Τελευταία σελίδα αριστερά

Χθες η στήλη μπήκε σε ξένα χωράφια. Συμβαίνει κατά καιρούς. Άφησα   τις διαδρομές πέρα από τα χωρικά ύδατα και επιχείρησα   να προσεγγίσω από την άλλη όψη του νομίσματος,   ένα τοπικό θέμα, κατά τη γνώμη μου ήσσονος σημασίας, που παρ’ όλα αυτά έγινε «πρωτοσέλιδο».    Προσπάθησα να αναζητήσω ευθύνες πέρα από την επιφάνεια,     πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα της ευκολίας που μας διακρίνει.   Ξεπέρασα τα γεγονότα και πέρασα στις προθέσεις. Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το συρμό, πρέπει   να σκάψουμε βαθιά στο χώμα. «Σημασία έχει η πρόθεση...» έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο... «...Βάλτε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών τον καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεί...

Και  αφού  λύσαμε όλα τα προβλήματα εδώ στη μικρή μας πόλη,  για  δύο και πλέον εβδομάδες, η επικαιρότητα μονοπωλείται με το άδειασμα των «αχρήστων»,  των ξενοδοχείων «Χανδρής». Για πλιάτσικο  κάνουν λόγο  τα  τοπικά Μ.Μ.Ε. και εκατοντάδες αναρτήσεις στο διαδίκτυο στηλιτεύουν  την διαδικασία, εκκένωσης των ξενοδοχείων από τη σαβούρα, που εμπόδιζε τη χωρίς καθυστέρηση ανακαίνισή τους.   Τι φτώχεια θεέ μου! Πόσο λαϊκισμό θα ζήσουμε ακόμα. Φτάσαμε στο σημείο να γίνει θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο και   περιοχές πέριξ των ξενοδοχείων να διακόψουν τις διπλωματικές τους  σχέσεις.  «Τα σύνορα μεταξύ Άνω και Κάτω Παναγιάς έκλεισαν μέχρι νεωτέρας».  Έχετε βρεθεί σε ώρα που κλείνει η λαϊκή αγορά πάνω από τα σάπια φρούτα και λαχανικά. Κάπως έτσι. Και δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς, συμβαίνει και στις καλλίτερες οικογένειες. Θα έχετε παρακολουθήσει τον πανζουρλισμό που δημιουργείται σε χώρες της Ευρώπης, όταν  ...

Απαισιοδοξία εισπράττουν οι αναγνώστες και άντε τώρα εσύ να ξεκολλήσεις τη στάμπα. Με τίποτα. Κατά καιρούς προσπαθώ με διάφορα επιχειρήματα να απαλλαγώ από έναν  άδικο κατά την γνώμη μου χαρακτηρισμό, όμως το αμέσως επόμενο κείμενο τον ενισχύει.  Και τον ενισχύει γιατί τελικά η αισιοδοξία δεν έχει  να κάνει με το μέλλον. « Τι κάνουμε στο παρόν μας;  Όσοι  αγωνιούμε γι’ αυτό,  είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων  που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές,  που αμφισβητούν,  που μάχονται και  ας προβλέπουν  πως όλα θα πάνε χάλια.   Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, το συμβιβασμό, τη συναλλαγή,  την διαχείριση του παρελθόντος,   την προσωπική ικανοποίηση του Εγώ τους…   μόνο θλίψη μεταφέρουν…» ούτε και αυτό το απόσπασμα σε κείμενο πριν δύο χρόνι...