Τελευταία σελίδα αριστερά

Μήνυμα ότι σύντομα η νέα γενιά θα έρθει στο πολιτικό προσκήνιο έδωσε ο Αλέκος Αλαβάνος, μιλώντας χθες το βράδυ στο συνέδριο της νεολαίας του ΣΥΝ. Επισημαίνοντας την ανάγκη ανανέωσης της πολιτικής ζωής, αναφέρθηκε στη γενιά των νέων ανθρώπων που μένει ακάλυπτη στις πολύμορφες επιθέσεις του νεοφιλελευθερισμού και η οποία τελικά θα βγει στο προσκήνιο να διεκδικήσει τα δικαιώματα της. Ο Αλέκος Αλαβάνος εγκαινιάζει ένα καινούργιο ύφος, ελπιδοφόρο, στην πολιτική ζωή του τόπου μας, ανοίγει νέους δρόμους, στηρίζοντας την νέα γενιά που αποτελεί εκ των πραγμάτων την ελπίδα της κάθε κοινωνίας Ο Αλαβάνος βρίσκεται μέσα σ’ αυτούς τους πολίτες και τους πολιτικούς που σε παλαιότερο κείμενο μου, ξεχώρισα για το άρωμα και την γεύση που δίνουν στην ζωή μας. «Στις σημερινές διεργασίες, που έχουν αναπτυχθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, θέλω να ξεχωρίσω κάποιους, που από την φύση τους και την ιδιοσυγκρασία τους, δεν μένουν στάσιμοι. Είναι αυτοί, που ο αυθορμητισμός τους, τους οδηγεί σε μια συγκεκριμένη...

Τι άλλο από βιβλία θα μπορούσε να προτείνει η στήλη για δώρα, αυτες τις μερες. Μέσω της φίλης μου Ελένης Γκίκα ένα βιβλίο για τη γλώσσα από τον Θοδωρή Καλιφατίδη «Ηταν το πρώτο ταξίδι στην πατρίδα του μετά από τριάντα πέντε χρόνια. Να ακούει γερμανικά, να μιλάει γερμανικά… Του έδωσαν πίσω την αυθεντική του φωνή. Η ζωή ξανάγινε αυτονόητη. Ηταν σαν να κολυμπούσε ανάσκελα στην πιο μεγάλη θάλασσα: τη γλώσσα του»… Και βέβαια τα γερμανικά για τον Θοδωρή Καλλιφατίδη στο καινούργιο του μυθιστόρημα «Στο βλέμμα της» ήταν το πρόσχημα. Για τα ελληνικά, ήθελε να μιλήσει και πάλι: «Υστερα από τόσες δεκαετίες στη Σουηδία και πάνω από τριάντα βιβλία στα σουηδικά, η γλώσσα μου παρέμεινε η ελληνική. Πρώτον γιατί δεν έχω προφορά, δεύτερον γιατί μονάχα στα ελληνικά τραγουδάω». Εγραφε πριν από λίγα χρόνια στην «Ολγα της αγάπης», αποχαιρετώντας την Ολγα, την φίλη του. Συνθέτοντας μια ελεγεία για την γλώσσα και πάλι: «Αν ο Θεός είναι η αλήθεια, τότε η γλώσσα είναι ο Θεός». Εγραφε. Κι ύστερα: «Φέρομαι στη γλώ...

Δεκέμβριος. Τελειώνει σιγά και αυτή η χρόνια. Ένας χρόνος παραπάνω. Η μελαγχολία αναπόφευκτη και το παρελθόν σύμμαχος για αυτές τις ώρες, αυτό έμεινε, κάποιες μυρωδιές και κάποιες μουσικές ,να μας θυμίζουν, εποχές ένδοξες. Τώρα κρατάω σημειώσεις, Τώρα που ο χρόνος σιγά - σιγά αρχίζει να με βαραίνει. Παλιότερα δεν σημείωνα σχεδόν τίποτα, τα πάντα βασίζονταν στην μνήμη. Κακώς, κομμάτια μεγάλα της ζωής μου είχαν σβηστεί. Για να ξαναβρεθώ στην ατμόσφαιρα έπρεπε πλέον να μου έρθει μια ξύλινη μυρωδιά, ένα τραγούδι που το έβαζα επί δέκα στο τζου - μποξ. Εκεί γύρω στα σαράντα, άρχισα πλέον να εκτιμάω πράγματα που πέρασαν απαρατήρητα στα χρόνια της επανάστασης. Ξαναδιάβασα Παπαδιαμάντη, Βρήκα ενδιαφέρον στα αρχαία κείμενα, στην Ιστορία, Ήταν σαν να διαβάζω Πλάτωνα για πρώτη φορά. Άρχισα να εκτιμάω τα αγυάλιστα μπακίρια. Πέρασα μια μέρα σαν αυτές που θέλω να σβήσω από την μνήμη μου. Αν ήξερα πως τέτοιες μέρες έχει η ζωή, ίσως ο θάνατος να είναι ανάσταση. Όμως δεν έχει μόνο αυτές. Σήμερα μύρισα, ...

Ο σύγχρονος πολιτισμός χτύπησε το κεφάλι μου. Αναρωτιέμαι, ποσά μπορεί ακόμα να χωρέσει χωρίς να σπάσει. Για την ώρα χάνω αρμαθιές κλειδιά και κινητά. ………………………………………………………………………………………….. Χθες έκανα 25 λεπτά από το Σορόκο στην Πλατυτέρα, όχι με αυτοκίνητο αλλά με μοτοσικλέτα! …………………………………………………………………………………………. Και αυτό είναι το γαμώτο, κάναμε τόση προσπάθεια για να επιστρέψουμε στις πεζοπορίες; Η «ανάπτυξη» είναι δυσανάλογη τελικά με την ποιότητα της ζωής μας. …………………………………………………………………………………………. Δυστυχώς αυτό το περιβάλλον της μιας χρήσεως, είναι δικό μας δημιούργημα. Δικό μας έργο. Και ας αρνούμαστε σήμερα να παίξουμε. «Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτόν τον κόσμο; Ποιος θέλει δίπλα του, κοντά του ανθρώπους με ίσκιο και δροσιά; Όλα είναι μιας χρήσεως. Και τα αισθήματα. Πληκτρολογείς το ΡΙΝ και η εικονική πραγματικότητα σε απαλλάσσει από τον κόπο του σχετίζεσθαι. Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, αυτή μας φτύνει, μας διαψεύδει, μας εκτροχιάζει. Τι κι αν σκαλίζουμε την πέτρα; Το ...

Είθισται αυτήν την περίοδο να καταθέτουμε τα όπλα. Παραμονές Χριστουγέννων και γιορτές αγίων πολλές. Για άλλη μια χρονιά θα βρούμε τον τρόπο να ξεχάσουμε, την σκληρή πραγματικότητα, και από κεκτημένη ταχύτητα που υπαγορεύει η δύναμη των εθίμων να μεταθέσουμε το ασφαλιστικό, την ακρίβεια της ΔΕΗ, τους επί πλέον φόρους, την Ολυμπιακή για αργότερα. Μετά εορτών θα υποστούμε το δεξιό χέρι στην τσέπη μας, για να μην γράψω κάτι άλλο. …………………………………………………………………………………………. Επιλέγουμε την αμνησία και στρουθοκαμηλίζουμε, όμως: ότι συμβαίνει Χριστούγεννα κολλάει από την υπερβολή των ημερών. Το κακό γίνεται χειρότερο και το καλό καλλίτερο. Τα γεγονότα αποκτούν ιδιαίτερο βάρος και εκτυπώνονται με ανεξίτηλα χρώματα στη μνήμη, κεφαλαιοποιώντας έτσι την περασμένη περίοδο. Γίνονται σημάδια οριοθέτησης και σημεία αναφοράς του καθενός μας. Όμως, επιθυμούμε να μην κουνήσουμε τα νερά, «άσε μετά τις γιορτές» λέμε και μεταθέτουμε γεγονότα, για να μη τα φορτίσουμε με το πνεύμα των ημερών. Και αυτό είναι το μεγάλ...