Τελευταία σελίδα αριστερά

Σ’ αυτή εδώ τη στήλη ποτέ δεν έχω γράψει για το Πολυτεχνείο. Είναι οι ομιλίες οι χαιρετισμοί τα αφιερώματα, είναι που όλα αυτά τα τριάντα πέντε χρόνια που ακολούθησαν μπουχτίσαμε από λόγια Πώς μπορεί κανείς να μιλήσει για το Πολυτεχνείο; Τι μπορούν να νιώσουν οι άνθρωποι του σήμερα για κείνο, το μακρινό χθες της ζωής εμάς των μεγάλων, και το τελείως άγνωστο παρελθόν για τα παιδιά της εποχής μας; «Είμαστε άοπλοι. Αδέλφια μας στρατιώτες. Είμαστε άοπλοι» Αυτή, την τραγική κραυγή, "Έχει για πάντα τη ζωή μου σημαδέψει». Μαθητής Γυμνασίου τότε. Αυτή τη μνήμη, αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα, μου έγινε, ακλόνητη απόφαση για αγώνα διαρκή απέναντι σε κάθε άδικο, σε κάθε τύραννο, όπως κι αν λέγεται κι απ’ όπου κι αν είναι, είναι τα μόνα που μπορώ να μοιραστώ με τα παιδιά μου. Θα συνεχίσω με μια έκθεση, με μια παιδική προσέγγιση με μια αγνή ματιά. «Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια ακόμη συνηθισμένη γιορτή. Εύκολο δεν είναι γι’ αυτό να μιλήσουμε. Ζούνε ακόμη οι πρωταγωνιστές. Και οι μέσα και ο...

«…Το πιθανότερο είναι ότι ο Ιησούς, περίμενε μια αποφασιστική παρέμβαση του Θεού για τη μεταμόρφωση του κόσμου. Το μόνο που ζητούσε από τους ανθρώπους ήταν να ζουν σύμφωνα με την ηθική του διδασκαλία για να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού, είτε στον ουρανό, είτε στη γη, στο εγγύς η στο μακρινό μέλλον. Πουθενά δεν τους παρότρυνε να αγωνιστούν για μια νέα κοινωνία, η οποία θα αποτελεί αυτή τη βασιλεία του Θεού. Και κανείς δεν μπορεί να επισπεύσει τον ερχομό της αφού θα αναπτύσσεται από μόνη της σαν μαγιά, σαν μικροσκοπικός κόκκος μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία Ο Ιησούς πάντα περίμενε κάτι να συμβεί, δηλαδή το θείο θαύμα της μεταμόρφωσης του κόσμου…» Απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο του Μίμη Ανδρουλάκη στα ΝΕΑ, με τίτλο « Ήλπιζε σε θαύμα για την αναμόρφωση του κόσμου» Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, στην προσπάθεια του ο Ιησούς να αλλάξει τον κόσμο, έπεσε σε τοίχο. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και ζήτησε την βοήθεια του Θεού. Οι κοινωνικές αλλαγές ακολούθησαν την νομοτελειακή πορεία του χρόνου. Η βοή...

Ευτυχώς μέσα σ’ αυτή την σκοτοδίνη υπάρχουν και φωτεινά σημάδια που μας επιτρέπουν να υποστηρίζουμε ότι δεν είναι όλα τόσο χάλια. Έχω στα χέρια μου το πρόγραμμα των παραστάσεων του Εθνικού Θεάτρου. Νέα σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» Ρομπέρτο Τσούκο του Μπερνάρ – Μαρί Κολτές 21/11- 1/2 μεταξύ των ηθοποιών και η δική μας Ηλέκτρα Νικολούζου. Ο εφιάλτης της ευτυχίας της Γιουστίνε ντελ Κότρε (Πανελλήνια Πρώτη) 29/4 - 31/5 και σ’ αυτήν την παράσταση ανάμεσα στο καστ των ηθοποιών και η Ηλέκτρα Νικολούζου. Γνωρίζω τις προσπάθειες που έκανε όλα αυτά τα χρόνια η Κερκυραία καλλιτέχνης, η επιτυχία δεν ήρθε από τον ουρανό, πολύ δουλειά πείσμα και αγάπη. Η αναφορά γίνεται για να προσθέσω σε ένα παλαιότερο κείμενο με τίτλο «η άλλη Κέρκυρα» ακόμα ένα θετικό παράδειγμα και να ξεφύγω από την μιζέρια και τη γκρίνια που κυριαρχεί σ’ αυτόν τον τόπο. Γίνεται επίσης γιατί δεν μπορεί να λείπει η Ηλέκτρα από την άλλη Κέρκυρα. «Η Κέρκυρα του πολιτισμού και της ιστορίας, η Κέρκυρα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς,...

Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Φερόμαστε λες και στην θέση μας θα χάσει άλλος. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε καλές προθέσεις, ακόμα και όταν έπαιρνε εκείνο το μελιστάλαχτο ύφος και μας καλούσε σε συστράτευση και συμμετοχή, ακόμα και όταν μας μοίραζε κάποιο μέρισμα απ’ τα υπερκέρδη βαφτίζοντας μας μετόχους στην επιχείρηση. Στο μυαλό του είχε πάντα και σταθερά περισσότερα κέρδη. Τόσα πολύ να σκάσει όπως γίνεται σήμερα με την χρηματοπιστωτική κρίση . Μην ανησυχείτε και αυτήν εμείς θα την πληρώσουμε. Η έννοια του κοινωνικού κράτους ανήκει στο παρελθόν, ξεπουλώντας και τα τελευταία οχυρά μέσω των οποίων θα μπορούσε να υποστηρίξει μια τέτοια πολιτική, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για απώλεια και των τελευταίων κοινωνικών ...