήσει το δίσκο;
Όλες θέλουν βέβαια να τον κρατήσουν! Ψιλοτσακώνονται στ’ αστεία. Τελικά αποφασίζουν να ρίξουν κλήρο. Κι ο κλήρος πέφτει στην Έυα.
Χωρίς τον παραμικρό θόρυβο, με την Έυα επικεφαλής - το πουλάκι είναι καθισμένο στον ώμο της - μπαίνουν στο δωμάτιο του Μάκη.
Κοιμάται. Στέκονται γύρω από το κρεβάτι και κοιτάζουν με συγκίνηση το γυμνό του σώμα. Το πουλάκι αρχίζει να κελαηδάει.
- Καλημέρα, αγάπη μου, λένε εν χορώ τα κορίτσια του Σίτυ Μπούμ-Μπούμ.
Απαλά του ανασηκώνουν το κεφάλι και βάζουν μαξιλάρια πίσώ από την πλάτη του. Η Έυα ακουμπάει το δίσκο πλάι του.
Πίνει μια γουλιά καφέ με γάλα.
- Τι ωραία που πίνει! Λένε εν χορώ τα κορίτσια του Σίτυ Μπούμ-Μπούμ.
Τρώει ένα κομμάτι μπέικον.
- Τι ωραία που τρώει!
- Θέλεις να σου αλείψω μια φρυγανιά με μαρμελάδα φράουλα; Η με μαρμελάδα βερίκοκο; Η με μαρμελάδα κεράσι; Η με μαρμελάδα πορτοκάλι αρωματισμένη με κονιάκ; Τον ρωτάει η Έυα.
- Όχι, απαντά εκείνος.
Είναι πολύ απογοητευμένο το Ευάκι.
- Μην κάνεις μούτρα και δώσε μου ένα τσιγάρο.
Η διάθεση της αλλάζει αυτοστιγμεί.
Όλα τα κορίτσια του δίνουν φωτιά. Ανάβει το τσιγάρο του με τον αναπτήρα της Αφροδίτης.
- Πάρτε το δίσκο και τα μαξιλάρια, λέει.
Τραβάει μερικές ρουφηξιές κοιτάζοντας το ταβάνι. Αίφνης τα κορίτσια αναφωνούν χαρμόσυνα: του σηκώνεται!
Είναι στ’ αλήθεια πολύ ερωτευμένα με τον Μάκη, τα κορίτσια του Σιτυ Μπούμ-Μπούμ.

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

Γιατί να επισκεφτούμε την Κέρκυρα;









Και για να απαντήσω στο χθεσινό ερώτημα, και να συμφωνήσω με το φίλο, που το σχολίασε στην ηλεκτρονική μου σελίδα, θα ανασύρω από το αρχείο μου το ακριβώς αντίθετο του, γιατί δεν πρέπει να επιλέξουμε την Κέρκυρα; Ας πάρουμε τη θέση του επισκέπτη.
Στην προσπάθεια για την αντιμετώπιση της τουριστικής κρίσης, που βιώνουνε τα τελευταία χρόνια στο νησί μας, υπερθεματίζουμε τις αρετές αυτού του τόπου μέσω ξεπερασμένων μεθόδων διαφημιστικής προβολής και συμφωνούμε και εμείς οι ίδιοι ότι η Κέρκυρα είναι ένας ιδανικός προορισμός.
Πρόκειται για ένα μεγάλο παραμύθι, που κινδυνεύουμε να το πιστέψουμε.
Αντί να απαντήσουμε στο γιατί δεν πρέπει να έρθουν οι ξένοι στην Κέρκυρα, αναμασάμε, σλόγκαν περασμένων δεκαετιών, τότε που τα πιο όμορφα κορίτσια ήταν στην Παλαιοκαστρίτσα και τα ψαριά τα πιο φρέσκα τα είχε μόνο η Μπενίτσα, Προσθέτοντας παράλληλα την πρασινάδα, τον πολιτισμό και την ιστορία. Πράσινα άλογα δηλαδή.
Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στην αρνητική ερώτηση πρέπει να βρεθούμε με τις βαλίτζες στο χέρι, μακριά από το νησί, ξεχνώντας τον τόπο καταγωγής μας έτοιμοι να επιλέξουμε τον προορισμό μας.
«Γιατί δεν πρέπει να επιλέξουμε την Κέρκυρα;»
Γιατί οι παρεχόμενες υπηρεσίες είναι κατώτερες των περιστάσεων. Δεν έχει Νοσοκομείο. Έχει άθλιο οδικό Δίκτυο και τριτοκοσμικές αστικές συγκοινωνίες. Σοβαρά κυκλοφοριακά προβλήματα και έλλειψη χώρων στάθμευσης Εκτός της παλιάς πόλης, η αρχιτεκτονική της είναι αχαρακτήριστη. Τα περισσότερα εστιατόρια προσφέρουν κακής ποιότητας φαγητό και ακριβό. Τα καφέ είναι φαρμακεία. Η διασκέδαση μακριά των προσδοκιών. Ο πολιτισμός ανήκει στην ιστορία και δεν χρειάζεται να ταξιδεύσεις για να τον γνωρίσεις, ο καλλίτερος τρόπος είναι να τον διαβάσεις. Για την καθαριότητα του νησιού δεν μπορεί να είμαστε υπερήφανοι. Ο ελαιώνας καταστρέφεται το περιβάλλον τραυματίζεται. Το νερό δεν πίνεται και σε πολλές περιοχές οι επισκέπτες λούζονται με γλυφό. Το αεροδρόμιο δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες. Η ποιότητα των πελατών που μας επισκέπτονται τα τελευταία χρόνια, διώχνει τους επισκέπτες που διακαώς επιθυμούμε.
Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά. Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο.
Επειδή λοιπόν τα αμερικανάκια επονήρευσαν και μας τελείωσαν, ας συνειδητοποιήσουμε πρώτα το «γιατί δεν πρέπει» για να μπορέσουμε, όταν θα είμαστε σε θέση να πούμε «γιατί πρέπει».

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Γιατί να μας προτιμήσουν;




Η χειρότερη τουριστική περίοδος της τελευταίας δεκαετίας η φετινή. Δεν χρειάζεται να μας το πουν οι αριθμοί.
Για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, μπορεί τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει το νησί να έχουν βάλει το χεράκι τους, δεν πιστεύω όμως σε καμία περίπτωση, ότι αυτά δημιουργούν την κρίση.
Τα προβλήματα πλήττουν κυρίως εμάς που τα βιώνουμε όλο το χρόνο. Οι επισκέπτες κλεισμένοι το περισσότερο χρόνο στην χρυσή γυάλα των ξενοδοχειακών μονάδων ελάχιστα επηρεάζονται από αυτά.
Έχω την αίσθηση ότι ενώ όλα αλλάζουν γύρω μας εμείς μένουμε εκεί σταθεροί στην ίδια πάντα θέση, βάζοντας στάνταρ στα ατού που είχαν καταστήσει κατά το παρελθόν το νησί μας ένα από τους αγαπημένους τουριστικούς προορισμούς.
Είναι φυσικό να βγούμε χαμένοι απ’ αυτήν την εμμονή.
Πουλάμε υπηρεσίες και προϊόντα που έχουν αποσυρθεί εδώ και πόλκα χρόνια από την αγορά.
Η αγγλική αγορά κατά πρώτο λόγο και κατά δεύτερο η γερμανική, που στήριζαν για δεκαετίες την τοπική μας οικονομία έχει μειωθεί στο μισό, αυτό δεν εξαρτάται από εμάς αλλά από προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι. Η φτωχή δραχμή μας, έγινε δυνατό Ευρώ.
Η τουριστική κρίση έχω την εντύπωση ότι είναι αποτέλεσμα της δικής μας προσαρμοστικότητας. Δυστυχώς είμαστε απροσάρμοστοι και όταν σπασμωδικά επιχειρούμε να αντιδράσουμε τα κάνουμε θάλασσα.
Γεμίσαμε πισίνες. Και το τελευταίο τουριστικό κατάλυμα διαθέτει πλέον πισίνα. Χάσαμε την ταυτότητα μας. Γιατί να μας προτιμήσουν; Και εδώ θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε.

Εγωκέρκυρα. gr




Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί μας και ιδιαίτερα η πόλη της Κέρκυρας. Θα ήταν πλεονασμός να τα γράψω. Τα έχουμε μάθει απ’ έξω και ανακατωτά.
Τι κάνουμε; Τα έχουμε βάλει στη μέση και χορεύουμε το χορό του πόλεμου γύρω απ’ αυτά.
Αυτή η τοπική κοινωνία, χωρίς συνοχή, τρέφεται από τους αλληλοσπαραγμούς. Τρώμε τις σάρκες μας. Πίνουμε το αίμα ο ένας του άλλου.
Ζούμε γι’ αυτά. Αυτό το πρόβλημα δεν έχει γραφτεί πουθενά, αυτό το πρόβλημα, που τα συντηρεί όλα, που τα σκεπάζει όλα, που αποτελεί την ανάγκη της ύπαρξης μας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που απειλή να μας κάψει.
Δεν έχω σκοπό να χρησιμοποιήσω, τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούνται στον επίλογο των ομιλιών. Οι ευχές περιτυλίγματος, ποτέ δεν ευοδώθηκαν. Και δεν ευοδώθηκαν γιατί ποτέ δεν τις πιστέψαμε. Συνεχίσαμε μετά από κάθε πανηγυρικό να ικανοποιούμε την αδήριτη ανάγκη μας. Αυτό που τονώνει τον κομπλεξισμό μας και ικανοποιεί το «εγώ» μας. Γιατί τι άλλο από ένα τεράστιο ΕΓΩ είναι αυτός ο τόπος. Ένα εγώ που τα σκεπάζει όλα, ακόμα και κει που φαίνεται ότι ενεργούμε για το κοινό καλό
Ένα «εγώ»που διέλυσε τους πολιτικούς σχηματισμούς, τους μαζικούς φορείς, τους συνδικαλιστικούς φορείς, τα πολιτιστικά σωματεία, τους συλλόγους, τα αθλητικά σωματεία. Ένα «εγώ» που ακόμα και αυτούς που σκέφτονται, τους έστειλε στα σπίτια τους. Ένα «εγώ» που σιγά σιγά το κληροδοτούμε στις γενιές που έρχονται και τότε ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...