Τελευταία σελίδα αριστερά

Και αν επιστρέφω στις ανεπίκαιρες αλήθειες μου, είναι, γιατί το χρονογράφημα μου, κινείται σε άχρονους χρόνους και την επικαιρότητα την υπαγορεύουν κάθε φορά δυνάμεις, που ξεπερνούν την επανάληψη στη θλίψη. Θα συνεχίσουμε απαντώντας με σιωπή, σε όλα αυτά που περίμενα, και με υπομονή μεγάλη, μέχρι η χώρα να απαλλαγεί και από τα τελευταία υπολείμματα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ολοταχώς στην γλυκιά μελαγχολία του Σεπτέμβρη, που εφέτος δεν   είναι χάρτινος, αλλά σκληρός σαν τον Απρίλη του ’46. ή του ’67 Τα γεγονότα από μόνα τους, δεν διαθέτουν νου, δεν έχουν καρδιά, δεν έχουν άποψη, στάση ζωής, δεν διαθέτουν ιδεολογία, φιλοσοφία, δεν φιλτράρονται από καμία συνείδηση. Το «πως έγινε» τελικά δεν έδειχνε τίποτα. Η απλή περιγραφή χωρίς την αιτία δεν μπορούσε να με δικαιώσει, ή να με καταδικάσει. Έπρεπε να ψάξω το «γιατί» αυτό που συγκεντρώνει τελικά και όλη την ευθύνη. Η απάντηση, που έψαχνα βαθιά στο υποσυνείδητο μου και τις περισσότερες φορές την δημοσιοποιούσα, αυτή τε...

Είναι ανώφελο να συνεχίσουμε.   Τα επιχειρήματα   είναι χρήσιμα, όταν έχουμε να κάνουμε με κανονικούς ανθρώπους. Με ανθρώπους που γνωρίζουν ότι πίσω από τους    αριθμούς   κρύβονται άνθρωποι. Άνθρωποι που πεινάνε που κρυώνουν, που φοβούνται,   που λυπούνται, που νοιώθουν. Όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, που φουσκώνει η φλέβα τους από θυμό, γιατί από εκεί περνάει ζεστό   αίμα.   Που χαμηλώνουν το βλέμμα   μπροστά στο δράμα, που δεν είναι από μάρμαρο! Είναι ανώφελο, να επισημαίνουμε τα αυτονόητα, με λέξεις άγνωστες, στους απέναντι. Είναι σαν να παραμιλάμε για να μην τρελαθούμε, σαν να τσιμπιόμαστε   για να επιβεβαιώσουμε   ότι δεν πρόκειται για εφιάλτη, που αναστάτωσε τον ύπνο μας, αλλά για έναν κατακλυσμό,   που απειλεί να μας αφανίσει.  Τι κάνουμε;   Τι άλλο από να κρατηθούμε όρθιοι   και να προσηλωθούμε ο καθένας στον στόχο του.   Γι’ αυτό που μπορεί να δώσει για τον εαυτό του και για ...

«Όπως, κάποιοι εργάζονται από πλήξη, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω…» Και τι να πω;   Ξεκινάω καλοπροαίρετα, χωρίς υποψίες και σχεδόν πάντα συναντάω μικρές νοθείες. Ψέματα καλυπτόμενα με άλλα ψέματα, και πορείες χωρίς κανένα προσανατολισμό. Το χειρότερο; Δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν έχουν όνειρα, δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν συναίσθημα. Μια συνήθεια ακολουθούν. Τους είπαν ότι είναι σπουδαίο πράγμα η εξουσία και αυτοί γαντζώθηκαν, για να καλύψουν τις αδυναμίες τους, να σκεπάσουν τις πομπές τους,  να ικανοποιήσουν   τα κόμπλεξ τους και την ανεπάρκεια τους.   Αυτά γενικά…   Αν εδώ και κάποια χρόνια, εμείς οι «αιρετικοί» αμφισβητούσαμε το δημοκρατικό πολίτευμα, σήμερα στην πλειοψηφία του Λαού, έχει γίνει ολοφάνερο, ότι δημοκρατία δεν υπάρχει. Η   κρίση, που βιώνει με ιδιαίτερη σφοδρότητα η χώρα μας,   έσβησε και τις τελευταίες αμφιβολίες, σε όσους πίστευαν στην δημοκρατική λειτουργία. Πως αλλιώς από παρωδία μπορεί να χαρακτηρισθεί μια κυβέρνη...

Χάρτινος και εφέτες ο Σεπτέμβρης και ας μην έχει εκλογές.   Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι η ζωή έχει μια δική της δικαιοσύνη, που δεν θα καταλάβουμε ποτέ. Σου παίρνει κάτι σε τσακίζει κι ύστερα από χρόνια πολλά, εκεί που κοντεύεις, να ξεχάσεις σου επιστρέφει αυτό που σου πήρε πολλαπλάσια. Σεπτέμβρης, τις πρώτες πρωινές ώρες, που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές. Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή, αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα. Όταν η αναφορά στην αριστερά θα πάψει να είναι παρελθόν, τότε κάτι θα έ...