Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν θα συνεχίσω με όλα αυτά που μας πληγώνουν. Οι μεγάλες μέρες του Ιουνίου δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Θα το θυμόμαστε τον φετινό Ιούνιο. Θα τον έχουμε μπροστά μας, όσα χρόνια κρατήσει η κατοχή. Θα τον μνημονεύουμε σαν ένα μελανό χρονικό σημείο της ιστορίας, που υποθήκευσε το μέλλον. Το να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, στις μέρες μας αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί στη σκιά της φαντασίας και της ευχέρειας που σου δίνει να πλάθεις όνειρα, πριν σε πάρει ο ύπνος, γιατί αυτά που ακολουθούν, κατά πάσα πιθανότητα σε ξυπνούν βάναυσα, για να σε προετοιμάσουν για την καθημερινή σου μάχη. Για μας που αρνηθήκαμε το «δεν βαριέσαι», που πήγαμε κόντρα στην επικρατούσα ιδεολογία, που ακόμα το συναίσθημα έμεινε για να μας βασανίζει, το όνειρο που χτίζουμε σε κάθε στάση, είναι ανάσα επιβίωσης. Δεν αποφεύγω με κείμενα συναισθηματικών διεργασιών την πολιτική πραγματικότητα, απεναντίας. Ποιος είπε ότι το συναίσθημα δεν έχει πολιτική πλευρά; Ποιος νομοθέτησε να ...

Μήπως, μετά απ’ αυτά που συνέβησαν χθες στην πλατεία Συντάγματος, οι αστυνομικοί, θα πρέπει να προγραμματίσουν μια νέα διαδήλωση; Αυτή την φορά εναντίον της αστυνομίας. Τα «όργανα της τάξης», που δηλητηρίασαν με χημικά το κέντρο της πρωτεύουσας, έδειξαν έναν άνευ προηγουμένου υπερβάλλοντα ζήλο. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από τον όρο «εκτελεστικό όργανο», για να αποποιηθούν των ευθυνών. Εικόνες ντροπής που θύμισαν παλαιότερες εποχές. Εικόνες που επαναφέρουν ερωτήματα. «Μήπως κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν ποτέ;» Ξεκίνησα από την αστυνομία για να καταλήξω στην εξουσία. Και πώς να αλλάξουν; Όταν ο Πολιτικός προϊστάμενος της αστυνομίας, Υπουργός κ. Παπουτσής, της πάλαι ποτέ ένδοξης γενιάς του Πολυτεχνείου είχε το πρόσταγμα… Δεν αλλάζει η εξουσία. Όταν αισθάνεται τον κίνδυνο, όταν απειλείτε, αντιδρά με τον ίδιο σκληρό τρόπο για να κρατηθεί. Κάνει τα ίδια που είχε κατηγορήσει, μιμείται τους προκατόχους της. Ξεχνάει ο,τι υπέστη και προστατεύει με ν...

Γενική απεργία σήμερα και αύριο. Η κοινωνία δείχνει την αντίθεση της στο μνημόνιο, στο μεσοπρόθεσμο, στο μακροπρόθεσμο, για άλλους στο παντοτινό. η αλήθεια είναι ότι η ψήφιση των νέων μέτρων, επί της ουσίας δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Πόσο ακόμα να κρυφτούμε από την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, δεν έχει να κάνει με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Έχει να κάνει με την εφαρμογή μέτρων που βρίσκονται εκτός της. Δεν είναι η απόφαση, θετική ή αρνητική το μείζον, το μείζον είναι το μέγεθος της αντίδρασης. Δεν μπορεί να στηρίζει ο Λαός τη τύχη του σε κάποιους βουλευτές της πλειοψηφίας, που δηλώνουν ότι θα καταψηφίσουν. Η τύχη του είναι στα δικά του χέρια. «Θα αφήσουν τις πλατείες ηττημένοι;» αναρωτιέται σε άρθρο του Ο Νίκος Ξυδάκης «Πού θα παροχετευθεί όλος τούτος ο θυμός, αν αποδειχθεί ατελέσφορη και τούτη η τελετουργία; Θα στραφεί προς τα μέσα, παλίνδρομα, θα φαρμακώνει το μέσα, θα γίνει τοξική ματαίωση, απόγνωση, μίσος τυφλό. Κουφό κράτος, τυφλή διοίκηση, ανυπεράσπιστη ...