Τελευταία σελίδα αριστερά

«Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Και επιλέξανε το δρόμο των μνημονίων,   για την έξοδο, που στην καλύτερη περίπτωση θα μας οδηγήσει στο ίδιο σημείο. Αν είναι διέξοδος τα επαχθεί οικονομικά μέτρα, που όμοια τους, δεν έχουν επιβληθεί ποτέ, σε χώρα του δυτικού κόσμου,   οι απολύσεις η φτωχοποίηση του λαού η ανεργία, τότε πράγματι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. «Η πάλη των τάξεων μετασχηματίζεται αφανώς και τεχνηέντως, σε πάλη ατόμων θέσεων, κλάδων παρατάξεων μηχανισμών πελατειών», υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης στο «άγρυπνο πεζοδρόμιο». Η διαφορά της κοινωνίας δεν εκπλήσσει, άλλωστε πάντα υπήρχε. Εκείνο που εκπλήσσει είναι ότι την παράγουν οι θεσμικοί μηχανισμοί, αυτοί δηλαδή που είναι αρμόδιοι να την πατάξουν. Ενώ το κράτος κινδύνευε από την κοινωνία κατά την κλασική εκδοχή, τώρα έχουμε ένα κρατικό μηχανισμό, που αποξενώνεται από την κοινωνία και ο ίδιος δημιουργεί τους κινδύνους. Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο τα κόμματα του δικομματισμού, τα ιδία βουτηγμένα στα σκάνδαλα...

Μπορεί να χάσαμε την πρόκριση,     μας παρηγορεί όμως το γεγονός ότι γλυτώσαμε από το εθνικό παραλήρημα.   Γλιτώσαμε,   από τις υστερίες, τα κορναρίσματα, τα εθνικιστικά συνθήματα, τις μισαλλοδοξίες, τους ξέφρενους πανηγυρισμούς, τα ψηλά τακούνια που φοράμε για να κρύβουμε το μπόι μας. Μπορεί να θεωρούνταν αιρετικά   τα κείμενα,   τότε, που εξέφραζα με   κάθε τρόπο την αντίθεση μου, σε κάθε είδους εθνικιστικές εκδηλώσεις, ακόμα και   με αφορμή κάποιες   επιτυχίες, σε διάφορα αθλητικά γεγονότα.    Πολλοί   από εκείνους   τους   ελληνάρες με   τα   βαμμένα γαλανόλευκα πρόσωπα,   ξέρετε με πόση ευκολία   έντυσαν τη «Χρυσή Αυγή»     με κοινοβουλευτικό μανδύα;   Στα   χρόνια που προηγήθηκαν   είχαμε   μια   κομπλεξική στάση του δικομματισμού, όπως εκείνη  «της μεγάλης ιδέας»  για   να καλύψει η χώρα την ανεπάρκεια της, μέσα από κά...