Ο σκληρός χειμωνας του 2011

Βαρύς ο Δεκέμβρης του 2009, ασήκωτος του 2010 τι να γράψουμε για το φετινό; Ο Λαός παγωμένος, παρακολουθεί για τρίτη συνεχή χρονιά, να χάνει ό,τι για δεκαετίες κατακτήθηκε με αγώνα και αίμα.
Η βαρυθυμία αυξάνει καθώς πλησιάζουμε στις γιορτές. Η οικονομική κρίση ήρθε να ενισχύσει την συνεχιζόμενη πολιτική κρίση, να οξύνει την κοινωνική και να επιβεβαιώσει την κρίση θεσμών και αξιών. Αυτές τις μέρες, είναι αλήθεια, δύσκολα μου βγαίνουν οι λέξεις. Ακόμα και τα παραμύθια ημιτελή τα παρατάω.
Τα δάκρυα έπονται, προηγούνται οι συμβιβασμοί, οι ταπεινώσεις, οι εκποιήσεις, οι αλλοτριώσεις, οι εκρήξεις, η φρίκη, έτσι που και με τον άνθρωπό σου γίνεσαι εχθρός και με τον εαυτό σου ξένος.
Ένα μόνιμο άγχος που μετατρέπεται σε αγωνία και φόβο για το μέλλον. Ένα άγχος που μετατρέπεται σε απόγνωση και απελπισία. Ο Δεκέμβρης του 2011, βρίσκει το Λαό απελπισμένο να βλέπει τις διεξόδους να λιγοστεύουν, να συνειδητοποιεί ότι η κρίση ήρθε για να μείνει και αυτό είναι χειρότερο από τον πόλεμο.
Χριστούγεννα και πάλι, με την κρίση να ψαλιδίζει ταπεινές επιθυμίες. Σύμμαχος το παρελθόν που ζήσαμε, και όσο αυτοί επιχειρούν να αφαιρέσουνε ζωή, εμείς θα ζήσουμε σε μια φωτιά, σ’ ένα τζάκι, όπου μαζί με τις φλόγες χορεύουν και τα παραμύθια του παλιού καιρού.
Είναι αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Είναι αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Είναι αυτά που δεν χωρούν στην πραγματικότητα.
Ημιτελή παραμύθια, με επίλογους από λάστιχο. Τα δικά μας παραμύθια, που παίρνουν μορφή ανάλογα με τους καιρούς. Σήμερα βρέχει, αύριο θα έχει λιακάδα και το βράδυ ξαστεριά.

Μια σπίθα είναι αρκετή

Μια σπίθα είναι αρκετή για να λαμπαδιάσει η οργή. Μια οργή που σωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα μίσος, που φώλιαζε, για μια γενιά πολιτικών που θεωρούν την αυθαιρεσία κανονικότητα. Για μια γενιά πολιτικών, που οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία. Ένας κόσμος απαξιωμένος, μια γενιά προδομένη, που δεν περιμένει τίποτα απ’ αυτούς που έχουν την υποχρέωση να την στηρίξουν, μια γενιά που δεν έχει πλέον σύμμαχο την αλληλεγγύη. Η εκδίκηση, δεν έχει χρώμα, δεν έχει κόμμα, δεν έχει ιδεολογία. Τροφοδοτείται από τη συλλογική μνήμη.

Αυτό που ζούμε δεν το έχουμε ξαναζήσει, θυμάμαι το Νοέμβριο του 1980. Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Μαζική διαδήλωση. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Πάλι Νοέμβριος στην επέτειο του Πολυτεχνείου το 1985, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στα Εξάρχεια. Η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Ο φόνος του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008, από σφαίρα του ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια άλλη μια σπίθα που έκαψε την Αθήνα. Είμαστε μια χώρα που πενθεί. Είμαστε ένας λαός απογοητευμένος, διαψευσμένος, οργισμένος. Πολύ οργισμένος.
Σήμερα ακόμα πιο οργισμένος, εντελώς χαμένος, μια σπίθα είναι αρκετή.
για να δικαιωθεί ο Νίκος Καρούζος - από τα βάθη του μέλλοντος: «Να μεγαλώνει / η φωτιά να μεγαλώνει / να γίνεται ολοένα ψηλότερη / εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη»...
Μια σπίθα είναι αρκετή, για αυτούς που δεν έχουν να φοβηθούνε τίποτα.

Δεν ξέρω. Κάτι πιο δραστικό

Οι απεργίες συνεχίζονται, φαντάζομαι για συμβολικό σκοπό. Το ισχυρότερο όπλο των εργαζομένων, που χρησιμοποιούσαν ενάντια στην εργοδοσία και κατ’ επέκταση στην εξουσία, κατάντησε νεροπίστολο.
Μέσα σ’ αυτό το πρωτόγνωρο περιβάλλον, με κατακτήσεις δεκαετιών να εξαφανίζονται, με την ανεργία να καλπάζει, με τους περισσότερους έλληνες να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας και τη χώρα ολόκληρη να ζει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική ύφεση, η αντίδραση γίνεται για την τιμή των όπλων.
Οι εργαζόμενοι σαστισμένοι, μπροστά σ’ αυτήν τη ισοπέδωση, μη έχοντας άλλα όπλα, αντιδρούν με λογικές προ μνημονίου. Αντιδρούσαν χθες απέναντι σε μια ανύπαρκτη κυβέρνηση, που παρέδωσε τη χώρα στους δανειστές της και σήμερα σε μια κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, που έχει αναλάβει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της προηγούμενης.
Σε παλαιότερες απεργιακές κινητοποιήσεις, οι εργαζόμενοι σχεδόν πάντα έκαναν ένα βήμα μπροστά, πετύχαιναν μικρές νίκες, κέρδιζαν ψιχία και δύσκολα, αλλά κέρδιζαν.
Σήμερα η επόμενη απεργία, τους βρίσκει σε χειρότερες θέσεις από την προηγούμενη, σε κάθε απεργία μετρούν απώλειες, μετρούν ήττες.
Οι απεργίες γίνονται εθιμοτυπικά, αφού δεν υπάρχει κυβέρνηση να διαμαρτυρηθούν, ο εχθρός είναι αόρατος και ακούει στο όνομα «αγορές». Άντε τώρα να κάνεις απεργία εναντίον των αγορών και των προστάτιδων δυνάμεων και αυτές να σε ακούσουν.
Δεν σας λέω τίποτα καινούργιο, αλλά ακούγοντας σήμερα το δελτίο απεργιών, που είναι γεμάτο από κινητοποιήσεις διαφόρων κλάδων εργαζομένων, σκέφτηκα, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει αυτή η ανώφελη προσπάθεια, όχι να σταματήσει η προσπάθεια αντίστασης, να σταματήσουν αυτές οι νεροπιστολιές, στο αέρα, κυριολεκτικά στον αέρα.
Τώρα θα με ρωτήσετε και τι άλλο μας απομένει. Δεν ξέρω κάτι πιο δραστικό, κάτι πιο ενοχλητικό, κάτι που θα τους γρατσουνίσει.
Να βγούμε στους δρόμους, στις πλατείες και εκεί να μείνουμε.
Εδώ που φτάσαμε, δεν μπορεί να εκφράζουμε την λύπη μας, αλλά την οργή μας.