Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Η ομορφιά που έγινε κατάρα

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα , που περιγράφω παρακάτω σε ένα παλαιότερο κείμενο, αυτό μας οδήγησε στην παρακμή, Σαν την ωραία κοπέλα που επένδυσε μόνο στην ομορφιά της. Και η κατάληξη; Αναμενόμενη. Γλάστρα.
«…Και είναι ωραία η Κέρκυρα, ωραία στο σύνολο της. Φύση και άνθρωποι συντονισμένοι για να πλαισιώνουν ο ένας τον άλλο. Δεν είναι ο κερκυραίος έξω από το κλίμα του νησιού, όπως δεν είναι η Κέρκυρα έξω από το κλίμα του κερκυραίου. Ο ένας συμπλήρωμα και προέκταση του αλλού. Το ανθρώπινο ραφινάρισμα που αναπτύσσεται μέσα στον πιο αβρό διάκοσμο. Η πρώτη πνοή δυτικού πολιτισμού. Για όποιον ταξιδεύει προς την Ευρώπη. Η μόνη ελληνική γωνιά που θα δώσει κάποιον άνεμο Ευρώπης, στον αταξίδευτο. Τον άνεμο αυτόν θα τον αισθανθείτε ακόμα πιο ζωηρό όταν έρχεστε από την ηπειρωτική ακτή. Σαν να έχετε αλλάξει πλανήτη».
Κινδυνεύεις να χαρακτηρισθείς αχάριστος, αν προσπαθήσεις να αντικρούσεις τα παραπάνω λόγια, του μαγεμένου επισκέπτη. Ακριβώς αυτή η πραότητα και η ομορφιά σημειώνει και την αδυναμία της. Η Κέρκυρα παθαίνει ότι παθαίνουν όλες οι ωραίες. θαμπώνουν με την ομορφιά, και όταν έρχονται ικέτιδες, να χτυπήσουν την πόρτα σας για να ζητήσουν την επούλωση του τραύματος, που δουλεύει κάτω από την συναρπαστική επιφάνεια, η ομορφιά απορροφά εκείνον στον οποίο απευθύνεται το αίτημα.
Έτσι εξηγείτε πως η Κέρκυρα δοκιμασμένη όσο καμία άλλη περιοχή της χώρας έρχεται τελευταία στην ουρά των επαρχιών που περιμένουν την επούλωση των τραυμάτων τους. Είναι δε πολλά τα τραύματα της.

«Ζείτε στο παράδεισο και παραπονιόσαστε;» Οι ασχήμιες και τα όποια προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε επισκέπτης επισκιάζονται από την ομορφιά, το ασυνήθιστο μάτι, δεν μπορεί να φανεί αντικειμενικό, πρέπει να γίνεις μόνιμος κάτοικος παλιάς πόλης να βρεθείς αντιμέτωπος με τα προβλήματα διαβίωσης, γιατί μπορεί να είναι ωραία τα κτίρια και οι απλωμένες μπουγάδες για τους επισκέπτες αλλά αν ρωτήσουμε αυτούς που κατοικούν έχουν βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκαν. Πολυώροφα κτίρια χωρίς ασανσέρ, χωρίς μπαλκόνια, χωρίς δρόμο πρόσβασης οχημάτων, με ξύλινα πατώματα και κατσαρίδες, με χιλιάδες περιστέρα που βρομίζουν τα πάντα και εκατομμύρια χελιδόνια που ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ. Για τις υποδομές θα ήταν κουραστικό να κάνουμε μια ακόμα αναφορά. Ελάτε να άπλωσε τη μπουγάδα σας στα στενά καντούνια και ύστερα το ξανασυζητάμε το θέμα…

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

«Κάνε την Δευτέρα Κυριακή»

Το κουβαλάω το σύνθημα από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Το επιτρεπτό όριο απουσιών το ξόδευα τις Δευτέρες. Τις ώρες λαιμητόμους του απογεύματος της Κυριακής, τις έπνιγε η χαρά της παρέας και η άνεση του χρόνου. Αύριο ξημερώνει Κυριακή και ας λέγετε Δευτέρα. Μέχρι και σήμερα, που χάσαμε τις μέρες, το τάμα το κρατάω. Άλλαξα μουσική, άλλωστε έχουμε μπροστά μας δυο μήνες και κάτι μέρες προεκλογικού χρόνου, αρκετό διάστημα, για ενδιάμεσες πενιές… Συνεχίζουμε με καλοκαιρινές μπαλάντες, που κάνουν τις μέρες μήνες και γιατί όχι και εποχές. «Τα καλοκαίρια είναι ψέματα» ο τίτλος του βιβλίου, ένα απόσπασμα, για μας που μπορούμε να κάνουμε την Δευτέρα Κυριακή, να προχωρήσουμε παραπέρα …
«Τα καλοκαίρια είναι σπίρτα που καίγονται ως την άκρη τους κι ύστερα αφήνουν μουντζούρες σε φωτογραφίες θαμπές απ’ την αλμύρα και σε ηλιοβασιλέματα που ριγήσαμε σφιχταγκαλιασμένοι. ....Είναι μυρωδιές τα καλοκαίρια. .... Το άρωμα της θέρμης του μεσημεριού στη σάρκα. ....Ο βρεγμένος καπνός. ....Η αντηλιά στους τοίχους του ενοικιασμένου δωματίου. ....Ο ταξιδιάρικος ιδρώτας στα κορμιά των εραστών. ....Είναι επιθυμίες τα καλοκαίρια. ....Τις περισσότερες τις κουβαλάμε μέσα μας χρόνια ολόκληρα. ....Το μικρό κορίτσι με το ηλιοκαμένο δέρμα και τα φύκια στα πέλματα…
....Τα μάτια της που χωρούσαν όλο τον ορίζοντα… ....Η παρέα των πιτσιρικάδων που δεν σ’ έπαιζε γιατί εσύ ήσουν από την πόλη κι αυτοί ντόπιοι διάβολοι. ....Το αστέρι που δεν έφτανες να αγγίξεις όσο κι αν τεντωνόσουν προς τη νύχτα πάνω σου. ....Είναι μυστικά ανείπωτα τα καλοκαίρια. ....Φιλιά στα κλεφτά στις σκιές του πάρκου. ....Το πρώτο τσιγάρο στα σκαλάκια της πλατείας. ....Λόγια και υποσχέσεις για φιλίες που ξεθώριασαν. ....Είναι ψέματα τα καλοκαίρια. ....Κάστρα στην αμμουδιά. ....Γκρεμίζονται με την παλίρροια. ....Φεύγουν με τα πρώτα μελτέμια. ....Και μένεις σιωπηλός, να αφουγκράζεσαι το μοιρολόι του φθινοπώρου, που θα ‘ρχεται πάντα ντυμένο με τη θλίψη του, μα πάντα κρατώντας σφιχτά στον γκρίζο κόρφο του μια χούφτα βροχής λυτρωτικής. ....Ναι, μπορείς να κοιτάξεις μπροστά, ακόμη κι αν αυτό που άφησες πίσω σου είναι ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι, λαμπερό και απρόσιτο.....» Αν μπορείς να κάνεις την Δευτέρα Κυριακή, μπορείς να κανείς και τον χειμώνα καλοκαίρι…

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Οι νέοι γέροι

Το νέο δεν πηγάζει πάντα από την ηλικία. Τα φαινόμενα στην προκειμένη περίπτωση απατούν. Μπορεί οι νέοι να ξεχωρίζουν με το φρέσκο δέρμα, με την ζωτικότητα, με τις σεξουαλικές επιδώσεις (δεν είναι σίγουρο), με την απειρία, με την μαλακία που επιτρέπεται, με την αθωότητα, με την υπερβολή, με την άγνοια κινδύνου. ΟΧΙ πάντα με το μυαλό. Η παραγωγή νέων ιδεών δεν είναι προνόμιο των νέων, είναι και των νέων. Για να εξηγούμαστε. Αυτό «το φρέσκο αίμα», στην πολιτική, «οι νέοι άνθρωποι», «τα νέα μυαλά», είναι συνθήματα βγαλμένα από μεγάλους, που με προμετωπίδα νέους, κυρίως γερασμένους στο μυαλό, επιχειρούν να ρετουσάρουν την εικόνα τους και να εξυπηρετήσουν τις ανήθικες προτάσεις τους. Ποτέ ένας νέος, που δεν παίζει το ρόλο του μπουκαλέτου, δεν θα επικαλεστεί σαν επιχείρημα την νεότητα του, προσπαθώντας να πείσει για τις ικανότητες του. Αυτό αν συμβαίνει, σημαίνει ότι πίσω από το νεαρό της ηλικίας του, κρύβεται ένα μεγάλο τίποτα, ή το πολύ πολύ ο μπαμπάς του στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη η μαμά του.
Ξεκινάω απ’ αυτήν την τραγική διαπίστωση, αυτές τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, που και αυτός, όπως και τόσοι άλλοι, θα θυσιαστεί στο βωμό της προεκλογικής περιόδου. Και θέλω να ξεκαθαρίσω, ότι με τα παραπάνω επιχειρώ να υπερασπιστώ την πλειοψηφία της νεολαίας, που δεν ασχολείται με την πολιτική. Το νέο αίμα, οι νέοι άνθρωποι, είναι αυτοί που σήμερα, απογοητευμένοι απ’ όλα αυτά που βιώνουνε, προσπαθούν να βρουν βηματισμό, σε μια κοινωνία που τους έχει στο φτύσιμο. Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική αλλαγή, αυτή θα υπάρξει μέσα από κάποια πρωτοπορία που θα γεννηθεί, από την ανάγκη, την οργή και τον αγώνα .

Οι νέοι που ασχολούνται σήμερα με την πολιτική και σε πολλές περιπτώσεις επιστρατεύονται για να βγάλουν τα κάστανα απ’ την φωτιά, δεν είναι αποτέλεσμα συγκρούσεων αλλά διαδοχής. Είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας προκύψει, είναι νέοι γέροι, συντηρητικοί με καμένα μυαλά. Δεν μπορεί να γεννηθεί το νέο, από πεθαμένα σπέρματα, γεροντοπιάσματα είναι, κακέκτυπα, ενός συστήματος που ακόμα αντέχει και επιχειρεί μέσα από μεταγγίσεις να κερδίσει χρόνο.
Δυστυχώς αυτό το φαινόμενο διαπερνάει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, από το «παιδομάζωμα» της αριστεράς, κυρίως τα πρώτα χρόνια της αντιπολίτευσης - αλήθεια που πήγαν όλοι αυτοί οι Κνίτες και οι Ρηγάδες, - μέχρι τις πολιτικές οικογένειες των αστικών κομμάτων από παππού σε εγγονό. Για να μην αδικήσω την αριστερά, οι περισσότεροι που ψάχνω ιδιώτευσαν, ενώ αντίθετα, στα κόμματα εξουσίας, ακόμα συνεχίζεται η παράδοση - παραλαβή.
Δυστυχώς αυτοί οι νέοι, που σήμερα φιλοδοξούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι απομεινάρια ενός γερασμένου συστήματος, δεν έχουν αναδειχθεί, έχουν τοποθετηθεί και ως εκ τούτου, αδυνατούν να καθοδηγήσουν την πραγματική νέα γενιά. Είναι η συνέχεια του παλιού και δεν παρέχουν καμία εγγύηση για το μέλλον.
Και από άποψη αισθητικής αν το δει κανείς, η όλη στάση τους παραπέμπει σε άλλες εποχές, η εμφάνιση τους, το ντύσιμο τους, το λεξιλόγιο τους, μου θυμίζουν την γηραιά δασκάλα μου, στο δημοτικό…

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Στο γυάλινο κλουβί μου

Τα ψέματα τελείωσαν μαζί με τον Αύγουστο. Και επειδή από σήμερα τα πράγματα θα αρχίσουν να σοβαρεύουν, καλό είναι να τα βάλουμε στη θέση τους. Μην περιμένετε να λερώσω τα χέρια μου. Δεν πρόκειται να ανακατευθώ. Θα οριοθετήσω το χώρο μου και θα κλειστώ στο γυάλινο κλουβί μου. Άλλωστε όπως έγραφα και παλαιοτέρα…. «Τι ελπίδες έχει ένας έξυπνος άνθρωπος, ζωντανός προοδευτικός στο χορό των κουτών; Ελάχιστες, η θα συμβιβαστεί, η θα φύγει. Οι παντοδύναμοι ηλίθιοι θα τον ταλαιπωρήσουν, θα τον κυνηγήσουν, θα τον απελπίσουν. Και εννέα στις δέκα φορές θα τον οδηγήσουν σε παραίτηση».
Τα επιχειρήματα σε μια πρώτη ανάγνωση, δεν δείχνουν ισχυρά. Σε πρώτο επίπεδο, που η ερμηνεία γίνεται με όρους καθημερινότητας, και πράξεις αριθμητικής, το αποτέλεσμα είναι απολύτως αντίθετο με την έρευνα του δείκτη νοημοσύνης. Οι έξυπνοι που ασφυκτιούν και παραιτούνται είναι οι κουτοί της ιστορίας, αντιθέτως οι κουτοί είναι οι έξυπνοι, αποκτούν δύναμη και καθορίζουν το παιγνίδι.
Σε μια δεύτερη επεξεργασία, που τα μεγέθη υπολογίζονται, με πιο ακριβά πράγματα αυτής της ζωής, η οριοθέτηση αρχίζει να αποκτάει την διάσταση εκείνη, που το βασίλειο των κουτών είναι αδύνατον να κατανοήσει.
Δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα το διαφορετικό. Οι μεν και οι δε, πρέπει να αισθάνονται ευχαριστημένοι. Ο διαχωρισμός εδώ δεν έχει να κάνει με ταμπέλες άνευ περιεχομένου, αλλά με δύο διαφορετικά ανθρώπινα βασίλεια, που η φύση τα καταδίκασε, να φαίνονται ίδια.

Οι κουτοί, δυνατοί ζουν και βασιλεύουν απολαμβάνοντας όσα αγαθά φτάνει το μυαλό τους, το χρήμα και τη δόξα δηλαδή. Οι άλλοι: «Η ιστορία τους χαράμισε να σκάσουν μύτη πάνω στην τεμπελιά της. Έτσι ανακάλυψαν τους εαυτούς τους, την ομφαλοσκόπηση την ψυχανάλυση, την βαθιά σκέψη την βαριά ανάλυση, με ταλέντο δε λέω, με χιούμορ, αλλά και μπόλικο σαρκασμό. Κάνανε τις πληγές τους λόγια, λέξεις έννοιες κάποιοι βάλανε μουσικές, κάποιοι άλλοι φωνές, επικοινωνήσανε και γίνανε οι αποκλειστικοί φορείς του αυστηρά προσωπικού. Δηλαδή της μοναξιάς τους».
Σε ένα τρίτο επίπεδο, ο καθένας θα ζητήσει αυτό που το μυαλό του υπαγορεύει. Και επειδή ζητάμε διαφορετικά πράγματα ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ζήστε την ζωή

Τίτλοι τέλους και μακάρι να έμπαινε κατευθείαν ο χειμώνας, να ξεμπερδεύουμε. Γιατί ως γνωστόν οι αναμονές ανήκουν στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα. Και τι άλλο από μια αναμονή είναι το φθινόπωρο.
Οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη είναι κάτι εντελώς ακαθόριστο. Δεν είναι εποχή το φθινόπωρο είναι προθάλαμος, είναι το περίμενε για κάτι που θέλεις να το ξεφορτωθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Αυτό είναι τελικά που μας χαλάει τη διάθεση και ανοίγει την πόρτα της μελαγχολίας. Γι’ αυτό έφτασα στα άκρα με το προηγούμενο κείμενο, εκεί που δεν έχει άλλο παρακάτω, για να μπορέσω να χαρώ το απρόσμενο πριν, έστω και δυο βήματα πριν.
Αυτή η απροσδιόριστη μουντή εποχή δεν παύει να είναι ένα κομμάτι απ’ την ζωή μας, που αν μην τι άλλο πρέπει να τη ζήσουμε. Και θα τη ζήσουμε μόνο όταν σηκωθούμε απ’ τον προθάλαμο της αναμονής και ανοίξουμε, από αύριο κιόλα το ζεστό σαλόνι του χειμώνα. Τώρα όσο για τη θεραπεία… Μια είναι η καλύτερη, δηλώνει διάσημος Αμερικανός γιατρός. «Ζήστε τη ζωή σας».
Και τα χάπια, οι ενέσεις, οι επεμβάσεις, οι ειδικές ασκήσεις, η προσοχή, η ανησυχία; Τίποτα απ΄ όλα αυτά. «Ζήστε τη ζωή σας».
Το καλύτερο φάρμακο, τα θεραπεύει όλα.

Διότι όσο καθυστερείς, διστάζεις και αναβάλλεις τη ζωή για αργότερα, εκείνη περνά. Μέχρι να μην υπάρχει πλέον τίποτα να θεραπευθεί... Από αύριο κιόλας ν’ αφήσουμε τα ερωτήματα για το νόημα της ζωής, που προτρέπει το φθινόπωρο να απαντήσουμε, να τα πάρει το ποτάμι.
Ζήστε τη ζωή. Διότι η ζωή φαίνεται πως είναι το καλύτερο φάρμακο για τη ζωή.
Ένας έρωτας γιατρεύει έναν έρωτα, μια παρέα θεραπεύει τη μοναξιά, ένας σκοπός απαλύνει τη θλίψη, μία βόλτα στον αέρα τον καθαρό μπορεί να δώσει άλλο αέρα στη ψυχή μας .
Είμαστε όλοι θνητοί και η αθανασία, μέρος της ζωής αυτής εδώ που ζούμε είναι.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...