Τελευταία σελίδα αριστερά

Ο λόγος για το καρναβάλι, για το καρναβάλι γενικά και αόριστα. Ο λόγος για τις μέρες που οι φτωχοί μπορεί να γίνουν πλούσιοι. Οι γυναίκες άνδρες, οι άνδρες γυναίκες, οι κυνηγοί θύματα και τα θύματα κυνηγοί. Οι μέρες με τις μάσκες που μας επιτρέπουν να δραπετεύσουμε από τον εαυτό μας. Αυτές τις μέρες, επιτέλους μπορούν να γίνουν όλα αληθινά, γατί οι μάσκες δεν είναι αόρατες, όπως αυτές που φοριούνται όλο το χρόνο. Αυτές που χαμογελούν ψεύτικα, που κλαίνε ψεύτικα, αυτές που κρύβουν μέσα από τον τσαμπουκά την αδυναμία, μέσα από την επιθετικότητα την ανασφάλεια. Αυτές οι μάσκες της καθημερινότητας, θα μείνουν για μετά το καρναβάλι, τώρα έχουμε τις πραγματικές. Η μάσκα σαν ένα σύνολο αλήθειας και ψεύδους, ειλικρίνειας και πλάνης, θα υπάρχει πάντα. Θα υπάρχει ακόμα και σήμερα που οι θεότητες αποτραβήχτηκαν. Θα υπάρχει για να διασκεδάζει την θλίψη για το μοναδικό Θεό των ημερών μας. το χρήμα. Οι μέρες με τις μάσκες, είναι ό,τι πιο ειλικρινές νοιώθουμε, οι υπόλοιπες οι αξιοπρεπείς είναι...

Ουδέποτε συνέβη στην δημοκρατία να κρατεί ο Δήμος. Ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα όπως και στο ρωμαϊκό κόσμο, που προσπάθησε να υπάρξει, έλυσε εν μέρη κάποια διοικητικά προβλήματα, κατέληξε όμως πάντοτε σε ολέθριες αναιρέσεις. Στις μέρες μας δεν είναι μόνο ανέφικτη αλλά περνάει «στην χλευαστική διάσταση της εγκληματικής φάρσας», όπως ορθά παρατηρεί σε άρθρο του ο Κωστής Παπαγιώργης. Ο νεώτερος κόσμος που κράτησε την λέξη χάρη στο κύρος της και την αναγκάζει να ονομάζει απίστευτα καθεστώτα μαζικοποιημένης βούλησης με θεσμούς πολλαπλά ετεροκαθοριζόμενους, παρουσιάζεται απόλυτα κυνικός με τις ονοματολογίες του. Πίσω από την απατηλή πρόσοψη της αντιπροσώπευσης, οι αθέατες μεσιτεύσεις κατόρθωσαν να ασκούν εξουσία απολυταρχική και συνάμα να εμφανίζονται με περγαμηνές τυραννοκτόνου. Δεν είναι όσο ακραία ακούγονται. Η δημοκρατική αφέλεια – πιστή στην υγιή πολιτική κατ’ ουσία δεν υποψιάζεται ότι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, τα κόμματα αποτελούν ηγετικές ομάδες που διεκδικούν το μέγα ...

Το παρακάτω κείμενο το έγραψα πριν ένα χρόνο, το επαναφέρω γιατί σήμερα είναι πιο επίκαιρο από τότε. Σύμφωνα με το μύθο, η θυσία της Ιφιγένειας έγινε στο ναό της Αυλιδείας Αρτέμιδος, στους πρόποδες του λόφου. Η θεά Άρτεμις, ενοχλημένη επειδή ο αρχιστράτηγος Αγαμέμνων σκότωσε το ιερό ελάφι της, δημιούργησε άπνοια. Προκειμένου να επιτρέψει στα πλοία να ξεκινήσουν, ζήτησε τη θυσία της κόρης του αρχιστράτηγου. Η Ιφιγένεια χρησιμοποιήθηκε σαν εξιλαστήριο θύμα, όμως η θεά δεν δέχθηκε την ανθρώπινη θυσία και έβαλε στη θέση της ένα ελάφι φυγαδεύοντας την ίδια στην Ταυρίδα. Στη συνέχεια ο στόλος απέπλευσε Να την κάνουμε την θυσία, δεν λέω, άλλωστε δεν είναι και προαιρετικό. Η άπνοια πάντως θα παραμείνει και ο ζητούμενος ούριος άνεμος για τις καλλίτερες μέρες των υποσχέσεων, θα κρατήσει δεμένα τα πλοία στα λιμάνια. Όσες θυσίες και να κάνουμε δεν πρόκειται να πάμε ούτε μίλι μπροστά. Αυτή η χώρα από τότε που έν χορω τραγουδούσαμε ήτανε ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο… Εκεί έμεινε μικρό κα...

Περιμένοντας να γίνω παππούς, κάνω βόλτες μπρος και πίσω στο χρόνο. Μόνο αν γυρίζαμε πίσω, όλα, όσα αυτά τα χρόνια έχουμε μάθει, θα ήταν χρήσιμα. Αν μπορούσες να ακούσεις αυτά που έμαθα μέσα στο χρόνο, είμαι βέβαιος πως, στην συνέχεια οι συγνώμες σου θα λιγόστευαν. Λιγότερα λάθη για τα οποία θα κληθείς να μετανιώσεις. Τι το θέλεις, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτά που ξέρω και επειδή δυστυχώς δεν γυρίζουμε πίσω και για μένα άχρηστα είναι. «Έρχονται νέοι ιχνηλάτες και πυροτεχνουργοί να δοξάσουν τις ήττες μας και να προβάρουν τις δικές τους» Μεγαλώνοντας ξεχνάμε τα λάθη μας, ξεχνάμε ακόμα και τη δικαίωση των γονιών μας, σήμερα, στη θέση τους πια, επιδιώκουμε να κάνουμε πράγματα που ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γίνουν. Τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν ολέθριο να προλαβαίναμε τα λάθη. Θα πορευτούμε λοιπόν σε μια αέναη πορεία, εμείς με την προσδοκία να μας ακούσουν τα παιδιά μας, και ας μην ακούσαμε εμείς τους γονείς μας. Τα παιδιά με την ...