Το αίμα νερό δεν γίνεται

Το αίμα νερό δεν γίνεται, πόσο μάλλον της Ελένης το αίμα, που έχει ποτιστεί από μελάνι και χαρτί. Είναι αυτό που λέμε, κάποια πράγματα δεν αλλάζουνε ποτέ και στην περίπτωση μας, ευτυχώς που δεν αλλάζουν. Πολύ χαίρομαι που είμαι ένας από τους φίλους της, που γνώρισε στα αλήθεια και όχι μέσω διαδικτύου, αλλιώς αέρας θα ήμουνα και εγώ γι’ αυτήν όπως τόσοι, με τόση ευκολία καταθέτουν τα γλυκόλογα τους, χωρίς την δυσκολία των απέναντι ματιών.
Χθες μού ανακοίνωσε ότι επιστρέφει στις ρίζες, στην «Άννα Καρένινα» στον «Ηλίθιο» και στο «Μικρό πρίγκιπα» που την συντροφεύουν από παιδί, επιστρέφει, ο λόγος το λέει, ξέρω καλά ότι ποτέ δεν αποχωρίστηκε την μυρωδιά του βιβλίου, ποτέ δεν πρόδωσε τις παλιές αγάπες για την εικονική πραγματικότητα. Ένας ενθουσιασμός της ευκολίας ήταν, με την αναμενομένη θνησιγενή κατάληξη. Της αφιερώνω ένα παλαιότερο κείμενο μου με τίτλο «Η Ελένη στο διαδίκτυο», για να της θυμίσω ένα πολύ παλαιότερο δικό της και να ενισχύσω, το παραπάνω. «Το αίμα νερό δεν γίνεται»

«Η φίλη μου η Ελένη Γκίκα, δεν ξέρω αν κάνει τίποτα άλλο στην ζωή της, από το γράφει και να διαβάζει. Δημοσιογράφος στο «Έθνος» και κριτικός βιβλίου, συγγραφέας με πλούσιο συγγραφικό έργο και υπεύθυνη των λογοτεχνικών εκδόσεων στην «Άγκυρα»
Πολλές φορές κατά το παρελθόν έχουμε διαφωνήσει με την μονοσήμαντη σχέση της, με τη ζωή. Όλα για την Ελένη περιστρέφονται γύρω από ένα βιβλίο.
Εσχάτως ανακάλυψε και το διαδίκτυο, αντιλαμβάνεστε την επιδείνωση στο κόλλημα της. Στήλη άλατος θα γίνει και μάλιστα καθιστή μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.
Πριν μερικά χρόνια δημοσίευσε ένα χρονογράφημα της με τίτλο «Δεν ξέρω πώς να του συμπεριφερθώ» αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα αποσπάσματα για δείτε τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος με την εξέλιξη της επικοινωνίας.
«Όταν πρωτόφτασε στα χέρια μου, έκανα ενός λεπτού σιγή. Στην αρχή, δεν πίστευα στα μάτια μου. «Ηλεκτρονική βιβλιοθήκη. Διαμαντή Φλωράκη»: «εσχατολογική ουτοπία» βιβλίο 1ο. «επιστροφή στο Μέλλον» ( Μυθιστόρημα ουτοπίας) διαβάζεται σε Windows 3.1.
‘Έτσι το πρώτο βιβλίο της ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης των εκδόσεων «άπειρον» είναι γεγονός.
Ακριβώς πίσω μου μια τεραστία βιβλιοθήκη φιλοξενεί φέτος τα προς παρουσίαση βιβλία της χρονιάς. Παίρνω κι’ αυτό στα χέρια μου και δεν γνωρίζω πώς να του συμπεριφερθώ. Τ’ αφήνω στο ράφι, εξαφανίζεται. Το βάζω πάνω απ’ τ’ άλλα βιβλία, θυμίζει δελτίο τύπου. Τοποθετείτε τελικά, στο γραφείο μου, μαζί με τα χαρτιά και τις δισκέτες
«Καλώς ορίσατε στον κόσμο της ηλεκτρονικής λογοτεχνίας» Στην οθόνη ο χαιρετισμός θα με κάνει ν’ ανατριχιάσω, κι αργότερα ένα ποντικός που τρέχει συνέχεια θ’ αποκαλύπτει κεφάλαια θα φέρει κοντά μας προθέσεις και τα στοιχεία του συγγραφέα, το κείμενο σε συνεχόμενη ροή και με την δυνατότητα, της αν πάσα στιγμή ανάτρεξης σε σημεία συγκεκριμένα.

Χαμογελώ αμήχανα και αρνούμαι να το διαβάσω το θεωρώ σαν χρέος μου, στην «Άννα Καρένινα» στον «Ηλίθιο» και στο «Μικρό πρίγκιπα» που με συντροφεύουν από παιδί.
Το θεωρώ σαν υποχρέωση μου σ’ όλους εκείνους τους αντιγραφείς παπύρων, το θεωρώ προσβολή στις κίτρινες πολυκαιρισμένες σελίδες που υπογράμμισα και τσάκισα, που μύρισα, αγάπησα και με έμαθαν να ονειρεύομαι. Γιατί το βιβλίο είναι και αφή και οσμή. Σαν την κούκλα μου είναι. Όπως του μάγκα το κομπολόι
….Τηλεφώνησα στον έκδοτη, η απάντηση του ήταν ότι το εγχείρημα δεν περπάτησε. Στους δύο μήνες που κυκλοφορεί, μόνο δέκα βιβλία πουλήθηκαν.
Δεν περίμενα να ακούσω περισσότερα. Αφήνω το ακουστικό πασιχαρής και βλέπω την «Άννα Καρένινα» να μου κλείνει το μάτι. Πολύ αργότερα σκέφτηκα ότι…κι αυτά τα δέκα πολλά είναι! Εκτός κι αν τ’ αποκτήσεις ως είδος περίεργον.»
Αυτά έγραφε η Ελένη πριν κάποια χρόνια. Σήμερα έχει δική της σελίδα στο διαδίκτυο και μου τηλεφώνησε με υπερηφάνεια να μου το ανακοινώσει..»
Δεν έχουμε τίποτα με το διαδίκτυο και εγώ και η Ελένη θα συνεχίσουμε να το χρησιμοποιούμε με την αναγκαία απόσταση ασφαλείας, αυτήν που μας εξασφαλίζει η αφή και η οσμή του Βιβλίου.