Έτσι λοιπόν μας ξεγελάει ο χρόνος : φορώντας τη μάσκα του χώρου. Αν ταξιδέψουμε ως εκεί, θα συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας"
Σχόλιο ενός φίλου σε ένα παλαιότερο κείμενό μου.
Τον ευχαρίστησα για τη συμπαράσταση, μόνο που το πένθος για εκείνη την ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει και είναι βέβαιο ότι θα παραμείνει μέχρι τέλους. Το «Αν ταξιδέψουμε ως εκεί», το ξέρουμε καλά ότι δεν θα γίνει ποτέ. Η νοσταλγία έχει να κάνει με το γεγονός σε εκείνο το χρόνο. Άλλα και αν αποφασίσουμε τελικά το ταξίδι, στον προορισμό της νοσταλγίας, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε κάνει λάθος στο χρόνο, οπότε…
Δυστυχώς μας πήραν τα τρένα , μας πήραν και τα λεωφορεία, πως να ταξιδέψουμε; Τα οχήματα, μεταφοράς που διαθέτουμε στο χρόνο, δεν διαθέτουν όπισθεν.
Σήμερα όπως λέει η ραδιοφωνική μου φίλη «το μόνο που μας παίρνει από καιρού εις καιρόν είναι τα κλάματα. Που μεγαλώσαμε, που φύγαμε, που δεν αλλάξαμε, που νικήσαμε, που χάσαμε, που οπισθοχωρήσαμε, ό,τι τέλος πάντων κάνει κάθε άνθρωπος στην ζωή του»
Η ζωή που σκοτώσαμε είναι τελικά αυτή μου νοσταλγούμε, μόνο, για να τελειώσουμε αισιόδοξα, όπως τα παραμύθια η ζωή δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν αναδρομική έκθεση... «Οι πίνακες που χαρακτηρίζουν κάθε μας εποχή, είναι και δέρμα μας και βλέμμα μας και πίκρα μας και λόγια μας και βάδισμα μας. Είμαστε οι ίδιοι πηλίκο και υπόλοιπο ταυτόχρονα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου