Τελευταία σελίδα αριστερά

Σε λίγες μέρες   μπαίνουμε στο Τριώδιο. Πάντα αυτήν   την εποχή, τα κείμενα   αποκτούν συμβολικό χαρακτήρα.   Οι μάσκες μπερδεύονται,   εκείνες του καρναβαλιού με εκείνες της καθημερινότητας. Ο λόγος σήμερα   για το καρναβάλι, για το καρναβάλι γενικά και αόριστα. Ο λόγος για τις μέρες που οι φτωχοί μπορεί να γίνουν πλούσιοι. Οι γυναίκες άνδρες, οι άνδρες γυναίκες, οι κυνηγοί θύματα και τα θύματα κυνηγοί. Οι μέρες με τις μάσκες που μας επιτρέπουν να δραπετεύσουμε από τον εαυτό μας. Αυτές τις μέρες, επιτέλους μπορούν να γίνουν όλα αληθινά, γατί οι μάσκες δεν είναι αόρατες, όπως αυτές που φοριούνται όλο το χρόνο. Αυτές που χαμογελούν ψεύτικα, που κλαίνε ψεύτικα, αυτές που κρύβουν μέσα από τον τσαμπουκά την αδυναμία, μέσα από την επιθετικότητα την ανασφάλεια. Αυτές οι μάσκες της καθημερινότητας, θα μείνουν για μετά το καρναβάλι,   Αυτές τις μέρες,     έχουμε τις πραγματικές. Η μάσκα σαν ένα σύνολο αλήθειας και ψεύδους, ειλικρίνειας και...

Ακόμα και αυτοί, που ακολούθησαν χωρίς ενστάσεις,   τα καλέσματα του ανέμου εξ Αμερικής   και στολίσθηκαν κόκκινες αγοραστές   καρδούλες, ακόμα και αυτοί σήμερα, αρχίζουν να κλονίζονται. Γιατί ο έρωτας δεν είναι φρου φρου   και αρώματα,   κατέχει εξέχουσα θέση στο χώρο των βαριών συναισθημάτων. «Υπό το βάρος του ορεινού όγκου» στις πλάτες μας,   που έγραφα χθες, αμερικανιές τύπου «Αγίου Βαλεντίνου» περνούν στο περιθώριο.   Είναι και εκείνο το δίλημμα ξέρετε, που ετέθη εσχάτως: «με τις αγορές ή με τον άνθρωπο;»   ο εν λόγω άγιος εκπροσωπεί τις αγορές,   και ως γνωστόν εμείς είμαστε απέξω. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω απ’ αυτά που κατά καιρούς έχω γράψει. Πέρυσι την ίδια μέρα είχα ξεκινήσει το κείμενο με έναν γενναίο στίχο του Οδυσσέα Ιωάννου:. Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ' το πρωί να μου γελάς κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις να είναι σαν να μ' αγαπάς Με τέτοια «θέλω θα μπορέσουμε να ζήσουμε όχι μόνο μια αγάπη, αλλά και ένα κ...

Χρόνια τώρα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις αιτίες και   να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της πολιτικής, με τις ευθύνες της   κοινωνίας, σε σχέση με την κρίση του πολιτικού συστήματος, με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Με την αδιαφορία, με την δεξιά στροφή της κοινωνίας, με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε, με την εντατικοποίηση της εργασίας, με την ανεργία,   τον άρρωστο δημόσιο τομέα, την σπατάλη, την αδιαφάνεια, τα σκάνδαλα, τα ρουσφέτια,   την καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα, που έρχονται και επανέρχονται σε αυτήν την ατέρμονη συζήτηση, ανάλογα με τις αφορμές που δίνει η επικαιρότητα. Η κρίση που ακολούθησε   και βιώνουμε   σήμερα, συγκέντρωσε όλα τα παραπάνω σε μια οικονομική συσκευασία. Η συζήτηση πλέον       γίνεται επί του συνόλου   και υπό το βάρος του ορεινού όγκου, που έχει επικαθίσει στις πλάτες μας.   Το νησί φυλλορροεί! Δεν είναι υπερβολή....

Το παράτησα χθες το θέμα με το τραγούδι,   γιατί   πρέπει να γίνει βιβλίο, τι λέω, βιβλία και ο χώρος και ο χρόνος, που είχα στην διάθεση μου, ούτε ένα ποτήρι με νερό δεν μπορούσαν να γεμίσουν. Όταν ξεκίνησα αντίκρισα ένα ποταμό.   Σ’ αυτόν   τον τόπο, μπορεί να έλειψε το ψωμί και η ελευθέρια, το τραγούδι όμως πάντα μας ζέσταινε. Μας μεγάλωσαν τα τραγούδια,   κάποια απ’ αυτά μας σημάδεψαν, γιατί δεν ήταν μόνα τους, ήταν κομμάτι της ζωής μας. Έντυσαν γεγονότα, έβαλαν ήχο στις σιωπές, έγιναν ύμνοι προσωπικοί με αξία εθνική για τον καθένα.   Τα τραγούδια,   μας ψυχανάλυσαν, σκάλισαν μέσα μας   κάτι αδιευκρίνιστο   και χάραξαν καινούργιους δρόμους για τη ζωή. Όταν γράφτηκε ήταν ένας ρυθμός, κάτι στο μυαλό του συνθέτη,   κάτι στο μυαλό του στιχουργού. Ύστερα, έγινε άρωμα, έγινε εικόνα, έγινε δρόμος   έγινε φιλί, έγινε   βλέμμα, έγινε συνάντηση   και χωρισμός,  έγινε πόνος και χαρά. Έγινε κομμάτι ζωής ξεχωρ...

Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα κείμενο για   το τραγούδι, γι’ αυτό που συνηθίζουμε να λέμε   έγινε επιτυχία. Όταν γράφτηκε ήταν ένας ρυθμός, κάτι στο μυαλό του συνθέτη   κάτι στο μυαλό του στιχουργού. Ύστερα, έγινε άρωμα, έγινε εικόνα, έγινε δρόμος   έγινε φιλί, έγινε   βλέμμα, έγινε συνάντηση   και χωρισμός,  έγινε πόνος και χαρά. Έγινε κομμάτι ζωής ξεχωριστό για τον   καθένα.   Έγινε επιτυχία.   Το αφήνω ημιτελές αλλά με αναμονές για τη συνέχεια,   όταν ο χρόνος   θα το επιτρέψει. Το δημοσιεύω για να περιμένει   και να μην ξεχάσω να   πάω από εκεί που έμεινα…     Πολλές φορές γυρίζω πίσω, για να κάνω τις αναγκαίες συγκρίσεις. Λες και δεν πέρασε ούτε μια στιγμή από αυτά που έγραφα τότε. Τα ίδια και χειρότερα. Ζούμε ένα μεσαίωνα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Θα τον ζήσουμε. Αλλά τουλάχιστον να τα λέμε, να τα γράφουμε. Η πραγματικότητα, έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες, που αρκεί να γράψεις α...