Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Δεν είμαστε οι κακοί και όμως χάσαμε


Να συνεχίσουμε, απ’ αυτό το οριακό σημείο που δεν σου ξεκαθαρίζει αν έχεις μπροστά σου ανηφόρα ή κατηφόρα. 
Είναι μια από εκείνες τις παράξενες μέρες, που τις μετράμε με λεπτά. Προσπάθησα να ξεφύγω κοιτώντας συνεχώς το ρολόι μου. Κακή επιλογή.
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, που δεν είναι στιγμή αλλά εικοσαετία, όσο περνάει ο καιρός, έχω την αίσθηση ότι περισσεύω σε ένα παρελθόν που προσπάθησα να γίνει μέλλον, γιατί αυτό που ήθελα, ήταν μόνο το μέλλον του.
Σ’ αυτή τη στάση, πριν την κατηφόρα, που είναι ανηφόρα, τι άλλο από κρυφές ματιές μπρος πίσω μπορείς να κανείς; Σκέφτομαι εκείνα τα παραμύθια τα μαγικά, που μας μετέφεραν σε κόσμους, που όλα καλώς καμωμένα ήταν και αναρωτιέμαι, που καταλήξαμε τελικά. Δεν είμαστε οι κακοί που στο τέλος πάντα έχαναν. Γιατί το μαγικό ραβδάκι της καλής νεράιδας μας έστειλε στην κόλαση; Δεν είμαστε οι κακοί και όμως χάσαμε.



Παρακολουθώντας χθες ένα παλαιότερο ελληνικό σήριαλ γυρισμένο το 1995, πάλι για οικονομική κρίση ο λόγος και όμως χωρίς να την ξεπεράσουμε ποτέ, αντέξαμε. 
Πολύ χειρότερη από την χρεοκοπία, ίσως και από την μακρά ύφεση που αναγγέλλεται, είναι η μοιρολατρία, το άφημα στην πτώση, η αποδοχή της ήττας χωρίς αγώνα, χωρίς σκέψη. Δεν μας αξίζει αυτό.
Το πολιτικό προσωπικό είναι κατώτερο των περιστάσεων, αφού στο ενεργητικό του, εμπορεύτηκε ελπίδες καλλιέργησε τη συναλλαγή, έσπειρε τη διαφθορά, πώς να εμπνεύσει πίστη και κουράγιο στον δοκιμαζόμενο λαό.
Η ιστορία όμως του καθενός, που πολλές φορές σ’ αυτή τη διαδρομή την έχει κλείσει σε χαρτόκουτα, για άλλη μια φορά θα εγγυηθεί τη συνέχεια της πορείας και το δικαίωμα στο όνειρο.

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Γιατί μας κυβερνάει μια πανηλίθια συντηρητική μειοψηφία;


Είναι η εποχή των επαναλήψεων. Όχι αυθαίρετες επαναλήψεις. Επαναλήψεις που επιβεβαιώνουν την στασιμότητα και ενισχύουν την άποψη ότι η βλακεία είναι νόσος αγιάτρευτη.
Επαναλήψεις λόγω,  Άνοιξης, όπως  λέμε «άλλη μια άνοιξη μια επανάληψη»,  αλλά πάνω από όλα, λόγω βλακείας, που στις μέρες περισσεύει και επιβάλλεται να το υπενθυμίζουμε. Στον αστερισμό των ηλιθίων, γιατί και πάλι είναι πρωταγωνιστές.
Γιατί οι σφραγίδες και οι παλιές ταμπέλες, επιμένουν στους διαχωρισμούς άνευ αντικειμένου. Δεξιοί και αριστεροί, συντηρητικοί και φιλελεύθεροι, οπισθοδρομικοί και προοδευτικοί, δημοκράτες και φασίστες. Τίτλοι αυθαίρετοι, αφού τις νοητικές ικανότητες καθενός εκάστου, ουδόλως έλαβαν υπόψη τους.
Διαφορετική θα ήταν η κοινωνία αν δεν υπήρχε το άλλοθι της ταμπέλας, της βιτρίνας που σκεπάζει τον συντηρητικό με τον μανδύα του προοδευτικού αλλά και το αντίθετο.
Μπορείτε να το επιβεβαιώσετε και σεις κοιτώντας γύρω σας, τους γνωστούς σας. Ή παρατηρώντας τους πολιτικούς μας.
Δεν είναι όλη η αριστερά προοδευτική, ούτε όλη η δεξιά συντηρητική. Φυσικά κατά μέσο όρο, η αριστερά είναι συνήθως προοδευτικότερη, αλλά μέσα σε κάθε παράταξη υπάρχουν συντηρητικοί και προοδευτικοί άνθρωποι. Ένα συντηρητικός της δεξιάς συγγενεύει περισσότερο με ένα συντηρητικό της αριστεράς, παρά με ένα προοδευτικό της δικής του παράταξης.
Ο αλάνθαστος διαχωρισμός αυτής της κοινωνίας, με την πραγματική έννοια του όρου είναι, το συμπαγές στρατόπεδο των κουτών και το σκορποχώρι των έξυπνων
Οι συντηρητικοί είναι κατά βάση κουτοί. Φοβούνται το καινούργιο, τρέμουν τις αλλαγές, ταμπουρώνονται στο γνωστό, είναι καχύποπτοι φοβισμένοι, ζηλόφθονοι μικρόψυχοι, εκδικητικοί, σεμνότυφοι πουριτανοί, πειθήνιοι και όση εξυπνάδα τους λείπει την αναπληρώνουν με κουτοπονηριά.
Αντίθετα οι έξυπνοι έχουν ανοιχτό μυαλό, η αλλαγή τους θρέφει, τους δίνει την δυνατότητα να κινηθούν γρήγορα να ζήσουν έντονα και ό,τι χαρακτηρίζει τους συντηρητικούς βρίσκεται απέναντι τους.



Το ερώτημα είναι : γιατί τους πανέξυπνους έλληνες τους κυβερνάει μια πανηλίθια συντηρητική μειοψηφία;
Την απάντηση την δίνει παραστατικά ο Νίκος Δήμου σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα του με τίτλο 

« Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»
«… ενώ οι έξυπνοι είναι ατομικιστές – οι βλάκες, που δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους, βρίσκουν και άλλους «συναδέλφους» και οργανώνονται. Αισθάνονται ασφαλείς μόνο σαν ομάδα. Δημιουργούν ένα συμπαγές τείχος πάνω στο οποίο προσκρούον όλες οι προσπάθειες των έξυπνων. Οι κουτοί δικτυώνονται από γραφείο σε γραφείο, από υπηρεσία σε υπηρεσία, από υπουργείο σε υπουργείο. Γράφουν τους νόμους, τις διατάξεις και δεν αφήνουν τίποτα να περάσει που να μην είναι κατανοητό σε αυτούς - δηλαδή βλακώδες. Διευθύνουν τους κομματικούς μηχανισμούς. Οι κουτοί οργανώνουν παντού τη λογοκρισία, την αστυνόμευση, την προπαγάνδα. Γιατί είναι όλοι τους συντηρητικοί, πουριτανοί, θεματοφύλακες των (κακώς) κειμένων. Φοβούνται την αλήθεια, τη γνώση, το διάλογο.
Και μας κρατάνε όλους πίσω.
Τι ελπίδες έχει ένας έξυπνος άνθρωπος, ζωντανός προοδευτικός στο χορό των κουτών; Ελάχιστες, ή θα συμβιβαστεί, η θα φύγει. Οι παντοδύναμοι ηλίθιοι θα τον ταλαιπωρήσουν, θα τον κυνηγήσουν, θα τον απελπίσουν. Και εννέα στις δέκα φορές θα τον οδηγήσουν σε παραίτηση»
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική...

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Έχω κερδίσει κάποια μέτρα


Με απασχολεί έντονα τελευταία. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως  και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε  να βγάζει την επιθυμητή εικόνα.  Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου,  δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί.
Πολλές φορές υπάρχει έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, για να ενισχύσει    πρωτίστως την αμυντική λειτουργία. Παίρνουμε την ευθύνη να  τα ψάλουμε στον εαυτό μας, υπερβολικά τις περισσότερες  φορές,  για να μη δώσουμε σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να μας κρίνει κάποιος άλλος. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη  τη μεγάλη για να αποφύγουμε και την πιο μικρή.
Κάνω προσπάθειες και έχω κερδίσει κάποια μέτρα. Υπάρχουν στιγμές δύναμης ή αδυναμίας, που πετάγονται κάποιες λέξεις προς τα έξω, μεταφέροντας μέσα μου αέρα ελευθέριας.  Τις περισσότερες φορές αποσπασματικά και σε χρόνους ανώδυνους.

Σε χιλιάδες κείμενα που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια,  έχω διασπείρει αλήθειες με τρόπο,  που να μην λένε την αλήθεια.
Εμείς,  που έχουμε αρνηθεί την εξομολόγηση, με την θρησκευτική έννοια του όρου,  επιχειρούμε αποσπασματικά, αφού βεβαίως  επιλέξουμε το δέκτη, να βγάλουμε κομμάτια της ψυχής απ’  το μπαούλο   και να ράψουμε κουστούμια.   Διαφορετικά  κουστούμια, ταιριαστά στους φίλους που θα τα φορέσουν,  ώστε να δείξουν κατανόηση.
Μόνο αυτό με παρηγορεί,  που μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να πάω παραπέρα, από ένα μέσο όρο που απεχθάνομαι. Βλέπετε   κάθε κείμενο έχει διαφορετικούς αποδέκτες.      
Όχι δεν φταίει ο πυρετός…  κατάλοιπα μιας γενιάς που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία.
Όχι δεν είναι ακραία... δημιουργικές ενοχές ενός εκδρομέα του ’70 είναι, που προσπαθεί, με λέξεις να επικοινωνήσειαλλά μέχρι σήμερα γίνεται αποκλειστικός φορέας  του αυστηρά προσωπικού…  δηλαδή της μοναξιάς του.
Δεν γράφω αυτά που θέλω. Από μόνη της  όμως η παραδοχή με πήγε σήμερα λίγα εκατοστά παραπέρα. Που ξέρεις…   

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Αναζητώντας τη χαμένη ασφάλεια


Η κατάφαση, που έκλεισε το προχθεσινό κείμενο,  σήμερα ξεκινάει με ένα μεγάλο ερωτηματικό. «Είναι γοητευτική αυτή η  στιγμή της αμφιβολίας;»  Καμία αμφιβολία!  Μόνο που αυτή η γοητεία, ελκύει -  και αυτό είναι η δυστυχία -  λίγους παράταιρους,  εξοβελισμένους, από την κυκλική πορεία,  ελεύθερους  από τα δεσμά της ασφάλειας, γι’ αυτό και ασφαλείς.
Στο κυνήγι της ασφάλειας  για μια ζωή, που νομίζουμε  ότι δεν θα τελειώσει ποτέ,  ζούμε το χρόνο που μας αναλογεί,  παλεύοντας καθημερινά με τα κύματα της ανασφάλειας.  Και είναι ο χρόνος  μια ευθεία.  Και εμείς επιταχύνουμε διαρκώςγια να χαθούμε απ’  τον αληθινό  μας εαυτό , τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της πραγματικής ζωής. Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε  όλοι μας, μια λευκή γραμμή «μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα». Και τίποτα δεν έκανα. Διότι και τίποτα δεν είναι για να μείνει. Ολόκληρη ζωή για γέλια και για κλάματα με άγχος όμως  και αυτό είναι το τραγικό.  Και ύστερα... ο χρόνος όταν βρει ευθεία, χωρίς εκπλήξεις  και αδιέξοδα,  τρέχει, τρέχει χωρίς σταματημό.  Σε νανουρίζει στην ψευδαίσθηση  της ασφάλειας  και όταν ξυπνήσεις από τον ύπνο του δικαίου,   ψάχνεις τοίχο για να τσακίσεις το κεφάλι σου.


Πότε είχαμε καλοκαίρι;  Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς  έχει  φτάσει άνοιξη. Και αυτή την Πέμπτη Τσικνοπέμπτη.   «Και πέρασαν οι μέρες παρασέρνοντας σελίδες απ’ τα ημερολόγια. Πέρασαν και ξεχαστήκανε, μαζί με κάτι υπόλοιπα μπογιάς στον αριστερό κρόταφο της μνήμης και κάτι αλκοολικούς λεκέδες στη σκιά της κολομπίνας, ένα όπως έγινε με τον ασβέστη στον τοίχο. Όπως - όπως τα μαζέψανε, ρετάλια πόθων που τέλειωσαν πια ή πάλι δεν εκφράστηκαν και πήγαν στράφι. Ήρθαν μετά επηρμένοι χαρταετοί, ψηλά, όλο και πιο ψηλά και μακριά, δήθεν δεν είχαν σπάγκους αυτοί να τους τραβάνε πίσω, δήθεν δεν ήταν η ζωή τους διαπραγμάτευση, τόση όσο το κέφι εκείνου που κρατάει την καλούμπα. Κρέμονται τώρα οι μονομάχοι των νεφών, κουρέλια χρωματιστά στα ηλεκτρικά καλώδια, υπόλοιπα λογαριασμών που όλοι βαριούνται να διαγράψουν – άσε, ο χρόνος και οι βροχές θα κάνουν τη δουλειά τους...» Μια εξομολόγηση της Ο.Α όπως Ολυμπιακή Αεροπορία από το αγέρι που φύσηξε αλήθειες και ας υποστηρίζει το αντίθετο.
Είναι γοητευτική η στιγμή της αμφιβολίας. Το αντιλαμβάνονται όσοι αρνήθηκαν τον ύπνο της  ασφαλούς ζωής. Μόνο, που είναι  λίγοι για να αντέξουν  στις πλάτες τους, τον όγκο της ανασφάλειας  των ασφαλισμένων.  

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Της Ομόνοιας και της χαμένης μας ευαισθησίας



Έχουνε τρόπο. Σπέρνουν βία ενώ παράλληλα την καταδικάζουν,  ενισχύουν το ρατσισμό ενώ βγάζουν το  συμπαθή "μαυρούκο" να τους διαφημίζει. Αφορμή για το παρακάτω, ένα  βιβλίο που έπεσε χθες στα χέρια μου και δείχνει την πραγματική προσφορά από την υποκρισία. «Ο δρόμος για την Ομόνοια» είναι ο τίτλος του.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την παντοδυναμία της τηλεόρασης. Είναι το μέσο των δυνατών, που χρησιμοποιείται για να επιβάλλουν την  κυριαρχία τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, καλές προθέσεις δεν υπάρχουν, όλα είναι ενταγμένα σε ένα σχέδιο. Και το κοινωνικό πρόσωπο επιστρατεύεται στo πλαίσιo της προπαγάνδας.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την υπεροχή της τηλεόρασης έναντι των άλλων ΜΜΕ, μια υπεροχή όμως, που αντί να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων, χρησιμοποιείται εναντίον τους και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που ο μέσος τηλεθεατής είναι αδύνατον να αντιληφθεί.
Στην Ολλανδία μια καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, παίζει σε ριάλιτι τα νεφρά της. Για να δούμε ποιος τυχερός νεφροπαθής θα κερδίσει; Ο κανιβαλισμός στο μεγαλείο του.
Η  τηλεόραση διαφημίζει την προσφορά κατά τέτοιο τρόπο που αν γνώριζε ο φαρισαίος σήμερα, θα φορούσε και περικεφαλαία.
Η προσφορά της τηλεόρασης έχει ανταποδοτικό τέλος  και μάλιστα πολλαπλάσιο.
Το κοινωνικό πρόσωπο που προβάλλει αποτελεί περιτύλιγμα και άλλοθι,  προκείμενου να εξυπηρετήσει τα σκοτεινά σχέδια της, βάζοντας στη θέση των αξιών  εύπεπτα σκουπίδια. 
Η πρόσφορα που πηγάζει από την ψυχή για να ανακουφιστεί ο ανθρώπινος πόνος, ακολουθεί άλλες διαδρομές.

Για το βιβλίο σας έλεγα: Το Φθινόπωρο του 1999 ο Τόμι, ο Τίμοθι και άλλοι επτά άνθρωποι έπεσαν πυροβολημένοι στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια. Ήταν «Ξένοι». Το μοναδικό τους ατόπημα ήταν αυτό.
«Δεν γνωρίζω ποια από τα άτομα που πυροβόλησα πέθαναν ή όχι. Ούτε θυμάμαι ακριβώς τις ώρες που πυροβολούσα… Το κακό με τους αλλοδαπούς είχε παραγίνει», είπε εκείνος που πυροβόλησε στην κατάθεση, θεωρώντας πως με τις πράξεις του αυτές έχει προσφέρει «υπηρεσία στην πατρίδα».
Ο Τόμι, όμως, από τότε ζει με μια σφαίρα στο κεφάλι και του έκαναν έξωση. Σήμερα βρίσκεται σε άσυλο. Και ο Τίμοθι που είχε δεχθεί τρεις σφαίρες στην σπονδυλική στήλη, με δυσκολία στέκεται όρθιος.
Για την περίπτωση τους  το βιβλίο. Συγγραφέας ο Σταύρος Κασιώτης,  που κι ο ίδιος υπήρξε μετανάστης. Ένα βιβλίο αποκατάστασης. Δέκα χρόνια μετά
Το υπογράφουν, σχεδόν η αφρόκρεμα του λογοτεχνικού κόσμου και τρεις σημαντικοί δημοσιογράφοι: Γιάννης Βαρβέρης, Βασίλης Βασιλικός, Ρέα Γαλανάκη, Μιχάλης Γκανάς, Βασίλης Γκουρογιάννης, Νίκος Δήμου, Μάρω Δούκα, Σταύρος Θεοδωράκης, Σταύρος Κασιώτης, Στέλιος Κούλογλου, Ηλίας Κουτσούκος, Παντελής Μπουκάλας, Δημήτρης Νόλλας, Χ.Παπαδημητρακόπουλος, Νίκος Παπανδρέου, Αρης Σκιαδόπουλος, Αντώνης Σουρούνης, Ερση Σωτηροπούλου, Δέσποινα Τομαζάνη, Μιχάλης Φακίνος και Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Ο καθένας με το πιο σημαντικό έχει του: ένα ποίημα, ένα αφήγημα, μια συνέντευξη για να αποκτήσουν φωνή ο Τίμοθι και ο Τόμι.
«Ο δρόμος για την Ομόνοια», Επειδή είναι μια πλατεία που πρέπει να αποκατασταθεί.
Διότι στους δρόμους της Ομόνοιας έγιναν όλα.
Και επειδή οι ανοιχτοί λογαριασμοί μας με τον ρατσισμό πρέπει να τακτοποιηθούν.
Τα έσοδα από τις πωλήσεις,  δόθηκαν  στον Τόμι και στον Τίμοθι.  Όλοι όσοι συνέβαλαν στην έκδοση, συμφώνησαν να εργαστούν δωρεάν. Για να έχουν τα φάρμακά τους, το φαί τους κι ένα δωμάτιο πιο κοντά στον ήλιο.
Πρόκειται, σίγουρα, για ένα βιβλίο αποκατάστασης.
Της Ομόνοιας και της χαμένης μας ευαισθησίας.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...