Τελευταία σελίδα αριστερά

Να συνεχίσουμε, απ’ αυτό το οριακό σημείο που δεν σου ξεκαθαρίζει αν έχεις μπροστά σου ανηφόρα ή κατηφόρα.   Είναι μια από εκείνες τις παράξενες μέρες, που τις μετράμε με λεπτά. Προσπάθησα να ξεφύγω κοιτώντας συνεχώς το ρολόι μου. Κακή επιλογή. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, που δεν είναι στιγμή αλλά εικοσαετία, όσο περνάει ο καιρός, έχω την αίσθηση ότι περισσεύω σε ένα παρελθόν που προσπάθησα να γίνει μέλλον, γιατί αυτό που ήθελα, ήταν μόνο το μέλλον του. Σ’ αυτή τη στάση, πριν την κατηφόρα, που είναι ανηφόρα, τι άλλο από κρυφές ματιές μπρος πίσω μπορείς να κανείς; Σκέφτομαι εκείνα τα παραμύθια τα μαγικά, που μας μετέφεραν σε κόσμους, που όλα καλώς καμωμένα ήταν και αναρωτιέμαι, που καταλήξαμε τελικά. Δεν είμαστε οι κακοί που στο τέλος πάντα έχαναν. Γιατί το μαγικό ραβδάκι της καλής νεράιδας μας έστειλε στην κόλαση; Δεν είμαστε οι κακοί και όμως χάσαμε. Παρακολουθώντας χθες ένα παλαιότερο ελληνικό σήριαλ γυρισμένο το 1995, πάλι για οικονομική κρίση ο λόγος και...

Είναι η εποχή των επαναλήψεων. Όχι αυθαίρετες επαναλήψεις. Επαναλήψεις που επιβεβαιώνουν την στασιμότητα και ενισχύουν την άποψη ότι η βλακεία είναι νόσος αγιάτρευτη. Επαναλήψεις λόγω,   Άνοιξης, όπως   λέμε «άλλη μια άνοιξη μια επανάληψη»,   αλλά πάνω από όλα, λόγω βλακείας, που στις μέρες περισσεύει και επιβάλλεται να το υπενθυμίζουμε. Στον αστερισμό των ηλιθίων, γιατί και πάλι είναι πρωταγωνιστές. Γιατί οι σφραγίδες και οι παλιές ταμπέλες, επιμένουν στους διαχωρισμούς άνευ αντικειμένου. Δεξιοί και αριστεροί, συντηρητικοί και φιλελεύθεροι, οπισθοδρομικοί και προοδευτικοί, δημοκράτες και φασίστες. Τίτλοι αυθαίρετοι, αφού τις νοητικές ικανότητες καθενός εκάστου, ουδόλως έλαβαν υπόψη τους. Διαφορετική θα ήταν η κοινωνία αν δεν υπήρχε το άλλοθι της ταμπέλας, της βιτρίνας που σκεπάζει τον συντηρητικό με τον μανδύα του προοδευτικού αλλά και το αντίθετο. Μπορείτε να το επιβεβαιώσετε και σεις κοιτώντας γύρω σας, τους γνωστούς σας. Ή παρατηρώντας τους πολιτικούς μας. Δεν ...

Με απασχολεί έντονα τελευταία. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως   και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε   να βγάζει την επιθυμητή εικόνα.   Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου,   δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί. Πολλές φορές υπάρχει έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, για να ενισχύσει      πρωτίστως την αμυντική λειτουργία. Παίρνουμε την ευθύνη να   τα ψάλουμε στον εαυτό μας, υπερβολικά τις περισσότερες   φορές,   για να μη δώσουμε σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να μας κρίνει κάποιος άλλος. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη   τη μεγάλη για να αποφύγουμε και την πιο μικρή. Κάνω προσπάθειες και έχω κερδίσει κάποια μέτρα. Υπάρχουν στιγμές δύναμης ή αδυναμίας, που πετάγονται κάποιες λέξεις προς τα έξω, μεταφέροντας μέσα μου αέρα ελευθέριας.   Τις περισσό...

Η κατάφαση, που έκλεισε το προχθεσινό κείμενο,   σήμερα ξεκινάει με ένα μεγάλο ερωτηματικό. «Είναι γοητευτική αυτή η   στιγμή της αμφιβολίας;»   Καμία αμφιβολία!   Μόνο που αυτή η γοητεία, ελκύει -   και αυτό είναι η δυστυχία -   λίγους παράταιρους,   εξοβελισμένους, από την κυκλική πορεία,   ελεύθερους   από τα δεσμά της ασφάλειας, γι’ αυτό και ασφαλείς. Στο κυνήγι της ασφάλειας   για μια ζωή, που νομίζουμε   ότι δεν θα τελειώσει ποτέ,   ζούμε το χρόνο που μας αναλογεί,   παλεύοντας καθημερινά με τα κύματα της ανασφάλειας.   Και είναι ο χρόνος   μια ευθεία.   Και εμείς επιταχύνουμε διαρκώς ,  για να χαθούμε απ’   τον αληθινό  μας εαυτό , τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της πραγματικής ζωής. Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε   όλοι μας, μια λευκή γραμμή «μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα». Και τίποτα δεν έκανα. Διότι και τίποτα δεν είναι για να μείνει. Ο...

Έχουνε τρόπο. Σπέρνουν βία ενώ παράλληλα την καταδικάζουν,   ενισχύουν το ρατσισμό ενώ βγάζουν το  συμπαθή "μαυρούκο" να τους διαφημίζει. Αφορμή για το παρακάτω, ένα   βιβλίο που έπεσε χθες στα χέρια μου και δείχνει την πραγματική προσφορά από την υποκρισία. «Ο δρόμος για την Ομόνοια» είναι ο τίτλος του. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την παντοδυναμία της τηλεόρασης. Είναι το μέσο των δυνατών, που χρησιμοποιείται για να επιβάλλουν την   κυριαρχία τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, καλές προθέσεις δεν υπάρχουν, όλα είναι ενταγμένα σε ένα σχέδιο. Και το κοινωνικό πρόσωπο επιστρατεύεται στo πλαίσιo της προπαγάνδας. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την υπεροχή της τηλεόρασης έναντι των άλλων ΜΜΕ, μια υπεροχή όμως, που αντί να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων, χρησιμοποιείται εναντίον τους και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που ο μέσος τηλεθεατής είναι αδύνατον να αντιληφθεί. Στην Ολλανδία μια καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, παίζει σε ριάλιτι...