Τελευταία σελίδα αριστερά

“Πάμε να τους γαμήσουμε… Πάμε να τους σκοτώσουμε…” φώναζε μια ομάδα Robocop αστυνομικών, της ομάδας ΔΡΑΣΗ του Χρυσοχοΐδη, στη χθεσινή μεγάλη πορεία που πραγματοποίησαν οι πολίτες στην Νέα Σμύρνη, διαμαρτυρόμενοι για την άκρατη αστυνομική βία και βαρβαρότητα που προηγήθηκε. Ποιους να σκοτώσετε, ποιους να γαμήσετε; Ούτε οι αγράμματοι χωροφύλακες της δεκαετίας του ‘50 δεν είχαν τέτοια συμπεριφορά. Ένα τμήμα της αστυνομίας, φαίνεται πως κατασκευάζεται σε σύγχρονα εργαστήρια αμερικάνικων προδιαγραφών, από σίδηρο, μέσα και έξω, χωρίς μυαλό χωρίς ψυχή. Ποιος ξέρει πότε η παραπάνω απειλή τους θα γίνει πραγματικότητα. Αυτά που είδαμε ήταν μια απρόκλητη και βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας σε πολίτες. Χτύπησαν βάναυσα αθώους και προσπάθησαν, κυβέρνηση και φιλικά ΜΜΕ, να το συγκαλύψουν. Ευτυχώς, που ο καθένας έχει πλέον στα χέρια ένα κινητό τηλέφωνο και τα βίντεο κυκλοφορούν μετά στα social media! Έχουν προηγηθεί πολλά πριν φτάσουμε εδώ, οι παλινωδίες στην διαχείριση της υγειονομικής και οικονομική...

Δεν μας φτάνουν οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας και η καταστροφή της οικονομίας με τα χιλιάδες λουκέτα, έχουμε και μια Αστυνομία που επιτίθεται με απίστευτη βαρβαρότητα κυρίως στους νέους. Ημέρες άγριες. Επικίνδυνα πράγματα. Φυσικά όταν η αστυνομία δέρνει, βασανίζει, σκοτώνει, φταίει το θύμα. “Πήγαινε γυρεύοντας” μας λένε. Ας μην ανατρέξουμε στο παρελθόν. Θα διχαστούμε. Δυστυχώς η Κυβέρνηση δικαιώνει την αστυνομική βαρβαρότητα για να μην πω την ενθαρρύνει. “ “Βαράτε εσείς και ο Χρυσοχοΐδης εδώ είναι...” Καθόλου τυχαίο ό,τι στην αρχαία Αθήνα το ρόλο των ραβδούχων, των μπάτσων της εποχής, τον είχανε μόνο οι δούλοι. Ήταν ατιμωτικό για κάποιον ελεύθερο να είναι ραβδούχος . Ο ξυλοδαρμός του νεαρού στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης, από αστυνομικούς έβαλε τα πράγματα στη φυσική τους θέση. Ακούγοντας πολλές φορές τους συνδικαλιστές της αστυνομίας να μιλούν, για τα δίκαια δε λέω, αιτήματα τους, άρχισα να μπερδεύομαι. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Είναι προφανές ότι δεν μπορούν τη μία να δέρνουν ...

Το ραδιόφωνο παίζει Μελίνα. Πριν δυο μέρες και 27 χρόνια πέταξε για την γειτονιά των αγγέλων. Κυριακή σήμερα. Αύριο ημέρα της γυναίκας. “Με την Κυριακή συμφωνούμε απόλυτα. Έτσι κι αλλιώς είναι η μέρα των οικογενειακών μας θανάτων”. Το παρακάτω παλαιότερο και σημερινό. Στον ουρανό, γεμάτες βαριές μάζες σύννεφα, προσπαθούν να ξεγελάσουν την εποχή. Αυτή την ώρα της ημέρας, που άρχισε φανερά να μεγαλώνει, χαραμάδες ρόδινες και χρυσές σου δημιουργούν απορίες. Ένα κράμα από μυρωδιές του χειμώνα που φεύγει και της άνοιξης που έρχεται, διαπερνούν την ατμόσφαιρα. Είναι γοητευτική αυτή η στιγμή της αμφιβολίας. Στο μεταίχμιο μεταξύ άνοιξης και χειμώνα , σε εκείνο ακριβώς το σημείο που σε ξεγελά , ανασύρω από το συρτάρι της μνήμης μου , όλες εκείνες τις πράξεις , που μου δίνουν το δικαίωμα να καταδικάσω τον εαυτό μου. Η εφηβεία μου ξεσηκώνεται και αρχίζει τις διαδηλώσεις. Το μεγάλο πανό, μου θυμίζει εκείνα που ήθελα να υπηρετήσω. Ποια είναι όμως η ποιότητα της ζωής; Συντρίφτηκε στην καθημερινότητα...

"Καμιά φορά πιστεύουμε ότι νοσταλγούμε έναν μακρινό τόπο ενώ στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνον το χρόνο που ζήσαμε εκεί, τότε που ήμασταν πιο νέοι και πιο φρέσκοι. Έτσι λοιπόν μας ξεγελάει ο χρόνος : φορώντας τη μάσκα του χώρου. Αν ταξιδέψουμε ως εκεί, θα συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας" Σχόλιο ενός φίλου σε ένα παλαιότερο κείμενό μου. Τον ευχαρίστησα για τη συμπαράσταση, μόνο που το πένθος για εκείνη την ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει και είναι βέβαιο ότι θα παραμείνει μέχρι τέλους. Το «Αν ταξιδέψουμε ως εκεί», το ξέρουμε καλά ότι δεν θα γίνει ποτέ. Η νοσταλγία έχει να κάνει με το γεγονός σε εκείνο το χρόνο. Άλλα και αν αποφασίσουμε τελικά το ταξίδι, στον προορισμό της νοσταλγίας, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε κάνει λάθος στο χρόνο, οπότε… Δυστυχώς μας πήραν τα τρένα , μας πήραν και τα λεωφορεία, πως να ταξιδέψουμε; Τα οχήματα, μεταφοράς που διαθέτουμε στο χρόνο, δεν διαθέτουν όπισθεν. Σήμερα όπως λέει η ραδιοφωνική μου φίλη «το μόνο που μας παίρνει από καιρού εις καιρόν είν...

Έχω την αίσθηση ότι η εκπαίδευση των ανθρώπων να δέχονται ασυζητητί καθημερινές εκπτώσεις στη ζωής τους, στηρίζεται στην επανάληψη. Μια κακή τηλεόραση, που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη, άμεσα συνδεδεμένη με την εκάστοτε εξουσία (οικονομική και πολιτική), αποτελεί το βασικό μοχλό σ’ αυτήν την προσπάθεια υποταγής. Λέξεις κλισέ, επαναλαμβάνονται μέχρι να κουράσουν, να χάσουν το νόημα τους, να εξατμιστούν, να προκαλέσουν στους δέκτες, ανοσία. Κάπως έτσι σταδιακά οπισθοχωρήσαμε, χωρίς να βρίσκουμε λόγια να εκφράσουμε το σήμερα, αφού τα ξοδέψαμε στο χθες. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, για να δούμε το βαθμό προόδου, της προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Τα τρία τελευταία χρόνια αν δείτε τους δείχτες ανοχής και οπισθοχώρησης, θα αντιληφθείτε το μέγεθος της δόσης των ψυχιατρικών σκευασμάτων που μας πότισαν. Με καθημερινές επαναλήψεις το μάθαμε το μάθημα μας. Γίναμε πρώτοι μαθητές. Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την...

  Το έγραψα πέρυσι παρέα με την Κική Δημουλά, το γράφω φέτος με συντροφιά τον Γιάννη Ρίτσο. Είμαστε ακόμα εδώ πολεμώντας τον ίδιο μας τον ίσκιο. Μπορεί οι επαναστάσεις, που ονειρευτήκαμε να μην έγιναν ποτέ, μας έβαλαν όμως στη διαδικασία να κυνηγάμε το ανέφικτο και περάσαμε καλά. Το λένε και τα παιδιά μας. Το τελευταίο είναι το μεγάλο βάρος. Τα παιδιά, που έχουν υποψιαστεί ότι ήταν καλύτερα τότε από τώρα. Πώς να προχωρήσουμε όμως με αυτές τις διαπιστώσεις, γίνεται να ξαναγράψουμε την ιστορία απ’ την αρχή, γυρνώντας πίσω; Δεν γίνεται. Γι’ αυτό συχνά πυκνά δραπετεύουμε, από τη θλίψη, με την βοήθεια των ποιητών. Αυτή τη θλίψη, που όσο και να προσπαθεί η άνοιξη δεν μπορεί να την κρύψει. Με το «α» το στερητικό όπλο ανά χείρας, γιατί πως αλλιώς να προχωρήσουμε, σε μια διαρκή αφαίρεση ζωής, για να μείνει στο τέλος, το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής μας. Λίγη ψυχή. Είναι μαγικό να συναντάς τη σκέψη σου αλλού γραμμένη, με άλλες λέξεις, που ήθελες να χρησιμοποιήσεις και εσύ. Είναι μαγικό μέσ...