Πέμπτη 11 Μαρτίου 2021

Ποιους να σκοτώσετε, ποιους να γαμήσετε;

“Πάμε να τους γαμήσουμε… Πάμε να τους σκοτώσουμε…” φώναζε μια ομάδα Robocop αστυνομικών, της ομάδας ΔΡΑΣΗ του Χρυσοχοΐδη, στη χθεσινή μεγάλη πορεία που πραγματοποίησαν οι πολίτες στην Νέα Σμύρνη, διαμαρτυρόμενοι για την άκρατη αστυνομική βία και βαρβαρότητα που προηγήθηκε.


Ποιους να σκοτώσετε, ποιους να γαμήσετε; Ούτε οι αγράμματοι χωροφύλακες της δεκαετίας του ‘50 δεν είχαν τέτοια συμπεριφορά.
Ένα τμήμα της αστυνομίας, φαίνεται πως κατασκευάζεται σε σύγχρονα εργαστήρια αμερικάνικων προδιαγραφών, από σίδηρο, μέσα και έξω, χωρίς μυαλό χωρίς ψυχή. Ποιος ξέρει πότε η παραπάνω απειλή τους θα γίνει πραγματικότητα.
Αυτά που είδαμε ήταν μια απρόκλητη και βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας σε πολίτες. Χτύπησαν βάναυσα αθώους και προσπάθησαν, κυβέρνηση και φιλικά ΜΜΕ, να το συγκαλύψουν. Ευτυχώς, που ο καθένας έχει πλέον στα χέρια ένα κινητό τηλέφωνο και τα βίντεο κυκλοφορούν μετά στα social media!
Έχουν προηγηθεί πολλά πριν φτάσουμε εδώ, οι παλινωδίες στην διαχείριση της υγειονομικής και οικονομική κρίσης, που οδήγησαν στην αποτυχία και ο τρόπος εφαρμογής των πιο σκληρών και παράλογων μέτρων που έχουν εφαρμοστεί στην Ευρώπη, έχουν φτάσει την κοινωνία στα όρια της.
Χθες βγήκε ο Πρωθυπουργός και με διάγγελμά του, επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά ότι βρίσκεται σε άλλη χώρα . Ούτε μια λέξη για την αστυνομική βαρβαρότητα, ούτε μια λέξη για το τι προηγήθηκε πριν τον ξυλοδαρμό ενός αστυνομικού. «Η ζωή ενός συμπολίτη μας, του νεαρού αστυνομικού που κινδύνευσε, να μας αφυπνίσει» μας είπε, βεβαίως να μας αφυπνίσει, όπως και η ζωή ενός συμπολίτη μας, που πριν 2 μέρες ξυλοκοπήθηκε αναίτια και βάναυσα από αστυνομικούς της ομάδας ΔΡΑΣΗ.
Είναι αυτονόητο ότι καταδικάζουμε την εγκληματική ενέργεια κατά του αστυνομικού.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά, γεγονότα που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία γίνονται εργαλεία στο βωμό της κομματικής αντιπαράθεσης. Δεν ήταν κομματικοί αντίπαλοι κ. Μητσοτάκη αυτοί που διαδήλωναν κατά της αστυνομικής βίας, απλοί πολίτες ήταν που δεν αντέχουν το άδικο. Όσο για τους νέους που τους έλεγαν αλήτες, για να θυμηθούμε και τον Ελύτη, “που είναι προορισμένοι για να δημιουργούν και όχι να καταστρέφουν”, όπως είπατε, αλίμονο... οι νέοι δεν καταστρέφουν, οι νέοι δημιουργούν, εσείς τους καταστρέφεται τη ζωή. Οι νέοι ζητούν παιδεία, ζητούν εργασία και ίσες ευκαιρίες. Δεν χρειάζεται να αναφέρω τι τους προσφέρετε, εκτός από την αστυνομική βαρβαρότητα. Προσέξτε, η Λαϊκή Οργή, είναι πολύ πιο ισχυρή από όλα τα κατασταλτικά μέσα που διαθέτετε. Γιατί από την μία πλευρά υπάρχουν άνθρωποι με ψυχή και από την άλλη άνθρωποι από μάρμαρο...

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2021

Είμαστε απέναντι

Δεν μας φτάνουν οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας και η καταστροφή της οικονομίας με τα χιλιάδες λουκέτα, έχουμε και μια Αστυνομία που επιτίθεται με απίστευτη βαρβαρότητα κυρίως στους νέους. Ημέρες άγριες. Επικίνδυνα πράγματα.

Φυσικά όταν η αστυνομία δέρνει, βασανίζει, σκοτώνει, φταίει το θύμα. “Πήγαινε γυρεύοντας” μας λένε. Ας μην ανατρέξουμε στο παρελθόν. Θα διχαστούμε. Δυστυχώς η Κυβέρνηση δικαιώνει την αστυνομική βαρβαρότητα για να μην πω την ενθαρρύνει. “ “Βαράτε εσείς και ο Χρυσοχοΐδης εδώ είναι...”


Καθόλου τυχαίο ό,τι στην αρχαία Αθήνα το ρόλο των ραβδούχων, των μπάτσων της εποχής, τον είχανε μόνο οι δούλοι. Ήταν ατιμωτικό για κάποιον ελεύθερο να είναι ραβδούχος .
Ο ξυλοδαρμός του νεαρού στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης, από αστυνομικούς έβαλε τα πράγματα στη φυσική τους θέση.
Ακούγοντας πολλές φορές τους συνδικαλιστές της αστυνομίας να μιλούν, για τα δίκαια δε λέω, αιτήματα τους, άρχισα να μπερδεύομαι. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Είναι προφανές ότι δεν μπορούν τη μία να δέρνουν και να καταστέλλουν κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες των πολιτών και την άλλη να τους ζητούν την συμπαράσταση στις δικές τους διεκδικήσεις.
Με τέτοιο κράτος που υπηρετείτε «συνάδελφοι εργαζόμενοι αστυνομικοί», είμαστε απέναντι και αυτό να το συνειδητοποιήσετε για να μπορείτε να κάνετε απρόσκοπτα το καθήκον σας και να μην διχάζεται τους εαυτούς σας.
Ημέρες άγριες! Αγαπητή μου φίλη. «Ανεμώνες φύονται και εδώ, όχι μόνο στο Σικάγο. Ήμερες και άγριες. Δεν τις πολυπαίρνουμε χαμπάρι γιατί κρύβονται σε σώματα κοριτσιών που χορεύουν ξέφρενα και σε κορμιά αγοριών που έχουν στη φλέβα αλκοόλ και στο μυαλό αγγέλους. Παιδιά που βλέπουν νωρίς τα αδιέξοδα και τις εκπτώσεις και πάνε και κρύβονται στην ακρότητα της αντοχής: εκεί που για να υπάρξεις πρέπει ν’ αφομοιωθείς. Να ντύνεσαι, να φέρεσαι να σκέφτεσαι, να μιλάς ίδια με τους άλλους. Να γίνεις χαλικάκι στο ψηφιδωτό της μάζας, όμοιος, ίδιος, απαράλλαχτος ετοιμοπαράδοτος στη χειραγώγηση. Διαφορετικά; Διαφορετικά σε περιμένει η άσφαλτος διαλυμένο, ματωμένο, με τα μαλλιά κολλημένα στη πίσσα, φευγάτο για την χώρα των ανυπότακτων.»
Ανυπότακτοι και υποτακτικοί δεν γίνεται. Υποτακτικοί λοιπόν, για να μπορείτε να καταστείλετε τους ανυπότακτους και αν δεν σας αρέσει υπάρχει και η εθελουσία έξοδος.

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021

"Ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης"

Το ραδιόφωνο παίζει Μελίνα. Πριν δυο μέρες και 27 χρόνια πέταξε για την γειτονιά των αγγέλων. Κυριακή σήμερα. Αύριο ημέρα της γυναίκας. “Με την Κυριακή συμφωνούμε απόλυτα. Έτσι κι αλλιώς είναι η μέρα των οικογενειακών μας θανάτων”.


Το παρακάτω παλαιότερο και σημερινό. Στον ουρανό, γεμάτες βαριές μάζες σύννεφα, προσπαθούν να ξεγελάσουν την εποχή. Αυτή την ώρα της ημέρας, που άρχισε φανερά να μεγαλώνει, χαραμάδες ρόδινες και χρυσές σου δημιουργούν απορίες. Ένα κράμα από μυρωδιές του χειμώνα που φεύγει και της άνοιξης που έρχεται, διαπερνούν την ατμόσφαιρα. Είναι γοητευτική αυτή η στιγμή της αμφιβολίας.
Στο μεταίχμιο μεταξύ άνοιξης και χειμώνα , σε εκείνο ακριβώς το σημείο που σε ξεγελά , ανασύρω από το συρτάρι της μνήμης μου , όλες εκείνες τις πράξεις , που μου δίνουν το δικαίωμα να καταδικάσω τον εαυτό μου. Η εφηβεία μου ξεσηκώνεται και αρχίζει τις διαδηλώσεις. Το μεγάλο πανό, μου θυμίζει εκείνα που ήθελα να υπηρετήσω. Ποια είναι όμως η ποιότητα της ζωής; Συντρίφτηκε στην καθημερινότητα.
Οι χαραμάδες έγιναν ποτάμια, πλημμύρισε, χρυσάφι ο ουρανός, Οι βαριές μάζες από τα απομεινάρια του χειμώνα , παραγκωνίστηκαν.
Θα αφήσω ελεύθερη την πλημμύρα των αισθημάτων, μήπως και γλιτώσω από την αφόρητη ξηρασία της σιωπής. Θα κλειστώ σ’ ένα λευκό φύλλο για να γεννηθεί η αιχμηρή μαγεία των λέξεων, αυτών που θα οδηγήσουν στην πράξη, στο αποτελέσματα ενός χειροποίητου μοντέλου . Αρνούμαι να συμπλεύσω σε ρεύμα προς τα πίσω . Η κόλαση που κουβαλάω εδώ εκτεθειμένη στο άπλετο φως. Οι καπνοί δεν εμποδίζουν τον ουρανό να λησμονήσει το γαλάζιο.
Ημέρα της γυναίκας αύριο. Να είσαι γυναίκα είναι μεγάλο πράγμα, Μπροστά στο θαύμα του προσώπου σου, και κείνου του κορμιού, που με απορυθμίζει, αντιμετωπίζω τη ζωή με αφοσίωση υπηρέτη. Όταν τη νύχτα όμως με αλυσοδένεις με κρίκους αγωνίας, μου δυναμώνει ο πόθος της φυγής και ωθεί το πάθος μας σε ρίξεις ...
Τι θέλω; Τη θέλω, ντυμένη με το άσπρο του πάγου και το κόκκινο της φωτιάς, όπως πρέπει να είναι μια ζωή, σε μια αέναη διαδικασία εναλλαγής, για να μπορείς να τη ζήσεις. Τη θέλω για μια ζωή, ύμνο στην ελευθερία

Είμαστε οι ίδιοι πηλίκο και υπόλοιπο

"Καμιά φορά πιστεύουμε ότι νοσταλγούμε έναν μακρινό τόπο ενώ στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνον το χρόνο που ζήσαμε εκεί, τότε που ήμασταν πιο νέοι και πιο φρέσκοι.
Έτσι λοιπόν μας ξεγελάει ο χρόνος : φορώντας τη μάσκα του χώρου. Αν ταξιδέψουμε ως εκεί, θα συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας"
Σχόλιο ενός φίλου σε ένα παλαιότερο κείμενό μου.




Τον ευχαρίστησα για τη συμπαράσταση, μόνο που το πένθος για εκείνη την ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει και είναι βέβαιο ότι θα παραμείνει μέχρι τέλους. Το «Αν ταξιδέψουμε ως εκεί», το ξέρουμε καλά ότι δεν θα γίνει ποτέ. Η νοσταλγία έχει να κάνει με το γεγονός σε εκείνο το χρόνο. Άλλα και αν αποφασίσουμε τελικά το ταξίδι, στον προορισμό της νοσταλγίας, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε κάνει λάθος στο χρόνο, οπότε…
Δυστυχώς μας πήραν τα τρένα , μας πήραν και τα λεωφορεία, πως να ταξιδέψουμε; Τα οχήματα, μεταφοράς που διαθέτουμε στο χρόνο, δεν διαθέτουν όπισθεν.
Σήμερα όπως λέει η ραδιοφωνική μου φίλη «το μόνο που μας παίρνει από καιρού εις καιρόν είναι τα κλάματα. Που μεγαλώσαμε, που φύγαμε, που δεν αλλάξαμε, που νικήσαμε, που χάσαμε, που οπισθοχωρήσαμε, ό,τι τέλος πάντων κάνει κάθε άνθρωπος στην ζωή του»

Η ζωή που σκοτώσαμε είναι τελικά αυτή μου νοσταλγούμε, μόνο, για να τελειώσουμε αισιόδοξα, όπως τα παραμύθια η ζωή δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν αναδρομική έκθεση... «Οι πίνακες που χαρακτηρίζουν κάθε μας εποχή, είναι και δέρμα μας και βλέμμα μας και πίκρα μας και λόγια μας και βάδισμα μας. Είμαστε οι ίδιοι πηλίκο και υπόλοιπο ταυτόχρονα. 

Γίναμε πρώτοι μαθητές

Έχω την αίσθηση ότι η εκπαίδευση των ανθρώπων να δέχονται ασυζητητί καθημερινές εκπτώσεις στη ζωής τους, στηρίζεται στην επανάληψη. Μια κακή τηλεόραση, που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη, άμεσα συνδεδεμένη με την εκάστοτε εξουσία (οικονομική και πολιτική), αποτελεί το βασικό μοχλό σ’ αυτήν την προσπάθεια υποταγής.


Λέξεις κλισέ, επαναλαμβάνονται μέχρι να κουράσουν, να χάσουν το νόημα τους, να εξατμιστούν, να προκαλέσουν στους δέκτες, ανοσία. Κάπως έτσι σταδιακά οπισθοχωρήσαμε, χωρίς να βρίσκουμε λόγια να εκφράσουμε το σήμερα, αφού τα ξοδέψαμε στο χθες.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, για να δούμε το βαθμό προόδου, της προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Τα τρία τελευταία χρόνια αν δείτε τους δείχτες ανοχής και οπισθοχώρησης, θα αντιληφθείτε το μέγεθος της δόσης των ψυχιατρικών σκευασμάτων που μας πότισαν. Με καθημερινές επαναλήψεις το μάθαμε το μάθημα μας. Γίναμε πρώτοι μαθητές.
Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη. Το ξέρουμε είναι άσχημα τα πράγματα. Αυτή η καταστροφή όμως, που κάθε μέρα μπαίνει στα σπίτια μας από τους τηλεοπτικούς δέκτες, μας δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά. Είναι δυνατόν να ζούμε ακόμα ; Μπορεί κάποια στιγμή να απαλλαγούμε από τα σκουπίδια, από τα άλλα σκουπίδια όμως της πληροφόρησης, πως;
Τελικά είναι πολύ περισσότερα αυτά που γίνονται κάθε μέρα στην τηλεόραση απ’ ότι στην πραγματικότητα. Όλα τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα που μας απασχολούν, στο γυαλί αποκτούν μία άλλη διάσταση. Τα φυσικά φαινόμενα γίνονται ακραία και απειλούν με βιβλικές καταστροφές, η δραματοποίηση της πραγματικότητας δεν ακολουθεί τους δημοσιογραφικούς κανόνες. Για το καλύτερο αποτέλεσμα επιστρατεύονται σκηνοθέτες του κινηματογράφου.
Οι πολιτικοί βγάζουν μεροκάματο στα τηλεοπτικά παράθυρα και αποτελούν πλέον μέρος του παιγνιδιού, βλέπω τόσες φορές κάποια πρόσωπα, που νομίζω που έπιασαν δουλειά στο κανάλι…
«Παρουσιαστές αναλυτές, καλεσμένοι, εν ταχεία εξελίξει τηλεοπτικοί εθνοσωτήρες όλοι, κάτοχοι της απολύτου αληθείας και της απολύτου σωτηρίας, βρίσκουν καθημερινά τρόπο να περάσουν στην τηλεόραση τους μεγαλύτερους ή μικρότερους φασισμούς τους, εκφραστές υποτίθεται ενός λαού από τον οποίον κάνουν ότι μπορούν για να ξεχωρίσουν. Γιατί φασισμός τι είναι; φασισμός κατ’ αρχήν είναι να βγαίνεις και να κολακεύεις ως περιούσιος αυτούς που στην πραγματικότητα και με την πρώτη ευκαιρία περιφρονείς. Να ανεμίζεις φιλολαϊκές σημαίες απλώνοντας το φαρδύ πισινό σου πάνω σε μια παχιά στρώση εκατομμυρίων...»
Η τελευταία παράγραφος, από ένα παλαιότερο άρθρο της κ. Αποστολοπούλου για τον φασισμό της τηλεόρασης.

Της Άνοιξης που αντιστέκεται στη βαρβαρότητα

 



Το έγραψα πέρυσι παρέα με την Κική Δημουλά, το γράφω φέτος με συντροφιά τον Γιάννη Ρίτσο. Είμαστε ακόμα εδώ πολεμώντας τον ίδιο μας τον ίσκιο. Μπορεί οι επαναστάσεις, που ονειρευτήκαμε να μην έγιναν ποτέ, μας έβαλαν όμως στη διαδικασία να κυνηγάμε το ανέφικτο και περάσαμε καλά. Το λένε και τα παιδιά μας. Το τελευταίο είναι το μεγάλο βάρος. Τα παιδιά, που έχουν υποψιαστεί ότι ήταν καλύτερα τότε από τώρα.
Πώς να προχωρήσουμε όμως με αυτές τις διαπιστώσεις, γίνεται να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή, γυρνώντας πίσω;
Δεν γίνεται. Γι’ αυτό συχνά πυκνά δραπετεύουμε, από τη θλίψη, με την βοήθεια των ποιητών. Αυτή τη θλίψη, που όσο και να προσπαθεί η άνοιξη δεν μπορεί να την κρύψει. Με το «α» το στερητικό όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή.
Είναι μαγικό να συναντάς τη σκέψη σου αλλού γραμμένη, με άλλες λέξεις, που ήθελες να χρησιμοποιήσεις και εσύ. Είναι μαγικό μέσα από ένα στίχο να διαβάζεις την ιστορία σου. Χρωστάμε πολλά στους ποιητές για τον κερδισμένο χρόνο.
Είναι μαγικό να συναντάς τη σκέψη σου την ανεπεξέργαστη, την συγκεχυμένη, την ανασφαλή, την γεμάτη ερωτηματικά και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά, να σου δημιουργούν καινούργια βάση δεδομένων, να σου χαρίζουν χρόνο και ώθηση για παραπέρα. Ο Γιάννης Ρίτσος με την εαρινή συμφωνία του, για το φως που μου χάρισε μέσα σ’ αυτή τη σκοτεινιά.

“Τις νύχτες αφουγκραζόμουν
τους θρόους της σιγής…
Κ’ ήρθες εσύ.
Έτσι σεμνός ανθρώπινος ακέριος
έτσι πασίχαρος κι αθώος
θα περάσω
κάτω απ’ τις ανθισμένες ακακίες
των χαδιών σου
και θα ραμφίσω
το πάμφωτο τζάμι του έαρος...
Βηματίζεις
μέσα στα σκονισμένα δώματά μου
μ’ ένα πλατύ ανοιξιάτικο φόρεμα
που ευωδιάζει πράσινα φύλλα
φρεσκοπλυμένο ουρανό
και φτερά γλάρων
πάνω από θάλασσα πρωϊνή.
Μέσα στο βλέμμα σου ηχούν
κάτι μικρές φυσαρμόνικες
από κείνες που παίζουν
τα πολύ εύθυμα παιδιά
στις εαρινές εξοχές.
Είναι της Άνοιξης αυτά, της Άνοιξης που αντιστέκεται στη βαρβαρότητα.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...