Τελευταία σελίδα αριστερά

Είθισται αυτήν την περίοδο να καταθέτουμε τα όπλα. Παραμονές Χριστουγέννων και γιορτές αγίων πολλές. Για άλλη μια χρονιά θα βρούμε τον τρόπο να ξεχάσουμε, την σκληρή πραγματικότητα, και από κεκτημένη ταχύτητα που υπαγορεύει η δύναμη των εθίμων να μεταθέσουμε την οικονομική κρίση, ασφαλιστικό, την ακρίβεια της ΔΕΗ, τους επί πλέον φόρους, την Ολυμπιακή το Βατοπεδιο για αργότερα. Μετά εορτών θα υποστούμε το δεξιό χέρι στην τσέπη μας, για να μην γράψω κάτι άλλο. …………………………………………………………………………………………. Επιλέγουμε την αμνησία και στρουθοκαμηλίζουμε, όμως: ότι συμβαίνει Χριστούγεννα κολλάει από την υπερβολή των ημερών. Το κακό γίνεται χειρότερο και το καλό καλλίτερο. Τα γεγονότα αποκτούν ιδιαίτερο βάρος και εκτυπώνονται με ανεξίτηλα χρώματα στη μνήμη, κεφαλαιοποιώντας έτσι την περασμένη περίοδο. Γίνονται σημάδια οριοθέτησης και σημεία αναφοράς του καθενός μας. Όμως, επιθυμούμε να μην κουνήσουμε τα νερά, «άσε μετά τις γιορτές» λέμε και μεταθέτουμε γεγονότα, για να μη τα φορτίσουμε με το πνε...

Μέρες που είναι ας κάνουμε ειρήνη, όχι που πριν κάναμε πόλεμο. Άκαπνοι ατσαλάκωτοι., με τα περισσότερα να περνούνε ξώφαλτσα χωρίς να μας αγγίζουν. Μια γκρίνια εκ του ασφαλούς και για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες. Για τον τόπο, γιατί το θέμα δεν μπορεί να κλείσει ούτε με ευχές ούτε με κατάρες Χρειάζεται να καταθέσουμε την ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας. Είναι ανάγκη εμείς που δεν μας υποτάσσουν οι σκοπιμότητες, που βλέπουμε και λίγο έξω από τον μικρόκοσμο μας, εμείς πιο ψύχραιμοι, να ξεφύγουμε από αυτό το βάλτο. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής. Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτ...

Για να μπούμε στο κλίμα των ημερών ένα παλαιότερο κείμενο που γίνεται πιο επίκαιρο με την οικονομική κρίση. Είναι οι μέρες, πάντα έτσι συμβαίνει τις παραμονές. Ότι και να λέμε για αυτοσυγκράτηση, η μανία του καταναλωτισμού θερίζει χωρίς διακρίσεις, το δράμα βεβαίως το αντιμετωπίζουν οι οικονομικά αδύνατες τάξεις, που πιέζονται για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στην υπερβολή των ημερών. Το σύνδρομο της κατοχής, να μην μας λείψει κάτι. Αυτές τις μέρες, έρχεται το παρελθόν σε κάποιες στιγμές και μας αιφνιδιάζει με την δύναμη της επικαιρότητας του. Και είναι τέτοια η επιρροή, που ο νους μας γοητεύεται και μας δίνει την ευκαιρία να ξαναντικρύσουμε τον κόσμο χωρίς τις επιρροές της καταναλωτικής πώρωσης που εντέχνως προσπαθεί να επιβληθεί. Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί. Τρέχουμε να προφτάσο...

«Εκτός τόπου και χρόνου», συνηθίζουμε να λέμε θέλοντας να δείξουμε την αοριστία των φαινόμενων, «τα έχει χαμένα, είναι αλλού», αλλά που αλλού και πότε άγνωστο. Με προσδιορισμένο ημερολογιακά το χρόνο, μας απομένει να προσδιορίσουμε τον τόπο, αυτήν την πόλη την απροσδιόριστη και για να μην την αδικήσω θα προτιμούσα καλύτερη να ήταν άδεια. Θα μου πείτε τώρα, αν δεν υπήρχε κόσμος πώς θα υπήρχε πόλη; Αυτό είναι άλλη ιστορία. Κοιτώ γύρω μου σαν τρελός. Τίποτα, ούτε ψυχή, μόνο σκουπίδια και κίτρινα φύλλα. Ανασύρω από το διαδίκτυο το φάντασμα της πόλης… «Η πόλη μας μοιάζει να εγκληματεί πρωτόγνωρα: σαν το δέντρο, που τ` απάνθισε η θύελλα, σαν το λιμάνι χωρίς βραχίονες, σαν τη στάση χωρίς στέγαστρο, ανασκαλεύει τη μνήμη μας και ξεθάβει ανόσιες μορφές. Μας ποτίζει ναρκωτικές ουσίες, δείχνει τη πρώτη χρήση του τσιγάρου, μας ενθαρρύνει τα μέγιστα να θαφτούμε στη σκόνη της. Τούτη η πόλη σκοτεινούς μας χρειάζεται: με τα τζάμια μας θολά, να σκουπίζονται διαρκώς από κουρντισμένους υαλοκαθαριστ...