Τελευταία σελίδα αριστερά

Μια ανάρτηση στο fb και από κάτω ποτάμι η χολή. Δεν είναι μόνο ιδεολογικό, είναι αισθητικό το θέμα. Ο σκοπός είναι κάτι τόσο θεωρητικό, που δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για κανέναν. Δεν αλλάζουμε τελικά. «Δεν αλλάζουμε και ας πήγαμε κόντρα στις ροές και ας φεύγαμε πάντα προς την θάλασσα κι ας ξέραμε πως το γλυκό νερό σκοτώνεται στην πρώτη του επαφή με την αλμύρα. Εδώ μείναμε για να επαναλαμβάνουμε όλα αυτά που θέλαμε να αλλάξουμε» Μπορεί να μη καταγράφω γεγονότα, να πηδάω ημερομηνίες, να βρίσκομαι πολλές φορές έξω, από τα μικρά που συμβαίνουν στον τόπο μας, κατά κάποιο τρόπο όμως, τον μετράω τον χρόνο. Τον μετράω και όταν βρω την ευκαιρία τον κλέβω. Γι' αυτόν τον κλεμμένο χρόνο θέλω να σας πω, αυτόν που κρατάει ζωντανή τη ψυχή μας. Αυτόν το χρόνο που αναζητάμε και αυτόν που χαρίζουμε σε όσους αγαπάμε. “Πάνω απ’ όλα θα έβαζα τον χρόνο”, γράφει ο Νίκος Ξυδάκης “Τον χρόνο της σχόλης, τον χρόνο των επισκέψεων και των τραπεζωμάτων, τον χρόνο που παγώνει για λίγο και αργοκυλάει και σταλ...

Όταν τα σταθερά της πίστης μου, είχαν εξανεμιστεί , όταν οι ιδέες μου, προδόθηκαν από όλους αυτούς που εμπορεύονταν ελπίδες, η ιδέα της ομάδας, ακόμα και όταν έπεσε στην Γ’ εθνική παρέμεινε σταθερή. Παρασκευή βράδυ, παρακολουθώντας την τελετή των εγκαινίων του νέου γηπέδου της ΑΕΚ, ξανάζησα κάτι ξεχασμένο, ξεπερασμένο ίσως, αλλά απολύτως μαγικό. Κατάλαβα γιατί είναι ακόμα και σήμερα βαθιά μέσα μου ριζωμένη η ΑΕΚ, σαν τις χαμένες πατρίδες για εκείνους που τις έχασαν… Είναι μερικά βράδια που σ’ ανοίγουν ρωγμές στον χρόνο. Διαπιστώνεις ότι ακόμα και το παρελθόν είναι χρόνος ρευστός, σου φανερώνει πτυχές που απαιτούσαν ρυτίδες. Η εικόνα του Κώστα Νεστορίδη να μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο της Νέας Φιλαδέλφειας, με ταξίδεψε στην ΑΕΚ των παιδικών μου χρόνων. Τον εαυτό μου τότε δεν τον θυμάμαι και μια παλιά φωτογραφία που σώζεται ακόμα, δεν την πιστεύω. Τον Κώστα Νεστορίδη όμως τον θυμάμαι με τον δικέφαλο στο στήθος, έτοιμο να μαγέψει και να παρασύρει τα όνειρά μας. Ακριβώς την ίδια φωτογραφία...

Αυτή η τοπική ανακύκλωση με έχει κουράσει, τα ίδια και τα ίδια, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, μέσα από την ανυπαρξία τους. Για την «Κέρκυρα μας», «Το καταπράσινο νησί, την ιστορία και τον πολιτισμό μας…», «τη θάλασσα μας». Διαφήμιση που ξέμεινε από προϊόν. Διαφήμιση αναντίστοιχη της πραγματικότητας. Τα στερεότυπα που πάλιωσαν από την κατάχρηση. Δυστυχώς όσο κυριαρχεί αυτό το είδος της πολιτικής λειτουργίας, που εντάσσεται στην επικοινωνιακή λογική που παραβλέπει το ζητούμενο, που είναι να «κάνουμε κάτι» και επιδιώκει την προβολή, δηλαδή να φανεί ότι κάνουμε κάτι και ας μην κάνουμε τίποτα, η πορεία θα είναι προς τα πίσω. Τον ήξερα από το Δημοτικό. Συνέχισα να παρακολουθώ ανελλιπώς τα βήματά του. Τον είδα χθες στην τηλεόραση να μιλάει. Έλεγε μεγάλες κουβέντες, απ’ αυτές που χαϊδεύουν αυτιά, που δίνουν λύσεις, εδώ και τώρα. Επικοινωνούσε τις ουτοπίες του, τα ψέματά του . Ήταν ηλίου φαεινότερο, είχε παρακολουθήσει μαθήματα επικοινωνίας. Προσπαθούσε να ξεφύγει απ΄ όλε...

Μισή ώρα διακοπή στο ηλεκτρικό ή στο νερό και ακολουθεί πανικός. Κανείς εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεται τα παιδιά που πεθαίνουν από πείνα και δίψα, κανείς δεν μπαίνει στο κόπο να έρθει στη θέση ενός πρόσφυγα , που θαλασσοπνίγεται, μιας οικογένειες που ζει μέρες στα καταφύγια, για να γλυτώσει από τους βομβαρδισμούς, ενός ανθρώπου που υποφέρει. Όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αντικαταστήσω τις λέξεις, ούτε και τη διάθεση. Πολλά μαζεμένα αυτές τις τελευταίες μέρες , με αναμονές και προσμονές, που επιμηκύνουν το διάστημα, σχεδόν το ακινητοποιούν. Δεν περνάει με τίποτα. Είναι και ο καιρός και ένα βάρος, σε απροσδιόριστο σημείο, από πολλά μαζεμένα μιας ζωής, που την κυνηγούν οι μήνες. Μια στιγμή αρκεί για να αλλάζει η ορμή, να καεί με το οξυγόνο μιας αλήθειας, που προηγήθηκε. Άναψα και κάηκα. Μια πραγματικότητα μας σφίγγει καθημερινά όλο και περισσότερο και το χειρότερο την έχουμε αποδεχθεί. «Ο ήχος του όπλου, του αυτόχειρα Καρυωτάκη, θα ηχεί πάντα στ' αυτιά των λεπταίσθητων ανθρώπω...

Aυτές τις μέρες χωρίς, κάποια επιχειρήματα που να δικαιολογούν την αισιοδοξία, από αίσθημα αυτοσυντήρησης περισσότερο, επαναλαμβάνω: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά» και να σκεφτεί κανείς ότι στο στρατό κινδύνευσα με φυλάκιση, γιατί αρνήθηκα να το τραγουδήσω. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, εκτός φοβερού σεισμού, που θα την σκεπάσει η θάλασσα, δεν πεθαίνει, οι άνθρωποι όμως; Σήμερα μια μαυρίλα απλώνεται στη χώρα, οι ψυχές πλακώνονται από απαισιοδοξία, από την ταγκή γεύση της ήττας. “Αν ζούσε σήμερα ο Νικόλαος Μάντζαρος” , μας λέει πριν ξεκινήσει να παίζει το τραγούδι η Κυρία του ραδιοφώνου, θα ενέκρινε απολύτως τον ύμνο του νεοέλληνα που συνέγραψε προ δεκαετιών ο Βασίλειος Τσιτσάνης εκ Τρικάλων, υπό τον τίτλο “Είμαστε αλάνια - διαλεχτά παιδιά μέσα στη πιάτσα”. Η δική μας ράτσα είναι όντως άλλης κοπής. ΄Ο,τι θυμόμαστε χαιρόμαστε , ό,τι πονάει το ξεχνάμε, κοιμόμαστε αθώοι ξυπνάμε κατηγορούμενοι, παίρνουμε μέρ...

Η αναφορά στα χρόνια τα παλιά. Όταν γράφτηκε υπήρχαν ακόμα κερκυραίοι που τα έζησαν και αναπολούσαν, σήμερα από όσα γραπτά έχουν αντέξει. Την αγάπη που έδειχναν για το θέατρο και τη μουσική οι παλιοί κερκυραίοι - και αυτό ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη – εκφράζεται σήμερα με παράπονο... Πλούσιοι και φτωχοί, είχαν εντάξει στις προτεραιότητες τους τις τέχνες και τις υποστήριζαν κατά τρόπο μοναδικό. Αυτό το παράπονο το αντίκρισα στον απόηχο κάποιων εκδηλώσεων που γίνονται στην πόλη μας. Σήμερα, όσων έζησαν εκείνα τα χρόνια, διακρίνεις στα μάτια τους, τη στιγμή της αναπόλησης, μια γλυκιά μελαγχολία. «Αν η σκέψη και τα ενδιαφέροντα της Κέρκυρας είναι στο παρόν, η ψυχή της πλανάται στα περασμένα», έγραφε ο κορυφαίος χρονογράφος Παύλος Παλαιολόγος. Μια φορά και έναν καιρό εδώ που βλέπετε… Πουθενά αλλού δεν θα δείτε τόση έντονη την αναπόληση. Έντονη, όχι όμως συντριπτική. Δεν είναι η νοσηρή νοσταλγία που προκαλεί την αδράνεια. Είναι η ενατένιση ενός κόσμου, του κόσμου τους, που από μέρ...

Τι εμμονή και αυτή των ανθρώπων, στο παρελθόν και στις οικείες καταστάσεις. Τι εγωιστική προσήλωση στις παλιές πληγές, στην πλήρη υποταγή, στα παλιά τραύματα, στο φόβο του θανάτου – κατά συνέπεια, στον φόβο της ζωής. Διότι κάθε γέννηση προϋποθέτει και ένα θάνατο. Του παλιού χρόνου για να έρθει ο καινούργιος, της παλιάς αγάπης για να γεννηθεί ένας καινούργιος έρωτας. Του ψεύτικου εαυτού μας για να αναδυθεί από μέσα μας ο αληθινός. Αυτό το τελευταίο σηκώνει συζήτηση... Για να ξεχάσεις τον εαυτό σου πρέπει πρώτα να έχεις. “Κι όταν σε τρώνε οι δρόμοι, τα πολυκαταστήματα η  τηλεκατευθυνόμενη ενημέρωση, και οι οθόνες, δεν έχεις εαυτό, δεν έχεις είναι, είσαι ένα μόρφωμα με σάρκα και οστά που μιλάει κινείται πράττει όντας απόν από την ίδια του τη ζωή”, μου υπενθυμίζει η αγαπημένη ραδιοφωνική φωνή. Να πεις καταστρέφω τον εαυτό μου -το ακούω. Να πεις τον παραμελώ -το δέχομαι, να πεις τον πετάω στα σκυλιά ή τον στριμώχνω στον πάτο ενός μπουκαλιού που προηγουμένως οικειοθελώς άδειασα στο ...