Τελευταία σελίδα αριστερά

Το αίμα νερό δεν γίνεται, πόσο μάλλον της Ελένης το αίμα, που έχει ποτιστεί από μελάνι και χαρτί. Είναι αυτό που λέμε, κάποια πράγματα δεν αλλάζουνε ποτέ και στην περίπτωση μας, ευτυχώς που δεν αλλάζουν. Πολύ χαίρομαι που είμαι ένας από τους φίλους της, που γνώρισε στα αλήθεια και όχι μέσω διαδικτύου, αλλιώς αέρας θα ήμουνα και εγώ γι’ αυτήν όπως τόσοι, με τόση ευκολία καταθέτουν τα γλυκόλογα τους, χωρίς την δυσκολία των απέναντι ματιών. Χθες μού ανακοίνωσε ότι επιστρέφει στις ρίζες, στην «Άννα Καρένινα» στον «Ηλίθιο» και στο «Μικρό πρίγκιπα» που την συντροφεύουν από παιδί, επιστρέφει, ο λόγος το λέει, ξέρω καλά ότι ποτέ δεν αποχωρίστηκε την μυρωδιά του βιβλίου, ποτέ δεν πρόδωσε τις παλιές αγάπες για την εικονική πραγματικότητα. Ένας ενθουσιασμός της ευκολίας ήταν, με την αναμενομένη θνησιγενή κατάληξη. Της αφιερώνω ένα παλαιότερο κείμενο μου με τίτλο «Η Ελένη στο διαδίκτυο», για να της θυμίσω ένα πολύ παλαιότερο δικό της και να ενισχύσω, το παραπάνω. «Το αίμα νερό δεν γίνεται»...

Είναι κάποια πράγματα που όσο η ζωή κι’ αν επιτάσσει, αυτά μένουν εκεί, στάσιμα. Δυστυχώς σε μια κοινωνία, που χαρακτηρίζεται από υψηλές ταχύτητες, εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογία, υπάρχει κάπου η ανορθογραφία της, για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Λυμένα πράγματα από καιρό, τα επαναφέρουμε στο τραπέζι των ατέρμονων συζητήσεων, για να τα μπερδέψουμε και ράβε ξήλωνε δουλειά να μην μας λείπει. Και είναι το φαινόμενο σήμερα, πιο ορατό από ποτέ γιατί η αντίθεση μεγαλώνει και κάνει το περπάτημα σημειωτών. Η τελευταία πρόταση συνήθως παραπέμπει σε μια επιτροπή. Η τελευταία ελπίδα, σχεδόν πάντα σε μια επιτροπή πνίγεται. Πολλά ζητήματα που θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν με ένα καταφατικό νεύμα, βαλτώνουν για χρόνια, ανάμεσα σε επιτροπές αναρμόδιων, που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να ρίχνουν πάσες στο κέντρο του γηπέδου. Ούτε ένα βήμα μπροστά. Και αν κατά λάθος η μπάλα ξεπεράσει τα όρια της καθυστέρησης, εκεί μόνο τρέχουν για την επαναφέρουν. Σε ένα παλαιότερο χρονογράφ...

Σε τι να ελπίζουμε; Σε ένα μεγάλο μπουμ, έγραφα παλιότερα. Αρχίζω να βλέπω με συμπάθεια την κρίση που ξέσπασε, άλλωστε εμείς της γης οι κολασμένοι μια ζωή χαμένοι είμαστε, αν στερηθούμε και κάτι ακόμα, λίγο το κακό. Και αφού οι εξεγέρσεις είναι δύσκολες στις μέρες μας και οι τράπεζες φορούν αλεξίσφαιρα γιλέκα, ας τιναχτούν από μόνες τους στον αέρα. …………………………………………………………………………………………. Και πώς να βρεις εφαρμογή σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κακό είναι ότι όποιος δεν μπορεί να αφομοιωθεί, να εξομοιωθεί να γίνει φωτοτυπία, τον απομακρύνει, τον αποκόπτει, τον ξερνάει. Όποιος κάνει μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιεί τον βηματισμό του βρίσκεται εκτός. Ο κόσμος όταν δεν βουλιάζεις στα νερά του, είναι μια ξένη πόλη. ………………………………………………………………………………………….. Μια κόπια, κακέκτυπο, πλημμυρισμένη από παράξενα υβρίδια, η πόλη μας. Θύμα κι αυτή της διαπλοκής. Της διαπλοκής που χρόνο με το χρόνο πιπιλίζοντας την καραμέλα της ανάπτυξης έγινε εξουσία. Όλα σε ένα. Δεν υπάρχουν πλέον ρόλοι διακριτοί. Και...

Προσπαθώντας να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Μάσκες οι νόμοι και η παρανομία βασίλισσα κρυμμένη πίσω τους, χορεύει αδιάφορη στο πραγματικό καρναβάλι της καθημερινότητας. Τι κάνουμε εμείς; Χειροκροτούμε και επιβραβεύουμε, πίνοντας κάθε τόσο το νερό της λησμονιάς. «Κάντε τόπο να περάσει η Ελλάδα» δήλωσε στα Γιάννενα ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεότερος και μείς βεβαίως αδιαμαρτύρητα ανοίγουμε το δρόμο για να περάσει, όπως το κάναμε παλιότερα και για τον πατέρα του, όπως το κάναμε και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και εν συνεχεία για τον ανιψιό του, τον σημερινό πρωθυπουργό. «Κάντε τόπο να περάσουμε εμείς γιατί εμείς είμαστε η Ελλάδα», εσείς περιμένετε τη σειρά σας, για να χειροκροτήσετε. Και μείς με τη λήθη να έχει σβήσει και τα πρόσφατα, θα το κάνουμε και ας μην θέλουμε να είναι η Ελλάδα μια οικογ...

Ποτέ δεν συμφώνησα με τους γενικούς αφορισμούς, οι Έλληνες είναι έτσι, οι γυναίκες είναι αλλιώς, οι άνδρες, η νεολαία, οι πολιτικοί και όλα αυτά τα γνωστά που μπαίνουν κάτω από μια ταμπέλα ισοπέδωσης. Ημέρα της γυναικάς η χθεσινή. Κατά καιρούς από την στήλη έχω εκφράσει τις απόψεις μου, σήμερα θα δώσω την σκυτάλη σε μια γυναικά, που προτιμάει να κλαίει παρά να γιορτάζει αυτή την ημέρα. «Η ημέρα της «Μαχόμενης για τα εργατικά δικαιώματα γυναίκας» που είναι η 8η Μαρτίου έχει καταντήσει να χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: Στο μεν πρώτο ανήκουν οι γυναίκες χαμηλού IQ που νομίζουν ότι γιορτάζουν και χαίρονται με λουλούδια σαν να δέχονται και πρόταση γάμου. Στο δεύτερο στρατόπεδο ανήκουν εκείνες που έχουν γνώση του εορτασμού και που γράφουν-γράφουν, λένε-λένε για την ισότητα της γυναίκας στην εργασία και στην κοινωνία. Υπάρχει και μία μερίδα γυναικών που γνωρίζει ότι μία τέτοια ημέρα κλαις και δεν γιορτάζεις. Οι γυναίκες δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται δεν αγαπούν τις γυναίκες. Κατάφεραν με τ...