Τελευταία σελίδα αριστερά

Η αναφορά γίνεται για τις μνήμες και το Νοέμβρη, η δικής μας η γενιά όσο και αν προσπαθήσει δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Δεν περιέχει ευχές, άλλωστε για κάποιους θα είναι καλός, για κάποιους άσχημος, κάποιοι θα πατήσουν απ’ ευθείας στο Δεκέμβρη, περνώντας αδιάφορα τον ενδιάμεσο χρόνο τους. Ο Νοέμβρης του ‘73 προπορεύεται απ΄ όλους τους Νοέμβρηδες της ηλικίας μου. Ναι εμείς και η Μνήμη. Και ο Νοέμβρης, ως σύμβολο, ήταν για τη γενιά μου - λίγο πριν, λίγο μετά - προθάλαμος για την ενηλικίωση. Εκεί βαφτιστήκαμε πολιτικά και παραδοθήκαμε σπάταλα στο παρόν. M’ αυτούς τους κάποτε νέους, τους κάποτε εξεγερμένους, πορεύεται σήμερα εν πολλοίς η Ελλάδα. Οι περισσότεροι σήμερα αντιμετωπίζουν το Πολυτεχνείο όπως γράφει Ν Ξυδάκης “με συγκατάβαση, στο όριο της αδιαφορίας. Αν τους ρωτήσεις τι σημαίνει γι’ αυτούς, θα ταλαντευτούν ακαριαία μεταξύ εχθρότητας και αμήχανου δέους. Δεν είναι τακτοποιημένο ακόμη• ενοχλεί. Άλλοι, μάλλον λίγοι, το βλέπουν με έμφοβο θαυμασμό, δηλαδή, δεν το βλέπουν. Τα παιδιά τ...

Ξέρετε πόσοι φασίστες κρύβονται πίσω από τις μπλε σημαίες; Ξέρετε πόσοι πίσω από την προβολή της εθνικοφροσύνης, λεηλατούν αυτή την άμοιρη πατρίδα; Γεμίσαμε ατσαλάκωτες και άκαπνες μπλε σημαίες αυτές τις μέρες της πλειοδοσίας του “πατριωτισμού” και της πατριδοκαπηλίας. Αλήθεια αυτοί οι ντυμένοι με την γαλανόλευκη είναι οι πατριώτες και εμείς που δε βάζουμε σημαίες στο μπαλκόνι, που δεν πάμε στην παρέλαση, που δεν σταυροκοπιόμαστε, που δεν ζητάμε πιστοποιητικά πατριωτισμού και ελληνικότητας, δεν αγαπάμε την πατρίδα; Δεν είμαστε Έλληνες; Για να τελειώνουμε. Σ΄ αυτή τη γιορτή του έθνους και του λαού δεν υπάρχει χώρος για προδότες και για επιγόνους των προδοτών», έγραφε ο Στάθης στο «ναυτίλο» , αυτός που κρατάει τη σημαία είναι που της δίνει το νόημά της. Άλλο η σημαία στα χέρια του λαμόγιου που λεηλατεί από θέση εξουσίας το Λαό, άλλο στα χέρια του ελεύθερου πολιορκημένου στο Πολυτεχνείο. Και εμείς που δεν ντυνόμαστε με την γαλανόλευκη να ξέρετε ότι λατρεύουμε τη πατρίδα μας, μέσα από τα γ...

Σαν σήμερα το 1925 γεννήθηκε ο Μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις. Φυσικά και δεν χρειάζεται καμία επέτειος για να τον θυμόμαστε. Κάθε μέρα τον θυμόμαστε. Και πώς να μην θυμόμαστε έναν άνθρωπο που πέρα από την μαγεία της μουσικής που μας χάρισε, έδωσε μια άλλη αισθητική στον λόγο, μια άλλη αισθητική στις λέξεις που απορρίπτουν τη σκόνη από την καθημερινή τους χρήση και ξαναπαίρνουν την αρχική τους πρόθεση, τη δύναμη της καταγωγής τους. «Γιατί μ' ενθουσιάζει η ιδέα να μιλήσω για λέξεις, μας λέει, που ξαπλώνουν με ηδυπάθεια για να παντρευτούν τους ήχους, ειδικά τακτοποιημένους κι αποκλειστικά συνταιριασμένους γι' αυτές» Όταν οι λέξεις έρχονται σ' επαφή μ' αυτό που λέμε Μουσική, πριν απ' όλα λιποθυμούν, ξαπλώνουν, παραδίδονται και χάνουν κάθε από φυσικού τους ενέργεια, κίνηση, ζωή. Κι ύστερα αρχίζει η περιπέτεια της μελωδίας. Πρέπουσας ή απρεπούς. Κατάλληλης ή ακαταλλήλου. Εγώ όμως θα σας μιλήσω για την πρέπουσα και κατάλληλη. Γι' αυτήν που θα ταιριάξει άρρηκτα με τις λέξεις...

“Ξημερώνει Κυριακή να το θυμάσαι” Ήμουν πιτσιρικάς όταν πρωτοκυκλοφόρησε “ Ο δρόμος “, χθες ο αγαπημένος δημιουργός του, Μίμης Πλέσσας, πήρε το δρόμο προς τους ουρανούς. Έφυγε; Δεν έφυγε και πως να φύγει. Το παρακάτω, ημιτελές και αγαπημένο. Κάθε φορά που η μνήμη ανασύρει ένα τραγούδι, το φέρνω κοντά μου για να του προσθέσω ακόμα δυο λέξεις. Όχι για να τελειώσει, αλλά για να συνεχίσει το ταξίδι. Και δεν θα ολοκληρωθεί, γιατί ενώ φτάνεις στον επίλογο και είσαι έτοιμος να μαζέψεις μολύβια και χαρτιά, μια αναπάντεχη λέξη έρχεται να σου υπενθυμίσει, ότι αυτό που εσύ νομίζεις τέλος είναι ακόμα μια αρχή. Σήμερα ήρθε ένας ρυθμός ανακατεμένος με ανοιξιάτικα αρώματα και με ψαλμωδίες αναστάσιμες. Εκεί γύρω στα 16. Τι ηδονή! Όπως ένα άρωμα, όπως μια εικόνα, όπως ένα άγγιγμα, όπως μια γεύση. Ένα τραγούδι. Είναι μνήμη και είναι εκτός συναγωνισμού. Όταν γράφτηκε ήταν ένας ρυθμός, κάτι στο μυαλό του συνθέτη κάτι στο μυαλό του στιχουργού. Ύστερα, έγινε άρωμα, έγινε εικόνα, έγινε δρόμος, έγινε φιλί, έγ...

Η ιστορία εξουθενωμένη από όλα αυτά τα άλματα που σημειώθηκαν κατά τις δύο προηγούμενες χιλιετίες, αρχίζει να κινείτε ταχύτατα, με βήματα προς τα πίσω. Και είναι ο εγωισμός που διακατέχει την πολιτική λειτουργία, βασική αιτία, γι’ αυτή την πορεία. Δείτε τα γεγονότα. Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πολεμάμε ακόμα; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να ζώνονται άνθρωποι με εκρηκτικά και να παίρνουν μαζί τους στο θάνατο αθώους και ένοχους για τα την πίστη την αγία; Δεν είναι οπισθοδρόμηση η τηλεοπτική ξεφτίλα, η ανεργία, η μόλυνση του πλανήτη, η μετάλλαξη της φύσης; Δεν είναι, οπισθοδρόμηση η μειωμένη απασχόληση, η μείωση του ελεύθερου χρόνου, η αποστήθιση της μάθησης; Δεν είναι οπισθοδρόμηση οι εκπτώσεις στην υγεία, στην παιδεία, στις κοινωνικές παροχές; δεν είναι οπισθοδρόμηση να μας πνίγουν τα σκουπίδια; Δεν είναι οπισθοδρόμηση, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πεινάνε να διψάνε και να πεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη; Αρκετά εξελίχτηκαν τα κινητά και τα μοντέλα αυτοκιν...

Σε ένα πρόσφατο κείμενο, είχα αναφερθεί στο φαινόμενο του έκπτωτου πλέον Πρόεδρου του Σύριζα, στον άνθρωπο που μας συστήθηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έγινε γνωστός με απίστευτη ταχύτητα στο ευρύ κοινό. Δεν έγινε γνωστός για την πορεία και την προσφορά του μέσα στην κοινωνία, δε μάγεψε ένα πολύ μεγάλο τμήμα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ που τον ψήφισε για αρχηγό, για τις θέσεις του, την πολιτική του ταυτότητα, την ιδεολογία του, το μάγεψε γιατί είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να παρηγορήσει έναν ηττημένο πολιτικό χώρο. Νέος, λαμπερός, επιτυχημένος, αυτοδημιούργητος, μορφωμένος, που γίνεται ανάρπαστος στην αγορά. Είναι ο άνθρωπος, που ήρθε από το πουθενά με κεντρικό σύνθημα να νικήσει τον Μητσοτάκη, λες και αυτό είναι το μοναδικό ζητούμενο σήμερα για την αριστερά, να κυβερνήσει με κάθε τρόπο έστω και δεξιά. Μα αν θέλαμε έναν νέο Μητσοτάκη γιατί δεν κρατάμε αυτόν που είναι και ορίτζιναλ. Ο Κασελάκης δεν είναι γέννημα της κοινωνίας, είναι ένα παιδί του σωλήνα, που ήρθε για να δώσε...

  Από Σεπτέμβρη σε Σεπτέμβρη. Όμορφα καραβάκια! Κι ας είναι χάρτινα, έρχονται όμως. Πάντα βρίσκουν το δρόμο τους. “... Aλήθεια πως να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, όχι από το παρελθόν ή τον άλλο, αλλά από μια ηλιόλουστη μέρα του Σεπτέμβρη. Σήμερα μια μέρα καθόλα καλοκαιρινή, έχει μια γεύση φθινοπώρου. Και αρώματα έχει, και αγγίγματα και ήχους. Τι νοσταλγούμε; Δεν ξέρω, το παρελθόν ωστόσο το νιώθω . «Η νοσταλγία νιώθεται, κατασκευάζεται, σαρκώνει την ύλη» γράφει ο Νίκος Ξυδάκης. Η νοσταλγία ό,τι θέλει κρατάει. Κρατάει γεύσεις, μυρωδιές, ήχους, εικόνες. Τα χρόνια προβάλλονται ανάκατα. Κάνω μια προσπάθεια να βρω λέξεις , όχι για να περιγράψω, δεν περιγράφεται, για να πλησιάσω τα συναισθήματα που γεννά η ύλη της νοσταλγίας : ό,τι θυμόμαστε, ό,τι ζήσαμε, ό,τι νομίζουμε πως θυμόμαστε, ό,τι έχουμε ανάγκη, τόσο που να το ζούμε ξανά και ξανά. Το σκηνικό παρά την κλιματική αλλαγή παραμένει το ίδιο. Ιόνιο, γαλαζοπράσινο, μας τυλίγει και μας θυμίζει, καθώς διασχίζουμε το καλοκαίρι - όλο και πιο...

  Όσοι μεγαλώνουν γυρνάνε πίσω. Εκεί που ακουμπούν. Κοιτάζουν τους δρόμους που περπάτησαν. Τα βήματα που έκαναν και οι περισσότεροι με όση βεβαιότητα κρύβει ένα ψέμα, δεν «μετανιώνουν για τίποτα». Και όμως όσα είναι πια «έτσι», θα μπορούσανε να είναι κάλλιστα κι αλλιώς. Επιλογές, δόξα τω Θεώ, μας δίνει η ζωή ακόμα και στον ύπνο μας: Θα ονειρευτούμε απόψε η θα φοβηθούμε τ’ όνειρο, επιλέγοντας – τελικά – να βυθιστούμε σε λήθαργο; Η βασική επιλογή, άλλωστε, είναι «το όνειρο» ή «η προσγείωση.» Κατόπιν καθορίζει χαρακτήρες και σκιαγραφεί ζωές, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα συνειδήσεις. Στο φινάλε μετράει τα κέρδη και τις ζημιές: τόσα για τα όνειρα άλλα τόσα για το θαύμα. Βάλε και την αυτοθυσία, γράψε για τον συμβιβασμό, μέτρησε και τον φόβο, αφαίρεσε την ελπίδα, πολλαπλασίασε την με τ’ απογεύματα που ζήσαμε διαίρεσε τα με το ταξίδι… μια η άλλη! Ο εαυτός μας ξανά. Σε μια ισορροπία εύθραυστη και προσποιούμενη και με τη θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι. Να ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βή...

«Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν». Πόσο δικαιώνεται ο Θουκυδίδης σήμερα βλέποντας την Ελλάδα να καίγεται και κάποιους δυστυχώς πολλούς να επιχειρούν ξεκαθάρισμα λογαριασμών πάνω στις στάχτες. Η προσπάθεια ορισμένων “Να βρούνε κάτι να γκρινιάξουνε” έχει ξεπεράσει τα όρια της διαστροφής. Γιατί η γκρίνια είναι τρόπος ζωής, δεν γκρινιάζουμε με τα κακά που μας συμβαίνουν, αν κολλήσεις στην άρνηση, γκρινιάζεις και για τη μάνα που σε γέννησε. Αφού πρέπει να πεις κάτι, πες κάτι καλό. Είναι πιο εύκολο το κακό θα μου πείτε. Με μια άρνηση φεύγεις απ’ την ευθύνη και δε στοιχίζει τίποτα. Το Όχι σε βγάζει από τα φρέσκα, σε χρίζει εισαγγελέα και σου δίνει το δικαίωμα να δικάζεις και να καταδικάζεις. Ενώ το Ναι... Το Ναι σε καλεί να βάλεις και συ το χεράκι σου. Σε καλεί να βάλεις έστω και ένα λιθαράκι στη διαδικασία της κοινής προσπάθειας και σε ανταμείβει με ένα κομματάκι ευθύνης. Αν μπορούσα να χρωματίσω αυτά που δημοσίως ακούγονται, προβάλλονται ή γράφονται, το μαύρο θα είχε την τιμητική ...

  Τα πιο όμορφα, τα πιο σπουδαία, τα μαγικά της ζωής δεν βρίσκονται στα παραμύθια. Εδώ πλάι μας μας είναι, μπροστά στα μάτια μας, σε απόσταση μιας αγκαλιάς. Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, η απογοήτευση μεγαλώνει όταν η αλληλουχία των προβλημάτων δεν σου επιτρέπει να επικεντρωθείς σε κάποιο μέτωπο. Ευάλωτοι από παντού με τα νώτα ακάλυπτα συμμετέχουμε σε μια κατάσταση πανικού. Θα συνεχίσω με τα καλοκαίρια. Θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Έχουν μαζευτεί πολλά όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν και τότε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς από πάνω σου άλλη μια σακούλα ευθύνης, γιατί αυτό που θα πετύχεις είναι να μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο το ψηλό βουνό των προβλημάτων, που απειλεί να μας πλακώσει. Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα. Θα συνεχίσω με τα καλοκαίρια, περπατώντας σε κείνη τη μαγική διαδ...

Παρακολουθώ από απόσταση ασφαλείας, όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που διαδραματίζονται στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου. Απόσταση ικανή, που να αποκλείει τον κίνδυνο του εθισμού. Κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί ότι το FB και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι απλά μέσα επικοινωνίας... δεν μπορούν να φτιάξουν και καφέ, ούτε βεβαίως και να προσφέρουν μαγικές ερωτικές στιγμές. Οι εφαρμογές τύπου Tinder, είναι μια σύγχρονη εκδοχή των οίκων ανοχής, η διαφορά είναι ότι η πράξη δεν γίνεται επί πληρωμή. Το αποτέλεσμα όμως είναι ακριβώς ίδιο. Τα μπουρδέλα της οδού φυλής μετακόμισαν στο διαδίκτυο και μάλιστα χωρίς την απαραίτητη διακριτικότητα. Οι διαδικτυακές παρέες, είναι παρέες μιας χρήσης. Και είναι φυσικό, η συνάντηση έγινε ύστερα από ραντεβού στα τυφλά, θυμίζουν τις “νύφες” του Βούλγαρη, σαν τα συνοικέσια με φωτογραφία. Πώς να αντέξει ένας τέτοιος γάμος στον χρόνο; Όταν καταφέρουμε να εκμηδενίσουμε την αδιάβατη απόσταση του διαδικτύου και καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, τότε όλα αποκτούν το φυσι...

Το νερό λιγοστεύει επικίνδυνα, με τα απορρίμματα έχουμε μπλέξει άσχημα. Τα οχήματα μας έχουν πνίξει και η στέγη από ανάγκη έχει περάσει στα είδη πολυτελείας. Προβλήματα που πρέπει να απασχολήσουν το σύνολο της κοινωνίας και τον καθένα χωριστά, αν θέλουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας σε αυτόν τον τόπο. Όταν πιάνω τον εαυτό μου να βρίσκεται για πολύ χρόνο από την πλευρά της άρνησης γυρίζω πίσω. Τι προσφέρουν λέω οι σχολιασμοί, όταν οι φωτιά βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής; Και η φωτιά δεν κάνει διακρίσεις, καίει ό,τι βρει στο διάβα της, αμέσως δηλώνω εθελοντής ακολουθώντας τους πυροσβέστες, ακολουθώντας, εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, που δεν σχολιάζει, δεν γκρινιάσει αλλά συμμετέχει στην προσπάθεια την κοινή. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί που που ανιδιοτελώς προσφέρουν σε διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες. Φυσικά υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που δεν περιορίζεται σε σχολιασμούς, που αντιστέκεται έμπρακτα στην απάθεια, που στέκεται αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται, που αμύνετα...

  Ανυπόφορη ζεστή σήμερα, όπως και πέρυσι και πρόπερσι και κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Πρώτη είδηση ο καύσωνας. Τι να πω. Να θυμίσω έχουμε 11 Ιουλίου και συνήθως έχουμε υψηλές θερμοκρασίες αυτήν την εποχή. Μόνο την φωτογραφία θα αλλάξω από πέρυσι. Η ζέστη και η υγρασία επιβαρύνουν την αναζήτηση. Αιτιολογίες για το κενό, δικαιολογίες για το τίποτα. Εκεί που χρησιμοποιούσα μικρές προτάσεις και τελείες, γέμισα μακρινάρια και ερωτηματικά, έχω και σένα συμπάσχουσα του ραδιοφώνου, που μου προσθέτεις κι’ άλλα... “Ο έρωτας ή η νοσταλγία που μας ταράσσει πιο πολύ; Το γινόμενο ή το αγίνωτο μας κρατάει ζωντανούς; Αυτά που χάσαμε ή αυτά που έχουμε κλαίμε; Αναπάντητα ερωτήματα για ζωές που δεν τρομάζουν να σύρονται σε μάχες καρδιά με καρδιά. Που κοιτούν κατάματα την θάλασσα και τις υπόσχονται πως δεν θα πνιγούν σε μια κουταλιά νερό άλλα σε κάτι λιγότερο.” Και με το καύσωνα τρίβω από χαρά τα χέρια μου, όπως με κάθε εμφάνιση ακραίου φυσικού φαινομένου. Μου αρέσει να νοιώθω τη θέρμη της ταράτσας στις...

  Η Πόλη καρκινοβατεί Στην κορύφωση της τουριστικής περιόδου, θα εφαρμοστεί και πάλι το μέτρο απαγόρευσης των οχημάτων στο ιστορικό κέντρο από τις 8.00 το βράδυ. Ασπιρίνες... και ο καρκίνος δεν γιατρεύεται με ασπιρίνες. Η πόλη καρκινοβατεί. Πάντα αυτός ο τόπος λειτουργούσε χωρίς κανόνες, μόνο που παλαιοτέρα μας χωρούσε. Λιγότερα αυτοκίνητα, λιγότεροι επισκέπτες, λιγότερα μαγαζιά, έδιναν την ευχέρεια να απορροφηθούν οι κακές συνήθειες, εκπαιδευτήκαμε όμως προς το χειρότερο και τώρα που το πρόβλημα έχει γίνει εκρηκτικό, εμείς συμπεριφερόμαστε λες και είναι Κυριακή πρωί. Τις προάλλες υπήρξα μάρτυρας, για να μην πω μαρτύρησα, από ένα μποτιλιάρισα λεωφορείων στην περιοχή του Μον Ρεπό. Βγάλτε επιτέλους αυτά τα γαμημένα λεωφορεία, ανοιχτά ή κλειστά από την πόλη. Πόσα χρόνια θα το λέτε και πόσα χρόνια ακόμα θα τα ανεχόμαστε. Ο δημόσιος χαρακτήρας ολόκληρης της Κέρκυρας πλήττεται βάναυσα τα τελευταία χρόνια. Με μια βόλτα στην πόλη αντιλαμβάνεται κανείς, ότι λειτουργούμε στον αυτόματο. Και ό...

Με ρωτάς αν είναι όπως παλιά, κοίταξε τη φωτογραφία. Ένα ώριμο «γιατί» ήρθε να σφραγίσει το παράπονο. Ο χρόνος έριξε τα γκάζια του στις μεγάλες ανηφόρες. Η σιωπή δεν έφυγε, επιμένει να επιδεικνύει την ηλικία μου. Τα υπόλοιπα τα κλείνω μέσα. Μόνο εγώ μπορώ να τ’ ακούσω. Οι ρυτίδες στο λαιμό γεμάτες άρνηση. Σε κάποιες πιο ψηλά, όλες οι μνήμες συγκεντρωμένες, που δεν κατάφεραν να γίνουν λήθη. Εκτίθεμαι. “Τα μάτια δεν πιστεύω ότι ασχημίζουν” με διαβεβαιώνει η φίλη μου, αργά το βράδυ από την αγαπημένη ραδιοφωνική συχνότητα. Άντε να υποχωρήσει λίγο το φως τους. Αλλά το πρόσωπο… Α, το πρόσωπο! Δύσκολα τα πράγματα . Το πιθανότερο να διατρέχεται από τους δρόμους που πήρε αυτά τα τριάντα χρόνια, στροφές ανηφόρες ξέφωτα και νύχτες, νύχτες χωρίς. Νύχτες άδειες. Αυλάκια θα έχουν γίνει, διακριτικά ενδεχομένως , αλλά ταυτόχρονα και αποκαλυπτικά. Χάρτης της ζωής το πρόσωπο. Γραμμένα όλα ανάγλυφα. Ευτυχίες και πληγές, ματαιώσεις και αφίξεις αγκαλιές και φονικά.” Εκεί που ψάχνεις κάτι να πεις με όλη την...

Αλήθεια τι θα πει κεντροαριστερά και τι κεντροδεξιά; Για πολιτική μιλάμε και όχι για γεωμετρία. Ορθά αναφέρει μεταξύ άλλων σε άρθρο του ο Λευτέρης ο Χαραλαμπόπουλος: «Κάποια στιγμή πρέπει να συμφωνήσουμε ότι το «Κέντρο» είναι μια ιδεολογική κατασκευή και όχι κάτι που αντιστοιχεί στην πραγματικότητα - μια κατασκευή με θεμέλιο λίθο την πελατειακή προσέγγιση. Τα τελευταία χρόνια καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια να πειστούμε ότι η μόνη πολιτική τοποθέτηση που είναι «νόμιμη» και συνετή είναι αυτή του «κεντρώου», στο «κέντρο» σε ασφαλή και ίση απόσταση από τα «καταδικαστέα» άκρα. Μόνο που αυτό σημαίνει να αναφερθούμε σε έναν πολιτικό χώρο που δεν υπάρχει, είναι μια μαγική εικόνα για την πολιτική, η οποία έχει στον πυρήνα της την σύγκρουση απόψεων, ιδεολογιών, οραμάτων. Σήμερα το «Κέντρο» είναι ο πολιτικός χώρος που βασικά λέει ότι «ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο», εννοώντας ότι τίποτα δεν πρέπει ή δεν είναι εφικτό να αλλάξει, και ότι οι βασικές πολιτικές επιλογές είναι αυτές που ορίζουν...

Αυτό είναι καλό! Να περνάει ένας χρόνος και συ να μένεις εκεί που ήσουν, αμετακίνητος. Στα παιδικά πλάνα, που δεν έρχονται να σε βρουν, που πας εσύ εκεί, όχι για να γίνεις παιδί αλλά για να ξαναβαπτιστείς αθώος... “Στο μυαλό μου τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, τους είχα συνδυάσει με τα άγουρα και τα ώριμα φρούτα, το “γιώτα” δεν στάθηκε ποτέ ικανό να τους δέσει. Το “νι” από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες, που οι ηδονές ήταν σε αναστολή, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά”. Την 1η Ιουλίου την έχω συνδέσει με το πανηγύρι των Αγίων Αναργύρων, ακόμα έχω την γεύση και το άρωμα από τα μπισκότα “ Σπίγγος” που αγοράζαμε από τους πανηγυριώτικους πάγκους. “Η νοσταλγία τυλίγει, διαπερνά τα κόκαλα, σαν το αγιάζι, θολώνει τα γυαλιά• αγλαϊζει και διηθεί, ξεγελά. Ο,τι θέλει κρατάει.” γράφει ο Νίκος Ξυδάκης. Κρατάς γεύσεις, μυρωδιές, ήχους, βουβές εικόνες, με χρώματα Kodachrome, σβησμένα, από μηχανή ινσταμάτικ. Τα χρόνια προβάλλονται ανάκατα μες στο παρόν, μεταποιούνται. Όσο περνάει ο καιρός, έχω την αίσθηση ότ...